Sunnudagsblaðið - 28.07.1963, Blaðsíða 1

f
„Það er naumast, að þessar kerling-
ar geta kysst og- sleikt hvor aðra.“
„Uss, þetta er ekkert. Þeir kunna
þettw betur* hann Krúsi og hann
Kastró."
' „Ha, ha, — hum.“
• Klukkan er tæpt átta að morgni. Hlýtt
solskin og margt fólk á ferli. Töskur og
l>okar eru bornir úr bíium og hvert'a
jkfnóðum í farangursgeymslur Vestfjaröa-
iÉiðarbílsins, sem bíður óþolinmóður íerð-
aír á stæðinu við B.S.Í. Bíllinn er nýr og
tíiá várt á milli sjá hvorir eru hreyknari
af farkostinum — farþegamir eða bíl-
stjórarnir.
„Jæja, ert þú að fara vestur,“
„Það er líkast til, maður. Ég fer
‘ all'taf vestur í sumarfriinu."
■ Fólkið þyrpist í bílinn. Skimar um loft
dg veggi. Það er mikið brosað og hlegið.
Mikil sól í fólkinu, engu síður en úti.
„Andskoti laglegur bíll.“
„Já glæsileg t£k, maður.“
Innan skamms er allt fullt af kátu fólki.
Brosandi andlit utan við gluggana ná sam-
bandi við brosandi andlit innan þeirra.
Ástúðarbylgjan, sem fer á milli manna
ei- heitari en sólin. Þannig á það líka að
vera.
, Hurðum síðustu farangursgeymsl-
unnar er skellt.
„Jónas, J ó n a s. Hvar í f jandanum
er nú strákurinn."
Og Jónas kemur og á hæla lionum bil-
stjórarnir F,inar Steindórsson og Eggert
Karlsson.
Það er bjart á Skúlagötunni og úr sæli
mínu við framrúðuna þarf ég ekki annað
en að líta norður um flóann til þess að
sjá þá sjón, að við ekkert verður líkt
nema opinberun. Snæfellsjökull blasir við,
ólýsanlegur með öllu. Svo fagur or hann.
„Saa dejligt, saa dejiigt.“
í framsætinu við dyrijar sitja dönsk
kona og islenzk vinkona hennar, rosknar
konur, þær brosa og tala fjörlega saman.
Danska konan brosir og bendir og ég
verð ástfanginn af einlægu brosi hennar á
svipstundu. Svo barnslega hreint bros er
sömu ættar og ójarðnesk fegurð Snæfells-
jökuls. Gulli betra, öllu betra.
Mjúk tónlist í viðtæki bílsins, mjúkar
raddir — kliður mjúkra radda. Við renn-
um inn á Vesturlandsveg.
„Á OFANVERÐUM DÖGUM KONU-
FÖGRS KOM SKIP í LEIRUVÁG. ÞAR
VÁRU- Á ÍRSKIR MENN. MAÐR HÉT
ANDRÍÐR, UNGR OG ÓKVÁNGAÐR,
MIKILL OG STERKR. ÞAR VAR Á -
KONA SÚ. ER HÉT ESJA, EKKJA OK’
MJÖK AUÐIG. SÁ MAÐR ER NEFNDR
KOLLI, ER ÞAR VAR A SKIPI MEÐ
ÞEIM. HELGI (BJÓLA) TÓK VIÐ ÞEIM
5
ÖLLUM. KOLLA SETTI HANN NEÐR í
KOLLAFJÖRÐ, EN MEÐ ÞVÍ AT ÖR-
LYGR VAR GAMALL OG BARNLAUSS
ÞÁ GAF HANN UPP LAND OK BÚ, OK
TÓK ESJA VIÐ. SETTIST HÚN ÞÁ AT
ESJUBERGI. ALLIR ÞESSIR MENN
VÁRU KALLAÐIR SKÍRÐIR, EN ÞÓ
VAR, ÞAT MARGRA MANNA MÁL, AT
ESJA VÆRI FORN Í BRÖGÐUM."
Það eru djúpir skuggar undir Esjunni og
vegurinn grófur. Við Móa á Kjalarnesi
eru gæsir í stórhópum á túninu. Hvitar
gæsir í túni gylltu af sóleyjum og fíflum.
Yfir Brautarholti á Kjalarnesi ber
Snæfellsjökul enn við himinn.
„ÞÁ VAR SKÓGI VAXIT ALLT KJAL-
A-RNES, SVÁ AT ÞAR AÐEINS VAR
RJÓÐR, ER MENN RUDDU TIL BÆJA
EÐA VEGA .... REISTI ANDRÍÐR BÆ
í BRAUTINNI OK KALLAÐI BRAUT-
ARHOLT, ÞVÍ AT SKÓGRINN VAR SVA
ÞYKKR, AT HONUM ÞÓTTI ALLT ANN-
AT STARFAMEIRA. ANDRÍÐR SETTI
ÞAR REISULIGT BÚ SAMAN.“
Skjóttir hestar bíta í þýfðum móum.
Netjuský eru á austurlofti. Þungur
bakki fjarri tO norðurs.
Við ökum um slóðir mikilla atburða.
„Þeir hafa góð bú hér á Kjalarneshni“
„Það eru nú nokkuð aðrir lands-
hættir hér en á Vestfjörðum."
„O, já.“
Muna nú fáir Búa Andríðsson í Brautar-
holti og fóstru hans Esju að Esjubergi. ‘
Mætti þó rifja upp......
„BÚI VAR KALLAÐR EINRÆNN í
UPPFÆÐSLU. HANN VILDI ALDRI
BLÓTA OK KVEÐST ÞAT ÞYKJA LÍTIL-
MANNLIGT AT HOKRA ÞAR AT. HANN
VILDI ALDRI MEÐ VÁPN FARA, i
HELDR FÓR HANN MEÐ SLÖNGU
EINA OG KNYTTI HENNI UM SIK JAFN
AN.“
„Jónas, J ó n a s. Vertu ckki að
þvælast fram í bíl, strákur.“
Hún er lítil vexti, konan, og rýr. Munu
áður hafa hrópað stórvaxnari konur und-
ir Esju og ef til vill skapmeiri.
Mér verður hugsað til Esju kerlingar,
er hún tekur við Búa fóstra sínum. hinum ;
óguðlega, er hann hefur brennt hofið á
Hofi og drepið Þorstein Þorgrímsson. •
Urðu þeir atburðir allir með ósköpum.
„HANN SÁ AT MAÐR KOM ÚT ;
SNEMMA AT HOFI í LÍNKLÆÐUM. SÁ
SNERI OFAN AF HLIÐINU OK GEKK
STRÆTI ÞAT, ER LÁ TIL HOFSINS.
KENNA ÞÖTTI BÚI, AT ÞAR VAR ÞOR- ;
STEINN. BÚI SNERI ÞÁ TIL HOFSINS
.....BÚI GEKK ÞÁ INN í HOFIT.
HANN SÁ, AT ÞORSTEINN LÁ Á GRÚFU ;
FYRIR ÞÓR. BÚI FÓR ÞÁ HLJÓÐLIGA
ÞAR TIL, AT HANN KOM AT ÞOR-
STEINI. HANN GREIP ÞÁ TIL ÞOR-