Mánudagsblaðið - 15.10.1956, Qupperneq 6

6
MANUBAGSBL AÐIÐ
Mánudagur 15. október l956
yndislega gamla borg var und
urfalleg í kvöldhúminu. Stúlk
ur og piltar gengu saman,
konur ýttu barnavögnum á
undan sér og karlar stóðu á
aðaltorginu og láísu kvöld-
blöðin. Sumir hurfu út og inn
úr kvikmyndahúsum. Þau
voru komin rúmlega mílu úr
borginni þegar Blair talaði
aftur:
„Það er skrítið, Babs, það
sem þú varst að segja áðan,
Um það, að mér væri vel til
þín, því svo er alls ekki. Eg
geri ekki ráð fyrir, að ég hafi
hugsað mikið til þess fyrr en
nýlega — en þú hefur á réttu
að standa um þýðingu orðsins,
það passar okkur ekki, þér og
mér.
„Eg hef auðvitað engan
rétt til þes sað segja þetta og
bezt væri ef þú gleymdir því
strax — en í kvöld er þetta
með öðru móti, er ekki svo?
Eg sagði þér áðan að ég hefði
gaman af öllu þessu, og það
er satt. Eg fyrirlít Susan fyr-
ir að vera svona kjáni, en
mér þykir hinsvegar afar gam
an að eltingaleiknum sem við
erum í hennar vegna. Eg held
ekki að ástæðan sé æfintýra-
löngun heidur það, að við er-
um tvö saman, þú og ég —
saman upp á eigin spýtur. Eg
held að við ættum mikið sam-
eiginlegt, ef ekki væri •—“
Hann þagnaði í miðri setn-
ingu. „Gleymdu þessu, ég
hafði engan rétt til að tala
svona. Fyrirgefðu Babs.“
„Hversvegna?" spurði Bar-
bara. „Ó, Blair, þú ert svo
góður og tiyggur og allt þetta
er svo heimskulegt. Judith er
ekki þess virði. Þú veizt líka
innst inni að það er svo, að-
eins tryggð þín, sem ein ræð-
ur------“
Blair sagði rólega:
„Eg get ekki rætt um Ju-
dith, hvorki-við þig né aðra.“
„Nei“, sagði Barbara, „en
þú getur talað um mig, og
sjálfan þig. Þú veizt hvað þú
ætlaðir að segja, að ef það
væri ekki Judith, þá mynd-
irðu vera frjáls til að elska
mig. Þú sagðir það, manstu,
niður við ána, eða næstum
því. Ó Blair, ef það er satt —
jafnvel aðeins pínu lítið •—
þá segðu það. Það skaðar
ekki Judith og ekkert verður
úr því. Eg hef elskað þig ár-
um saman, áður en þú kvænt-
ist Judith. Eg hef reynt allt
til að hætta því — jafnvel að
fara út með Bonongton kap-
teini, ætlaði að giftast hon-
um en gat það ekki. Þegar þú
hefur kysst mig hefur mig
langað til að deyja, ég var svo
iiamingjusöm það aughablik
að mér famist að án þín væri
ekki til neins að lifa. Svona
hefur mér liðið í nærri f jögur
ár. Ef Judith hefði verið heið-
arleg í þinn garð hefði ég
aldrei sagt neitt, það er
hreinn sannleikur, sem þú
verður að ti’úa. En þar sem
ég elskaði þig svona heitt og
sá hvernig Jiidith særði þig,
og sneri baki við því, sem ég
þráði svo mtkið —“ hún reisti
22.
Judith
eftir E. Carfrae
sig skyndilega upp í sætinu og
sá harðan svipinn á fölu and-
liti Blairs. — „Eg býst við að
þú hafir fengið áfall af að
hlusta á mig, Blair, og þú hef-
ur ástæðu til þess, heiðvirðar
konur tala ekki svona, en ég
er ekki heiðvirð kona. Eg er
einmana og elska þig voða-
lega. Eg er — reyndu að
gleyma þessu Blair. Þetta
verður léttara fyrir mig núna
þegar ég hef leyst frá skjóð-
unni.“
„En ég vil ekki gleyma
þvi“ sagði Blair. „hvers vegna
í ósköpunum ætti ég að gera
það? Ef ég er eitthvað ein-
kennilegur er það bara vegna
þess, að ég hef verið svoddan
asni — þvílíkur bjáni. Mér
datt það aldrei í hug. Babs,
reyndu að skilja mig. Eg
hef oft hugsað til þín — sakn-
að þín þegar þú komst ekki
til okkar —“
„Eg gat það ekki, gat ekki
komið“, sagði Barbara, „það
eina, sem ég gat gert til að
vera örugg, var að halda mér
frá ykkur“ — og Blair kink-
aði kolli.
