Morgunblaðið - 26.06.2005, Síða 22

SMÁMUNIR…
Hver er ekki orðinn þreyttur á að halda á þungri, spenn-
andi bók með báðum höndum? Hneigjast ekki kiljurnar
til að lokast á nefið á manni? Og hversu fljótt þreytast
þeir í handleggjunum sem eru örlítið fjarsýnir? Fyrir
alla þessa bókaorma og fleiri hefur verið fundinn upp
lesþumallinn – lítið plaststatíf sem brugðið er um þum-
alfingur annarrar handar og heldur þannig uppáhalds-
kiljunni opinni meðan lesið er. Áhald þetta er til í ýms-
um litum, enda nauðsynlegt að vera í stíl við
sundfatnaðinn þegar legið er með góða bók á sólbekk
við erlenda strönd. Sá sem er á myndinni fékkst einmitt
á Ítalíu, en fæst eflaust víðar.
Uppfinning fyrir bókaorma
Þótt gasgrill njóti óumdeildra vinsælda hjá okkar
tæknihneigðu þjóð, eru enn margir sem grilla á
kolum, hvort sem er á svölunum heima eða í úti-
legum. Fyrir hina óþolinmóðu í þeim hópi eru nú
til svokölluð skyndikol, en þau eru aðeins eina
mínútu að hitna þannig að eldamennskan geti
hafist. Það er ótvíræður kostur. Kolin á myndinni
fást í Byggt og búið og kosta 250 krónur tvö sam-
an í pakka. Þetta eru hringlaga plattar, unnir úr
kókoshnetuskurn, og þeim fylgja þessar einföldu
leiðbeiningar:
1. opnið pokann, takið kolamolann úr
2. kveikið í kolamolanum í miðjunni
3. bíðið 2-4 sekúndur
4. leggið kolamolann í grillið
5. bíðið 1 mínútu
6. nú getið þið grillað í yfir 40 mínútur!
Kol fyrir óþolinmóða
Viðvaranir eru daglegt brauð. Bíllinn varar mannvið því að lítið sé eftir af bensíni og þegar maðurer ekki inni í bílnum er þjófavarnarvæl tilbúið ef
einhver skyldi ætla að brjótast inn í hann. Þó vælir hann
við það eitt að einhver reki sig utan í hann. Óteljandi
umferðarmerki vara mann við einhverju sem er á næsta
leiti, t.d. börnum, hreindýrum og kröppum beygjum,
strætisvagnar væla áður en dyr opnast, vélraddir neð-
anjarðarlesta vara við bilinu milli lestar og brautarpalls,
hraðbankar vara við þjófum, matarumbúðir vara við
hnetum. Maður er varaður við því að gólf séu blaut,
málning óþornuð, að kvikmynd geti verið óheppileg fyrir
börn og viðkvæma.
Miðað við allar þær við- og aðvaranir sem maður fær á
hverjum degi ætti maður eiginlega að geta flotið í gegn-
um daglegt amstur hálfsofandi án þess að slasa sig eða
aðra. En allar þessar viðvaranir
geta valdið því að maður slökkvi á
eigin viðvörunarkerfi og fari að
taka þeim sem gefnum. Ég get ekki
staðhæft að þetta eigi við um alla
en ég held að ég sé a.m.k. að verða
ónæmur fyrir viðvörunum. Ég er
kominn með viðvaranaónæmi.
Í hverfinu mínu heyrist sírenuvæl
og bílaþjófavarnargaul nánast dag-
lega. Þó þjófavörn fari í gang um
miðja nótt dettur mér ekki í hug að
fara fram úr hlýju rúmi til þess að athuga hvort einhver
sé að brjótast inn í bíl eða hús nágranna. Mér finnst að
þeir sem eiga bíla með þjófavörnum eigi að leggja það
nálægt heimilum sínum að þeir heyri í þeim þegar verið
er að brjótast inn í þá. Þjófavarnir eiga það til að fara í
gang við það eitt að einhver halli sér upp að bílnum eða
setji bjórdós ofan á þakið og því eru það þögul mótmæli
mín til framleiðanda bílsins að aðhafast ekkert. Eins er ég
orðinn ónæmur fyrir brunavörnum því ég hef svo oft ver-
ið staddur inni í byggingu þegar brunavarnarkerfi ræsist
og gaular heillengi án þess að nokkur maður hreyfi legg
eða lið. Viðbrögð fólks eru jafnan þau að aðhafast ekkert,
hver lítur á annan og ákveður að hreyfa sig ekki úr stað
vegna þess að enginn annar gerir það. Í flestum tilfella er
annaðhvort um bilun eða æfingu að ræða eða einhvern
að reykja í laumi inni á klósetti.
Þetta viðvaranaónæmi er áunnið, jafnvel smitandi eins
og kvef. Það minnir á söguna af smalanum sem hrópaði:
„Úlfur, úlfur!“. Honum leiddist svo að gæta fjárins að
hann laug því að úlfur væri nærri svo þorpsbúarnir
kæmu þjótandi til hjálpar. Á endanum áttaði fólk sig á
því að um gabb væri að ræða og hætti að taka mark á
viðvörunarkallinu. Þegar úlfurinn loksins kom sinnti eng-
inn neyðarópum smalans sem þar með missti lömb sín öll
í úlfskjaft.
Ég var staddur í ferjubiðsal í Dover um daginn þar
sem tveir girnilegir leðurhægindastólar stóðu í horni.
Hægt var að stinga í þá peningi og láta þá nudda á sér
bakið. Ég átti engan pening til þess að stinga í raufina en
settist samt og hafði það huggulegt. Eftir um mínútu setu
byrjaði sírena að væla í salnum. „Óþolandi þessi bruna-
varnarkerfi,“ hugsaði ég og sat sem fastast eins og aðrir
viðstaddir. Vælið hélt áfram og enginn hreyfði sig. Kem-
ur þá maður gangandi í átt að mér, í gulu vesti með ein-
hvers konar embættishöfuðfat. „Þú mátt ekki sitja þarna
án þess að borga fyrir nudd,“ sagði embættismaðurinn
þreytulegur. „Þess vegna vælir svona í stólnum,“ bætti
hann við. Ég er sem sagt orðinn það ónæmur fyrir við-
vörunarhljóðum að ég tek ekki einu sinni eftir þeim und-
ir eigin rassi. | helgisnaer@mbl.is
Viðvaranaónæmi
Pistill
Helgi
Snær
Ég átti engan pening
til þess að stinga í
raufina en settist samt