Mánudagsblaðið - 27.01.1952, Blaðsíða 6

8
MANUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 27. janúar 1951.
VArAVJVWWWWWAVW
FRAMHALDSSA'GA'.
Efhel M. Ðell:
Hin einstaka lipurð og
hversu hnitmiðað stökk hans
var á óþokkann og umfram
allt röddin, smugu svo gegn-
um merk og bein Murielar, að
hún varð agndofa í nokkrar
sekundur, því svo var sem
hún þekkti hvort tveggja.
En á næsta augnabliki kom
hún til sjálfrar sín, þegar
skammbyssuskot hljómaði í
eyrum hennar. — Annað í við-
bót og enn annað. Þeir börð-
ust fyrir neðan hana eins og
villidýr — tveir menn í inn-
fæddra klæðum, börðust og
flugust á, ekki 2 metra frá,
þar sem hún stóð.
Hún gat aldrei seinna fylli-
lega skilið, hvernig á því stóð,
að þá skildi hún að Nick —
Nick sjálfur — var þarna hjá
henni og barðist eins og óður
væri, barðist eins og hún hafði
séð hann berjast fyrir löngu,
löngu síðan, þegar allur lík-
ami hennar hafði fyllzt af við-
bjóði á honum.
Hún fann ekki til viðbjóðs
núna, heldur trylltrar
hræðslu, sem knúði hana nið-
ur þrepin og milli hans og
mótstöðumanns hans og sneri
úr höndum morðingjans
skammbyssu, sem hann hafði
í hendi sér.
Hún lifði þessi hræðilegu
augnablik, þar sem konan,
fylgir aðeins tilfinningum sín-
um 'til þess að verja það, sem
hún á. Það skeði aðeins á
fáum sekundum, en meðan á
þeim stóð var enginn efi í
hug hennar. Hún var yfir-
náttúrlega viss um sjálfa sig.
Hún var algjörlega óhrædd.
Þegar þetta var liðið hjá
og karlmennirnir komu að og
drógu óvin hennar á brottu,
þá var hugdirfð hennar horf-
in. Hún féll niður á þrepin, ör-
magna og fór að gráta.
Einhver beygði sig yfir
hana, einhver hvíslaði róandi
orðum í eyra hennar og tók
skammbyssuna frá henni.
Þegar hún leit upp sá hún
gamla betlarann, sem hún
hafði ætlað að gefa ölmusu.
„Ó Nick“, stundi hún.
„Nick“. Og þá þagnaði hún
skyndilega.
Var þessi hræðilegi maður
virkilega Nick ? Gat það verið
— þessi maður, sem setið
hafði við hallarhliðið vikum
saman, þessi maður, sem hún
hafði svo oft kastað ölmusu
til?
Hún var að verða ringluð,
en hún hélt sér við hugsunina
eins og druknandi maður í
hálmstrá.
„Talaðu við mig“, sárbændi
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE)
hún. „Talaðu aðeins við mig“.
En áður en hann gæti svar-
að, kom Bobby Fraser skyndi
legá, laut yfir hana og lyfti
henni upp. „Þú, ert ekki
meidd, ungfrú Roscoe?“
spurði hann áhyggjufullur og
áhyggjusvipurinn leyndi sér
ekki á góðmannlegu andlit-
inu. „Helvítis svínið kom ekki
við þig? Svona nú. Komdu
aftur inn í höllina. Þú ert hug-
prúðasta stúlka, sem ég hef
kynnzt“.“
Hann fór að hjálpa henni
upp þrepin, en þó hún væri
spennt og nær magnþrota,,
streyttist hún á móti.
„Þennan mann“, stamaði
hún. „Ekki láta hann fara.“
„Alls ekki,“ sagði Bobby.
„Heyrðu hérna fuglahræðan
þín, hjálpaðu mér.“
En fuglahræðan hafði sýni-
lega annað í huga, því hann
var horfinn eitthvað í burtu.
„Hann er farinn,“ sagði
Muriel. „Hann er farinn. Því
var hann látinn fara?“
„Hann kemur aftur,“ sagði
Bobby huggandi. „Svona pilt-
ar gera það alltaf. Þú hlítur
hræðilega út. Haltu í hand-
legginn á mér. Það er ekki að
líða yfir þig ? Hér er Cathcart,
ofursti. Ungfrú Roscoe er
ekki meidd, aðeins taugaó-
styrk. Getum við ekki komið
henni aftur inn í höllina?“
Þeir báru hana inn á milli
sín og skildu hana eftir hjá
kvenfólkinu til hjúkrunar.
Hún var ekki meðvitundar-
laus, en áfallið hafði leikið
hana illa. Hún lá þarna með
lokuð augun og heyrði óljóst
raddiriiar í kring um sig, sem
ræddu gerðir hennar, en sjálf
hugsaði hún bara um, hvað
hefði orðið af honum og hvers
vegna hann hefði farið burtu.
