Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Eiginmaður minn, faðir okkar og tengdafaðir,
BJÖRN BJÖRNSSON,
lést sunnudaginn 11. september.
Útför hans fer fram frá Hallgrímskirkju mánudag-
inn 19. september kl. 11.00.
Guðný Aðalsteinsdóttir,
Bryndís Björnsdóttir, Magni S. Sigmarsson,
Ásdís Björnsdóttir, Guðni Már Harðarson.
Elskulegur sambýlismaður minn og bróðir okkar,
SVERRIR KARLSSON,
Jaðarsbraut 31,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju þriðjudaginn
20. september kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á
Krabbameinsfélag Akraness og nágrennis.
Björg Hermannsdóttir,
Sigurður Karlsson,
Birgir Karlsson.
Fósturmóðir mín og systir,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
Hraunbúðum,
Vestmannaeyjum,
áður Austurgötu 17,
Keflavík,
sem lést á Hraunbúðum, Vestmannaeyjum, þriðju-
daginn 30. ágúst, verður jarðsungin frá Landa-
kirkju laugardaginn 17. september kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Minningarsjóð Hraunbúða.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafur Ormsson,
Ormur Ólafsson,
Sólveig Ólafsdóttir.
✝ Einar Þór Ara-son fæddist á
Blönduósi 15. ágúst
1935. Hann lést á
Landspítala í Foss-
vogi laugardaginn
10. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ásgerður
Einarsdóttir, f. 15.
ágúst 1911, d. 14.
nóvember 1992, og
Ari L. Jóhannesson,
f. 2. febrúar 1910, d.
20. nóvember 1986.
Systir Einars sam-
feðra er Arnfríður Aradóttir, f.
21.6. 1930. Bræður hans eru Karl
Ketill Arason, f. 11. febrúar 1939,
og Jóhannes Arason, f. 11. desem-
ber 1944.
Einar fluttist með foreldrum
sínum til Akureyrar og ólst þar
upp til 17 ára aldurs, er þau sett-
ust að í Neðstutröð 2 í Kópavogi.
Eiginkona Einars var Fríða
Kristín Norðfjörð, f. 16. desember
1933, d. 11. maí 1973. Móðir henn-
ar er Guðrún Stefánsdóttir, f. 19.
júní 1915. Einar og Fríða fluttust
til Keflavíkur og hófu búskap á
Ásabraut 7, en bjuggu síðan í
Grænási í Njarðvík. Synir þeirra
eru: 1) Stefán G. Einarsson, f. 24.
september 1957, kvæntur Eydísi
Eyjólfsdóttur, f. 5. maí 1960, og
eiga þau sex börn. Þau eru: Andri
Freyr, Stefán Guð-
laugur (látinn), Ein-
ar Þór, Guðrún
Mjöll, Lovísa Íris og
Tómas Elí. 2) Ari
Einarsson, f. 7. mars
1962, kvæntur Ásu
Guðmundsdóttur, f.
8. janúar 1965, og
eiga þau fjórar dæt-
ur. Þær eru: Fríða
Kristín, Guðrún,
Brynhildur og
Gunnhildur. 3) Ás-
geir Einarsson, f.
30. maí 1966, d. 27.
september 2004, sambýliskona
hans var Pálína Gunnarsdóttir, f.
30. nóvember 1962. Börn hennar
eru: Svandís, Heiða, Bjarki og
Brynjar.
Árið 1985 kynntist Einar Kol-
brúnu Gunnlaugsdóttur, f. 20.
september 1939, og hófu þau sam-
búð árið 1992. Synir hennar eru:
Einar, Gunnlaugur, Sigurður,
Bjarni og Valgeir.
Einar starfaði lengst af sem
lögregluþjónn á Keflavíkurflug-
velli og síðar sem þjónustuverk-
taki. Hann var einn af stofnendum
Golfklúbbs Suðurnesja og sat í
fyrstu stjórn klúbbsins.
Einar verður jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Fossvogskirkjugarði.