„Eg skil það núna, auðvit-
að“. Bifreið sem skautzt fram
hjá, kom svo skyndilega, að
Blair snarbeygði til að
rekast ekki á hann. „Helvítis
dóninn“, sagði hann. „Bar-
bara, ég þarf að tala við þig.
Bíddu þar til við komumst úr
þessu þorpi, svo ég drepi ekki
okkur bæði.“
„Eg skal bíða, Blair, bíða
alla eilífð eftir að heyra þig
segja, að þú fyrirlítir mig
ekki“, sagði Barbara og Blair
rétti úr sér og hló. Barböru
datt í hug, að það væri óra-
tími síðan hún heyrði hann
hlæja svo og brátt fór hún
líka að hlæja —: „Blair, ég
skammast mín svo mikið, að
ég vildi helzt vera horfin eitt-
hvað í burtu ,ég vil ekki hlæjat
en ef ég hlæ ekki, þá myndi
ég gráta, og þú myndi verða
reiður. Við erum orðin óð,
bæði okkar.“
„Eg held ekki“ sagði Blair.
Þau voru nú komin út úr þorp
inu og á þjóðveginn og sólar-
lagið var komið. Enn voru
tuttugu og sjö mílur til Ox-
ford — auk þess sem eftir var
að finna kofann, sem Grant
Emways bjó í og hafði flutt
Susan í, ef til vill: „Babs —
ég er að velt því fyrir mér
hvort þú getur skilið allt
þetta hvernig mínar tilfinn-
ingar eru? Eg verð hvað sem
það kostar að gera þér það
ljóst. Tilfinningar mínar í
þinn garð eru ekki þær sömu
og gagnvart Judith. Eg efa
að þær verði nokkurntíma
þær sömu eða að ég vilji að
svo verði. Eg og hún fundum
eitthvað sem var mjög unaðs-
legt meðan það varði en það
hafði ekki kraft til að vara.
Það var eins og stórkostlegur
eyðileggjandi eldur en þegar
hann var brunninn út var ekk
ert eftir nema askan, sem
hvorugt okkar vildi sjá aftur.
Eg held — ég býst við að við
höfum bæði haldið — að það
væri raunveruleikinn, en svo
var ekki. Ef til vill vissum við
ekki hvað raunveruleikinn
var. Kannski veit ég það ekki
ennþá, en ég held af því, sem
ég veit nú, að það sé að
minnsta kosti vinátta. Sam-
lyndi og skilningur, og að þú
og ég mýndum finna hvort
tveggja. Það sem að er, er að
ég hef brugðizt Judith. 1 aug-
um hennar er ég misheppnað-
ur. Hún vildi eiginmann, sem
yrði frægur, sem gerði hana
að þekktri konu, en það var
alls ekki mín hugmynd um
lífið. Eg vildi lifa rólegu lífi og
gera mitt bezta í því lífs-
starfi, sem ég hef kosið. Eg er
ekki hrifinn af því, að vera
í almenningsaugum, það
hræðir mig. Eg er látlaus tnað
ur og kann hezt við hið ein-
falda í lífinu. Hamingjusamt
og ánægjuríkt heimili. Böm.
Eiginkonu sem hefur áhuga á
mér en ekki starfi mínu, sem
er ánægð með það sem ég er
en ekki með það, sem hún get-
ur gert úr mér. Eg geri ráð
fyrir að mig skorti framgirni,
en ég er þannig gerður, og
Judith skilur það ekki. Hún
hefur aldrei gert það og gerir
það ekki. Eg held, að þú mynd
ir elska mig eins og ég er —
að þú yrðir ánægð með litlu
hlutina. Að við myndum finna
sameiginlegan akur þar sem
við gætum ræktað ánægju-
lega hluti, þar sem við fyrst
og fremst yrðum vinir og fé-
lagar.“ Hann byrsti röddina:
„Eg vil ekki það, sem Judith
gaf mér, Babs. Eg gæti engri
konu gefið það sem ég gaf
Judith, og ég efa, að það,
jafnvel sem gjöf sé þess virði
að gefa það. En ef þú yrðir
ánægð með það, sem ég gæti
gefið þér — Babs, ég hef ver-
ið kjáni, blindur kjáni, því ég
sá aldrei------
Barbara titraði litið eitt og
átti bágt með að fella ekki
WRAMHALDSSAGA
„Kg var svo hrædd, hélt að
allir myndu vita um það.
