Mánudagsblaðið - 28.09.1964, Qupperneq 5

Mánudagur 28. nóvember 1964
Mánudagsblaðið
5
„Flestir þeirra“, svaraði Bill.
„En Jake hefur verið sú und-
antekning sem staðfestir regl-
una. Enginn hefur nokkurn
tíma séð Jake Waring dansa.
Hér við borðið hefur orðið sögu
legur atburður, þó að ykkur sé
það ekki ljóst“.
Það lá við að hárin risu á
höfði hans af eintómri geðs-
hræringu.
„Hið stóra spursmál er nú:
Hver er sú lukkulega, sem hann
ætlar að bjóða með sér?“
„Ef til vill deildarsystirin
okkar“, skaut Josephine inn.
Hann lyfti brúnum.
,Jlafið þér veðjað á Jenny
Bennings ?“ Hann leit á mig.
„En hvað um yður, systir
Standing? Fenguð þér nokkra
vitneskju um þetta, meðan þér
voruð inni hjá yfirlækninum ?“
„Allt og sumt, sem ég fékk
þar, var bragðvont meðal og
viðvörun, að ef ég ekki væri
varkárari, mundi ég einhvem
daginn lenda í vandræðum“.
Hann hugsaði sig þegjandi
um í nokkrar sekúndur. „Vitið
þér, að þar hefur hann kannski
haft rétt fyrir sér“, sagði hann
vingjamlega.
Einhver vinur hans kallaði
á hann annars staðar frá í
xnatsalnum. Hann stóð á fætur.
„Það var gaman að kynnast
ykkur, stúlkur mínar. Við hitt-
umst áreiðanlega aftur.“
Josephine horfði á eftir hon-
um.
„Ég vildi óska að við vær-
um efcki fyrsta árs nemendur',
sagði hún og stundi. „Ég vildi
óska, að við gætum farið á
ballið“.
„Getum við það ekki ? Er það
vegna þess, að við erum á
fyrsta ári? Það vissi ég ekki.“
Hún sagði að það kæmi ekki
einu sinni til mála. „Það eru ó-
tal óskrifuð lög gegn þvi, Erith
sagði mér það“.
Ég brosti.
„Jæja, ég get ekki sagt ég
syrgi það neitt. Við þekkjum
hvort sem er engan sem vildi
dansa við okkur".
„En Rosalie, við þekkjum nú
orðið þennan Bill Martin'*.
„Já, og það er ég viss um, að
hver einasta hjúkrunarkona á
sjúkrahúsinu gerir. Hann er
kammótypan. En ég fyrir mitt
leyti get ekki til þess hugsað
að standa frammi fyrir Benn-
ings, eftir að ég hef verið á
balli. Ég þarf þess með að fara
snemma í háttinn og hafa tvo
góða fætur til að standa á ef ég
á að geta fylgzt með hraðanum
á deildinni, og fætur mínir eru
ekki lengur það, sem þeir áður
voru. Samt sem áður viður-
kenni ég, að mér þætti gaman
að fá að sitja þar á stól, þótt
enginn byði mér upp, ef ég
fengi að sjá yfirlækninn dansa
við Bennings".
Josephine datt nokkuð í hug.
„Kannske er það þess vegna,
að Bennings hefur ekki gert
neitt veður út af því, að það
leið yfir þig, eins og hún gerði
við mig. Kannske hefur hann
sagt henni frá því og boðið
henni um leið á ballið og þar
með gert hana blíðari í skapi
gagnvart heiminum og þá um
leið okkur líka“.
„Þetta virðist nú nokkuð
langt sótt, en ef til vill hefur
þú rétt fyrir þér. Það er vissu-
lega athyglisvert, að hún hefur
ekki nefnt þetta við mig, en
þar sem þau eru vinir, hlýtur
hún að vita það“.
„Já, og hann getur ekki boð-
ið öðrum en yfirsystrum og
deildarsystrum, og hún er vafa-
laust sú yngsta og snotrasta
af þeim.“
„Af hverju verður hann að
takmarka val sitt á þennan
hátt? Gæti hann þá ekki boð-
ið neinni af nemendunum ?“
„Almáttugur! Nei! Það er al-
gerlega óhugsandi!"
Hún var svo forviða, að ég
gat ekki að mér gert að hlæja.
„Þetta er alveg satt, Rosalie.
Ég hef alveg rétt fyrir mér.
Erith sagði mér þetta. Nemend
ur og yfirlæknar eru af tveim
ólíkum heimum. Þetta er nokk-
uð, sem allir vita. Hefð eða sið-
ur eða hvað, sem þú vilt kalla
það — en svona er nú þetta.“
„Hentar mér prýðilega,"
sagði ég glaðlega. Og það
merkilega var, að á þeirri
stundu meinti ég fullkomlega
það sem ég sagði.
