Mánudagsblaðið - 28.02.1949, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 28. febrúar 1949.
Við næsta borð varð “
Kenneth li.tið til míð, en svo
stóð hann kyrr og hélt áfram
stundarkorn að tala við ein-
hvern annan.
Mér hafði verið sagt ým-
islegt af honum eftir stríðið.
Frænka mín hafði sagt eitt-
hvað um — einhverja sögu
um, að hann hefði kvænzt
danskonu og farið síðan til
Hollywood og ætlað að
verða leikstjóri þar, fjöl-
skyldunni í Springfield til
mikillar skelfingar, sem vildi
að hann yrði lögfræðingur í
firma föður síns í Spring-
field. Þau höfðu verið mjög
formleg, þegar þau neituðu
að kannast við Ihann. Hann
sneri sér við, þegar hann var
að fara og leit á mig aftur.
Hann var sannarlega hár
vexti og ákaflega horaður.
Augun voru gleym-mér-ei
blá eins og í litlum dreng og •
virtust ekki eiga heima í
andliti, sem var annars svo
spillt af ólifnaði. Auðvitað
mundi hann ekki muna eftir
mér.
ÁSKILIN
eftir Anonymous
FramhaMssa ga
19.
En það gerði hann.
Hann kom til mín og
sagði: „Þú varst einu sinni
barn í rauðum baðfötum; og
svo gekk líka Hoger með 6
eða 7 myndir af þér í stríð-
inu.“ Það hafði ég aldrei vit-
að.
„Þú ert Kenneth", sagði
é'v orr irynnti hann fyrir
Lúsíu. Hann settist....
Einu sinni las hann mér
þrjár setningar úr Forsyte,
sögu Galsworthys. Þær voru:
,. A.llir eru dauðadæmdir:
Jolvon, en dómur hans var
1 ítið eitt skýrari og ákveðn-
ari en hirina, svo að hann var
orjirm hpnum svo vanur að
h'1'"'’ b-’—„5i orðið e;r>s
og annað íólk um aðra hluti.“
Kenneth hafði ferðast
helzt til hratt og helzt til
langt frá hinu kyrrláta um-
hverfi. sem hann hafði fæðzt
í. Iiefði Sú Eina verið bjart-
eyg New England heimasæta
með rólegri rödd, þá mundi
Kenneth nú vera lögfræðing-
ur í Boston og hafa öll hin
réttu „sambönd“ til þess að
standa sig vel og geta svalað
listaþörf sinni með því að
kaupa eitt málverk eftir Sar-
gent öðru hvoru.
En Sú Eina reyndist vera
smávaxin ungversk dans-
kona, sem gædd var fegurð,
eldheitum ástríðum og löst-
um í jöfnum hlutföllum.
Hún flýði til hans undan
misþyrmingum dans-félaga
síns, og Kenneth gekk að
eiga hana af því að hann hélt
hún væri barnshafandi. í
París skildi hún við hann
vegna Argentínumanns; en
kom aftur af því að 'hún var
með lungnabólgu (og annan
þrálátari sjúkdóm, eins og
síðar kom í ljós). Henni batn-
aði lungnabólgan. Þau fóru
til Algiers saman. Þar
versnaði henni, og hún 'hóst-
aði upp öndinni við barm-
inn á Kenneth, eftir að hafa
mótmælt því beizklega til
hins síðasta að þörf væri á
því að deyja — og bað engr-
fyrirgefningar á því að hafa
dæmt hann einnig til dauða.
En hvað sem hún var, þá
hafði hún gætt hann öllum
tálmyndum ungs og róman-
tísksks manns. Hún var hon-
um ímynd alls sem háleitt
var og göfugt. Ilann sagðist
ekki sjá eftir því. Þegar
hann talaði um hana, blíð-
lega eins og maður talar um
látið barn, þá lifnaði eitt-
hvað bak við þreytulegt and-
litið, og ég minntist þess, hve
lífsglaður hann hafði virzt
vera þessa sumarhelgi fyrir
næstum tíu árum.
Hann mundi deyja, innan
tveggja, þriggja 'ára, því að
við sjúkdóminn bættist gam-
alt lungnamein eftir gaseitr-
un í Argónne. Honum var
sagt að ef hann færi til vest-
urstrandarinnar og hætti al-
veg að drekka, þá gæti hann
lengt þessi tvö, þrjú ár upp
í sex eða sjö.
„En ég mundi verða ein
mana og leiðast,“ sagði hav.n.
Og var kyrr í New York.
Hann þekkti ekkert kven-
fólk nema mig. Hann yrti á
mig að fyrrabragði þennan
dag, einurigis vegna tess að
ég hafði minnt hann á Rog-
er, sem hann hafði unnað.
líka („í öðru lífi“ sagði
hann).