Enginn virtist vita nákvæm
lega, hvað hafði skeð, og hún
var svo örþreytt að hún gat
ekki sagt frá því. Ef til vill
hefði hún alls ekki sagt frá
því. Það, sem vitað var, var
það eitt að reynt hafði verið
að myrða brezka fulltrúann,
Sir Rcginald Bassett, og það
var álitið, að Muriel hefði séð
nógu snemma, hvað var í að-
sigi til þess að aftra því. Vita-
skuld hafði innfæddur maður
reynt að hjálpa henni, en þar
sem hann var horfinn, þá var
ekki álitið að þátttaka hans
væri mikils virði. Sannleikur-
inp var sá, að það hafði verið
svo dimmt og ruglingurinn
svo mikill að jafnvel vitni á
staðnum gátu ekki greint frá
því nákvæmlega, sem skeð
hafði. Hugmyndir og áætlan-
ir voru misjafnar en enginn
kom nálægt sannleikanum.
„Elsku Muriel, segðu okk-
ur nú hvað skeði,“ sagði Lady
Bassett í mjúkum rómi.
En Muriel var sú, sem ekk-
ert heyrði. Hún vildi ekki einu
sinni opna augun fyrr en Sir
Reginald kom og kyssti hana
á ennið og kallaði hana litlu
hugdjörfu stúlkuna sína.
53. KAFLI
Hvers vegna hafði hann
farið? Það var þessi spurn-
ing, sem bjó í sál Murielar
löngu stundir, er hún dvaldist
í sendiherrabústaðnum. Hún
lá vakandi í rúmi sínu og
reyndi árangurslaust að finna
lausnina. Efi hennar hvað
hann snerti var alveg horfinn.
Hún var þess algjörlega full-
viss að það var Nick og eng-
inn annar, sem kallað hafði
þessi æstu orð, stokkið eins
og pardursdýr; er hafði lotið
yfir hana og tekið skamm-
byssuna úr hendi hennar og
sagt henni h'ljóðlega að gráta
ekki. En hvers vegna hafði
hann farið einmitt þegar hún
þarfnaðist hans mest?
Vissulega höfðu boð hennar
til hans náð honum núna.
Vissulega vissi hann það, að
hún vildi hann og að hún
hafði lægt það, sem hann kall-
aði hið vesæla stolt hennar, til
þess að segja honum það. En
því var hann þá að kvelja
hana svona — leikandi sér að
henni eins og köttur að mús ?
Var hann að hefna sín fyrir
alla beisku fyrirlitninguna,
sem hún hafði sýnt honum áð-
ur? Vildi hann neyða hana til
þess að biðja sig ákveðnar?
Já, það var einmitt það.
Skyndilega brá fyrir í huga
hennar loforði, sem hún hafði
gefið honum fyrir löngu, gegn
vilja sínum. Og hún vissi að
hann ætlaði að halda henni við
það loforð — að hann myndi
kref jast fórnar, sem það hafði
í för með sér — hún skalf af
tilhugsuninni — að hann
myndi hlæja undarlega hlátr-
inum sínum; dularfulla hlátr-
inum, og fara svo leiðar sinn-
ar.
En þetta var óþolandi, ó-
hugsandi. Hún myndi fyrr
deyja en þola það. Hún myndi
fremur — já, jafnvel heldur
— rjúfa loforð sitt.
Ef hann raunverulega elsk-
aði hana, þá myndi hann ekki
fara svona með hana. Það
myndi ekki vera ánægja fyrir
hann, að sjá hana niðurlægja
sig. Ef honum þætti vænt um
hana, eins og Daisy hafði full-
vissað hana um, þá væri hon-
um ekki ánægja í að sjá hana
kveljast. En svo aftur — ó
þessi kveljandi spurning — ef
svo væri, myndi hann hafa
farið á svona mikilvægu auga
bliki, þegar eitt augnatillit
eða snerting, hefðu nægt til
þess að skapa fullan skilning?
Klukkustundirnar liðu hægt.
Hitinn var mikill og rétt fyrir
birtingu skall þrumuveður á,
en leið hjá án þess að regn-
dropi félli á jörðina. Þetta rak
smiðshöggið á eirðarleysi
hennar. Hún stóð upp og
klæddi sig til þess að sitja við
gluggann með kveljandi hugs-
anir sínar og bíða þess að dag-
ur rynni.
Þegar birti sáust dimm og
þungbúin ský, sem hengu lágt
yfir jörðinni. Staðvindatím-
inn var mjög að nálgast. Eng-
inn léttir í andrúmsloftinu var
væntanlegur unz hann kæmi.