Jæja, þá ertu farinn, góði vinur,
pabbi og félagi eða eins og þeir köll-
uðu þig bandarísku vinnufélagarnir
þínir „Big Einar“. Það er oft búið að
vera gaman hjá okkur, þú með þitt
góða skap, frásagnarlist og hjarta-
hlýju.
Endaspretturinn var þér erfiður,
en þú gantaðist alveg fram í það síð-
asta. Við eigum öll eftir að sakna þín.
Þið mamma bjugguð okkur bræðr-
unum fallegt heimili í Grænási, þar
var mikið líf og fjör, stutt í móann og
þú tókst þátt í ýmsum ævintýrum
með okkur, t.d. dúfnarækt og ára-
mótabrennum.
Þið mamma rákuð bílaleigu í nokk-
ur ár. Þá fengum við strákarnir að
spreyta okkur á þrifum, olíumæling-
um og stöku tilfærslu á bílum, þar
sem höfuðið náði ekki alltaf upp fyrir
stýrið, en þetta var ábyrgðarhlut-
verk.
Það var spennandi að eiga löggu
fyrir pabba og vegna nálægðar heim-
ilisins við Lögreglustöðina, var alltaf
hægt að hitta þig og þannig kynnt-
umst við mörgum vinnufélögum þín-
um.
Það hafa skipst á skin og skúrir og
það voru þung högg að missa mömmu
og síðan Ásgeir bróður fyrir rétt
tæpu ári. Og nú sjáum við á eftir þér,
elsku pabbi, og yljum okkur við minn-
ingarnar.
Reglulegar heimsóknir þínar á tré-
smíðaverkstæðið, stundum með
kleinur, einn eða tvo brandara og allt-
af góða sögu, hafa verið ómissandi.
Þú fórst ófáar sendiferðir fyrir okk-
ur, alltaf tilbúinn að renna í bæinn
eftir því sem vantaði, oft með stuttum
fyrirvara. Það var nú heldur ekki
ónýtt að fá þig með til að kokka ofan í
heilan veiðihóp í Stóru-Laxá, þú fórst
nú létt með það.
Þið Kolla hafið átt mörg góð ár
saman og hefur hún reynst þér frá-
bærlega. Hún sér nú á eftir góðum
vini og félaga. Við fjölskyldan viljum
koma á framfæri þakklæti til starfs-
fólks Sjúkrahúss Suðurnesja og í
Fossvogi fyrir góða umönnun og hlý-
legt viðmót.
Minningin um þig, elsku pabbi,
mun aldrei gleymast.
Stefán og Ari.
Elskulegur tengdafaðir minn, Ein-
ar Þór Arason, er látinn eftir langvar-
andi heilsuleysi. En þrátt fyrir veik-
indin, lét hann aldrei bilbug á sér
finna, kvartaði ekki, hafði ótrúlegan
lífsvilja til að aðlaga sig að sínum að-
stæðum og gaf áfram af sinni með-
fæddu bjartsýni og gleði. Já, hann
var skemmtilegur maður, með ein-
staka frásagnarhæfileika og munaði
ekki um að segja manni sömu sög-
urnar aftur og aftur, enda var það
brandari í fjölskyldunni, þegar hann
spurði hvort hann hefði nokkurn tíma
sagt söguna af þessu eða hinu og
maður svaraði því til, að hann skyldi
nú bara endilega segja hana, í svo
sem eins og tíunda sinn. „Tómata-
sagan“ fræga var þar í sérstöku
uppáhaldi. Og þegar hann fékk fyrsta
heilablóðfallið og þurfti talþjálfun í
kjölfarið, kom þessi hæfileiki hans
sér vel, sögurnar héldu áfram að
koma, en bara aðeins hægar og tal-
kennarinn sendi hann fljótt frá sér,
því hann sá að Einar var sjálfur sinn
besti kennari.
