Morgunblaðið - 26.07.2004, Síða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 26. JÚLÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku amma langa, hér
sitjum við í sveitinni og hugs-
um um þig, og hve gott það
er að þú sért komin til guðs,
því þú varst orðin svo þreytt.
Þú varst alltaf svo fín og vel
til höfð. Það var svo gott að
heimsækja þig, því þú varst
svo blíð og góð og alltaf feng-
um við eins mikið af súkku-
laðirúsínum og við vildum.
Elsku amma langa, guð
geymi þig.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Rósa Líf, Hilda Sól,
Eggert Rafn, Einar
Andri og Alexandra.
HINSTA KVEÐJA
✝ Ingveldur Dag-bjartsdóttir
fæddist í Syðri-Vík í
Landbroti 23. októ-
ber 1913. Hún and-
aðist á hjúkrunar-
heimilinu að
Vífilsstöðum 14. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Dagbjartur Sveins-
son frá Holti á Síðu
og Guðlaug Magnús-
dóttir frá Hruna í
Fljótshverfi. Hún
var níunda í röð tólf
systkina. Ragnhildur
Dagbjartsdóttir lifir systkin sín.
Ingveldur var gift Einari Sig-
urðssyni skipstjóra frá Steinabæ,
d. 25.11. 1977. Þau eignuðust
fjögur börn, þau eru: 1) Guðrún
húsfreyju, f. 11.1. 1936, gift
Gottskálki Eggertssyni forstjóra,
börn þeirra eru Einar Sigurgeir,
Ragnhildur Sesselja, Inga Krist-
rún og Eggert Þor-
steinn. 2) Sigurður
Geir skipstjóri, f.
18.5. 1944, kona
Kristín Jónsdóttir.
Dóttir Sigurðar er
Inga Huld. Sonur
Kristínar er Þor-
björn. 3) Guðbjartur
Rafn skipstjóri, f.
28.12. 1946, kvænt-
ur Önnu Sigur-
brandsdóttur, dæt-
ur þeirra eru
Sigrún Lilja og
Ragnhildur Inga. 4)
Stefán Einarsson
skipstjóri, f. 13.5. 1948 kvæntur
Kristrúnu Sigurðardóttur, dætur
þeirra eru Ragnheiður Sóley og
Inga Björg. Barnabörnin eru
tuttugu og eitt, barnabarnabörn
eru tvö.
Útför Ingveldar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Tengdamóðir mín Ingveldur Dag-
bjartsdóttir hefur fengið hvíldina sem
hún þráði og friður sé með henni. Hún
var af þeirri kynslóð sem hefur lifað
flestar mestu breytingar 20 aldarinn-
ar. Hún lifði fyrri heimstyrjöldina
1914-1918. Hún sá og upplifði Kötlu-
gosið 1918, Spænsku veikina 1918,
seinni heimsstyrjöldina, og svona
mætti lengi telja. Hún bar þess merki
að það þurfti mikið til að raska ró
hennar. Ég kem inn í fjölskylduna ár-
ið 1953, er ég fer að gera hosur mínar
grænar fyrir einkadóttur hennar og
Einars Sigurðssonar skipstjóra og út-
gerðarmanns að Lágholtsvegi 9 vest-
ast í vesturbænum. Ég var að verða 19
ára gamall og ekki svo öruggur um ár-
angur í þessu máli, svo til frekara ör-
yggis fannst mér að ég ætti að kanna
málið betur og fór því niður á höfn,
nánar tiltekið niður á Loftsbryggju
þar sem mér var sagt að Einar á Aðal-
björgu kæmi oftast að, og það reynd-
ist vera rétt. Ég sá og heyrði í mínum
tilvonandi tengdaföður þegar hann
lagði að, og var að landa aflanum,
þetta var þegar karlmenn voru karl-
menn og allir voru ánægðir. Einar
Sigurðsson eiginmaður Ingu var heið-
ursmaður í orðsins fyllstu merkingu,
auk þess að vera mjög fengsæll fiski-
maður hafði hann fengið eina æðstu
orðu sem Breska heimsveldið veitti
fyrir að bjarga hundruðum manna úr
sjávarháska, einnig fékk hann orðu ís-
lenskra sjómanna.