Hann bauð mér að borða
með sér, af því að það greip
hann löngun til að tala við
einhvern á ný um Róger og
svöl New England suniur, og
kvrrlátar götur í bæiunum í
Massachusetts. Er: það var
eiUhyað í dapurlegum svip
hans, þetta fyrsta kvclu, sem
við borðuðum sama.i, sem
kom mér til að tala, ekki um
Roger, óglögg mynd á fjar-
lægri strönd æskunnar, ne.d-
ur um Pétur. Eg talaði
veniulega aldrei um Pétur
við nokkra karlmenn. sem ég
kynntist núorðið.
Keimeth leit út eins og
hann mundi skilja hvað I’ét-
ur þýddi og karlmennimir,
sem maður kyssir til t.ð
la-kna sig af mimrngunni
um Pétur, og hinn litM von-
a. ne:sta, sem maður hlúði að,
um Petur, í trássi við eigm
ciomgreind og he:’b; :gða
skvnsemd og velmeint : áð
ýi.-.a sinna, Hann leit út
og hann skildi að maður
elsksr ekki einhvern af því
;,ð lann sé verður þeirra.r
ástar, eða maður rjálfur
vöðva, sem engin kona í Ev-
rópu hefur beitt síðan á dög-
um Rómverja.
Þar vaknaði Kenneth til
Pétrí, ekki á einu kvóldi. Lfs ýLr absinti og ræddi
veiður hans ástar á móti, cða
af nokkurri þeirri as’.rðu,
sem kunningjum manris
myndi finnast heilbrigð.
Eg sagði Kennelh írá
heldur um mörg kvöld. Hann
gat ekki hjálpað mér. Lg gat
ekki hjálpað honum. þegar
harm talaði um þessa stv.'ku
rkmsa í tunglsljósi i ga.'ði í
Aigier: En við vorum und.rr-
lega hamingjusöm saman.
Hann átti dálitla pcninga;
nóga, sagði hann, það sem
eftir væri ævinnar, aiíur
eftir frænda hans einn, sem
virtist hafa litið svo á að
ungverskar danskonur væru
þau örlög, sem enginn karl-
maður fengi umflúið.
Hann eyddi þeim í leikhús-
um og hinum léttúðugri
næturklúbbum. Hann fór að
sjá hverja einustu nýja
kvikmynd frá Þýzkalandi og ^
var stórhrifinn af tækninni , burðum, augnablikum frá
í þeim. Það var eina hugðar- liðnum árum, — þegar Pétur
efnið, sem eftir lifði frá þeim hafði elskað mig. Eg gat far-
fjórum árum, sem hann hafði ■ ið lengra aftur í tímann og
dreymt — milli kossa dans- | rif jað upp útlit og rödd og
konunnar og afleiðinga j hlátur Rogers. Jafnvel lifað
þeirra — um að stjórna kvik- j aftur hinar spennandi sleða-
mynd, sem í raun og veru ferðir benskuáranna og
mundi verða Skerfur, sem skemmtunina við að renna
einhvers virði væri fyrir nú- sér á skautum eftir íslagðri,
tímalist. j skínandi á um það leyti, sem
„ , ,, jstjörnurnar komu fram á
Þó að væri svona stutt til i " . , , „ , . _
. .. . ,, .. ihimmnum, þo að barnið, sem
þess hann mundi hætta að . . . . , , .
^ órr VifQp.i \7Pnr\ \7ic:ci cpkr. cmPí
músík Stravinsky eða fram-
tíð Mússölinis, stíl Marcel
Proust eða þýðingu lífs og
dauða.
Hann keypti absintið í ít-
ölsku skipi. Lengi vildi hann
ekki leyfa mér að drekka
það. En svo eitt kvöld, þeg-
ar við vorum saman í leik-
húsi sá ég Pétur og Judid,
mjög ánægð og hrífin hvort
af öðru, að því er virtist.
Kenneth sá mér bregða.
Þá, og stöku sinnum síðar,
gaf hann mér absint. í fyrstu
var hann í efa um hvort ég
mundi verða fyrir góðum á-
hrifum af því. Eg varð það.
Þegar ég drakk það, kvikn-
aði líf og hiti í dögum, at-
fást við hluti, sem einhvers
virði eru eða einskis, metn-
aður og þrár horfnar, þá var
hann stundum mjög kátur.
Þá fórum við til Harlem.
Ekki Harlem hinna stóru
ég hfaði verið, vissi sekt sína
um að hún hefði átt að vera
lögð af stað heim fyrir
klukkustundu.
Þegar ég dreypti hægt á
víninu og horfði á glókollinn
u , ,, .