Það var fyrir næstum 30 árum, að
ég, kornung stelpan, hitti Einar fyrst,
þegar sonur hans Stefán, kynnti mig
fyrir honum. Ég get nú ekki neitað
því, að ég var dauðfeimin og ekki
skánaði það nú, þegar hann stóð upp
úr stólnum og mér fannst hann engan
endi ætla að taka. Ég náði honum rétt
upp undir olnboga, því hann var með
stærri mönnum, en ég komst fljótt að
því, að hann var ekki síður með stórt
hjarta. Hann vildi öllum vel og aldrei
heyrði maður hann hallmæla neinum
manni. Hann var mikil félagsvera og
góðmenni og kom eins fram við alla.
Hann var góður afi og kunni að setja
lit á hversdaginn, birtist með ís á lín-
una og fyrir vinina líka ef því var að
skipta, sló upp Grænás-special
veislum með litlum fyrirvara og þeg-
ar hann bjó einn var alltaf settur
blómvöndur í vasa á hverjum föstu-
degi og þá var allt orðið fínt.
Hann var heppinn þegar hann
kynntist Kollu og þau með hvort ann-
að og áttu þau góð ár saman. Þau
montuðu sig oft á því að eiga samtals
átta syni og gerðu þau mikið í að kalla
allan hópinn saman og mynda þannig
tengsl á milli okkar allra.
Einar naut þess að dvelja í sum-
arbústað sínum við Meðalfellsvatn
ásamt Kollu sinni, meðan heilsan
leyfði. Þaðan eigum við ótalmargar
góðar minningar. Þar stóð hann oft
við grillið eða bar fram sína marg-
rómuðu gúllassúpu og sósur sem ekki
var hægt að leika eftir. Síðan voru
það Kanaríeyjar, þaðan voru margar
sögurnar og hvergi betra að vera.
Það er skammt stórra högga á milli
í fjölskyldunni og var það honum
mikið áfall að missa yngsta son sinn,
Ásgeir, fyrir rétt tæpu ári síðan, sem
og okkur öllum. Nú sé ég þá fyrir
mér, sameinaða á ný, ásamt öllum
þeim ástvinum sem á undan eru
gengnir. Það hafa verið fagnaðar-
fundir.
Það er erfitt að kveðja, en auðveld-
ara að þakka. Þakka fyrir alla
hlýjuna, fyrir allar skemmtilegu
stundirnar og auðvitað fyrir allar
sögurnar.
Kolla, þú ert búin að reynast hon-
um einstaklega vel í hans veikindum
og er það ómetanlegt. Guð blessi okk-
ur minningarnar um góðan mann. Ég
kveð þig, elsku Einar minn, með
söknuði, en þó glöð í mínu hjarta yfir
þeirri fullvissu að nú líði þér vel. Guð
geymi þig.
Þín
Eydís.
Glaðlyndur, gjafmildur, jákvæður,
hress og allra manna hugljúfi voru
einkennandi fyrir Einar afa minn.
Við afi vorum perluvinir og ég var
hans elsta barnabarn. Allt frá því ég
var kornungur fórum við afi oft á
rúntinn og komum víða við og það var
alltaf fastur liður hjá honum að færa
mér og okkur barnabörnunum bland
í poka á laugardögum. Margoft fór-
um við saman í sumarbústaðinn hans,
Votakot við Meðalfellsvatn, stundum
bara til að athuga hvort allt væri í lagi
og heimsækja fólkið í kring, grilla
okkur eitthvað gott og síðan fórum
við oft í sund saman á Kjalarnesi á
eftir. Veiðin og bátsferðirnar á Með-
alfellsvatni eru ógleymanlegar.
Ég fór oft með afa í vinnuna upp á
flugvöll á yngri árum og eru margar
góðar minningar úr „bragganum“
eins og við kölluðum staðinn. Þá fór-
um við í Viking, seinna Wendy’s og
afi keypti þar hamborgara og þótti
mér það alltaf mikið tilhlökkunarefni,
sérstaklega þar sem dót fylgdi með.