Ég var með hnút í maganum, þegar
ég bankaði uppá en var svo heppinn að
hurðin var opnuð af glæsilegri konu,
Ingveldi Dagbjartsdóttur, hógværri í
framkomu og með góða nærveru og
bauð andlegan styrk, sem mér veitti
ekki af. Í núna 50 ár er ég búinn að
vera tengdasonur Ingu, og þegar árin
liðu kynntist ég fjölskyldu Ingu frá
Syðri-Vík í Landbroti, þau voru Skaft-
fellingar í húð og hár. Traust fólk, ag-
að tilbúið til hjálpar, vinnusamt og
áreiðanlegt. Mörgum árum seinna
þegar undirritaður hafði byrjað að
versla með byggingavörur, vantaði
upplýsingar um Skaftfelling sem vildi
fá hluta af úttekt sinni á víxil til nokk-
urra daga, hringdi ég til Sparisjóðsins
í Vík, og spurði um öryggi þessa
Skaftfellings, hvort það væri öruggt
að lána honum? Svarið frá sparisjóðs-
stjóranum í Vík var stutt og laggott,
„Það fellur aldrei víxill á Skaftfelling.“
Inga var lista-hannyrðakona, allt
varð að list í höndum hennar, það fór
aldrei hátt, en hún sagði stundum,
sjáðu hvað ég var að gera, hvernig
finnst þér þetta. Lítillætið og hófsem-
in var í öllu, og ekki var talað meira
um það, hlutir voru gerðir ef hægt var
að gera þá vel, annars látið ógert. Inga
og Einar eignuðust fjögur börn, eina
stúlku og þrjá drengi. Ég var svo láns-
samur að giftast dótturinni, og eignast
þrjá ævivini í sonum Ingu, og er ég
ávallt þakklátur fyrir það.
Inga mín, ég þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur öll, alla þína
alúð og gæsku, þú ert stór í minningu
okkar allra.
Þinn tengdasonur.
Gottskálk Þ. Eggertsson.
Raunsæi, yfirvegun, æðruleysi og
seigla, allt eru þetta eiginleikar sem
komu að góðum notum í þínu lífi. Sem
barn misstir þú mikla sjón á öðru
auganu og 1935 smitast þú af mænu-
veiki, þá þunguð af þínu fyrsta barni.
Eftir langa og erfiða sjúkralegu var
um varanlega lömun á öðrum fæti að
ræða. Á síðari árum lengdist sjúkra-
skráin, en á hverjum morgni fram á
síðasta dag skyldi hárið sett, barm-
næla, men, lokkar, armband og
hringar á sinn stað. Þú tókst á við
hvern dag með stolti og reisn. Þú
varst ákveðin í að „brölta“ með prik-
ið. Fyrir vikið sýndir þú gríðarlegan
sjálfsaga í mataræði allt þitt líf því
hvert gramm skipti máli í að „halda
sér uppi“ eins og þú orðaðir það.
Iðinn fagurkeri eru líka orð sem
lýsa þér vel og bera hannyrðir þínar,
fagurt heimili og meðvitund þín um
hvað var „móðins“ þess glöggt vitni.
Útsjónarsöm varstu, nýtin og fórst
vel með. Minningar af Lágholtsveg-
inum eru margar en með glettni
minnist ég þess hversu dugleg þú
varst að virkja okkur frænkurnar
þegar við vorum hjá þér. Þvo glugga,
reyta arfa, slá flötina og hlúa að jarð-
arberjajurtunum. Þetta var gert með
gleði og að launum beið heitur hrís-
grjónagrautur, sem enginn gerði bet-
ur en þú, eða heimabökuð jólakaka,
pönnukökur og köld mjólk. Þegar
stelpuskarinn var innandyra sökum
veðurs var heldur ekki setið auðum
höndum. Það þurfti að færa til hluti,
pússa, endurraða í hillur og gera fínt.
Já, þú þreyttist seint á því að hafa
fínt í kringum þig og var unun að
fylgjast með herberginu á Vífilsstöð-
um taka á sig smámynd heimilis.