4. KAPlTIJLI
En i vikulok var Josephine
komin á allt aðra skoðun. „Hún
gæti ekki verið alveg svona
voðaleg, ef ástalíf hennar væri
í góðu lagi- Greinilega hefur
mér skjátlazt, Rosalie. Hver
svo sem það er, sem yfirlæknir
inn hefur boðið á dansleikinn,
þá er það ekki Bennings. Hún
versnar með hverjum degi.“
„Þú átt við að hún versni
með hverjum tímanum, sem líð
ur“
Eg hengdi upp kápuna mína
í fatageymsluna fyrir utan deild
ina. — 0, hamingjan góða, þar
hrópar hún á mig. Hvað var
það, sem ég gleymdi að gera,
áður en ég fór á fyrirlestur-
inn? Það fékk ég fljótt að vita.
Bennings beið mín í dyrunum.
„Systir Standing, þvottahús-
ið var deildinni til skammar,
þegar ég leit þar inn. Þurrkuð-
uð þér ekki af efstu hyllunum?
Gerðuð þér það? Já, þá hefur
það ekki verið almennilega
gert. Þurrkið þér betur af þeim
strax.“
Nokkrum mínútum síðar kom
hún inn í þvottahúsið. „Systir
Standing, það er ryk ofan á
lokinu á sýruskápnum. Þér verð
ið að fægja það, áður en þér
byrjið á rútinuvinnunni."
„Já, systir, afsakið systir,“
sagði ég.
Hálfri stundu síðar kom hún
fram i eldhúsið.
„Systir Standing, hafið þér
hugsað yður að brúka allan
morguninn til að gefa sjúkling
unum að drekka? Hvenær ætlið
þér að læra að vera liprari í
vinnubrögðum“.
Þá um kvöldið viðurkenndi
jafnvel Erith, að Bennings
hefði yfirstigið sjálfa sig.
„Eg veit, að hún hefur aldrei
haft ást á fyrsta árs nemend-
um, Standing, en ég hef aldrei
séð hana jafn skapstygga og
nú. Það lítur út fyrir, að þú
espir hana upp .Reyndu því að
víkja úr vegi fyrir henni. Þú
verður að hugga þig með því,
að það fe^r vel á með þér og
yfirsystur, og þrátt fyrir allt
er það hún, sem gefur skýrslu
um þig — ekki deildarsystirin“.
„Guði sé lof og þökk fyrir
það! En segðu mér eitt, hvern
ig fer ég að því að víkja úr
vegi fyrir henni? Hún er eins
og skugginn minn, fylgir mér
um allt eins og tvíbura bróðir!“
Erith þrosti af samúð.
„Já, ég hef tekið eftir því.
En ef til vill geturðu þegjandi
og hljóðalaust horfið í baksýn
hennar, látið minna bera á þér,
það er að minnsta kosti reyn-
andi. Og svo verður þetta ekki
til eilífðar. Fyrr eða síðar verð
urðu flutt á aðra deild.“
Eg féllst á, að það væri nokk
ur huggun — fræðilega séð.
„Það er bara það, að ég
elska þessa deild. Eg kann vel
við yfirsysturina, og sjúkling-
arnir eru hreinustu englar.“
Og sannarlega voru þeir það.
Það var engu líkara en þeir
yrðu elskulegri með degi hverj-
um, og þeir voru mér hjálplegir
á allan mögulegan hátt.
„Systir Standing, vona þér
takið mér ekki illa upp, að ég
nefni það, en klukkuna vantar
tíu minútur í átta, og þér hafið
ekki sótt blöðin inn ennþá.“
Systir Standing — afsakið að
ég nefni það, ungfrú — en þér
gleymduð afþunkunarklútnum i
sjúkrastólnum hjá nr. 18. Væri
ekki betra, að þér sæktuð hann,
áður en hún tekur eftir því.“
„Viljið þér, að ég hreinsi úr
öskubökkunum, systir Stand-
ing? Eg skal gljáfægja þá fyr
ir yður. Eg held, að smáaðstoð
ætti ekki að koma sér illa fyrir
yður, eins og ástandið er hér."
Roberts, sjúklingurinn, sem
hafði verið sá fyrsti, sem ég
fylgdi á skurðsofuna, var nú
minn bezti vinur og stoð og
stytta. Hið stutta ferðalag til
ekurðstofunnar og frá hafði
gert okkur að lífstíðarvinum.
Ef ég gleymdi nokkru, var Ro-
berts sá sem fyrstur tók eftir
því og benti mér nærgætnislega
á það. Eg var farin að reiða
mig svo á hann, að ég fór
aldrei út af deildinni, án þess
að spyrja hann: „Roberts, er
nú nokkuð, sem ég hef
gleymt?"
