Mánudagsblaðið - 18.01.1954, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 18. janúar 1954
Komdu, sagði Kendricks. Við
fáum álls ekki borð þar sem ég
er vanur að borða, nema að við
séum stundvísir. Þeir tæmdu glös
in og fóru út.
6. KAFLI
Café l'Athénce var i þröngri
hliðargötu og var sæmilega stórt
herbergi á neðstu hæð, auk
margra smærri og voru flest
þeirra setin kostgöngurum. Þar
voru engir sléttir og felldir hótel
yfirmenn til þess að vísa nýju
gestunum til borðs, engin lyfta til
herbergjanna á efri hæðunum.
Kendricks geklc á imdan, því að
hann var kunnugur, alla leið upp
á fyrstu hæð og hélt áfram fram-
hjá sveittum þjónunum, sem
námu ekki einu sinni staðar til
þess að svara spurningum. Loks
náði hann í borð, sem einhverjir
tveir menn voru að fara frá, og
þeir settust við það.
Julien leit á vin sinn. Kend-
rieks var enn að reykja pípuná
sína.
Nú hefur þú rekið þig á Julien
og það illilega. Þér finnst að þú
eigir ekki eftir ólifaðan nokkurn
dag, sem þér er ekki hund sama
um. Þú horfir á það, sem þú
heldur að séu leifar ævi þinnar,
sem nú er öll í molum, og þú í-
myndar þér, að þú sért áhorfandi
þess sem var og þú hefur ákveðið,
að það sé ekki til nokkurs að vera
að reyna að safna saman þessum
molum. Þvílík bölvuð vitléysá.
. Julien. Það getur vel verið, að þú
hafir eyðilagt líf þitt sem ráð-
herra, en þar með er alls ekki
sagt, að þú getir ekki látið þér
líða vel sem maður. Heyrðu
Carló, bætti hann við og ávarpaði
þjóninn, miðdegisverð fyrir tvo,
allt heitt. Láttu koma nýtt smér
með makkarónuréttinum og eina
ilösku af hvítvíni.
Já herra, sagði maðurinn og
horfði um augnablik á þennan
hárprúða náunga, sem talaði mál
hans svo ágætlega.
Kendricks Iagði frá sér mat
s^ðilinn, Ieit á Julien og brosti
hálf þreytulega.
Auðvitað veit ég, hvernig þér er
innan brjósts núna, hélt hann
áfram — bölvanlega — svo
mundi öllum vera. Reyndu að
gleyma því — reyndu að gleyma
þér. Líttu í kring um þig. Hvernig
fer þetta fólk að hafa ofan af
fyrir sér, heldurðu? Þetta fólk
var ekki fætt með nafnbót. Það
eru engir í þessu herbergi, sem
fóru til Eton og Oxford, léku
cricket fyrir háskólann eða löbb
uðu í hægðum sínum út í lífið eins
pg þú gerðir. Athugaðu þá alla.
Þessi grannvaxni náungi í horn-
inu, á sér rakarastofu. Eg fer
þangað stundum til að láta raka
mig. Hann lifði í 6 ár á 13 shiíl
ingum á viku. Meðan hann var að
safna sér peningum til að byrja
sjálfur. Það mátti oft ekki tæp
ara standa hjá honum. Eftir þrjá
mánuði hafði hann misst allt,
sem hann átti til. Hann átti konu,
sem stóð viS búðarborðið, og
vann eins sleitulaust og hann
sjálfur, en viðskiptamenn komu
8.
FEAMIALDSSAGA
E. PHIUPPS OPPENHEIM
»SVIK«
að fá sér hjálp, og um eitt skeið
var um 15 shillings aleiga hans.
