NT - 21.06.1985, Blaðsíða 8

Mz
Birna Björnsdóttir
kennari og húsmóðir
Fædd 2. febrúar 1936
Dáin 15. júní 1985
Okkur langar til að minnast
með nokkrum orðum okkar
góðu vinkonu Birnu Björns-
dóttur er lést þann 15. júní í
Landspítalanum í Reykjavík,
aðeins 49 ára að aldri.
Birna fæddist og ólst upp á
Akureyri, dóttir hjónanna Sig-
ríðar Guðmundsdóttur, sem nú
er látin og Björns Þóröarsonar.
Birna átti tvær eldri systur,
Guðrúnu og Erlu.
Á heimili þeirra Björns og
Sigríðar var ætíð gott að koma
og vorum við vinkonur Birnu
alltaf velkomnar og þar mætti
okkur hlýleiki og ástúð sem
aldrei mun gleymast.
Við kynntumst Birnu þegár
skólaganga okkar hófst í Barna-
skóla Akureyrar. Vináttan
styrktist með hverju ári og allar
samverustundir við leik og störf
eru ógleymanlegar. Birna var
skáti í Skátafélaginu Valkyrjan
á Akureyri. Þar var hún góður
félagi, fyrst undir leiðsögn for-
ingja sinna, síðar sem leiðbein-
andi þeirra sern yngri voru.
Skátastarfið var henni afar hug-
leikiðöll árhennará Akureyri.
Birna lauk gagnfræðaprófi
árið 1953 frá Gagnfræðaskóla
Akureyrar. Eftir það hóf hún
störf hjá Kaupfélagi Eyfirðinga
í 2 ár. Þá lá leið hennar til
Reykjavíkur í húsmæðraskóla.
Að honum loknum hóf hún
nám í handavinnudeild
Kennaraskóla íslands og lauk
því vorið 1959.
Birna giftist Heimi Hannes-
syni, lögfræðingi 1959ogeignuð-
ust þau þrjú börn: Hannes f. 1960
Sigríði f. 1963, sem bæði eru í
framhaldsnámi og Magnús f.
1964, sem er nýstúdent. Alltaf
vorum við vinkonurnar vel-
komnar á þeirra myndarheimili
en ferðirnar suður urðu alltof
fáar, þótt vináttan væri jafn
styrk og fyrr.
Með Birnu er gengin yndisleg
kona, sem alltaf var jafn róleg,
fáguð og reyndi hvarvetna að
láta gott af sér leiða. Engum
duldist að heimilið og fjölskyld-
an áttu hug hennar allan, eink-
um var þó uppeldi barnanna,
þroski og framtíð þeirra hennar
hjartans mál.
Elsku Birna, við þökkum þér
vináttu og tryggð sem aldrei féll
skuggi á. Blessuð sé minning
Birnu Björnsdóttur.
Kæri Heimir, við vinkonurn-
ar vottum þér og börnunum,
Birni föður hennar og systrum
dýpstu samúð og biðjum guð að
styrkja ykkur öll.
Valborg, Hólmfríður,
Hclga Maggí og Dóra
Birna Björnsdóttir fæddist á
Akureyri 2. febrúar 1936, yngst
þriggja dætra hjónanna Sigríðar
Guðmundsdóttur og Björns
Þórðarsonar. Þótt ég þekkti,
ekki til á því heimili þegar Birna
var í bernsku, tel ég mér af
nánum kynnum síðar óhætt að
fuljyrða að hún muni alla tíð
hafa búið farsællega að því
skjólgóða öryggi sem þar ríkti.
Vafalaust hefur ekki síst verið
þaðan runnið það jafnvægi sem
var einkennandi þáttur í fari
hennar. Hún var í föðurhúsum
um hríð eftir að eldri systurnar
voru farnar að heiman, og með
henni og foreldrum hennar var
ætíð mikið ástríki eins og fjöl-
skyldunni allri.
Að loknu gagnfræðaprófi á
Akureyri stundaði Birna nám í
Hússtjórnarskóla Reykjavíkur,
en fór síðan til náms í handa-
vinnudeild Kennaraskóla ís-
lands og lauk þaðan' kennara-
prófið vorið 1959. Hún vann
nokkuð að kennslu á sérsviði
sínu, einkum í Vogaskóla,
Kvennaskólanum í Reykjavík
og Fóstruskóla Sumargjafar.