, , , a Kennet luta æ meira iram
negra-kabaretta, sem hvitir ,
l , . , . ., _ yfir glasið og hlustaði a
menn sæk]a, kabarettar, sem ° 6 .,,,
. , . . ,* isaxofona og trumbuslatt og
: frægir eru emkum fynr goð- |, ,
I ... * ,, Ihareystið i dansandi folki,
i ar hliomsveitir, meðallagi | . . , , ,
J , . .,,, isem virtist vera langt burtu,
goðan mat og svipillt, tilbu- i , ...... , ,
le ,,. fann eg hvorki til sarsauka,
íð halfrokkur og allir eru „ o ,
, | íðrunar eða þreytu. Eg sat
lialf-oframfærmr ne.ma ,
, ,, • þarna hiupuð ínði ems og
þeir, sem eru svo drukkmriF .
að þeir ættu að fara heim,
iheldur það Harlem þar sem
hinir látlausari dansstaðir
eru.
Þar er hinum mjög fáu
hvítu mönnum, sem þangað
koma, veitt engu betri og
stundum heldur verri þjón-
usta en negrunum. Þar eru
hvítir menn ekki sérstaklega
eftirsóttir. En ef þeir láta lít-
j ið á sér bera þá geta þeir
I ferðazt þúsund mílur suður
I á bóginn og jafn mörg ár
aftur í tímann, meðan
trumbuslagarinn minnist
forfeðra sinna sem neru
tomtomana, þegar þeir
eggjuðu kynflokkana til
vopna, og dansstúlka sperrir
spönsku sjali.
Kenneth fékk mig til að
loía því að drekka ekki ab-
sint nema þegar ég væri með
honum; löngu seinna bað
hann mig um að drekka alls
ekki absint af því að ég væri
ekki nærri jafnlaus við lífið
eins og hann.
Eg hef aldrei gert það, síð-
an.
Fyrir utan iNataniel og
Kenneth var líka Bill. Eitt
kvöld, skömmu eftir að ég
fór að búa með Lúsíu, kvöld
sem við höfðum ekkert fyrir
stafni, sagði Lúsía: „Við
skulum stefna Bill hingað.“
„Hvað í ósköpunum er nú
það,“ sagði ég, „sprúttsali?
„Það er einn af gamla
skólanum, elskan mín, og
prýðis náungi, ef hann er tek-
inn í smáum skömmtum.“
Hún hringdi á Raqet klúbb-
inn.
Innan tíu mínútna birtist
Bill með whisky og soda með
sér og Raquet-club sígarett-
ur og þrjár meðallagi góðar
sögur, sem hann var búinn
að segja, áður en hann var
kominn úr jakkanum.
Þegar hann sá mig, sagði
hann: „Drottinn minn, þér
minnið mig á konu, sem ég
kynntist í Honolulu 1926.
Skrattans falleg kona raun-
ar.“ Hann stundi hátt, sett-
ist og sagði okkur hvernig
hann byggi til gin og hvar
keypti whisky, hve langt og
hve hratt hann hefði ekið á
Rhode Island sunnudaginn
áður, verðið á kauphallar-
verðbréfum og hve laglegar
við værum báðar.
Hann var sköllóttur og
rjóður í andliti eins og barn,
en bros hans hlýtur að hafa
verið ómótstæðilegt árið
1906 eða þar í kringum, og
framkoma hans var jafnfág-
uð og velsnyrtar hendurnar.
Þegar klukkustund var lið-
in, gat Lúsía ekki varizt að
geispa. Hann stóð á fætui,
kyssti okkur báðar í mesta
bróðerni, þakkaði okkur fyr-
ir að lofa sér að koma og
brokkaði af stað.
„Þetta er allt gott og
blessað, en ég kem ekki al-
veg auga á, hvers vegna
byrjaði ég.
„Ó, hann er eins þægilegur
stundum, eins og gamall
ruggustóll,“ sagði Lúsía.
„Þarna sérðu mann, sem
il'drei hefur látið leiðast af
vegum holdsins, því að' hann
mundi ekki þekkja aðia
vegu, þó að hann sæi þá. Líf
hans hefur verið gott vín og
góður matur og góður skeif-
ur af fallegu kvenfólki og
drengskaparreglur heldn
manna síns tíma, sem lýsa
sér í því að greiða spila-
skuldir sínar, þola vel vín og
láta aldrei konu sína og
frillur hittast“.
„Iivað mundi hann gera,
ef þú byrjaðir að tala um
einn mælikvarða — og eitt
verð“, sagði ég.
„Klappa mér á kollinn og
segja að stúlka, sem væri
eins lagleg og ég, ætti ekki
að brjóta heilann um vit-
leysu. Ef ég héldi áfram,
mundi hann sofna. Bill er á-
gætur, heilbrigður og ein-
faldur í skoðunum.“
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Eitstjóri og ábyrgðarmaður:
Agnar Bogason.
Blaðið kemur út á mánu-
dögum. — Verð 1 króna.
Afgreiðsia, Kirlcjuhvoli 2
hæð, sími 3975.
Frentsmiðja Þjóðvlljana li.f.