Frjáls þjóð - 24.10.1959, Qupperneq 4

4
oCaufardaffinn 24. oltáíer 1959
- FRJÍLS þjoð
Fyrst þegar þjóðinni var
boðið til kosninga nú í haust,
voru einstaka þjóðvarnarmenn
nokkuð hikandi að ganga L
leikinn. Þeir töldu sig hafa
beðið ósigur í kosningunum
í vor, og þeir töldu, að þjóð-
in hefði sýnt þeim og flokkn-
um slíkt vantraust, að vonlaust
væri að halda baráttunni áfram.
Flokkurinn hefði að vísu únnið
sér nokkuð álitlegt fylgi í fyrstu
hríðinni, við kosningarnar 1953,
er hann fékk nær 5000 atkvæði
alls. En hann hafði tapað um
þriðjungi þess atkvæðamagns
í kosningunum 1956 og öðrum
þriðjungi við kosningarnar í
vor.
En ef mál flokkíins eru á
þennan veg skoðuð, er aðeins
á yfirborðið litið. Til þess að
skoða þau vandlega, verðum við
að gera okkur ljóst, að kjósend-
um Þjóðvarnarflokksins hefur
frá upphafi mátt skipta í tvo
hópa, örugga kjósendur vegna
flokksins sjálfs og kjósendur,
,er að vísu hafa látið sig varða
aðalstefnumál hans og haft sam:
an kost á samyinnu við Þjóð-
varnarflokkinn annan en þann,
að ef flokkurinn vildi gera svo
vel að deyja hljóðalaust, þá
skyldi Framsóknarflokkurinn
taka eina tvo fyrrverandi þjóð-
varnarmenn upp á framboðs-
lista sína og leyfa öðrum fyrr-
verandi þjóðvarnarmönnum að
kjósa slíka lista. Með þessum
umræðum fékk Þjóðvarnar-
flokkurinn úr því skorið, að
einskis er að vænta af Fram-
sóknarflokknum í stefnumálum
Þjóðvarnarflokksins. En þær
umræður kostuðu það líka, að
Þjóðvarnarflokknum vannst
stofnunar. Það skal ekki dulið, að
við lítum svo á, að hið nýja her-
nám hafi verið yfir þjóðina kall-
að að nauðsynjalausu og hún
hafi beinlínis verið flekuð og
blekkt til þess að láta sér það
lynda. Við lítum einnig þannig á,
að á utanríkismálum okkar, fjár-
| málum, viðskiptamálum og að
■ nokkru leyti atvinnumálum hafi
verið haldið á þann veg hin síð-
j ari ár, að í bráðan voða stefni
með alla framtið þjóðarinnar,
I fyrst og fremst sem sérstakrar
' frjálsrar þjóðar, en einnig fram-
| tíð einstaklinga hennar, sem
mennilegs og dugandi fólks.
Eins og málum er nú komið,
um við meiri og betri skilyrði til
þess en nokkru sinni áður að
láta atvinnurekstur bera sig og
skila arði hér á landi. En til þess
þuríum við að taka upp alger-
lega nýja pólitik í öllum okkar
atvinnumálum og stjórnmálum.
Við lofum engum töfralyfjum
til bjargar þjóðinni, efnahag
hennar og sjálfstæði. Við höfum
enga trú á þvi, að það verði henni
til bjargar að veðja á Rússa eða
Ameríkumenn, við trúum ekki
heldur á happdrætti í einni eða
neinni mynd, heldur á heiðarlegt
starf, heiðarlega máifærslu og
heiðarlegan vilja til að lifa eins
og menn. Við viljum, eftir því
★ ARNDR 51GL1RJ□ NSS□ N :
ÞMRIAIHt
Úð með honum, en þó getað lát- ☆
ið sig ánnað meira varða, er að
kjörborðinu kom, eða treyst* öðrum flokkum betur til að ■ koma aðalstefnumálum flokks- ins fram. Flokkurinn sjálfur hefur aldrei fjölmennur orðið ☆
eða verið. Flokksskrifstofan hefur aldrei, hvorki 1953 né síðar, vitað um nema um 1000 örugga kjósendur flokksins í ☆
Reykjavík, þó að miklu fleiri hafi greitt honum atkvæði, ☆
einkum við alþingiskosning-
arnar 1953 og næstu bæjar-
‘stjórnarkosningar þar á eftir.