Afi hringdi oft í mig og ég í hann og
var hann með farsíma, allt frá því ég
man eftir mér og vorum við því í mjög
góðu símasambandi alla tíð. Afi var
alltaf tilbúinn að keyra mig hvert sem
er, oft keyrði hann mig til Reykjavík-
ur, þar sem ég stundaði píanónám
lengi vel.
Hann afi gat alltaf sett sig á sömu
bylgjulengd og maður var sjálfur, var
alltaf umræðufær, hvort sem talið
barst að stelpum, víni eða bíómynd-
um, svo eitthvað sé nefnt. Vinum
mínum líkaði vel við afa og honum við
þá.
Afa hitti maður oft í sundlauginni í
Keflavík, þegar ég æfði sund þar til
margra ára. Það var einmitt honum
að þakka að ég fór að æfa sund. Hann
fór að taka mig með sér þangað, þeg-
ar ég var þriggja ára, alltaf á laug-
ardögum. Í byrjun var ég nú frekar
vatnshræddur, en hann afi kunni ráð
við því. Hann tók með sér 50 kall í
laugina og lét hann detta á botninn í
grunnu og sagði að ég mætti eiga
hann ef ég myndi sækja hann. Eftir
þó nokkrar tilraunir lét ég mig hafa
það að dýfa hausnum ofan í og gullið
varð mitt. Leikurinn var endurtekinn
og sundferðin sú endaði reyndar á
því, að það var sá gamli sem dró þann
unga upp úr lauginni og var hann þá
búinn að tapa gott betur en 50 kalli.
Það voru margar sögurnar sem afi
sagði manni og jafnvel þó að ég
heyrði sömu söguna tvisvar og þrisv-
ar, hlustaði ég alltaf aftur á þær, því
mér þótti svo gaman að heyra, hvern-
ig hann sagði frá. Allt voru þetta
skemmtisögur og aldrei heyrði mað-
ur afa hallmæla neinum.
Í seinni tíð varð maður síðan upp-
teknari í skólanum og einkalífinu, en
samt sem áður, reyndi ég alltaf að
gefa mér tíma, eftir að ég hóf nám í
Reykjavík og kom í heimsókn til
Keflavíkur, til að heilsa upp á afa og
alltaf héldum við símasambandi og
létum vita hvor af öðrum. Það var
alltaf gaman og gott að heimsækja
þau afa og Kollu í Grænásinn. Hin
seinni ár var afi orðinn heilsutæpur
en það var alveg sama hvenær maður
heyrði í honum, alltaf sagðist hann
hafa það rosalega gott, þó í raun væri
hann mjög slappur og það var aðdá-
unarvert hvað hann var alltaf ótrú-
lega jákvæður í gegnum öll sín veik-
indi og alltaf tilbúinn að grínast og slá
á létta strengi. Hann afi var ávallt
léttlyndur og tók hlutunum aldrei of
alvarlega og í amstri hversdagsins,
mætti taka hann til fyrirmyndar að
því leyti. Afi var heppinn að eiga hana
Kollu sína að og sagði hann mér það
oft, hann hefði ekki getað án hennar
verið. Öll boðin í Grænásnum þar
sem fjölskyldurnar komu saman voru
einstök. Með söknuði kveð ég þig,
elsku besti afi og vinur minn.
Andri Freyr Stefánsson.
Í dag kveðjum við afa okkar Einar
Þór Arason. Afi var mjög skemmti-
legur og lífsglaður maður. Hann var
alltaf í góðu skapi og ánægður með
lífið og tilveruna. Síðustu árin var
hann oft mjög veikur en hann var
þrátt fyrir veikindi sín alltaf bjart-
sýnn á lífið og þakkaði fyrir hvern
dag sem hann fékk. Nú í ágúst var
haldið upp á sjötíu ára afmælið hans
og var hann mjög slappur þann dag.
En það var haldið upp á afmælið, það
klikkaði ekki.