Henni mun hafa látið vel að
kenna, enda var eftir henni sóst
til slíkra starfa. Hún gaf sig þó
ekki að þeim til langframa, því
að hún eignaðist snemma eigin
fjölskyldu sem hún kaus að
helga krafta sína.
Sama ár og Birna lauk handa-
vinnukennaraprófi, eða 29.
ágúst 1959, giftist hún æskuvini
sínum frá Akureyri, Heimi
Hannessyni, sem þá var við
lögfræðinám í Háskóla íslands.
Börn þeirra eru þrjú. Hannes,
f. 1960,hefurlokiðháskólanámi
í alþjóðasamskiptum í Banda-
ríkjunum og starfar nú sem
blaðamaður; Sigríður, f. 1963,
leggur stund á hjúkrunarfræði í
Háskóla íslands; Magnús, f.
1964, lauk stúdentsprófi nú í
vor.
Engum fékk dulist, að um-
hyggja Birnu fyrir ástvinum sín-
um var runnin henni í merg og
blóð, enda átti hún ekki langt
að sækja slíka eiginleika. Fjöl-
skyldulífið varð henni líka
uppspretta mikillar hamingju
meðan ævin entist. Börnin voru
heilbrigð og mannvænleg, og
maðurinn sem hún hafði unnað
frá æskudögum var henni traust-
urförunautur. Heimir varþegar
á námsárum og síðan eftir að
hann lauk lögfræðiprófi atorku-
samur starfsmaður sem gekk
ótrauður að ýmsum verkefnum
þar sem reyndi á frumkvæði og
framkvæmdasemi. M.a. í
tengslum við störf sín sem annar
útgefanda landkynningarritsins
„lceland Review" og formaður
Ferðamálaráðs íslands um ára-
bil átti hann erindi víða um
heim. Marga för fór Birna með
honum, enda höfðu þau mikið
yndi af að ferðast saman, bæði
innan lands og utan.
Þeirrar notalegu hlýju sem
Birnu var eiginleg í umgengni
við annað fólk fengum við ríku-
lega að njóta sem vorum henni
nákomin. Systrum sínum var
hún hjartfólginn vinurogsystra-
börn hennar áttu alltaf alúð
hennar vísa.
Birna var jafnan hófstillt í
framgöngu og ekki fyrirferðar-
söm. Hún var þó fjarri því að
vera ómannblendin enda var
hún manna vinsælust af skóla-
systkinum og æskufélögum og
hélt við þá ævilanga tryggð.
Hún starfaði af miklum áhuga í
átthagafélagi Eyfirðinga í
Reykjavík og átti lengi sæti í
stjórn þess.
Festuleg rósemi virtist Birnu
gefin í óvenjulegum mæli. Hún
lét fátt koma sér úr jafnvægi,
svo að séð yrði, og hafði ekki
mörg orð um þótt eitthvað
kynni að ganga öndvert. Þessi
hugarró brást henni ekki heldur
í langvinnum veikindum hina
síðustu mánuði.
Þarflaust er að reyna að lýsa
því, hve erfitt er að sætta sig við
að ekki skuli verða rönd við
reist því aðgangsharða afli, sem
hrífur konu á besta aldri burt úr
lífi þeirra sem áttu hana að. En
þá er þess að minnast, að þetta
er öfugmæli; enginn, sem við
höfum átt að, verður framar
hrifinn burt úr lífi okkar, allra
síst sá sem lætur eftir sig gnægð
bjartra og góðra minninga.
Þannig verða minningarnar um
Birnu mágkonu mína ævinlega.
Bjartur og mildur var lt'ka
júnímorgunninn er hún gafst á
vald þeim friði sem ekkert fær
rofið.
Árni Gunnarssun
Fögru lífi er lokið. Á sólrík-
um sumardegi, laugardaginn 15.
júní síðastl. lést í Landspítalan-
um frú Birna Björnsdóttir frá
Akureyri eftir langa og erfiða
sjúkdómslegu. Ég varð þeirrar
Föstudagur 21. júní 1985 8
Minning
gæfu aðnjótandi, að kynnast
þessari elskulegu og einlægu
konu og eignast vináttu hennar.
Hún hafði til að bera þá eigin-
leika, sem ósjálfrátt vöktu þá
vissu, að væru allir slíkum
mannkostum búnir, væri heim-
urinn betur settur. Þá var hún
gædd slíkri reisn og glæsileik,
að ekki brást henni til hinstu
stundar.