Eg var þá vanur að láta hann
raka mig á hverjum degi, svo að
ég vissi, hvernig allt var. Eg
heyrði hann, þegar hann hélt, að
hann væri einn, kalla upp um
stigagatið til konu sinnar: Stofan
er full af viðskiptamönnum' Seldi
aðra flösku af hármeðali núna,
eða eitthvað a£ því tagi. Þvínæst
Iánaði einhver honum 5 pund og
hann komst yfir örðugasta hjall-
ann. Honum gengur vel nú orð-
ið. Þetta er konan hans, nokkuð
holdug, hún er að Iaga á honum
bindið. Þau koma hér á hverju
miðvikudagskvöldi og þau hafa
efni á því. Samt áttu þau einu
sinni í mesta basli, Julien þetta er
rétt, líttu á þau, og' sýndu, að
þú hafir áhuga. Hann er ósköp
hversdagslega útlítandi skepnan,
finnst þér ekki, en hann er kjark-
góður.
Eg., held, sagði Julien, að ég
geti gizkað á, hver þáð var, sem
gaf honum fimm pundin. '
Þú værir kjáni, ef þú gætir
'pað ekki, svaraði Kendricks. Að
gera svona hluti, er það sem
hjálpar manni til að brosa, þegar
óhappaöldur ríða að. Eg skal
segja þér, Julien, að sumt af
þessu fólki, eirikum smákaup
tnennirnir, verða að heyja harða
baráttu til þess að pína út lítils-
háttar ánægju handa sér. Ekkert
er þeím gjört auðvelt. Þeir vita
ekkert urn vestur-London með
nýtízku skemmtunum, þar sem
þú vinnur verk þitt með alls kon-
ar þægindi við hendina.
Því komstu ekki hingað með
mig fyrr, Kendricks, spurði Juli-
en.
Kendricks hallaði sér aftur á
bak og fór að hlægja. Spurðu
sjálfan þig þessarar spuringar,
ekki mig, sagði hann. Þú, sir
lulien, sem ert sýndur sem bezt
klæddi maðurinn í neðri málstof-
unni í skopblöðunum, meðlimur
í fínustu klúbbunum, ágætlega
mælskur og fremstur í stjórn-
málum og á fyrir sér að verða
forsætisráðherra. Það veit ekkert
um allan þennan hégóma. Þú
lifðir of hátt upp í skýjunum, vin-
ur minn, til að koma hingað nið-
ur. Þú sérð, að ég er ekki að bjóða
þér mikla samúð, Júlien. Eg held
ekki að þú þurfir þess við. I'ú
varst að fljúga um loftin bara af
því þú hafði gáfux til þess, að-
stöðu og tækifæri. Nú ertu kom-
inn niður og þú vorkennir sjálf-
um þér afskaplega mikið. Eg
get ekki sagt a'ð ég vorkenni þér,
ég skal segja þér það eftir svo
sem 10 ár. Já, þarna er þessi ljós-
*kki. Þá eignaðist hún bam og var hjerði vinur þúuj.
hönd sér, var kominn inn og hafði
setzt við borð, sem þau höfðu ver-
ið að bíða eftir.
Julien leit á þau forvitnislega.
Já, nú man ég, hélt hann á-
fram, og hallaði sér yfir borðið.
Eg man eftir honum. Hann er í
búð, það er að segja, hann er í
fréttaþjónustunni í leyniþjónustu
brezka utanríkisráðuneytisins í
deildinni nr. 3.
Kendricks kinkaði kolli. Ein-
mitt maður sem gæti verið hvar
sem er án þess að honum sé veitt
eftirtekt.
Eg' man vel eftir honum, hélt
Julien áfram. Hann er auðvitað
ekki í minni deild. En ég man, að
mér var sagt að hann væri allra
duglegasti náungi.
Eg mundi ætla, sagði Kend-
ricks, að hann væri nú að vinna
baki brotnu að öryggi og vel-
ferð bretaveldis. Ef þú hefur nú
allt í einu kannazt við manninn,
þá skal ég segja þér, hver stúlk
ari er. Hún er snyrtistúlka hja
Milan.
Julieri leit við og horfði á þau
fórvitnislega. Aftur tók hann eft-
ir því, að ungi maðurinn var eins
forvitinn um Julien eins og Julien
var um hann. j
Náunginn hefur auðvitað þekkt
mig, sagði hann. Eins og þú veizt
Kendricks, þá fengum við fyrir
tveimur eða þremur árum mjög
merkilegar fréttir og það var
snyrtistúlka sem kom með þær.