Hann hafði verið hinn bratt-
asti eftir uppskurðinn. Hann
var Lundúnabúi í húð og hár,
lítill vexti og horaður, hárið
snemma gránað, því hann var
ekki fertugur ennþá. Hann
hafði kýmnigáfu Lundúnabú-
ans, rósemi hans og ókúgandi
kjark. Hann kvartaði aldrei,.
var síkátur og þagði aldrei
nema, þegar hann svaf. Þegar
ég þvi eitt kvöldið var að
þurrka af skápnum hans og
hann sat uppi og horfði á mig
þögull, varð mér um og ó. Eg
leit forvitin á hann og sá, að
hann eins og kveinkaði sér und
an einhverju.
Eg lagði frá mér afþurrkun-
arklútinn.
„Verkjar yður í sárið, Ro-
berts. Eða er yður illt í höfð-
inu?“
Hann smábrosti.
„Nei, það er allt i lagi með
mig, systir. Skapið er bara
ekki sem bezt í kvöld.“
Eg trúði honum ekki og
sagðoi svo:
„Eruð þér viss um, að yður
kenni hvergi til? Saumurinn
var tekinn i dag, er það ekki?“
Hann kinkaði kolli
„Jú, það er rétt. Það gekk
ágætlega."
„Hvað er það þá, sem að er
Roberts?" sagði ég hægt.
Það kom hik á hann.
„Tja, ef ég á að vera hrein-
skilinn, systir . . . þá er ekki
svo gott að koma orðum að þvi.
Mér líður ekki beinlínis illa,
en ....“
„Systir Standing!" Bennings
stóð við fótagaflinn. „Þér ættuð
að þurrka ryk af náttborðum,
ekki standa og blaðra við sjúkl-
lingana! Viljið þér reyna að
muna það! Yfirsystirin kemur
að biðja kvöldbæn eftir fimm
mínútur, og þér eruð ekki búin
að hreinsa öskubakkana."
Eg sneri mér að henni.
„Afsakið þér, systir. Eg
spurði bara, Roberts, hvernig
hann hefði það.“
Hún leit kuldalega á mig:
„Systir Standing, yfirsystirin
og ég erum hér til að annast
sjúklingana. Þér, sem eruð ó-
reynd, eigið ekki að nauða á
sjúklingum með bjánalegum
sjúklingum. Viljið þér framveg-
is alda yður að þvi sem yður
ber að gera, þá gæti svo fárið
einhvern daginn að þér væruð
búin í tæka tíð.“ Með guldalegu
augnatilliti sendi hún mig á
brott. Svo gekk hún að höfða-
gaflinum á rúminu. Þegar í
stað var viðmótið allt annað.
„Jæja, hvernig líður, Ro-
berts?“ spurði hún með þeirri
vingjamlegri röddu, sem var
geymd handa sjúklingum af
karlkyninu. „Líður yður betur,
nú þegar saumurinn er farinn?
Eða er nokkuð, sem amar að?“
Roberts horfði sviplaust á
hana.
„Mér líður prýðilega, systir,
þakka yður fyrir“.
Hún tók púlsinn hans, horfði
rannsakandi á hann, svo kink-
aði hún kolli og fór leiðar sinn-
ar. Eg fékk ekki annað tilefni
til að tala við Roberts. Eg lauk
við mín rútínuverk, en mér leið
mjög illa. Mér var ljóst, að ég
var óreynd, en ég hafði þá ó-
þægilegu tilfinningu, að eitt-
hvað hefði amað að Roberts.
En samtímis vissi ég vel, að
Bennings var dugandi hjúkrun-
arkona, hún hafði tekið púls
hans, og ég tók eftir, að hún
leit aftur rannsakandi til þans,
þegar hún var komin fram á
mitt gólf. Áreiðanlega mundi
hún uppgötva, hvort nokkuð
væri að, og hún hafði séð, að
Roberts var kominn á fremsta
hlunn með að segja mér, að
það var eitthvað meira en skap
ið, sem var í ólagi.
Þetta var ég að hugsa um,
meðan ég beið þess að yfirsyst-
irin kæmi og bæði morgunbæn.
Átti ég að nefna þetta við
hana? Mundi hún ekki taka því
sem framhlevpni og bjána-
skap Með tilliti til þess, sem
Bennipgs hafði sagt í áheyrn
allrar deildarinnar, mundi ,hún
sennilega bregðast þannig við
— en átti ég að láta slíkt á
mig fá? Nei, ég gat það ekki.
Yfirsystirin mátti segja hvað,
sem hún vildi, ég var búin að
taka ákvörðun.
En ég fékk ekkert tækifæri
til að tala við yfireysturina.