Á þeirri tæpu öld sem þú dvaldir í
þessari jarðvist lifðir þú ólíka tíma og
hve vænt mér þykir um samtöl okkar
um uppvaxtarár þín, fyrstu árin í
Reykjavík, kynni þín af afa, ykkar
fyrstu hjúskaparár og nóttina þegar
Skeena strandaði við Viðey. Ég
minnist einnig ökuferðar okkar fyrir
um fimmtán árum þegar ég sótti þig
austur á Klaustur, æskuslóðir þínar,
eftir að vinskapur hafði tekist með
þér og Jóni Björnssyni. Við þau
kynni yngdist þú um mörg ár. Ferðin
reyndist mér mikill fjársjóður, þú
gafst mér innsýn í fortíð þína og þína
fyrstu ferð til Reykjavíkur rúmum
fimmtíu árum áður. Eins og ávallt
varst þú orðvör en lýsingar á útbún-
aði, fatnaði ferðalanga, hvar náttað
var, hvernig farið var yfir fljót og ár
voru ómetanlegar. Ferðalagið tók þig
fjóra daga en við blússuðum í bæinn á
fjórum tímum.
Þú barst hag barna og barnabarna
þinna ávallt fyrir brjósti og varst
hreykin af hópnum þínum sem fór sí-
stækkandi og naut velgengni. Þú
gladdist innilega þegar ég sýndi þér
frumburð minn í fyrra. Stuttu síðar
þegar ég sagði að von væri öðru
barni, varðstu ánægð með þá stefnu
sem ég hafði tekið. Þú efaðist strax
um að þú mundir „tóra“ eins og þú
orðaðir það, en sagðir strax hvers
kyns barnið væri og hvað það myndi
líklega heita. Það gladdi mig að geta
samsinnt þér og rætt þessi mál við
þig því ég vissi að ég nyti þagmælsku
þinnar, eins og ætíð.
Elsku Inga amma, Guð og góðar
vættir fylgi þér á næsta áfangastað.
Sigrún Lilja.
Elsku amma.
Þá er komið að kveðjustund. Ein af
okkar fyrstu minningum er frá Lág-
holtsveginum, þar sem þið afi byrj-
uðuð ykkar búskap – þú að sinna hús-
verkum; afi og strákarnir að koma af
sjónum. Við í eldhúsinu að borða ýs-
una með HP-sósunni enda var fisk-
urinn alltaf bestur hjá þér. Ég sat við
snyrtiborðið þitt og mátaði aftur og
aftur eyrnalokkana, armböndin og
hringana, strákarnir slógust og þú og
Ragna frænka reynduð að stilla til
friðar. Það leið ekki á löngu þar til
Stebbi var kominn í fangið á þér að
suða um skellinöðru. Dúkkurnar mín-
ar voru alltaf í flottustu kjólunum
enda heklaðir þú þá. Þú varst sann-
kölluð listakona. Allt sem þú gerðir
var vel gert. Ein af góðu minningun-
um er þegar við sátum og hlustuðum
saman á „Óskalög sjómanna“ í út-
varpinu. Þegar þú smurðir nestið
okkar, hlökkuðum við alltaf til að
opna nestispakkana. Það fylgdist
enginn eins vel með tískunni og þú;
þú vildir fá sama snið á buxunum þín-
um og voru á mínum, vildir fá svona
skræpótta boli eins og við systurnar
vorum í. Elsku amma, síðustu árin
voru þér erfið. Þú varst vön að gera
hlutina sjálf og vildir hafa það þannig.
Þú uppskarst eins og þú sáðir, strák-
arnir þínir og stelpan þín skiptu þig
öllu máli. Þegar kom til tals að þú
færir á elliheimili heyrðum við þig
stundum segja: „Ég á fjögur börn og
þau hugsa um mig“, enda varð það
raunin. Elsku amma, það var falleg
og dýrmæt reynsla að fá að vera með
þér og börnunum þínum þegar þú
kvaddir þetta líf. Takk fyrir allt.
Minningu þína geymum við í hjörtum
okkar þín
Hilda og Einar.
Hún amma Inga er dáin. Ég hafði
náð að fara og kveðja hana en það
breytti litlu um söknuðinn sem um
mig fór. Hún elsku amma er farin og
tárin falla og þau eiga eftir að verða
fleiri því fallegar minningar streyma
fram og þær eru ljúfsárar. Ég er
nefnilega ein af þeim heppnu, ég átti
alvöru ömmu, svona ömmu sem mað-
ur les um í bókum og sér stundum í
bíómyndum.
