Tíminn - 27.01.1970, Qupperneq 12

12
IÞROTTIR
TIMINN
ÍÞRÓTTIR
ÞRIÐJUDAGUK 27. janúar W7f>.
-
Fyllilega sáttur við tilveruna
Sigurður Sigurðsson, frétia
maður, er ekki fþróttastjama í
þeirri merkingu, sem við leggj
um venjulega í það orð, en þó
hefnr stjarna hans skinið lengi
á íþróttahimninum og veitt
xþróttaunnendum um land alit
gleði og ánægju.
í dag er Sigurður fimmtugur.
í meira en 20 ár hefur hann
verið við (hljóðnemann og
flutt landslýð spennandi lýsing
ar frá mismunandi spennandi
kappleikjum. Eftir áð sjón
varpið feom til sögunnar hefur
Sigurður verið enn meira í
sviðsljósinu og aflað sér vin
sælda sem ilþróttafréttamaður
þeirrar stofnunar. Þessu eril-
-sma starfi Ihefur hann gert góð
ski’. að minu áliti, enda þótt
erfitt sé að gera öllum tii hæf-
is.
Sigurður er lítið gefinn fyrir
að heyra lof um sjálfan sig —
og tók ekki í mál, að ég skrif
aði væmna áfmælisgrein um
hann á þessum tímamótum.
Hins vegar féllst hann á að
svara nokrurn spurningum.
Villtist iim í starfið.
— Nei, fþróttamaður hef ég
atdrei verið, þótt ég hafi keppt
fyrir KR nokkrum sinnum í
hlaupum, — segir Sigurður, er
ég spurði Ihann um iþróttaferil
inn.
— Hvað kom til, að þú gerðir
íþróttafréttamennsku að ævi-
starfi?
— Ég villtist inn í stai'fið, ef
svo má segja. Ég var aðstoðar
maður Jóns Múla á Olympiu
leikunum í Londön 1948 og
lýsti 200 m. hlaupi með þeim
afleiðingum, að ég þótti torúk
legur. Útvai'pið gerði þar með
tilraun með mann, sem var ekki
tengdur íþróttahreyfingunni
eða of háður henni, en fram til
þess tíma „öfðu ýmsir íþrótta
menn og forustumenn úr þeirra
hópi haft með ííþrótta’.ýsingar
og þætti í útvai’pi að gera.
— Nú er sjónvarpið komið
tii sögunnar, Sigurður. Hvort
starfið fellur þér betur?
— Hvort tveggja hefur sínar
skemmtilegu hliðar. Þó eru út-
varpslýiSingar að öllum jafnaði
skemmtilegri. Sjónvarpið er
lifandi mynd, þar sem þulurinn
fer með aukahlutverk, enda
skýrir myndin sig að mestu
sjálf. En í útvarps’.ýsingum er
maður sjátfur þátíttakandi af
lífi og sál og lifii' si'g ino í at-
burðina.
„Bravo ísland, bravó ísland"
— Hver er eftirminnilegasti
iþi'óttaatburður, sem þú hefur
lýst í útvarpi?
— Það hefur margt eftir-
minnilegt gerzt, en þó held ég,
að landsleikurinn í knattspyrnu
gegn Svíum, sem háður var i
Ka’mar 1954 sé eftirminnileg
astur. Leikar stóðu 2:0 Svíum
í vil í hálfleik, en í síðari hálf
leik gerist það, að Þórði Þórð
arsyni tekst að skora mark. Og
skömmu síðar jafnar Rítoharður
Jónsson, 2:2. Þannig stóðu leik
ar, þar til nofekrar sefeúndur
voru til leiksloka, að einn af
sóknarmönnum Svía þvældist
einhvern veginn með knöttinn
gegnum ísl. vörnina og skoraði
sigurmark Svía. Það var grát
legt að horfa upp á þetta — og
lýsa því. Raunar ætlaði ég
aldrei að lýsa leiknum öllum,
ætlaði að hætta í hálflcik, því
að húizt hafði verið við miklum
yfirburðum Svia. Þeir höfðu þá
nýlega leikið gegn Finnum og
sigrað 11:0 og allir bjuggust
við, að íslendingar hlytu svip
aða útreið. En það var öði-u
nær. fslenzka liðið lék sérlega
vel, sérstaklega þó Magnús
Jónsson (’Fram), sem varði
meistaralega og Dagbjaiit-
ur Hannesson (Akranesi), sem
var eins og klettur í vörninni.
Mér er minnisstætt, að þeg
ar Rikharður jafnaði 2:2,'þreif
sænskur á’horfandi hljóðnem-
ann úr höndum mér og hróp
aði „Bravo ísiand, hravo ís-
land“ og héldu þá margir, sem
hlustuðu á lýsinguna, að ég
væri orðinn óður.
