Morgunblaðið - 26.06.2005, Page 12

Eftir Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur
Ljósmyndir Kristinn Ingvarsson
Á sömu stundu og Ása Sóley lýkur ferð sinni gegnum móðurskautið oglítur dagsins ljós í fyrsta sinn brýst sólin fram úr skýjunum. „Halló,“
segir móðir hennar, Sonja Richter, aftur og aftur frá sér numin af gleði. „Ertu
komin?“ Hún hefur ekki augun af barninu og næsta setning kemur eins og af
sjálfu sér: „Váá, er mig að dreyma?“
En hana er ekki að dreyma. Sjálf hefur hún nært þetta líf innra með sér
undanfarna mánuði, sjálf kom hún því í heiminn og með eigin höndum færði
hún það upp úr vatninu sem það fæddist í. Það er 2. júní 2005 og við erum
stödd á heimili Sonju, mannsins hennar Clint Anderson og dóttur þeirra
Kamillu, sem þrátt fyrir að vera ekki há í loftinu enda bara tæplega tveggja
ára, getur nú titlað sig stóru systur. Foreldrunum til halds og trausts við fæð-
inguna er yfirsetukonan Áslaug Hauksdóttir, önnur tveggja ljósmæðra á höf-
uðborgarsvæðinu sem aðstoðar konur sem vilja eiga börn sín heima. Þetta
hefur gengið fljótt fyrir sig og aðeins tveir tímar liðnir frá því að Áslaug kom.
Þá leiðir skoðun í ljós að fæðingin er langt komin, miklu lengra en Sonju
sjálfri datt í hug enda lítil sem engin átök við fæðingarhríðir að baki. Skömmu
síðar kemur Rósa, mamma Sonju, sem án þess að spyrja gengur í ýmis heim-
ilisverk sem betra er að ljúka áður en nýja manneskjan er boðin velkomin í
veröldina.
„Um leið og ég heyrði af því að hægt væri að fæða börn heima hjá sér vissi
ég að það væri eitthvað fyrir mig,“ segir Sonja þegar hún er spurð hvers vegna
hún hafi valið að eiga báðar dætur sínar heima við. „Allt frá því ég var lítil
skildi ég ekki af hverju konur væru sagðar ófrískar þegar þær voru með barni,
rétt eins og þær væru veikar eða haldnar sjúkdómi. Það hefur alltaf farið í
taugarnar á mér. Ég neitaði líka að trúa því að þróunin hefði gert konur ófær-
ar um að ala börn af eigin rammleik – það gat ekki verið.“
Það kom þó hinum verðandi föður í opna skjöldu þegar Sonja nefndi við
hann að hún vildi eiga fyrra barnið heima. „Ég hafði aldrei heyrt um neitt
slíkt og brá því talsvert,“ segir Clint. „„Hvað meinarðu með heimafæðingu?“
sagði ég við Sonju, „ætlarðu að eiga barnið hér á gólfinu?“ En svo kynnti ég
mér þetta betur og varð mun sáttari.“
Og sáttur er hann í dag, tveimur dætrum ríkari. Framundan er lífshlaup
Ásu Sóleyjar sem í takt við nafn sitt valdi sólríka stund til að horfast í augu við
heiminn. | ben@mbl.is
KRAFTAVERK
LÍFSINS
25. maí: Sonja er í mæðraskoðun hjá Áslaugu Hauksdóttur ljósmóður
sem einnig mun taka á móti barninu. „Mér finnst mikilvægt að þekkja og
treysta ljósmóðurinni sem er með mér í fæðingunni. Mér finnst mjög
óþægileg tilhugsun að fara á spítala og fá ljósmóður sem ég þekki ekki og
jafnvel að þurfa að skipta um ljósmóður út af vaktaskiptum. Það var m.a.
ástæðan fyrir því að ég valdi heimafæðingu,“ segir Sonja.
2. júní 2005. Fæð-
ingin er langt kom-
in þegar ljósmóð-
irin er kölluð til.
„Þegar Áslaug kom
og skoðaði mig og
sagði að ég væri
komin með átta í
útvíkkun þá sátum
við bara og hlóg-
um,“ segir Sonja.
„Hvað ertu að
meina, sagði ég, ég
hélt að ég væri
bara rétt byrjuð!“
Klukkutíma áður en
barnið kemur í
heiminn situr Sonja
inni í hjónarúmi og
gantast við Clint en
þegar hríðarnar
ganga yfir er eins
og hún fari inn í
eigin heim. Stund-
um er engu líkara
en að hún dormi
milli hríða. „Þetta
var rosaleg vellíð-
unartilfinning og ég
vildi eiginlega ekki
að þetta endaði,“
segir Sonja síðar.
Eftir nokkrar rembingshríðar óskar Sonja eftir því að fara í pottinn sem bíð-
ur hennar í stofunni. „Ég náði ekki að slaka á í rembingnum þótt ég reyndi
og var farin að kvíða hríðunum. Þegar ég kom ofan í vatnið fór þessi vanlíð-
unartilfinning og ég komst aftur í gírinn. Þá var þetta bara mjög þægilegt.“
Það er stutt í að barnið komi svo Áslaug gerir sig klára fyrir móttöku þess.
Klukkan 17:55 lítur lítil stúlka dagsins
upp úr vatninu og gleði hennar er algjö
eftir þann innhverfa tíma sem á undan
staddir samgleðjast og það er ekki laus
degi sem þeir upplifa kraftaverk lífsins