Mánudagsblaðið - 23.01.1961, Síða 8

OR EINII I ANNAD
Félagi Freyniéður - Umferéarvstieysan ®g úrræéi -
iGikhúshornið - Yafasöm auglýsing - Rússneska
bíiaruslið - Silfurlampinn
Bjórumræðurnar í þætti Sigurðar Masnússonar
eru þær fjörugustu, sem lengi hafa heyrzt í útvarp-
inu. Fylgismenn ölsins fengu óvæntan liðsmann þar
sem fyrir er Freymóður, því margir sem heyrðu
tal hans og sjúklegan ofstopa sáu, eins og er, að
andstæðingar ölsins eru meira og minna sjúkir
menn sem róa ætti með ölglasi. Er og í frásögur
fært að Freymóður gat ekki stíllt sig, löngu eftir
að ræðutíminn var úti, svo nálega varð að fá mann-
hjálp til að flytja hann af vettvangi, en allt varð
þetta til þess, að margir urðu enn ákveðnari stuðn-
ingsmenn bjórsins.
0-----------------------
I
„Það er ósamræmið í umferðinni, sem er hættu-
legast, því menn gleyma stundum að tvær reglur
eða fleiri gilda hér í Reykjavík um sömu gtriðin í
umferðinni“. — Þetta er niðurstaðan, sem allir kom-
ast að, sem athuga ástandið í götum og torgum
Reykjavíkur. Tillögur umferðarnefndar í þessum
efnum hafa ekki verið í hávaða undanfarið, enda
virðist hinn nýskipaði formaður nefndarinnar alls
óhæfur, þrátt fyrir sennilega hæfileika í vátrygg-
ingafræðum. Bærinn ætti að láta gera heiíldarskipu-
lag um umferðina, en skipa þessum stórhættulegu
fálmurum að hætta.
Allur rekstur Þjóðleikhússins byggist nú á Karde-
mommubænum, en hin verkin virðast falla með öllu.
Benedfikt Árnason leikstýrir næst-næsta viðfangsefn-
inu „Nashyrningnum“ eftir Ionescu, en þessa dag-
ana er Benedikt á Akureyri og leikstýrir Mennta-
skólanem. þar . . Ýmsir smáflokkar sem hugðust
setja upp skyndisýningar hafa hætt við það vegna
hrakfara þeirra, sem reyndu, en tókst ekki. Ér þetta
góð þróun ,.......Takið eftir hvað margir eldri leik-
arar okkar, ýmsir þeir reyndustu, skilja vel að þeir
eru ekki leikstjórar, en margir þeirra yngri telja
sér ekkert að vanbúnaði í þeim efnum, þótt ýms-
um hafi tekizt vel.
Það ku vera íslenzkir aðilar sem „auglýst“ hafa
í blöðunum eftir reyndum og óreyndum leikkonum
til að, ef til vill, leika í mynd sem verður að ein-
hverju leyti tekin á íslandi. Auglýsing og allt fyrir-
komulag og leyndin yfir þessu fyrirtæki er slík, að
ástæða er til að spyrja hverjir eru aðilar. Svona
auglýsingar eru ekki í stíl við auglýsingar ábyrgra
manna hvort sem er í kvikmyndum eða öðrum
fyrirtækjum. Margir halda að aðstandendur séu
bara heldur ómerkilegir íslenzkir „leik“-listarmenn,
sem séu að prófa þátttökumöguleika.
Það er göfug sjón, að sjá allt rússneska bílarusl-
ið sem liggur meðfram Suðurlandsbrautinni. Þarna
eru hin hentugu viðskipti okkar við austantjalds-
löndin og væri þó ekki um að saRást ef þetta rusl
væri nýtandi. Bílarnir hafa þann kost einan, að þeir
eru „háir“, gætu þessvegna klöngrast yfir þær ófær-
ur, sem við nefnum þjóðvegi, en þar með eru ágæti
þeirra upp talin.
Þorramaíur og nýungar
í Nausfi
Blaðamenn átu og drukku
sinn árlega Þorramat s.l.
miðvikudag í boði Halldórs
Gröndals veitingamanns í
Nausti. Yfirleitt er fram-
reiðsla matarins með líku
sniði og fyrri ár, en þetta
er fimmta árið, sem Naust-
ið heldur upp á Þorra með
þvílíkum réttum.
Á borðum eru m.a. hangi-
kjöt, svið og ýmislegt slátur
annað, súrar bringur, hákarl
og íslenzkt brauðmeti. Þá
má ekki gleyma brennivíni
og öli, sem nauðsynlegt er
ef vel á að vera. I ár hefur
Naustið sjálft unnið úr og
verkað allan mati'nn, en áð-
•ur hefur verið samvinna um
það við aðra aðila.
Sú nýbreytni var tekin
upp, að boðið var upp á
glóðarsteiktar kálfakótelett-
ur, hið mesta hnossgæti, eins
glóðarsteikt kjöt tekur flestu
kjöti fram sem öðruvísi er
matreitt.
Þá gat Halldór þess, að
samkeppnin væri orðin svo
mikil í veitingamálum, að
ekki dyggði annað en fylgja
öllum nýjungum og sem
dæmi má nefna, að Naustið
framleiðir nú Crepez Susett-
es, hinn ágætasta eftirmat.