Við systurnar eigum margar góðar
minningar um Einar afa. Það var oft
gaman uppi í sveit í bústaðnum hans
við Meðalfellsvatn og þar voru gerðar
margar tilraunir til að veiða. En það
gekk nú misvel hjá okkur systrunum
í veiðinni. Ein minning okkar er um
ferð í Sandvíkina með afa að grilla
pylsur og við hlaupandi um berfættar
í sandinum og svo allar ferðirnar í
bílnum hans að kaupa ís og nammi.
Við fórum með afa í skemmtilegar
ferðir vestur á firði. Þessar ferðir eig-
um við eftir að muna lengi með gleði.
Svo má ekki gleyma páskahátíðunum
hjá Kollu og afa. Það var páskaeggja-
leit í móanum uppi í Grænási. Kolla
felur egg í móanum, síðan er flautað
og allir krakkarnir hlaupa um móann
og tína eggin og síðan er farið inn að
telja eggin sem búið er að finna.
Þetta er mjög skemmtilegur dagur
hjá okkur krökkunum.
Elsku Kolla, takk fyrir að hafa
hugsað svona vel um afa okkar. Við
eigum eftir að sakna afa mikið en við
eigum góðar minningar um góðan
afa. Guð geymi þig, elsku afi.
Þínar afastelpur,
Fríða Kristín, Guðrún,
Brynhildur og Gunnhildur.
Ég sit hér og hugsa til þín og minn-
ist allra stundanna, sem við áttum
saman og voru þær allar góðar.
Minningarnar hrannast upp og þyrfti
ég meira pláss til að geta sagt frá
þeim öllum. Meðalfellsvatn, Sand-
víkin, ferðin vestur, páskaeggjaleit-
irnar, jólaboðin og sundferðirnar svo
ekki sé minnst á alla rúntana, sem
fóru í það að kaupa ís fyrir allt hverf-
ið.
Ég man eftir fisknum sem ég
kunni ekki að rota uppi á Meðalfells-
vatni. Ég minnist allra Sandvíkur-
ferðanna þar sem grillaðar voru pyls-
ur og drukkið kók og svo hlaupið um
alla fjöru, leitandi að kröbbum eða
syndandi í sjónum. Ég man eftir ferð-
inni vestur, þegar við fórum með
minningarskjöldinn um langafa, sem
þú varst búinn að láta útbúa svo fal-
lega. Þar komumst við í feitt í berja-
tínslu og áttum frábærar stundir við
kvöldvökur og spjall. Páskaeggjaleit-
in var auðvitað ógleymanleg, enda
ekki allir sem halda í þá hefð, að fela
páskaegg hér og þar um móann og
kalla til allsherjar leitar, við að finna
þau öll og voru jólaboðin líka alveg
yndisleg með frábærum mat og kök-
um.
Þegar ég hugsa til baka yfir farinn
veg, þá minnist ég einnig uppátækja
þinna. Þar situr mér ofarlega í huga,
þegar þú komst til mín og Andra, þar
sem við vorum einir heima og varst
þá nýbúinn að fá þessi fínu gleraugu
með gervinefi framan á. Þú lést okk-
ur skrifa á miða til mömmu að stóri
maðurinn með skrítna nefið hefði
tekið okkur og boðið okkur upp á ís.
Ekki er annað hægt að segja en að
þú hafir verið sögumaður mikill. Oft
sat ég og hlustaði á þig segja
skemmtilega frá hinum ýmsu atburð-
um, sem höfðu hent þig eða aðra sem
þú þekktir í gegnum lífshlaupið og þó
svo að ég hafi stundum heyrt sömu
söguna oftar en tvisvar, þá hlustaði
ég með jafn mikilli athygli, vegna
þess að það skipti ekki máli hversu
oft þú sagðir söguna, hún var alltaf
jafn góð og skemmtileg þrátt fyrir
það.
Ég hugsa til þeirra frábæru eig-
inleika sem þú hafðir og vonast ég til
EINAR ÞÓR
ARASON