Mánudagsblaðið - 17.06.1963, Síða 5

Mánudagur 17. júní 1963
AAánudagsblaðið
5
standa við orð sín, „Hann
hefði aldrei sagt mér það. Það
voru örlög, að við skyldum
hittast í lestinni, og það var
ég, sem kom honum til að tala.
Eftir að ég vissi, að það var
hann, þá var það ég, sem knúði
hanni til að játa, að svo hefði
verið, Sökin var ekki hans. Svo
fór hann, og ég hef ekki séð
hann eða heyrt frá hor.um síð-
an. Denzil mun aldrei reyna til
að hitta mig aftur.“
John stundi hátt.
,,Ó, drottinn minn, hvílík ó-
gæfa.“
„John, ég verð að segja þér
það allt núna, fyrst við erum
farin að tala um þessa hluti.
Eg elska Denzil, mér finnst
hann vera maðurinn minn, en
ekki bara elskhugi. John, það
er ekki langt síðan ég fann
fyrstu hreyfingar barnsins, þá
skalf ég af þrá eftir Deneil. Svo
þú verður að skilja, hve dýr-
mætt þetta er mér, jafn tilfinn
ingarik og ég er. En ég mundi
aldrei fara á bak við þig, John.
Þetta varð ég að segja þér
hreinskilnislega. Eg gæti aldrei
látizt vera þín kona og elskað
amnan.“
Allt í einu skildi hann, hva'ð
hún hefði liðið og hlaut að
líða.
„Amaryllis, þú getur ekki fyr
irgefið mér. Eg sé nú hve rangt
gert af mér þetta var.“
„Auðvitað fyrirgef ég þér,
John. En ég get ekki hætt að
elska Denzil. Það er það sorg-
lega við þetta. Kæri John minn,
við skulum vera vinir og lifa
áfram sem vinir, þá er ekki'
vist þetta verði svo mjög ei-fi-
itt.“
„En ég elska þig, Amaryllis.
Og þetta kostar mig mikla
fórn. Amaryllis," sagði hann
hásri röddu, „jú, ég skal vera
vinur þinm, og ég skal elska
barnið þitt. Það var mjög rangt
gert af mér að kvongast þér,
en þetta var ekki alveg von-
laust þá, svo ég örvænti ekki,
en þegar ég vissi, að það var
ómögulegt, þá fannst mér skylt
að bæta þér þetta á allan þann
hátt, sem í mínu valdi var. En
ég sé, að þetta var illa gert, og
hefði sagt þér sannleikann, en
svo kom stríðið, og tilhugsunin
um Ferdinand á Ardayre gerði
mig frávita og leiddi mig út i
þessa ógæfu.“
„John, ef þú hefðir skýrt
þetta allt fyrir mér, þá veit ég
ekki, nema ég hefði gengizt inn
á þetta með þér, því ég hef líka
töluvert af þessu fjölskyldu-
stolti, og ég hefði ekki þolað
að vita til þess að Ferdinand og
hans börn settust að hér.
Kannski hefði ég af frjálsum
vilja fallizt á þetta, ég veit
það ekki fyrir vist. En svo hef
ég upp á síðkastið hugsað mik
ið um andlega hluti — ég
meina, að það sé eitthvað á bak
við efnið, hin miklu máttar-
völd, sem hljóta að vera allt í
kringum okkur. Og ég hef brot
ið heilann um það hvort við
séum ekki enn sem komið er
o l fákunnandi til þess að ganga
i berhögg við v;ss lögmál. Ef
til vill er þetta vitleysa, ég veit
ekki, þetta cru bara heilabrot
en skyldu ckki geta verið
hverjir aflstraumar
t''>ssum !ögmó1um •
Þau gengu að sófanum og
settust. John leið betur við að
hlusta á. hana tala, og hinm
sterki vilji hans var á ný að
ná yfirhöndinni yfir tilfinning-
unum.
„Það má vera — “
„Sjáðu til, ef eitthvað skyldi
henda Ferdinand, þá stæði Den-
zil næstur sem erfingi, og nú,
ef barnið verður drengur —“
John, brá.
„Hvorugur okkar hugsaði út
í það.“
„En það er ekki líklegt, að
nokkuð komi fyrir Ferdinand.
að meta hina virðulegu, en vin
gjamlegu framkomu hennar við
fólkið, og svona liðu þessir fjór
ir dagar snurðulaust, og sí'ðasti
dagur gamla ársins rann upp.