Spurning, hvort allir lifðu af
Eftir þennan sögutega leik
fór ég til Sviss til að fylgjast
með EM í frjálsíþróttum, en
fór þaðan til Þýzkalands og
fylgdist með Akurnesingum,
sem voru í keppnisför þar.
Leikur þeirra gegn þáverandi
Þýzkalandsmeisturum, Hanno-
ver ‘96 verður mér alltaf minn-
isstæður. Hitinn var um 40
stig og háði það okkar mönn
um meira, sem voru óvanir
að ieika við slíkar aðstæður.
„Kamið þið sæl“. Sigurður við hljóðnemann.
Afmælisrabb við Sigurö Sigurðsson,
fréttamann, sem er fimmtugur í dag
Nú, leikurinn hófst og Þjóð
verjum tókst að skora eitt mark
í fyrri hálfleik. 1 hléi fór ég
ásamt Gísla Sigurbjörnssyni
inn í búningsk’.efann til Akur
nesinga — og sjónin, sem tolasti
við okkur var ekki uppöi-vandi.
Leiítomennirnir lágu eins og hrá
viði út um allt oig virtust,
dauðuppgefnir. Höfðum við
Gísli orð á því, ofckar á milli,
að ekki væri spuming, hvernig
þessum leik lyktaði, heldur
hvort allir lifðu af. í síðari
hálfleik gerðist það, að Akur
nesingum tókst að jafna 1—1,
og urðu það lokatölur leiksins.
Þetta fannst mér ganga krafta
verki næst, en staðreyndin var
sú, að liðið lék mjög vel og
átti jafntefli fyllitega skilið.
Tveir leikmenn eru mér eink
um minnisstæðir frá þessum
leik, Magnús Jónsson, markvörð
ur, sem var lánsmaður, og Ól-
afur Vilhjálmsson. Ólafur
gætti bezta mannsins í liði
Hannover, sem raunar var láns
maður, og tókst það svo vel,
að hann hvarf alveg í skuggann.
Þessi frammistaða Ólafs fannst
mér afsanna þá 'kenningu, að
varnarmenn Akraness á þess
um tíma væru lélegir. Varnar
menn Akraness voru ekki lé-
legir, én iiðlð lék,»svo stífan
sóknarleik, sem framverðirnir
tóku fullan þátt í, að vörnin
stóð oft hjálparlaus í skyndiupp
hlaupum mótfherjanna.
Jafnbetri knattspyrna nú
— Þú hefur lýst knatt-
spyrnunni í 20 ár, Sigurður.
Er knattspyrnan núna betri en
á fyrstu árum sjötta áratugs-
ins?
— Það er dálítið erfitt að
svara þessari surningu. Það
urðu þáttaskil í knattspyrnunni
um 1950. Akurnesingar voru að
koma fram á sjónarsviðið og
voru nálægt því að vinna ís-
landsmótið um það leyti, en
vantaði herzlumuninn. En oftir
að Ríkharður. sem áður lék
með Fram, fluttist til A'kra-
ness, varð mikil breyting á.
Akranes-liðið tvíefldist og varð
forustufélag, sem lék góða
knattspyrnu. Sú knattspyrna
var mun betri en sú, sem sézt
hafði fyrir 1950. — Ef við nú
berum saman knattspyrnuna
um og eftir 1950 og þá, sem
leikin er í dag, verð ég að
viðurkenna, að meiri glans var
yfir knattspyrnunni 1950, en
aftur á móti er knattspyrnan
núna jafnbetri en áður — og
það þakka ég vetraræfingun
• um, sem hófust í fyrra, og þvi
átaki, sem Albert Guðmunds
son ihefur gert.
Óskaliðið
— Á 20 árum, sem þú hefur
fylgzt með knattspyrnu, hafa
án efa margir góðir knatt-
spyrnumenn leikið. Ef þú ætt
ir nú að velja beztu leikmenn
þessa tímabils í eitt landslið,
hvernig myndi það líta út?
— Nú seturðu mig í klípu.
Það er vissulega rétt, að marg
ir góðir knattspyrnumenn hafa
leikið á þessu tímabili og þess
vegna erfitt að stilla upp óska
liði. Minnisstæðustu markverð
irnir á þessu tímabili eru Magn
ús Jónsson, Fram, Helgi Dan-
. íelsson, Akranesi, Ber^ur Bergs
son, KR, Heimir Guðjónsson,
KR og Sigurður Dagsson, Val
Af bakvörðum detta mér helzt
í hug þeir Arni Njálsson, Val,
Þorsteinn Friðþjófsson, Val
Karl Guðmundsson, Fram,
Hreiðar Ársælsson, KR Bjarni
Felixson, KR. og Ólafur Vil-
hjálmsson, Akranesi. Af mið
vörðum koma upp i hugann
Dagbjartur Hannesson, Akra-
nesi, Ellert Schram, KR og
Guðni Kjartansson, Keflavík.