heffur
pefjar
uorkað
eni/ilu
Það þarf engan að undra, þó
að flokkurinn tapaði atkvæð-
um við kosningarnar 1956. Þrír
stærri flokkar buðust þá til að
koma aðalstefnumáli flokksins
í höfn, og kjósendum var það
ljóstr að þeir fíokkar höfðu-að-J
stöðu til að geta komið því í
höfn, ef þeir vildu það af fullri
einlægni. Þetta sýndist því
mörgum miklu skjótfarnari leið
'til árangurs en að kjósa Þjóð-1
varnarflokkinn. Ekki treystu
allir einlægni þessara flokka, og
því fékk Þjóðvarnarflokkurinn
fleiri atkvæði 1956 en hrein'
flokksatkvæði. Síðastliðið vor
átti raunverulega ekki að kjósa1
nema um eitt mál: kjördæma-
málið. Þess var því engin vonj
að Þjóðvarnarflokkurinn fengi
þá nema örugg flokksatkvæði,1
og með öllu óvíst, að hánn hafi;
fengið þau öll. Aðalstefnumál
hans voru alls ekki á dagskrá í
þeim kosningum. ' j
En nú éru þau mál aft-
ur á dagskrá. Það er því full
ástæða til að rifja þau upp.
Og því verður ekki að ó-
reyndu tiúað, að • afstaða
kjósenda til þeirra sé mikið
breytt frá því er var 1953.
■ En hún hlýtur að vera breytt
frá því er var 1956. Aliir flokk- f
arnir þrír, er þá buðust til að
taka upp aðalstefnumál Þjóð-
varnarflokksins hafa fengið að-
stöðu til þess — og brugðizt-
Einn þessara flokka, Alþýðu-
flókkurinn, hefur beinlínis lýst
yfir því, að hann vi^i ekki taka 1
það upp aftur. Þjóðvarnarflokk-'
urinn gerði það próf á öðrum
þessara flokka, Framsóknar-
flokknum, að hann bauð honum
heiðarlega samvinnu við kosn- 1
ingarnar, ef hann vildi taka
þetta stefnumál upp að nýju.
Fram^óknarflokkurinn gaf eng-;
ekki tími til eftir þær að bjóða
fram nema í þremur kjördæm-
um.
Kosningaaðstaðan í aðal-
stefnumáli flokksins er því í
aðalatriðum hin sama nú og var
1953. Tvennt er þó á annan veg:
Alþýðubandalagið (1953: Sam-
einingarflokkur alþýðu), sem
lofaði að berjast fyrir sama
stefnumáli og Þjóðvarnarflokk-
urinn og lofar því enn, hefur
fengið tækifæri til að koma því
fram, en ekki notað tækifærið
— og við því má búast, að til
séu einhverjir kjósendur, sem
misst hafi trú á það, að þessu
stefnumáli verði komið fram.
Flokkskjarni Þjóðvarnarflokks-
ins er- eins stór og hann hefur
stærstur verið. Spurningin er
því aðeins: Geta flokksmenn-
irnir gengið eins gunnhvatir til
kosningabaráttunnar Og 1953,
og á aðalstefnumál flokksins
eins mikið fylgi og þá, og hafa
kjósendur, sem ekki eru í
flokknum óg honum þó vin-
veittir, sömu trú og þá, að þeir
geti unnið því gagn með at-
kvæði sínu?
Við skulum nú rifja upp að-
alstefnumál flokksins . eins og
það kom fyrst fram í 1. tbl.