„Eg held þú ættir ekki að
vaka frameftir, góða mín,“
sagði John að loknum kvöld-
verði. „Það þreytir þig bara,
og svo er það alltaf hálf dap-
urleg stur.d, þegar gamla árið
kveður, nema þá menn hafi
gleðskap í kringum sig, eins og
við höfðum áður.“
Amaryllis lét að orðum hans
og gekk til herbergja sinna, en
kom að síðasta orðimu, bætti
hann „míns“ í endinn. S’iðan
lét hann fylgja ýtarlegri fyrir-
mæli um menntun barnsins, ef
það yrði drengur, en í erfða-
skránni hafði hann þegar búið
tryggilega um framtíð Amar-
yllisar, þannig að hana mundi
ekki skorta fé það sem eftir
var ævinnar.
Svo hreinskrifaði hann bréf-
ið, innsiglaði það í umslag og
áritaði til lögfræðings síns, og
þegar þessu var lokið, sló klukk
an tólf.
Algjör kyrrð ríkti í gamla
fTlAMHALDSSAGAFBAMHALDSSAGAFKAMHALDSSAGAFKAMHALDSSAGAFRí
£ Glyn:
AMARYL
Oð
FRAMHALDSSAGAFKAMHALDSSAGAFRAMHALDSSAGAFBAMHALDSSAGAFB/
Hann gengur ekki í herinn. Það
ert bara þú, kæri John, sem ert
I hættu, og Denzil líka, en ann-
ars getur stríðið varla staðið
mikið lengur, heldurðu það?“
John hugsáði, hvort hann
ætti að segja henni sitt álit
um það, eða hvort ekki væri
hyggilegt- að- lofa hen,ni að lifa
í þessum vonardraumi um skjót
an endi stríðsins. Hann afréð
að segja ekkert um þetta mál,
það var betra fyrir heilsu henn
ar að hún hefði sem minnstar á
hyggjur. Atburðirnir myndu
tala sínu máli.
Svo fór John að tala um
Ardayre, og sorgir og gleði
æskuáranna, og Amaryllis
hlýddi á hann full áhuga, og
smám saman var eins og r.okk-
urskonar friður og værð færð-
ist yfir þau bæði.
17.
svefn var henni fjarri, og þeg
ar klukkan sló á miðnætti og
kirkjuklukkurnar hringdu inn
nýja árið, var eins og legðist
'í hana, einhvers konar kvíði og
ógnandi grunur.
Hún reyndi af alefli að verj-
ast þessum óhugnaði með því
að hugsa um sumarið, og hvað
hún mundi gera, þegar hún
væri aftur orðin frisk, og hvern
ig hún gæti sem bezt rækt þá
skyldu sína að gera John ham-
ingjusaman, ef hann væri kom-
inn heim um það leyti.
Um eitt-leytið heyrði hún hann
fara til herbergis síns, og þá
smeygði hún sér hljóðlega upp
í rúmið sitt.
Hann hafði líka verið með
hugann við hið nýja líf, sem
bi'ði hans, ef hann slyppi heill
úr þessum hildarleik, og ekki
gleymdi hann heldur þriðja
möguleikanum. Að þeir Denzil
Daginn eftir borðuðu þau féllu báðir. Hann velti þessu
saman morgunverð. John, sem ] lengi fyrir sér i huganum ,og
var ósofinn, var mjög fölur,
en á augum Amaryllisar mátti
sjá, að húra hafði grátið mikið.
Hún gekk til hans, þar sem
hann sat, og kyssti hann blíð-
lega á ennið. Svo hellti hún te
í bollann hans, og þau töluðu
vingjarnlega saman eins og
ekkert hefði í skorizt.
S'íðan fóru þau í búðir, og
John keypti nýjan smaragðs-
hrinig handa henni.
„Grænn er litur vonarinnar,"
sagði hún, „og því kýs ég hann,
John. Hann minnir mig á vorið
og fegurð nátúrunnar og allt,
það, sem fagurt er.“
Þau snæddu hádegisverð í
veitingahúsi, en síðar um dag-
imn héldu þau til Ardayre. John
hafði í mörg horn að líta og
var því önnum kafinn næstu
dagn.
j Ekki höfðu þau boð inni um
ijólin, en gjöfunum lil þjónustn
fólksins og leiguliðsrma var
ekki glcymt. Amaryllis royndi á
'lan hátt að vera mnnni sin-
um hjálpleg, og hann kun-J
að lokum afréð hann að bæta
bréfi við erfðaskrá sína. Ef
hann félli, bæði hann Denzil að
giftast Amaryllis þegar í stað,
en bíða ekki hið venjulega
sorgarár, því að tímarnir væru
erfiðir og Amaryllis mætti ekki
vera varnarlaus ein með bam-
ið.