Það var í desember 1976, að
fyrst varð vart við þann
sjúkdóm, sem að lokum varð
henni að aldurtila. Þá gekk hún
undir hættulegan uppskurð og
virtist ná furðu góðri heilsu, svo
að gekk kraftaverki næst. Á síð-
astliðnu ári tóku veikindin sig
upp að nýju og nú varð engum
vörnum við komið. í þessu
langa veikindastríði heyrðist
hún aldrei mæla æðruorð, en
var þakklát fyrir þá góðu að-
hlynningu, sem hún hlaut. Vel-
’farnaður annarra var henni
ávallt ofarlega í huga. Mikla
umhyggju og tryggð sýndi hún
Eyfirðingafélaginu í Reykjavík,
sem hún starfaði mikið fyrir,
var ávallt boðin og búin til þess
að leggja fram krafta sína í þágu
þess félags. í þeim störfum kom
glöggt fram smekkvísi hennar
og fágun, sem einkenndu allar
hennar gjörðir.
Á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti fyrir áralanga
vináttu, sem skilur eftir dýrmæt-
ar minningar um sérstæða konu.
Ég og fjölskylda mín vottum
eiginmanni Birnu, og börnum
þeirra, föður hennar, systrum
og öðrum vandamönnum ein-
læga samúð.
Harpa M. Björnsdóttir
Nú þegar dagur og nótt verða
vart aðgreind og birtan og
gróandinn ráða ríkjum, kvaddi
Birna þetta jarðlíf. Lát hennar
kom okkur vinum hennar ekki
á óvart, en samt var það svo að
okkur fannst ský draga fyrir
sólu.
Leiðir okkar Birnu lágu sam-
an í Eyfirðingafélaginu í
Reykjavík, og þegar kvenna-
deild var stofnuð innan félagsins
var hún ein af stofnendum. Hún
vakti strax athygli þessi fallega
og hægláta kona, og við nánari
kynni komu hennar góðu mann-
kostir í ljós. Með okkur tókst
vinátta og við áttum saman
mikið og gott samstarf sem
aldrei bar skugga á.
Það hefur alltaf verið mjög
samhentur hópur sem starfað'
hefur í félaginu og átti Birna
ekki síst þátt í því. Ég veit að
störfin með okkur voru henni
mikils virði og hún vildi alltaf
hag félagsins sem mestan.
Heimilið og fjölskyldan var
henni samt allt. Þar nutu sín
best hennar góðu eiginleikar.
Fyrir tæpum 9 árum sótti sá
vágestur hana heim sem hafði
yfirhöndina að lokum. En eftir
erfiða læknismeðferð snéri hún
aftur heim og til starfa í félaginu
okkar. Næstu árin voru henni
dýrmæt. Hún sagði svo oft við
mig að mikið breytti maður
mati sínu á gæðum lífsins eftir
að hafa gengið í gegnum erfið
veikindi. Sjálf mat hún mest að
geta verið heima og hugsað um
velferð fjölskyldu sinnar og
henni auðnaðist að sjá börnin
sín vaxa upp og verða foreldrum
sínum til sóma.
Fyrir tæpu ári veiktist hún svo
aftur og nú mátti hinn mannlegi
máttur sín ekkert. Samt kom
hún heim um tíma og alltaf
skyldi hún fylgjast með okkar
störfum.
Þegar við kveðjum þessa
góðu konu er okkur efst í huga
þakkir fyrir að gefa okkur svo
fallegt fordæmi með lífi sínu.
Það er sá minnisvarði sem aldrei
fellur og ekkert fær grandað.
Við í Eyfirðingafélaginu vott-
um eiginmanni hennar,
börnum, öldruðum föður, systr-
um og ástvinum hennar öllum
okkar dýpstu samúð.
Megi minningin um hana
verða ykkur leiðarljós fram á
veginn.
Steinunn Steinsen
Ástkær mágkona og vinkona
er látin.
Hún var til kölluð í blóma lífs
síns og kvaddi þennan heim,
þegar hann skartaði sínu feg-
ursta. Vorið hafði verið óvenju
fagurt og það lék við lífið og
gróandann. Það var því ennþá
sárara að fylgjast með dauða-
stríði lífsmikillar konu, sem
barðist fyrir lífi sínu af miklu
hugrekki þar til yfir lauk. Líkt
og blómið, sem festir rætur í
grýttri jörð, hafði hún þessa
síðustu mánuði kjark til að lifa
á meðan kraftar leyfðu.