Nær engin refsing fyrir
árásar menn
Framhald af 1. síðu.
allra borgaranna og láta þar
ekkei’t ógert. Vissulega er ekki
hægt að fyrirbyggja öll árásar-
tilfelli í Reykjavík. Bærinn er
of dreyfður og fjölmenni of
mikið, lögreglan allt of fámenn.
En það ætti a.m.k. að vera ský-
laus réttur borgaranna að lög-
gjafinn setji þegar þau lög, að
illmennið hugsi sig tvisvar um
áður en hann fremur glæp sinn.
Það er svo komið nú, að blöð-
in, sem birta myndir árásar-
mannanna, eru eina raunveru-
lega refsivaldið, því flestir þess-
ara manna hlægja að stuttum
dómum austur á þetta hótel sem
kallast „Litlahraun“.
Mánudagur 23. janúar 1961
fslenxbr flugþerour 2

Þessi fallega stúlka er ungfrú Bylgja Tryggvadóttir, dóttir
lijónanna Eakelar Guðniundsdóttur og Tryggva Ólafssonar.
Bylgja er tvítug að aldri, há og grönn, lagleg eins og sjá
má og býður af sór bezta þokka. Fyrir tveim árum tók
hún til flugþernustarfa hjá Flugfélagi íslands og flýgur
ýmist innanlands eða utan. Bylgja ólst upp í Vestmanna-
(‘yjum til fermingaraldurs, gekk á skóla hér á „meginland-
inu“ og Danmörku en dvaldi síðan í París og London til
að komast niður í málunum. Flugþernum er skylt að kunna
minnst tvö tungumál, ensku og eitthvert norðurlandamál-
anna, og eru prófaðar í þeim í skóla félagsins. Hún kann
starfi sínu afarvel en lætur ekkert uppi um hjónabands-
áætlanir a. m. k. eltki við okkur. (Þau mfistök urðu síðast
að myndamót týndist um stund, vangá ritstjóra, en ekki
Ijósmyndara eins og mishermt var).
181|éjBKillsiaiainaalsar ræðir vísi-
neyzlu aig atvinnu — Myndu
refsiákvæði hæíu?
Rangl verémæfamaf
Reykvíkingar, og reyndar all-
ir landsmenn, þótt minni hætta
sé í fámenni, eiga að krefjast
þess, að löggjafinn hefji nú
þegar lagasetningu um refsingu
við slikum glæpum, sem hér
er á minnzt. Okkar þjóðfélag
Hr. ritstjóri.
Ég er starfandi hljómsveitar-
maður og hefi árum saman
„spilað“ bæði á skemmtistöð-
um hér í Reykjavík og úti á
landi, einkum fyrir nokkrum
árum, auk þess, sem ég leik
með Sinfóníuhljómsveitinni. Það
sem mig langar að segja, eru
er ekki fjölmennur hópur, en
þó nægilega fjölmennur til þess,
að koma óorði á okkur og gera
okkur jafnfrarnt óhægara um
að halda á okkar málum við
vinnuveitendur. Mörg má dæm-
in nefna t d. var eitt veitinga-
húsið fyrir jól þannig eitt
kvöldið, að allir voru drukknir,
j
I
!
i
!
1
Þá hefur „Félag íslenzkra leikdómenda haldið aðal-
aðalfund sinn og ákeðið að veitá ekki „Silfurlamp-
ann“ fyrir síðasta leikár. Jafnframt kaus það for-
mann í stað Karls heitins ísfeld og var Sigurður
Grímsson, Mbl. fyrir kjörinu. Ritari var kosinn Ás-
geir Hjartarson, Þjóðviljanum, en féhirðir Gunnar
Dal, Tímanum. Ákveðið var að veita eftirleiðis Silf-
urlampann að haustinu, i byrjun leikárs, þegar allir
leikarar eru komnir til starfa að sumarfríi loknu.
Starfandi gagnrýnendur eru nú sjö talsins, fámennt,
félag, en skipað afbragðsmönnum.
hefur ekki efni á að borgarar
þess liggi særðir eða þaðan af
verra vegna ofstopamanna, sem
vita hve litlu þeir hætta þótt
upp komist um árásir. Það er
ekki nóg að elta smáþjófa, sem
stela sér fyrir mat eða brenni-
víni eða gjaldkera, sem ekki
þoldu freistinguna. Þeirra glæp-
ur er margfallt minni að verð-
mætamati og aíleiðingarnar
hálfu háskaminni.
nsjkkur orð um drykkjuskap hjá
okkur híjómsveitarmönnum,
einkum meðan starfað er á veit-
ingahúsum og í danshúsum, sem
opið hafa frameftir.
Síðari árin hafa ýmsir okkar
menn, vegna inikillar vinnu og
aukinnar peningagetu, drukkið
að staðaldri í vinnu, oft misst
úr kvöld vegna drykkju og
stundum orðið að senda þá
heim af þessum ástæðum. Þetta
sumir urðu að hætta meðan.
hinir hengju yfir hljóðfærunum.
og mynduðust við að spila.
Þetta hefur orðið að kvört-
unarefni veitingahúseigenda og
gestir hafa líka orðið að kvarta.
Loforð hafa verið tekin og gefin,
en ekkert hefur batnað.
Það, sem mig langar til að
segja er þetta: Hér er á ferð
hættulegur vani, ekki drykkjan
Framhald á 5. síðu