FRJÁLSRAR ÞJÓÐARi), til
þess að mönnum gefizt kostur á
að sjá, hve mikið eða lítið er
breytt frá þeirri tíð:
„Fyrst og fremst hafa sjálf-
stæðismál þjóðarinnar kallað á
okkur og brýnt til þessarar blaðs-
J) Sleppt er aðeins inn-
gangsorðum og því, sem snertir
afstöðu til þáverandi ríkis-
ítjórnar.
teljum við, að hefja þurfi bar-
áttu fyrir brottflutningi alls er-
lends hers úr landinu eins fljótt
og verða má, þannig að við gerða
samninga sé þó staðið af okkar
| hálfu, þar sem þeir samningar
j eru gerðir af löglega kosinni
. stjórn, þó að vafasamt sé, að hún
I hafi haft heimild og umboð til að
j gera þá. Þar til sá brottflutriing-
ur verður, þurfum við að gæta
* alls manndóms í sambúðinni við
J hernámsliðið, halda fram rétti
okkar til fulls, gæta sæmdar okk-
1 ar bæði sem þjóðar og einstakl-
1 inga, verjast yfirgangi og yfir-
| troðslum í okkar eigin landi og
gæta þess, að áhrif hernámsins
I verði sém minnst á háttu okkar,
I menningu, ‘ þjóðlíf allt og at-
I vinnulíf. Við eigum að einangra
^ herinn, og við verðum að krefj-
ast þess, að hann verði skilyrðis-
!laust inniluktur á sínu „varnar-
svæði“ eigi .síður en rússneski
herinn í Porkkala i Finnlandi.
' Ætti það einnig að vera metnað-
' armál Ameríkumanna að sýna
hér eigi meiri, verri og sk.aðvæn-
I legri yfirgang en Rússar í Finn-
jlandi, svo -illa sem Rússar hafa
þó leikið Finna.
Eigi teljum við það síður nauð-
synlegt að hefja baráttu fyrir
því, að þjóðin standi á eigin fót-
um atvinnulega og fjárhagslega.
Sú sníkjupólitík, sem rekin hef-
ur verið undanfarin ár, — beinl
og óbeint í sambandi við hersetu
A'meríkumanna hér, — er löngu
óþolandi og má eigi eiga sér stað
lengur. Atvinnuvegi okkar verð-
ur að reka á þann hátt, ag þeir
standi undir- þjóðarbúinu, og
verður að hefja baráttu fyrir
því, að þjóðin standi öll að þvi,
að þeir verði endurreistir til þess.
i Við vitum, að sú endurreisn má
takast, ef fólkið vill og þorir og
fær þolanlega forystu. Þrátt íyrir
,alla okkar niðurlægingu nú höf-
sem við höfum bezt vit á, segja
þjóðinni, hvar og hvernig hún er
stödd og taka okkar þátt í starfi
hennar til heiðarlegrar viðreisn-
ar.
V7ið neitum algjörlega og af-
dráttarlaust að láta draga okkur
í dilka austurs og vesturs, svo
að þjóðinni verði á þann hátt
skipt í tvær fjandsamlegar fylk-
ingar, sem hefðust raunverulega
ekki annað að i sjálfstæðismál-
um þjóðarinnar, en að metast um
það, hvort þjóðinni sé hagkvæm-
ara að vera bandarísk - eða rúss-
nesk hjáleiga.
En slík hefur „sjálfstæðisbar-
átta“ núverandi stjórnmála-
flokka verið siðustu árin, meðan
íslenzkur málstaður hefur
gleymzt,- og það er fyrst og
fremst þess vegna, sem við erum
í eiridreginni andstöðu við þá
alla.“
Af þessari uppprentun má
það verða Ijóst, að aðstaða
þjóðárinnar í þessu málj er
furðu lítið breytt frá því, er
barátta Frjálsrar þjóðar (og
þjóðvarnarmanna) var fyrst
hafin. Það er því fyllsta ástæða
til að halda baráttunni áfram
og til þess er kjarni flokksins
jafnstaðráðinn og hann hefur
nokkru sinni verið. Allir þeir,
er hafa líkar skoðanir á þessum
málum, ættu að vera það líka.