Hann stóð upp og byrjaði að
skrifa bréfið til lögfræðingsins
og þar mælti hann svo fyrir:
„Eg óska þess, að frændi
minn Denzil Benedict Ardayre
giftist Amaryllis, konunni
minni, sem fyrst að mér látn-
um, ef hann er sjálfur enn á
lífi og getur fengið orlof. Eg
fel hana undir umsjá hans og
bið þau bæði um að láta ekki
meinar venju-hugmyndir um
hæfilegan sorgartíma tefja
framgang þessarar mimnar sið-
ustu brýnu óskar. Og ég bið
frænda minn, ef hann lifir af
striðið, að annast sem bezt upp
eldi bamsins.“
Hann las yfir það, sem hann
fði skrifað, og þegar hann
húsinu. 1 fyrsta skipti í mörg
ár var þar enginn glaumur eða
gleði og jafnvel þjónustufólk-
ið var gengið til hvilu.
John fannst sem lyft væri
snögglega af sér hinu þunga
sorgar-fargi, sem þjakað hafð:
sálu hans. Hann gat ekki gerí
sér grein fyrir breytingunni, en
sorg hans var horfin á braut.
Hvað skyldi þetta boða? Átti
þetta nýja ár þá eftir að færa
honum mikla hamingju, þrátl
fyrir allt? Djúpur friður gagn-
tók sálu hans, og siðan þægi-
leg værðartilfinning, og hanr
slökkti ljósin og gekk hljóðlega
til herbergis sins og var vor
bráðar háttaður í rúmi sínu.
Hann svaf vært langt fram
á næsta dag og vaknaði hress
í huga á fyrsta degi hins nýja
árs.
Síðasta dag orlofsins, þriðjs
janúar, sneri hann aftur ti
London, en ekki vildi hanr
leyfa Amaryllis að þreyta sij
á því að fylgja honum þangað
Hann kvaddi hana þama (
Ardayre. Hún var ákaflega döp
ur og sogbitin.
Hafði hún, þegar á allt vai
litið, gert vel i því að segjt
John sannleikann? Hefði húi
átt að bera harm sinn í hljóð
og biða til strfðsloka? Nei, nei
það hefði verið andstætt henn
ar innsta eðli. Ef hún mátt
ekki elska Denzil, þá vildi húi
ekki eiga nokkurn annai
mann.
Hún undraðist, að Johi
skyldi vera svo glaður í bragði
Og kæti hans var svo eðlileg, ai
ekki gat hann gert sér það upp
Ef til vill skildi hún hann ekk
ennþá til fulls, ef til vill va
hann í hjarta sínu feginn þri
að öll látalæti voru á enda.
Viðskilnaður þeirra var áka
lega hlýr og vingjamlegui
John var aldrci væminn, o:
hann kvaddi har.a með gaman
yrðum og hnghreystingarorð
um og bað hana fyrir alla mur
að fara vel með sig.
„Mundu það, Amaryllis, að
þú ert mér dýrmœtari en allt
annað, og svo verðurðu líka
að hugsa um barnið.“
Hún hét honum því að fara
að óskum hans í þeim efnum
og halda kyrru fyrir á Arda-
yre til fyrsta apríl, en þá fengi
hann ef til vill orlof á ný, og
svo færi hún til London og ætti
barnið.
John sneri sér við og veifaði til
hennar, um leið og hann gekk
niður veginn. Amaryllis horfði
á eftir bilnum þangað til hann
var komin i hvarf. Augu henn-
ar fylltust támm, sem mnnu
niður kinnar hennar.
Skömmu eftir hádegi þennan
sama dag var tilkynnt koma frú
Ardayre, móður Danzils. Amar-
yllis var í grænu setustofunni
og lék á pianóið. Henni til mik
illar undmnar var það ung og
grannvaxin kona, sem inn kom.
Hún var svolítið hölt og gekk
við staf. Andartak hélt Amar-
yllis, að um mistök væri að
ræða og stóð hægt á fætur.
Frú Ardayre rétti henmi hönd
ina og sagði brosandi:
„Mér fannst ég verða að
grípa tækifærið til að kynnast
þér. Syni mínum hefur verið
svo umhugað, að við hittumst."
», Þú — þú getur ekki verið
móðir Denzils," sagði Amaryll-
is. „Hann er alltof gamall til
þess að vera sonur þinn.
Frú Ardayre brosti aftur, og
Amaryllis hjálpaði henni úr loð
kápunni og lét hana setjast við
hlið sér í sófann.
„Eg er fjörutíu og níu ára,
Amaryllis, ef ég má kalla þig
svo. En enginn ætti að eldast
líkamjega. Það er óþarfi, og
svo er það ekki til yndisauka
fyrir augað.“
Amaryllis spurði um síðustu
fréttir af Denzil og hvar hann
nú væri, og hún hlustaði með
athygli á svör frú Ardayre.
„Riddaraliðið hefur ekki haft
mikið að gera undanfarið, sem
betur fer,“ sagði hún. „Maður-
inn minn fór aftur í morgun, og
ég geri ráð fyrir, að ef menn
vantar í skotgrafirnar, verðiþeir
teknir af hestunum og látnir
þangað."