Hún lagði höfuðið við glugg
ann. Hún var örmagna og
hana verkjaði í höfuðið.
Staðvindurinn nálgaðist. —
Birtan jókst og allt varð
bjart. Dauðaþögn næturinnar
var rofin af hundgá, hanagali
og rifrildinu í páfagaukunum.
Einhversstaðar í nágrenninu
byrjaði einhver að blístra —
þýtt eins og lítill þröstur, sem
reynir raddbönd sín.
Muriel var hreyfingarlaus
og tók vart eftir því að blístr-
ið barst smátt og smátt inn í
meðviund hennar. Hún varð
varla vör við það, þar til
skyndilega það hreif hana og
hún hrökk við af undrun —
trylltur grunur greip hana og
hún stóð upp og hlustaði á-
kaft. Óreglulegu nóturnar
voru að verða að lagi — vals,
sem hún þekkti, seiðandi, hríf-
andi, — valsinn sem hafði
rofið hræðilegu þögnina um
nóttina fyrir löngu síðan, þeg
ar hún hafði barizt svo von-
laust til sigurs og sigrað. En
hafði hún sigrað ? Hafði hún
ekki verið fangi síðan?
En valsinn hélt áfram, nú
nálægt, nú langt í burtu —
komandi, hverfandi. Hún stóð
og ríghélt sér í gluggatjöldin,
þar til hún gat ekki þolað það
lengur, og þá afréð hún að
fara út á svalirnar og þaðan
niður í garðinn.
Lagið hætti mjög skyndi-
lega, og hún hélt áfram í þögn
inni. Hún vildi ekki nerna
staðar. Garðurinn var alveg
mannlaus. Hún nam staðar
hikandi, utai\ við sig.
Á sama augnabliki, hinum
megin við gerðið, byrjaði
kærulaus rödd að söngla —
hrjúf rödd, lagláus, rödd, sem
ekki var hægt að villast á
og hjartsláttur hennar ætlaði
að kæfa hana. *
„Nick,“ sagði hún og næst-
um því hvíslaði.
Hann heyrði sýnilega ekki
til hennar. Raulið hans hélt
áfram eins og ekkert hefði í
skorizt.
„Nick,“ sagði hún aftur.
Ekkert svar.
Hún beið, þar til hann komst
að þægilegum stað, og þá áð-
ur en hann gæti byrjað á lag-
inu aftur, greip hún í gerð-
ið. Hún kallaði til hans og í
röddinni var örvænting.
„Nick, Nick, komdu og tal-
aðu við mig í öllum bænum.
Kærulaus röddin heilsaði
henni glaðlega. „Er þetta þú,
Muriel?“.
Hún sefaðist. Ekkert gat
verið eðlilegra en þessi spum-
ing. „Já“, svaraði hún. „Hvers
vegna ertu þarna? Hvers
vegna kemurðu ekki inn.“
„Góða mín, á þessum tíma
dags?“ Það var umvöndun í
röddinni. Nick var sýnilega
hneykslaður á uppástung-
unni.
Muriel missti þolinmæðina
undireins. Var það fyrir
þetta, sem hún hafði liðið alla
þessa stund? Hégómagimd
hans var verri en háðið.. Hann
var óþolandi.
„Þú kemur strax inn“, sagði
hún skipandi röddu.
„Vegna hvers?“ spurði
Nick.
„Vegna þess — vegna þess
—“ hún hikaði og hætti kaf-
rjóð í framan.
Vegna þess —“, sagði Nick
hvetjandi.
0, láttu ekki svona“, sagði
hun vandræðalega. „Hvernig
í ósköpunum get ég talað við
þig hér?“
„Það er valdast hvað þú vilt
tala um við mig,“ sagði Nick.
„Ef það er eitthvað sérstakt
einkamál —“, hann þagnaði.
„Nú?“ sagði hún.
hh-i-h-h-i-i-h-h-h-h-h-h-h-h-h-h-h-h-i-i-i-i-h-i-i-h-h-H;
$ •*
Ný námskeið í **
I ENSKU og ÞfZKU |
s? ss
% byrja um næstu mánaðamót. — Upplýs- s|
ingar daglega kl. 3—6. Sími 4895.
I Máíaskólinn MÍMIR
►8
s Túngötu 5, II. hæð.
5«
•l-l-H-l-l-l-l-I-l-I-l-l-l-l-l-l-l-H-l-l-l-l-l-l-l-l-l-l-H-l-l-l-l-l-l-l-H-l-H-H-H
Ég annast kaup
og sölu fasteigna, framtöl til skattstofunnar,
geri lögfræ'ðisamningan'a haldgóðu.
Pétur Jakobsson
löggiltui’ fasteignasali, Kárastíg 12 — Sími. 4492.