Til munu að vísu einhverjir
vera, sem telja, að svo lítið hafi
á unnizt í baráttunni fyrir þess-
um __ stefnumálum síðastliðin 1
sex ár, að þeir hafa gefizt upp.l
þess végna. En við skulum nú
líta á það Ofurlítið nánar. j
Það skal hiklaust játað, að.|
Þjóðvarnarflokkurinn hefur
fram til þessa harla lítið, jáfn-J
vel ekkert, grætt á. baráttunnLi.!
fyrir þetta aðalstefnumál sitt
En vissulega hefur nokkuð unn-
izt fyrir málið sjálft. Það er
þó talsvert nær því nú, að ís-
lendingar vilji sýna ofurlitla
reisn gegn hernámsliðinu en
var. 1952, og gildir slikt jafnt
um íslenzk stjórnarvöld og ó-
. breytta þjóðfélagsþegna, er við
,hernámsliðið skiptir. 1952 og
11953 hefði sjálfur utanríkis-
: málaráðherra okkar tekið því
unjög auðmjúklega og þakkað
ósköp elskulega fyrir að fá að
liggja á maganum langa stund
frammi fyrir byssukjöftum
i Bandaríkjamanna, ef þeir hefðu
. sagt honum að gera það, hann
hefði bara beðið um að láta
þetta ekki fréttast annars stað-
ar en í Bandaríkjunum. Nú.
hefur þessi sami maður reynt
að herma eftir manni, þegar
hann talar um það, að óbreytt-
ir íslenzkir þegnar hafi orðið
fyrir þvílíkri auðmýkingu. Og
núverandi utanríkismálaráð-
■ herra fær því til vegar snúið,
að herforinginn, sem ber ábyrgð
á þessum atburðum, er látinn
fara héðan alfarinn (að vísu
hækkaðir í tign í Bandaríkjun-
um). Þó er mikið vafamál, að
utanríkismálaráðherrann sé nú
nokkuð heldur maður af sjálf-
um sér en utanríkismálaráð-
herrann 1952 og 1953. Nú er
talað upphátt um og sagt frá
ýmsum yfirtroðslum hernáms-
liðsins og reynt að( rísa gegn
kumum þeirra. 1952 og 1953
var fyrst og fremst reynt að
dylja allt, sem miður fór í skipt-
um hersins við íslenzka menn
og taka því síðan öllu með auð-
mýkjandi lítilmennsku af ís-
lenzkum stjórnarvöldum.
En hvort tveggja er, að það
litla, sem unnizt hefur, má ekki
tapast aftur, og að meira þarf
að vinnast, miklu meira. Því
heldur Þjóðvarnarflokkurinn
baráttu sinni áfram, og það án
tillits til þess, hvort honum
sjálfum vegnar betur eða verr.
En hann væntir þess vissulega,
að hver sá íslenzkur maður og'
hver sú íslenzk Jcona, sem læ.t-
ur sér að einhverju leyti annt
um þjóð sína, og hefur einhvern
skilning á því, til hvers hér er
barizt, komi fyrr eða síðar til
liðs við hann, þó ekki sé nema
með atkvæði sínu. Hann getur
að vísu ekki lofað því að borga
það atkvæði þegar í .stað út í
hönd til hvers kjósanda síns
með persónulegum eða þjóðfé-
lagslegum fríðindum á kostnað
íslenzks þjóðfélags, eins og þeir
lofa nú gömlu flokkarnir hver í
kapp við annan. Jafnvel þó að
hann fengi einn þingmann kos-
inn, tvo eða þrjá, hefði hann
hvorki til þess ráð né völd. Og
svo hefur hann engan vilja til
þess heldur, því að hann vill
skipta við menn en ekki mútu-
þræla. En hinu lofar hann, að
hvert það'atkvæði er hann fær,
mun og skal gefa'íslenzkri þjóð.
áukna reisn í skiptum hennar
við erlendan her í landi hennar-
Gúmmístimplar
Smápreritu r,
/ 50 - 1 061 5
HÝerfisgötú BO - Réyítfð1