Hún amma mín var alveg frábær,
hún átti nammiskáp og þegar ég var
lítil leyfði hún mér að setja kanilsyk-
ur á hafragrautinn. Þegar ég hugsa
um ömmu kemur fyrst upp í hugann
hversu stolt hún var alltaf af manni
og hversu innilega hún samgladdist
mér á mínum stóru hamingjustund-
um. Alltaf hafði hún tíma til að hlusta
og alltaf hélt hún ró sinni. Fyrir
mörgum árum vorum við systurnar í
pössun hjá henni á Lágholtsveginum
þegar kviknaði í Lýsi sem var alveg
við hliðina á húsinu hennar. Amma
var ein með okkur og var vakin um
nóttina við það að fyrir utan stóð
maður sem sagðist vera í slökkvilið-
inu og hann tilkynnti henni að það
yrði að rýma húsið. Hann varð nú að
tilkynna henni þetta í gegnum bréfa-
lúguna því ekki ætlaði hún amma að
opna fyrir bláókunnugum manni um
miðja nótt. Hún vakti okkur systurn-
ar, sagði okkur að klæða okkur og
setja dótið okkar í poka og koma síð-
an fram í eldhús. Þessu hlýddum við
og þegar foreldrar okkar komu á
hlaupum að sækja okkur stóð amma
við pottinn og við sátum í úlpunum og
borðuðum hafragraut. Þannig var
hún amma mín, hélt ró sinni og gætti
okkar. Þegar hún passaði okkur sagði
hún okkur sögur og það var hún sem
gaf mér dýrmætustu gjöf sem nokkur
getur gefið, hún kenndi mér bænirn-
ar mínar, þessar sömu og ég fer með
enn í dag. Hún gaf mér einnig hafsjó
yndislegra minninga sem ég mun ylja
mér við um ókomin ár.
Með þessum örfáu orðum vil ég
kveðja elsku ömmu mína. Elsku Jóni
vini hennar, Dúnu, Sigga, Bubba og
pabba ásamt öðrum aðstandendum
sendi ég mínar samúðarkveðjur.
Ragna Sóley.
Nú þegar elsku amma er farin þá
koma upp í huga okkar margar minn-
ingar. Við munum eftir henni í eld-
húsinu að elda góðan mat eða að baka
ljúffengar kökur. Amma var mikil
húsmóðir, rösk og skipulögð og af
þeirri kynslóð sem var alltaf til stað-
ar. Við gátum alltaf komið á Lág-
holtsveginn, þar var ávallt gott og
þægilegt að vera. Amma var
sjómannskona, heimilið var myndar-
legt og þar var regla á hlutunum. Þar
var oft erilsamt og hún með margt á
sínum herðum. Heimilinu var stjórn-
að af miklum myndarskap.
Þó svo mikið væri að gera var hún
alltaf vel til höfð, hárgreiðslan var
óaðfinnanleg og neglurnar fínar. Hún
fylgdist líka vel með tískunni og var
alltaf „smart“, eins fylgdist hún mjög
vel með okkur barnabörnunum og lét
það óspart í ljós ef henni fannst við
við ekki líta nógu vel út. Hún var mik-
ill listamaður í höndunum og eru til
eftir hana ótal útsaumaðar myndir og
listmunir.
Amma hefur átt langa ævi og man
tímana tvenna, þar sem ævi hennar
spannar nærri heila öld. Seinni árin
hafa verið henni erfið og löng.
Elsku amma, nú ert þú komin á
betri stað. Við geymum þig í minn-
ingu okkar, takk fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Inga, Eggert og fjöskyldur.
Elsku Inga amma mín.
Þegar ég hugsa til þín og hugurinn
reikar rifjast upp margar ljúfar og
dýrmætar minningar, bæði úr
bernsku minni sem og frá síðari ár-
um, sem ég mun varðveita sem fjár-
sjóð um ókomna tíð. Fyrir unga konu
sem er að stofna fjölskyldu og takast
á við lífið á eigin spýtur er dýrmætt
að kynnast lífsviðhorfum heilsteyptr-
ar og réttsýnnar manneskju sem
hafði kynnst lífinu af eigin raun á
langri ævi. Fyrir það er ég ævinlega
þakklát. Það er margt sem glepur og
ögrar í hraða nútímans en það er svo
sannarlega ekki allt gull sem glóir. Á
þinn yfirvegaða og hlýja hátt komst
þú því svo vel til skila.