Birna Björnsdóttir fæddist á
Akureyri á vetrarmánuðum
1936. Foreldrar hennar voru
Sigríður Guðmundsdóttir og
Björn Þórðarson. Lifir hann
dóttur sína.
Birna ólst upp í foreldrahús-
um yngst þriggja systra við
mikla ástúð og hlýju, sem
reyndist henni síðar dýrmætt
veganesti. Hún var lánsöm að fá
að lifa við slíkt öryggi á uppvaxt-
ar- og þroskaárum sínum. Fag-
urt umhverfi Akureyrar mótaði
einnig spor í persónuleika
hennar.
Þessi ár á Ytri Brekkunni
voru henni kær, þar sem unað
var við leik eða störf. Göngu-
ferðir í Lystigarðinn, berjaferð-
ir upp f Miðhúsaklappir, skíða-
ferðir í Hlíðarfjall og síðar úti-
legur með skátunum, svo að
eitthvað sé nefnt. Birna tók
mikinn þátt í skátastarfinu á
Akureyri og lagði sitt af mörk-
um til að skapa fagran reit við
skála þeirra, Valhöll, í Vaðla-
heiði. Eftir að fjölskyldan eign-
aðist bíl var farið í óteljandi
skoðunarferðir um nágrennið
og fjarlægari héruð. Björn var
óþreytandi að sýna dætrum
sínum fegurð og um leið tíguleik
þessa lands og vaknaði fljótt
áhugi þeirra á ferðalögum. í
fylgd foreldra sinna lærðu þær
að bera virðingu fyrir náttúr-
unni samtímis því sem hennar
var notið í ríkum mæli. Stund-
um var brugðið út af venjunni
og róið á árabát yfir í Vaðla-
heiði. Á vetrum stundaði Birna
skólann en vann við verslunar-
og skrifstofustörf á sumrin.
Haustið 1959 giftist Birna
eftirlifandi manni sínum, Heimi
Hannessyni og eignuðust þau
þrjú börn: Hannes 1960, Sigríði
1963 og Magnús 1964.
Eftir giftinguna, á afmælis-
degi tengdamóður hennar 29.
ágúst, fluttist hún til Reykjavík-
ur og átti hún þar heimili síðan.
Fyrsta veturinn stundaði hún
nám við Húsmæðraskólann í
Reykjavík og síðan við handa-
vinnudeild Kennaraskólans.
Næstu árin tók uppeldi barn-
anna hug hennar allan, en þess
á milli starfaði hún við kennslu
við hina ýmsu skóla í Reykja-
vík.
Birna var listakona og það
lék allt í höndum hennar. Hún
gekk að hverju verki með festu
og leysti það af hendi fyrst og
fremst ánægjunnar vegna.
Skipti þá ekki máli, hvort hún
var að sinna börnum sínum og
nemendum, hlúa að blómunum
eða vinna að öðrum störfum
jafnt utan sem innan heimilis-
ins.
Það var oftast vor í lífi Birnu.
Skyndilega syrti þó að síðla árs
árið 1976. Þá fékk hún viðvörun
og sjúkdómurinn, sem reyndist
síðar banvænn, gerði vart við
sig. Þetta var reiðarslag og vinir
og vandamenn fylgdust
áhyggjufullir með. Börnin voru
ung og ómótuð og hún var enn
í fullum blóma lífs síns. Sjálf
kvartaði hún aldrei. Hún gekk í
gegnum þetta eins og hvert
annað verk, sem henni var ætlað
og áminnti okkur hin á stundum
fyrir vanþakklæti gagnvart líf-
inu. Hún hafði efni á því.
Ef geislar sólarinnar voru
ekki á næsta leiti þá leitaði hún
að þeim sjálf þangað til hún
fann þá, og skugginn var að
baki.
Birna fékk mörg tækifæri til
að ferðast bæði utan lands og
innan. Það var hennar viðauki í
lífinu, því að það veitti henni
mikla ánægju, viðsýni og úr
hverri ferð kom hún heim fróð-
ari og reynslunni ríkari.