Þorði ekki einu sinni að koma
nálægt þér. Og þú kysstir mig
stundum flausturslega eins
og frænku þína —“
„Mér þótti alltaf gaman að
kyssa þig, þáð man ég“ og er
hann hafði sleppt þessari
kjánalegu setningu fóru þau
bæði að hlæja aftur. „Eg hélt
það væri út af púðrinu, sem
þú notaðir eða af því húðin
þín var svo mjúk. Mér kom
aldrei til hugar að vera kynni
að ég væri ástfanginn af þér.
Mér virðist, að í öllu þessu
hafi ég veríð hreinn hálfviti.
Veiztu það, að mér skildist
ekki fyrr en fyrir stundar-
fjórðungi það, sem ég hefði
átt að hafa séð í tvö ár ?“
„Eflaust, vegna þess“ sagði
Barbara kímin, „að ég sagði
þér það aldrei. Blair, mannstu
eftir kvöldinu á stígnum við
ána? Eg næstum sagði þér
það þá. Þú sagðist hafa átt
sennu við Judith og að þú
skildir það aldrei hversvegna
þú varðst ekki á3tfanginn af
mér. Þú sagðir að ég myndi
verða góð eiginkona fyrir
rétta manninn, og allt sem
hélt mér frá því að segja
þér það þá, var að sá maður
værír þú. Þú kysstir mig þá,
og ég hljóp alla leiðina heim
— af því ég var svo hrædd“.
Hún andvarpaði létt og hnipr-
aði sig að honum: „Blair, ég
er svo fegin að við höfum
sagt þetta, því nú, að minnsta
kosti, vitum við hvar við
stöndum. Nú get ég elskað
þig án þess að vera hrædd um
að fólk viti það.“
„Við höfum gleýmt einu“
sagði Blair’ hægt, ,,það er
Judith", og Barbara horfði á
hann áhyggjulausu augna-
ráði.
„Hún skilur áhyggilega við
þig. Judith er skrítin í mörgu
en hún er ekki kvikindisleg.
Og það er ekki svo, að hún
elski þig. Þegar henni er þetta
ljóst, er ég viss um að hún
verður auðveld í meðförum.
Auðvitað fær mamma áfall,
og ég geri ráð fyrir að Oliver
hafi sitt að segja um það, en
ekki Judith. Og ég er sízt
hrædd við að gefa henni gilda
afsökun. Ekki með þér, auð-
vitað, en þegar hún sér —“
„Já,“ sagði Blair hægt. Þau
óku nú gegnum þorp rétt hjá
Oxford. Það var lágreist,
hvítt hótel við veginn og utan
þess stóð tveggja sæta bifreið
og farangur bundinn aftan á.
Ef þau hefðu ekki bæði veríð
svo upptekin af hugðarefni
sínu, og hugsunin um Susan
verið fjarri þeim þetta augna-
blikið, þá hefðu þau bæði
þekkt bifreiðina og farangur-
urinn, ásamt manninum, sem
stóð reykjandi í dyrunum og
beið eftir félaga sínum. Allt,
sem þau sáu var hvítt timbur-
hótel, og nokkuð af ungu
fólki að spjátra sig heitt sum-
arkvöldið. Og fyrir framan
þau blasti nú Oxford og Blair
hafði nóg að gera í uniferð-
inni og var því hálffeginn.
Það var ekki þægilegt, að aka
bíl eins hart og mögulegt var,
gegnum götur Oxford og
skýra um leið stúlku, sem er
tilbúin að fórna öllu fyrir
mann, hvað tæki við eftir að
málið kæmi fyrir skilnaðar-
réttinn, aurkastið og hin al-
mennu óþægindi, sem þessu
var samfei’ða — auk þess,
sem hann væri læknir og yrði
að kjósa milli starfs síns og
hneykslisins, því læknaráð
spítalans leit ekki sérlega
frjálslyndum augum á hjóna-
skilnaði.
Þ É R
eigiö
alltaf
leið
nm
Laugaveginð)
■
:
»
m
s