Mig mundi alls ekki furða, svar
aði Kendricks. Svona fréttir koma
úr öllum áttum, eins og þú mund-
ir sjá, ef þú værir blaðamaður.
Það var sent eftir henni í her-
bergi einhverrar prinsessu, ég
held það hafi verið í Claidger
gistihúsinu. Á meðan hún var þar
koto maður til hennar og sagði
nokkur orð á rússnesku.
Stúlkan hafði verið í Péturs-
borg og skildi þetta. Þetta gerði
mikinn mun, og ég man söguna.
Þetta hefði getað verið sami
maðurinn og sama snyrtistúlkan,
svaraði Kendricks.
Julien hristi höfuðið. Það var
einhver úlfaþytur út af henni,
sagði haim, og hún varð að fara
úr landi. Hún er núna í Suður-
Afríku.
Eg get ekki sagt að mér lítist
á þennan náunga, sagði Kend-
rícks. Slepptu ekki súpunni, Juli-'
en, hún er betri en hún lítur út
fyrir að vera. Hann er falskur á
svipinn. Mér dettur í hug, að nú-
tíma Ieyniþjónustumaður sé fjör-
legur og hreinskilnislegur á svip.
Ef þessi stúlka haettir ekki að
Ííta á þig útundan sér, þá kemstu
í kröggur við síðasta skrifara
þinn.
pil verki um tíma og bawr vaið£ Maður, scbje . íeiddi viB - Julien leit yfir é bprðið £ii*una|&ð, taia yið roig, Þetta er yður tíl
megin. Hann hafði tekið eftir því,
að stúlkan var að gjóta til hans
augunum öðru hverju. Af ein-
hverjum ástæðum virtist hún
vera að reyna til að vekja athygli
hans á sér.
Þetta er hreinasti sigur, muldr-
aði Kendricks, drekktu svolítið
meira hvítvín, það er hérna töfr-
andi snyrtistúlka, sem langar til
að dufla við þig. En þær tennur,
en það bi'Qsl
Þar sem hún hefur verið að
hlusta á sögu mína síðastliðinn
stundarfjórðung, þá imynda ég
mér, að forvitni hennar sé meiri
en aðdáunin, sagði Julien. Senni-
lega hefur einhver bent henn á
mig sem mesta flón í heimi.
Ekki þig, sagði Kendricks, ég
fullvissa þig um, að ég hef vit á
slíkum hlutum. Hún lítur ú.t, þeg
ar ungi maðurinn, sem er með
henni er að tala um miðdagsmat
inn eða við þjóninn. Eg er jafn-
vel ekki viss um, að hana langi til
að dufla. Eg hugsa að hana langi
til að segja eitthvað við þig.
Julien hló.
Hvað á ég að gera? Kynna mig?
Uss, bætti hann við gremju-
Iega. Eg vildi að stúlkan vildi
líta dökku augunum sínum á ann-
an en mig. Eg ætla að segja þér,
Kendricks, að þú liefur talað
mjög skynsamlega við mig, án
þess að leggja mikið á þig. Eg
ætla ekki að fara að væla núna
eða nokkurntíma síðan, en með-
an ég lifi, þá vil ég ekkert eiga
saman víð Itvenfólk að sælda.
Litli ljóshærði maðurinn hefur
verið kallaður út úr herberginu,
sagði Kendricks. Eg sá, að yfir-
þjónninn kom til hans og hvísl-
aði einhverju að honum. Stúlkan
er að skrifa bréfmiða og ég skal
veðja um, að það er til þín.
Júlien hnyklaði brýrnar. Einn-
ig hann leit við og mætti augum
stúlkunnar. Hún leit á hann for-
vitnislega. Það var ekki svipur
konu, sem býður manni til sín,
heldur líktist það svip stúlku,
sem óskar skilnings, sem hefur
eitthvað að segja. Hún brosir lít-
ið eitt og drepur fingrinum á bréf
ið, sem hún stingur í hönd þjón-
inum. Svo lýtur hún yfir disk-
inn sinn. Maðurinn kom til Juli-
en.
