NT - 22.12.1985, Blaðsíða 2

2 Sunnudagur 22. desember NT
Hvaö sem menn segja er þaö nú
svo að jólin ýta viö einhverju í hug-
skoti mannsins, sem oft er gleymt og
grafið í amstri hversdagsleikans.
Menn fá löngun til að vera góöir, gefa
einhverjum, muna eftir þeim sem þeir
hafa gleymt svo sorglega lengi.
Glaumurinn, glysiö, óhófiö í gjöfum og
mat, spilla jólunum fyrir mörgum og
grunur minn er sá að margur sem læt-
ur berast meö straumnum, eigi minn-
ingu um bernskujól sem voru kannski
svo fátækleg á veraldarvísu aö það er
ekkert hægt að tala um þau mitt í alls-
nægtunum. Þaö er ekki hægt aö ætl-
ast til að þeir sem eru ungir í dag og
standa varla upp úr gjafaflóðinu skilji
þaö. En samt er eitthvað Ijúft við
þessa minningu og það er hægt aö
komast í afkima og eiga hana einn ef
ekki vill betur. En þrátt fyrir gylling-
JÓI
una, skrautið og prangiö sem ein-
kennir lífiö í dag, þá skulum viö ekki
gleyma því aö „fátæka" höfum við
jafnan hjá okkur. Þaö eru til einstæð-
ingar sem ekki geta notið jólanna af
því enginn sýnir þeim hlýju. Það eru til
mæöur sem ekki treysta sér til aö
horfa framan í börnin sín af því þær
geta ekki veitt þeim þaö sem önnur
börn fá. Það eru líka til börn sem fela
óskalistann vegna þess að þau vilja
ekki særa mömmu og þau vilja ekki aö
neinn sjái að ósk þeirra var andvana
fædd. Svo eru til heimili sem eru
ógæfu merkt svo að jafnvel þó aö þar
séu allsnægtir er ekkert pláss fyrir
jólin. En jólin koma og fæstir vilja án
þeirra vera. En hvaöa bæn skildi stíga
hæst á þessum jólum? Hvers þarfn-
ast mannkynið mest? Ég hygg að þaö
sé friður. Svo undarlegur er maöur-
inn að þó hann skilji þaö ekki aö fyrsta
skref til friðar er að vera sáttur við
sjálfan sig og umhverfi sitt, þá blundar
í flestum þrá eftir friði. Ágirndin og
valdagræðgin kæfa þessa þrá og því
berast menn á banaspjótum. Hvern
varðar um hungur eða sviðna jörð,
sem einblínir á auðinn og valdið. Nú
er kvennaáratug að Ijúka, þó hægt
hafi gengið í jafnréttisátt í heiminum
hafa konur verið áberandi, þær hafa
líka gert meira af því en oft áður að
þoka sér saman í baráttu fyrir friði.
Stríð er viðurstyggð og ætti að flokk-
ast undir brjálsemi. En enga leikur
það verr en konurnar og börnin. Ef
konur gætu sameinast um að vera á
móti vopnum hver sem þau ber, hver
sem smíðar og selur, hvað það væri
dýrlegur dagur. Við búum í friðsælu
iandi eða er ekki svo? Ekki berum við
vopn. En við eigum í þrengingum
tímabundnum a.m.k. Af hverju? Af
því að við höfum flýtt okkur of hratt og
við setjum ójöfnuð og ágirnd í öndvegi
í stað nægjusemi og jöfnuðar. Við
erum mörg, allt of mörg sek í þessum
efnum, annars værum við ekki þar á
vegi stödd sem við erum. Jólin eru
hátíð Ijóss og friðar. Við höldum þau í
minningu friðarhöfðingjans sem aldr-
ei bar á menn vopn, sem boðaði að
hver sá sem ætti tvær skikkjur gæfi
þeim aðra sem enga hefði. Hvað langt
ná þau orð inn í hjörtu okkar. Hversu
lengi gleymum við að deila og hvað
lengi finnum við varanlega löngun til
að skifta jafnar því sem við eigum. Að
spyrja sjálfan sig fyrst er gullin regla.
Ég sendi öllum sem gefa sér tíma til
að lesa þessi orð, ósk um gleðileg og
friðsæl jól.
Aðalheiður Bjarnfreðsdóttir