Hún var horfin strax að morg-
unbæn lokinni. Eg gat ekki um
annað hugsað yfir borðum um
kvöldið. Strax að loknum kvöld
verði flýtti ég mér aftur til
deildarinnar án þess að gefa
mér tíma til að hugsa, hvað ég
ætti að segja eða gera, þegar
þangað kæmi.
Það var þögn og rökkvað. Yf
irsystirin sat við púltið sitt og
var að gefa vaktsysturinni
skýrslu. Eg nam staðar í dyra-
gættinni til að sjá, hvar Benn-
ings væri. Hún var einmitt þá
í hinum enda salsins. Eg fór úr
kápunni og gekk inn.
Yfirsystirin leit upp frá
skýrslugerðinni.
„Hver er það?“ heyrði ég
hana spyrja vaktsysturina.
„Ein af fyrsta árs nemunum.
Systir Standing“.
Eg gekk að púltinu. Yfirsyst-
irin horfði á mig óþolinmóð.
„Hvers vegna eruð þér hér
nú, systir Standing? Ég hélt
þér væruð laus í dag“.
„Já, systir. En . . .“
Ég vissi ekki hvernig ég átti
að halda áfram.
„Er það eitthvað, sem þér
gleymduð að nefna í skýrslu
yðar til systur Bennings ?“
spurði hún.
„Já, systir . . . þ.e.a.s. nei,
systir. Það er viðvíkjandi Ro-
bert“, bætti ég við í örvænt-
ingu.
„Hvað um Roberts, systir?“
Raddblær yfirsysturinnar var
ekki uppörfandi. Það kom aftur
hik á mig.
„Ja, þegar ég var að þurrka
af náttborðinu hans í kvöld,
systir . . þá . . sýndist mér
eins og eitthvað gengi að hon-
um“.
Orðin hljómuðu svo bjána-
lega, að ég bjóst við, að yfir-
systirin mundi veita mér á-
minningu. En þess í stað spurði
hún:
„Af hverju sýndist yður það,
systir?"
„Af því að hann var svo und
arlega hljóður, systir, ag það
var eins og honum liði ekki vil“.
„Kvartaði hann um sársauka
nokkurs staðar?"
Til að gera mér enn erfiðara
fyrir kom nú Bennings í ljós
fram úr hálfrökkrinu, stað-
næmdist og horfði á mig. Yfir-
systirin leit til Bennings og svo
aftur á mig.
„Kvartaði hann, systir Stand-
ing ?“
„Nei, systir, sagði“ ég.
Hún leit fast á mig. Svo
snéri hún sér að Bennings.
„Þér voruð hjá Roberts rétt
núna. Hvernig leið honum?“
„Ágætlega, systir“, svaraði
Bennings rólega. „Hitinn, púls
og blóðþrýstingur alveg eðli-
legt. Sárið er gróið. Hann seg-
ir að hann finni hvergi til. Ég
var einmitt nú aS spyrja hann
þess að nýju“.
„Takk.“
Yfirsystirin vék sér að mér
aftur. Hún var hugsi á svipinn.
„Ég er viss um að yður er
rórra nú, systir Standing. Ég
met það við yður, að áhyggjur
út af sjúkling urðu til þess, að
þér komuóð aftur á deildina,
systir Standing. Ég vona að
þér látið mig alltaf vita, ef þér
hafið áhyggjur út af einhverj-
um sjúklingnum. Ég er fegin-
að við gátum róað yður í þetta
sinn. Góða nótt, systir Stand-
ing“.
Ég forðaðist að líta á Benn-
ings og læddist út um dyrnar.
„Hún horfði á mig eins og ég
væri alls ekki til“, sagði ég
Josephine litlu seinna“. „En ég
þori að veðja, að hún þekkir
mig aftur í fyrramálið".
Josephine sagði, að það ætti
að senda mig á Klepp.
„Þú veizt, að Bennings er
dugandi hjúkrunarkona og
mundi aldrei yfirsjást neitt al-
varlegt hjá sjúklingi. Þú ert
sannarlega kolbrjáluð, Joseph-
ine?”
Ég maldaði í móinn. 1
„Hún gat ekki vitað, hvort
það var nokkuð alvarlegt. Ro-
berts er svo þolinmóður, og
hann kvartar aldrei. Ef hann
segir, að sér líði ekki sem
bezt, þá hlýtur að vera eitt-
hvað að“.
Með áherzlu í röddihni, sem
Bennings hefði verið vel sæmd
af, bað Josephine mig að rnuna,
að ég væri bara vesæll fyrsta
árs nemandi, og að fyrsta árs
nemendur hefðu ekki hundsvit
á sjúkdómum. „Hvernig getu-
rðu þá sagt um, hvort *v>kkuð
Rósalie
Framhaldssaga
Eftir L. ANDREWS
7
#
%