Þetta er handa yður, herra,
sagði hann og Iagði það hjá diski
Juliens.
Julien opnaði bréfið, þótt ófús
væri. Þar voru rituð nokkur orð
með blýanti. Herra minn, vinkona
mín veíður endilega að finna yð-
ur. Spyrjið um númer 17, Avenue
de St. Paul og spyrjið eftir Ma-
dame Christophor.. Eeynið efcki
góðs.
Julien var í þanm veginn að
eyðileggja bréfið, en Kendricks
kom í veg fyrir það.
Julien, sagði hann. Hagaðu þér
ekki eins og kjáni. Litla stúlkan
veit hvað þú heitir. Hún getur
ekki látið sér detta í hug að þú
sért í skapi til að dufla við hana.
Sting þú bréfinu í vasa þinn og
heimsæktu hana. Maður veit
ekki hvað þetta þýður. Æfi þín
hefur verið svo skrýtin, að þú
hefur líklega cerið skilinn eftir
trúandi á æfintýri utan sögubóka.
Mín æfi leiðir mig til annars og
ég vanræki aldrei tækifæri lík
þessu.
Líklega er hún snyrtistúlka,
sagði Julien með fyrirlitningu,
lófalesari eða eitthvað af því
tagi.
Kendricks barði í borðið til
þess að kalla í þjóninn.
Maður á alltaf eitthvað á hættu,
sagði hann, en ég trúi ekki að
litla stúlkan þarna sé að narra
þig. Það er annað í lifinu eins og
þú veizt Julien. Þú geymir í
höfði þér pólitísk leyndarmál,
sem eru mikils virði.
Julien leit á hann háðslega.
Segðu mér nákvæmlega hvað þú
átt við, sagði hann.
Kendricks yppti öxlum. Þjónn-
inn kom og Kendricks pantaði
hátt það sem hann vildi.
Hlustaðu nú á, sagði hann. Eg
gæti látið mér detta í hug ótal
margar ástæður, og hver þeirra
ætti að nægja til að fá þig til að
kom'a á stefnumótið. Þú férð
héðari, við skulúm sjá, með nokk-
uð vafasömu mannorði. Þú héf-
ur sennilega andstyggð á lífinu
og landsstjórninni, sem gefur þér
ekkert annað tækifæri, og land-
inu, sem hrekur þig burt. Og þú
hefur verið utanríkisráðherra.
Geturðu ekki látið þér hugsast
að þessi kona, sem þú átt að heim-
sækja, gæti komið með uppé-
stungur, sem þér að minnsta.
kosti þætti gaman að? Vertu ekki
svona vantrúaður á svipinn, Juli-
en. Mundu, að þú hefur lifað í
höfðingjaheimi, en það hef ég
ekki. Eg trúi á lægri stéttirnar, og
þú hlýtur að vita sjálfur, að mik-
ið af sannleikanum síast upp frá
þeim.
Það er alveg satt, svaraði Juli-
en. En einhvernveginn —. Við
skuluni sleppa því, greip Kend-
ricks fram í, en lofaðu mér því,
að heimsækja konuna.
Julien hló.
Eg skal gera það, því lofa ég,
Líttu þá til stúlkunnar þarna
og kinkaðu kolli. Hún er alltaf að
horfa á þig áhvggjufull. Maður-
inn er ekki enn kominn aftur.
Julien leit við mót vilja sínurii.
Stúlkan hallaði sér fram á borð-
ið og horfði stöðugt á hann. Hún
var með hálfopinn munninn og
augbrýrnar lítið eitt hafnar upp,
eins og hún væri að spyrja. En
jafnskjótt sem Jullen leit til
hennar, leit hún niður. Hann.
hneigði höfuðið. ÞaS létti yfir
svip hennar. Andlitið varð affur
eðlilegt, hún lagði írá sér matseð-
illnn og saup á vúiglasinu. Kepd*-
ricks leit til Juliens og lyftí glas>'
'•; ,-jt tj. 'þ •