Við áföll og erfiða lífsreynslu
skýrist persónuleiki fólks og hafi
einstaklingurinn þrek til að
standast áfallið, þroskast hann
samtímis. Birna hafði fengið í
vöggugjöf seiglu og dugnað föð-
ur síns, en samtímis mildi og
fínleika frá móður sinni. Skap-
höfn hennar var einnig rík af
kærleika og bar hún ávallt mikla
virðingu fyrir samferðamannin-
um. Hún hefði getað gert eftir-
farandi orð grísks heimspekings
(Epiktet) að sínum:
„Ekki bíður sólin þess að hún
fái bænir né áskoranir um að
rísa, heldur skín hún af sjálfs-
dáðum og hlýtur allra hylli. Þú
skalt ekki heldur bíða eftir lófa-
taki, hrifningarhrópum og lof-
ræðum til þess að gera vel,
heldur skaltu gera góðverk ótil-
kvaddur. Ávinn þér þá lyndis-
einkunn og tem þér þá hegðun,
sem þér finnst vert að gæta,
hvort heldur þá ert einn eða
með öðrum".
Birna var alltaf sjálfri sér
samkvæm og tamdi sér virðu-
lega, hlýja og fágaða fram-
komu. Hún átti það líka til að
vera glettin. Þetta var henni
eðlilegt og hún umgekkst alla á
sama hátt. Skipti þá ekki máli,
hvort hún var í veislusölum
erlendis með tignum gestum
eða í fjallaferð með fjölskyld-
unni.
Fyrir tæpu einu ári fór hún í
síðustu ferðina. Dvaldi hún þá í
nokkra daga hjá systur sinni að
Brettingsstöðum í Flateyjardal.
Þangað fór hún í ágústkyrrðinni
og naut lyngsins og litadýrðar
eins og svo oft áður, en nú var
það í síðasta sinn.
Nokkrum dögum síðar haust-
aði enn á ný í lífi hennar.
Náttúran hlýddi sínu kalli sam-
tímis.
Epiktet heldur áfram: „Ég er
alltaf ánægður með það sem
skeður, því að ég veit, að það
sem Guð kýs er alltaf betra en
það sem ég kýs“.
Birna mætti örlögum sínum
sterk og óhagganleg. Síðasta
haustið hennar stóð í tæpa tíu
mánuði. Það dró af henni smátt
og smátt, en hún gat lengi
spjallað um daginn og veginn,
' og það var áberandi, hvað Ak-
ureyrarárin voru henni kær.
Fyrir nokkrum vikum missti
Birna sjónina. Það var eitt síð-
asta stigið í þessum miskunnar-
lausa sjúkdómi. Þá hófst erfið-
asti kaflinn fyrir aðstandendur.
Fársjúk gat hún þá lýst því sem
hún „sá“. Hún skynjaði návist
hins óráðna og gaf okkur hinum
innsýn þangað inn. Hún talaði
mikið um marglit og tilkomu-
mikil tjöld og eins og hún sagði:
„Á bak við tjöldin er mikil
birta“. Hún varð blind, en hún
leitaði að birtunni og fann hana.
Eftir það lagðist yfir hana djúp-
ur svefn, en vorið og sumarið
kom á ný.
Tengdafaðir Birnu, Hannes
J. Magnússon, lýsti vorinu eitt
sinn á þessa leið:
„Á meðangræríbrekku blóm
og blærínn strýkur vanga,
við þann hlýja unaðsóm
uni ég daga langa.
Eftir langan, Ijósan dag
Ijúfra unaðsstunda
við það sama vöggulag
vil ég þreyttur blunda. “
Úr þessum hendingum má
lesa þá fegurð og hlýju, sem
umlukti Birnu, og vöggulag
vorsins hljómaði, þegar hún
sofnaði svefninum langa.
Við drúpum höfði í virðingu
og þökk.
Blessuð sé minning Birnu
Björnsdóttur.
Á Jónsmessunni 1985
Sigríður J. Hannesdóttir,
Gerður Hannesdóttir
Hrefna Hannesdóttir.
Wn
þú ert
að leita þér
að fasteign,
þá getum við sparað
þér mjög mikla vinnu
vegna þess að við erum búin
að raða öllum eignunum upp
eftir stærð, svo nú finnur þú
t.d. allar 3ja herb. íbúðirnar saman
og þarft ekki lengur að fletta mörgum
síðum til að fá yfirsýn yfir það sem þér
stendur til boða.
MEIRIHATTAR BLAÐ
HLAÐIÐ FRÉTTUM AF
HEIMILUM, HÚSUM OG
FASTEIGNAMARKAÐINUM
Fylgir blaðinu á laugardögum
Ég óska eftir að gerast áskrifandi að NT.
Kr. 330.- á mánuði.
HEIMILI
PðSTNR.
UNDIRSKRIFT