Þitt einstaka jafnaðargeð, seigla,
réttsýni, þolinmæði, staðfesta, tryggð
og reisn eru meðal eiginleika þíns
sterka persónuleika sem þroskast
hafði svo vel á lærdómsríkri ævi. Eig-
inleikar sem ég reyni að taka mér til
fyrirmyndar með misjafnlega góðum
árangri þó.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum, sterkum hlyni;
hún lokaði augum hugarhrein
með hvarm mót sólar skini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel,
í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
Hún unni list í máli og mynd,
sú mennt var hennar stjarna;
þar heyrði hún tala tæra lind
á tungu engilbarna.
Ef blað hún tók og batt sín orð,
var blærinn hreinn og fagur;
en hógvær sat hún hússins borð,
því hátt skein æðri dagur.
Allt metur rétt hin mikla náð
um manna hug og vilja;
eitt hjartans orð um eilífð skráð
á orku, er himnar skilja.
Nú les hún herrans hulin ráð
um hlut og örlög þjóða,
þar sést í lífbók sérhver dáð
hins sanna, fagra og góða.
(Einar Ben.)
Með hjartans þakklæti og tár í aug-
um kveð ég þig, elsku Inga amma
mín. Þín
Ragnhildur Inga.
Í kærri þökk biðjum við fyrir þér,
elsku yndislega amma og langamma.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Almáttugur Guð geymi þig og
varðveiti.
Þín
Eggert, Erna, Alexandra
Ólöf og Gottskálk Þorsteinn.
Elsku Inga langaamma, það var
alltaf svo notalegt að koma í heim-
sókn til þín, þú varst alltaf svo góð við
okkur. Bauðst okkur alltaf gotterí úr
fallegu skálinni þinni, stundum
bráðnaði það í litlu lófunum. Þú hafðir
mikla ánægju af söngnum okkar og
ekki höfðum við síður ánægju af að
syngja fyrir þig. Nú ert þú fallegur
engill hjá Guði sem hjálpar honum að
vaka yfir okkur. Okkur langar að
senda þér fallegu bænina okkar sem
við sungum stundum fyrir þig áður en
þú fórst að sofa og syngjum alltaf
með bænunum áður en við förum að
sofa.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Guð geymi þig, elsku langaamma.
Þín
Erlen Anna og Guðbjartur Ingi.
Hefðarkonan Ingveldur Dag-
bjartsdóttir er látin. Ingveldi hef ég
þekkt frá mínum unglingsárum. Ég
man hana fyrst þegar hún kom til
Reykjavíkur til að giftast unnusta
sínum Einari Sigurðssyni skipstjóra,
miklum dugnaðarmanni og afreks-
manni sem síðar var heiðraður vegna
björgunar margra skipbrotsmanna á
stríðsárunum. Stuttu fyrir brúðkaup
þeirra veiktist Inga af mænusótt sem
þá gekk og lamaðist hún alvarlega og
þurfti ávallt síðar að nota staf og háði
það henni mikið alla tíð. Inga og Ein-
ar eignuðust fjögur börn, þrjá syni og
einkadóttur, Guðrúnu, sem er mikil
vinkona mín. Inga hugsaði afburða
vel um börn sín og heimili. Hún átti
fallegt heimili enda mjög listræn og
allt lék í höndum hennar.
Þegar Inga var orðin ekkja bjó hún
ein og svo vildi til að hún keypti sér
íbúð í húsi því sem ég bý í. Við Inga
bjuggum saman hvor á sinni hæðinni
í góðu yfirlæti sem aldrei bar skugga
á.
Inga átti því láni að fagna að eiga
afburðabörn og tengdabörn sem allt
vildu fyrir hana gera og dáðist ég oft
að því hvað þau öll sem eitt önnuðust
hana af mikilli natni og kærleika. Nú
þegar Inga er öll vil ég þakka henni
samveruna og bið henni Guðs bless-
unar.
Hvíli í friði.
Þóra Guðjónsdóttir.
INGVELDUR
DAGBJARTSDÓTTIR