Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Page 21

Hún lötraði virðuleg eftir miðj-
um veginum og naut sýnilega þess
arar kvöldgöngu. Eg nam staðar
svo henni gœfist tími til að kom-
ast út af veginum, það var greini-
legt, að hún var ekki vel kunnug
umferðarreglunum.
Hún stefndi á bílinn- Annað-
hvort hefur hún þóizt þekkja mig
ellegar ætlað að þakka mér fyrir
að hafa stanzað. En hvort sem
liefur verið þá er staðreynd, að
vingjarnlegt liöfuðið kom gegn-
um bílgluggann.
„Stúlka mín.“ varð mér að orði,
og hnipraði mig saman. „Ekki
þetta. Bless“.
Hún gaf frá sér vinsamlegt baul
og dró hausinn til baka- Eða í það
minnsta reyndi það. Hornin stóðu
nefnilega ekkj rétt vel af sér.
Þau stóðu í gíuggarammanum eins
og krókur á öngli.
Glugginn var hálfopinn og ef
ég hefði alveg opnað hann, mundi
hún ekki vera föst lengur. En því
miðuir var rúðan orðin föst í sömu
skorðum, ég hafði langa reynslu
um það, ekkert gagnaði að snúa
sveifinni.
„Þe.ta þarf að athuga“, sagði
ég við kusu.
Ekki leit út fyrir annað cn að
hún yrði fyllilega ásátt með að
láta mig um þennan vanda- Ég
tók um hornin á henni og reyndi
að stýra henni út elns og um hjól-
hest væri að ræða. En árangurs-
laust.
Ég hætti og varp öndinni, og
Frh. á bls. 190.
Hún var þarna
ALÞÝDUBLAÐIÞ - SUNNUDAGSBLAB 189