„Já. líklega — og þá munum
við þurfa á öllum okkar kjarki
að halda."
Þær töluðu saman á hinn vin
samlegasta hátt í hálftíma, og
svo spurði Amaryllis gest sinn,
hvort hana langaði ekki að
skoða húsið og þá sérstaklega
myndasafnið, þar sem Denzil
Elísabetartimans hékk.
„Hann er alveg eins og
drengurinn minn,“ hrópaði frú
Ardayre upp, er þær staðnæmd
ust fyrir framan myndina.
„Augun og allt hitt. Þeir eru
djarfir, sannir og elskulegir. Ö,
bamið mitt, þú getur ekki hugs
að þér, hve elskulegur hann er.
Allt frá þvi er hann var smá-
barn, hafa allar konur elskað
hann. Barpfóstrurnar voru
ambáttir hans, og ráðskonan
mín og stúlkan mín voru eins
og afbrýðissamir kettir og rif-
ust um það að fá að stjana i
kringum hann, þegar hans var
von heim, og þó held ég, að ég
hafi verið bjánalegust af þeim
öllum.“
Amaryllis hlustaði á með
hrifningu.
„Sjáðu til, hann er ekki vit-
und líkur mér, en ég elskaði
manninn minn svo brjálæðis-
lega, að auðvitað var Denzil all
ur í Ardayreættina. Hugsarðu
aldrei út í það, Amaryllis, hverj
um bamið þitt muni líkjast,
þegar það kemur í heiminn.
Það ætti að sverja sig í ættina,
þar sem þú ert líka úr fjöl-
skyldunni."
„Jú, auðvitað er ég mjög
spennt, og við vonum öll að
það verði drengur.“
„Er nokkur mynd af mann-
inum þínum hérna. Denzil seg-
ir, að þeir séu svo líkir."
„Nei, en það er mynd af
honum i setustofunni minni.
Það á að flytja hana hingað,
þegar mín er tilbúin næsta ár.
Sargent málaði hana. Það var
síðasta myndin, sem hanm mál-
aði. Við skulum koma og skoða
hana.“
„En þeir eru ekkert líkir, eða
finnst þér það,?‘ sagði frú Ar-
dayre, þegar hún var búin að
skoða myndina.
„Mér fannst einu sinni þeir
vera mjög líkir, en nú er ég
ekki jafnviss."
Frú Ardayre brosti.
„Auðvitað finnst mér enginn
jafnast á við Denzil minn, og
þó er ég ekki sérstök móðir.
Eg er yfirleitt alveg laus við
móðureðlið. Mér leiðast böm,
og ég er fegin, að ég hef ekki
átt fleiri. Eg tilbið Denzil, af
því að hann er Denzil, og ég
elskaði manninn minn og þótti
vænt um að verða móðir sonar
hans.“
Þær drukku saman te í grænu
setustofunni og voru nú orðnar
mjög góðar vinkonur.
Frú Ardayre sagði Amaryllis
frá gamla húsinu snu í Kent
og frá garðinum sínum og á-
nægjunni, sem það veitti henni
að dunda þar.
„Og svo á ég lítfð hús i Lon-
don., og ég vona að þú leyfir
mér þá ánægju að sýna þér
bæ'ði húsin einhvern timann."
Amaryllis sagði, að það
mundi sér þykja gaman, og
bætti svo við:
„Þú ætlar að koma og heim-
sækja’ mig, er það ekki ? Eg flyt
í litla húsið ok’kar í Brookgötu
í apríl, því ég vonast til að
eignast litla soninn minn í byrj
un maí.“
Rétt áður en frú Ardayre
hvarf aftur til Dorchester,
spurði hún Amaryllis, hvort
hún vildi, að hún skilaði
nokkru til Denzils, Hana lang-
aði til athuga svipinn á Amar-
yllis.
Amaryllis roðnaði og sagði
af nokkurri ákefð:
„Já, segðu honum. að mér
hafi þótt mjög vænt um að
kynnast þér, og að þú sért ein-
mitt eins og hann sagði, að þú
værir, og segðu honum, að ég
sendi honum mirar beztu kveðj
ur —Svo var eins og kæmi
svolítið hik á hana.
„Mig langar svo mikið til að
eiga mynd af þér Heldurðu. að
þú vildir gefa hér hnn-i ?“ sagði
eldri kotian i þvi skyni að kom
ast hjá óþægilegri þögn. og
meðan Amarvllis t'ór til þess
nð ná j mynHinci i-n'in:
„Auðvitað er hún ástfangin
af Denzil Það hefur ekki getað
I verið í fyrsta sinm sem bau hiti