Morgunblaðið - 26.06.2005, Blaðsíða 18

18 | 26.6.2005
G
unnar Thorarensen, 24 ára, hefur nýlokið
þriðja ári í læknisfræði við Háskóla Ís-
lands. Í mars síðastliðnum fékk hann ein-
stakt tækifæri til að vinna í þrjá mánuði við Johns
Hopkins-spítalann og -rannsóknarstofnunina í
Baltimore. „Ég vann við erfðafræðirannsóknir á
genum sem taka þátt í stjórnun á fæðingarþyngd
nýbura,“ segir Gunnar, en við rannsóknirnar voru
einungis notuð sýni úr fylgjum og úr þeim unnin
erfðaefni sem síðan voru rannsökuð. Í sumar bauð
stofnunin Gunnari áframhaldandi starfssamning
við sömu rannsóknina.
Leiðbeinandi Gunnars í lokaverkefni tengdu
starfsnáminu er Hans Tómas Björnsson, læknir og
doktorsnemi í erfðafræði. Verkefnið hlaut fádæma
góðar viðtökur og á nýlegri ráðstefnu læknanema
hérlendis krækti Gunnar sér í peningastyrk út á
vinnu sína, en hann fékk einnig styrk frá Nýsköp-
unarsjóði námsmanna fyrir sama verkefni. Gunnar
er þakklátur fyrir stuðninginn en segir að tíminn
muni leiða í ljós hvort hann sérhæfi sig í erfðafræði-
rannsóknum. „Læknisfræðin er ótrúlega fjölbreytt,
mér þykir vænst um mannlega þáttinn en auðvitað
líka um rannsóknarþáttinn og þann klíníska.“
Hugurinn stóð snemma til læknisfræði og for-
vitnin var slík að Gunnar gat aldrei stillt sig um að
þrífa í hlustunarpípur og önnur tól í heimsóknum
til heimilislæknisins: „Ég var þessi óþolandi fiktari.
Kannski hefur mamma líka smitað mig en hún er
skurðhjúkrunarfræðingur.“ Þegar læknisfræðinni
sleppir og skruddurnar skella aftur, á tónlistin
hug og hjarta Gunnars. Hann hefur lokið 6.
stigi í píanóleik og stundar einnig söngnám
undir leiðsögn Alina Dubik í Tónlistarskól-
anum í Reykjavík. Þá syngur Gunnar í
kammerkórnum Hljómeyki, einum
elsta kammerkór landsins og í kvin-
tettinum Vox Fox. „Ég yrði mjög
glaður ef ég gæti í framtíðinni
fundið tónlistinni og læknis-
fræðinni sameiginlegan far-
veg. Tónlistin er stór hluti af
mér þótt hún verði því
miður út undan þegar
leikar æsast í læknisfræð-
inni,“ segir hann glaðlega.
LOFAR GÓÐU
L
jó
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on
G
U
N
N
A
R
T
H
O
R
A
R
E
N
S
E
N
… mér þykir
vænst um
mannlega þáttinn …
SAGA HLUTANNA | STRAUJÁRN
… ráð að íhuga vængjuð straujárn
L
jó
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on
S trauboltinn er aldeilis ómissandi á hverju heimili, í félagi við strauborðið. Hinn snjalli NewYork-búi Henry W. Seely sótti árið 1882 um einkaleyfi fyrir uppfinningu sinni, rafknúna flat-járninu svonefnda, sem var fyrirrennari þeirra straujárna sem við þekkjum. Járn hans vó 15
pund og tók talsverðan tíma að hitna. Kol höfðu áður verið notuð til þess að hita straujárn, allt frá því
viðarkolafylltar málmpönnur nýttust til þess að slétta efni í Kína á 1. öld f. Kr. og þar til þríhyrnd
steypujárn hituð í eldi komust í notkun þeirra sem hirtu um flíkur sínar í Evrópu á 17. öld. Kolin þóttu
hins vegar aldrei öruggur kostur til hitunar. Eftir að rafmagnið tók við urðu járnin minni og handhæg-
ari til einkanota og fóru fyrirtækin Crompton & Co. og General Electric Company fyrir þeirri þróun. Í
dag eru straujárn ekki lengur smíðuð úr járni, en járn kemur eftir sem áður fyrir í heiti þeirra á mörgum
tungumálum. Raunviðnámshiti er notaður til þess að rafhita hina straujandi hlið tækisins, sem oftast er
úr áli, en gufustraujárn komu til sögunnar á 6. áratug síðustu aldar. Þróunin heldur eflaust áfram, og
samstundis koma í hugann ljóðlínur Óskars Árna Óskarssonar:
Stundum berst bréf frá skattayfirvöldum / þá er ráð að íhuga vængjuð straujárn.