Íslendingaþættir Tímans - 10.03.1979, Blaðsíða 2

Ástþór Fétur
Ólafsson
mesta 1 hver jum hlut var I senn framsæk-
inn og þó fyrst og fremst varfærinn og
gætinn eigi ginnkeyptur fyrir öllum nýj-
ungum en hins vegar hjartfólgiö mál að
félagiB væri um fram allt traust og gæti
staöiB viB allar skuldbindingar, hvar og
hvenær sem væri. Ella gæti svo fariB aB
félaginu reyndist um megn aö ná þeim
blessunarriku árangri og gegn þvi hags-
munalega og samfélagslega hlutverki
sem vel reknu sam vinnufélagi er
áskapaöa aö inna af hendi.
IV
Bessi i Kýrholti var greindur maöur og
gætinn, hygginn og traustur, gerhugull og
góöviljaöur ograsaöi aldrei um ráöfram.
Ætla ég aö allra þessara eöliskosta hafi
gætt I hverju starfi, þvi er hann tókst á
hendur. Snyrtimennska var og rik I fari
hans öllu : gætti hennar jafnt i bónaöi hans
og umgengni I óöali sinu sem og hverju
þvi er hann lét frá sér fara i rituöu niáli.
Éiginkonan unga sem hann elskaöi og
virti um alla fram var gáfuö og listræn og
ágætlega aö sér. Hún bar meö sér nýjan
og ferskan blæ inn i gamla bæinn i Kýr-
holtí og haföi vitsmuni til og lag á aö sam-
ræma hann fornri menningarhefö svo aö
alit féll i einn farveg.
Bessi var mikill greiöamaöur ráöhollur
og vinsæll. En það er löngum svo aö ekki
eru allir viöhlæjendur vinir. Sumir höföu
á oröi aö Bessa væri annaö betur gefiö en
heilindi hann heföi þaö til aö bera kápuna
á báöum öxlum. Hér veröur eigi dómur
felldur. Veramá aö hannhafi eigi hirt um
aö gera sér alla aö vinum. Hitt er vist aö i
ævilöngum kynnum — en viö vorum mjög
jafnaldra — og áratuga samstarfi á ýms-
um sviðum varö ég eigi var óheilinda i
farihans. Ég vissieigi vintryggari mann.
Be'ssi Gislason var góöur meöalmaöur á
vöxtogvel á fót kominn: svipurinn góö-
legur og hlýr, glettinn á stundum. Hann
var ágætlega geröur maður um marga
hluti höföingi í lund haföi óskoraö yndi.af
aö veitagestum — og veita vel. Hann var
gleöimaöur og gamansamur i viöræöu
hagmæltur í betra lagi en vissu fáir hrif-
næmur og viökvæmur i lund mikill tilfinn-
ingamaöur og góöur drengur, hugstæöur
gömlum samferöamanni.
Kynslóöir koma og hverfa — og gleym-
ast. Nöfnin „ eru varöveitt um stund I
manntölum og kirkjubókum. En jafnvel
það er ekki einhlitt þvi aö
„Mást skal lina og letur, steinn
skal eyöast,
listarneistinn i þeim skal ei
deyöast”.
Er-ekki svo aö hvert mannsllf hafi i sér
fólginn „listarneista”, sem lifi?
GLsli Magnússon
Fæddur 15. mars 1938
Dáinn 23. ágúst 1978
Mig langar til að setja á blað örfá
kveöjuorö viö fráfall góös vinar.
Hver er tilgangur lifsins? Hvi eru menn
iblóma lifsinskallaöir burt frá ástvinum?
Þannig mætti spyrja viö fráfall ungs
manns sem svipter burt frá okkur, aöeins
fertugum aö aldri.
Allt hefur sinn tilgang enda þótt okkur
mannanna börnum sé meinaö aö skilja
þaö.
Enginnnema Guö einn skilur llfiö og til-
gang þess.
Fyrir hartnær þrettán árum kynntumst
viö Ástþór og hefur hann ætiö veriö mér
góöur vinur. í feröalögum jafnt sem
heima höfum viö átt margar ánægju-
stundir saman. Mér,konu minni og börn-
um hefur hann ætiö reynst sannur vinur.
Margt var Astþóri til lista lagt utan sins
læröa starfssviðs sem var mjólkurfræöi.
Snyrting og fegrun umhverfisins var hon-
um ætiö mikilvæg. Astþór var hjálpsamur
og eirilægur vinur minn og aldrei féll
skuggi á okkar vináttu þó aö við værum
ekki alltaf sammála I öllum málum.
Astþór var aö eölisfari dulur maöur
sem flikaöi ekki tilfinningum sínum. Aö
hugsa rökrétt og framkvæma siöan var
honum aö skapi.
Astþór bjó eftirlifandi unnustu sinni
Sigrúnu og börnum hennar hlýlegt og gott
heimili aö Flúöaseli 65 hér i borg. Veg
heimilisins og fjölskyldunnar vildi hann
sem mestan. Börn Sigrúnar tók hann eins
og væri hann þeirra eigin faöir.
Þessar örfáu linur lýsa í engu söknuöi
okkar viö fráfall góös drengs og vinar.
Unnustu hans Sigrúnu og börnum hennar
biö.ég Guös blessunar. Megi hann styrkja
þauogverndaisorgsinni.Einnig votta ég
Steinunni og Þormóöi, Hilmari, Asgeiri,
Aslaugu og þeirra fjölskyldum svo og
öörum ættingjum og vinum mina dýpstu
samúö. Megi orðstir um góöan dreng lifa.
Halldór örn Svansson
t
Ástþór Pétur ólafsson
0, þú vinur og ungi sveinn
meö tárum viö munum þig kveöja,
sem varst svo Ijúfur og hjartahreinn,
en þaö fær ekki söknuö aö seðja.
Þú baröist um lifiö viö dauöans dyr
þar blikuöu kjarkur og þráin.
Viö erum svo litil sem ætiö fyrr,
gegn manni sem stendur meö ljáinn.
Ég ævinlega mun sakna þin,
og eins okkar góöu kynna.
Einnig konan og börnin min,
þau söknuö i sálu sér finna.
Hve dapur er hugur, hve döpur er sál
er hugsum viö nú til þin.
Aö þú skulir horfinn um ókomin ár,
ó, Ástþór hve söknum viö þin.
. Astþór minn kæri guös geymi þig trú
og llkni þér sér viö hliö
Þvi ákaft já ákaft viö söknum þin nú.
Guö gefi þér sælu og frið.
Guð styrki þig Sigrún og veiti þér trú,
á lifiö þvi gefinn er kraftur,
I baráttu lifsins þ'n hugsun er nú
aö siöar þá hittis þiö aftur.
islendingaþættir