Framverðirnir, sem eru minnis
stæðastir, eru Sveinn Teitsson
Akranesi, Guðjón Finnbogason,
Akranesi og Garðar Árnason,
KR. Og ef við lítum á fram-
línumenn, þá koma upp í huga
mörg nöfn, Ríkharður Jónsson,
Akranesi, Þórður Þórðarson,
Akranesi, Albert Guðmundsson
Val, Halldór Sigurbjörnsson
(Donni), Akranesi, Guðjón Guð
mundsson, Akranesi, Hermann
Gunnarsson, Val, Þórólfur Beck
KR, Kári Árnason, Akureyri,
Skúli Ágústsson, Akureyri, Orn
Steinsen, KR, Sævar Tryggva
son, Ve slma n n a eyjum,1 Bjarni
Guðnason, Víking, Elmar Geirs
son, Fram, Matthías Hallgríms
son, Akranesi, Þórir Jónsson,
Val og Þórður Jónsson Akra-
nesi. Auðvitað gæti ég nefnt
marga fleiri, en mesti vandinn
er að velja úr, en óskalið mitt
lítur þannig út:
Markvörður:
Magnús Jónsson, Fram.
Bakverðir:
Árnj Njálsson, Val og Þor-
steinn Friðþjófsson, Val.
Miðvörður:
Dagþjartur Hannesson, Akra-
nesi.
Framverðir:
Guðjón Finnbogason, AJkranesi
og Sveinn Teitsson, Akranesi.
Framlína:
Donni, A'kranesi, Ríkharður
Jónsson, Akranesi, Þórður Þórð
arson, Akranesi, Albert Guð
. mundsson, Val og Guðjón Guð
mundsson, Akranesi.
„Guð minn góður, hvar er cg“?
Okkur hefur orðið tiðrætt
um knattspyrnu. Hvað um aðr
ar íþróttagreinar?
— Jú, ég á skemmtilegar
minningar iró öðrum íþrótta
greinum, t. d. sundi, frjálsíþrótt
um og skíðum. Yfirleitt hef ég
verið fastagestur á landsmótum
skíðamanna, sem fram hafa far
ið við misjöfn skilyrði. T. d.
man ég vel eftir landsmótinu
á Siglufirði 1963. Þegar við
komum þangað í blíðskapar-
vcðri, var nær enginn snjór,
og við vorum einmitt að velta
bvi fyrir okkur. lu-ar fólkið ætl
aði að keppa- En veður skipast
fljótt í lofti. Daginn eftir skall
á norðan stórhríð og á skömm
um tima virtist allt ætla að
fenna í kaf. Það er eiginlega
óskiljanlegt, hvernig Siglfirðing
ar fóru að því að halda mótið.
Sem dæmi get ég nefnt, að
Karólína Guðmundsdiótttir var
að fara niður í stórsvigi, þegar
skyndilega skall á hríð í Hvann
eyrarskálinni. Karólína fbvarf,
en allt í einu heyrðum vjð
hljóð utan úr sortanum: „Guð
minn góður, hvar er óg“.
Þar var þá Karólína að
koma, auðvitað löngu kiomm
úr brautinni.
— Og svo er það handknatt
leiikurinn, Sigurður. Þú hefiar
lýst mörgum kappteikjum , í
þeirri igrein.
— Já, á síðustu 10 árum hef
ur handknattleifeur verið á
dagskrá í æ ríkari mæli og hef
nr verið reglulega gaman að
fylgjast með þeim mifclti fram
förum, sem orðið hafa í þeirri
grein.
Höfum enga prófankalesasa
— Hvernig er að lýsa öfeeík L
d. í knattspyrnu?
— Það eru margit, sem
haWa, að erfiðast sé að mana
nöfnin. Svo er þó ekkl Eríið
ast er að lýsa, þegar ekkent er
að gerasL t. d. þegar toöKitœr
inn er úr leik. Eins þegaar te&
maður meiðist. Erfitt esr e&
skýra frá því, sem er að gerasL
E.t.v. eru ættingjar viðkomantfi
iþróttamanns að hlusfca á íýs
inguna — og þess vegna hef ég
fyrir venju að sikýra ekki nema
að takmörkuðu leyti frá þm,
sem gerist, alla vega ekki fýrr
en ég veit, hvort um smóvægi
leg eða alvarleg slys er a@
ræða.
— Við blaðamenn höfam
prófarkalesara til að leiðrétta
viitleyisurnar, sem við gerum.
Nú geta útvarps- og sjónvarps
mönnum orðið á skyssur í lýs-
ingum?
— Já, við höfum enga próf
arkalesara. Auðvitað kemur það
fyrir, að maður rugilar nöfn-
um á leiikmönnum og þá' þarf
maður að geta talað sig út úr
ógöngunum. Slíkar hindranir
efla mig oft ó tíðum, mér finnst
léttara að lýsa eftir að ég hef
uppgötvað mistök og tékizt að
leiðrétta þau. Annars fer ég
oft hundóánægður heim eftir
lýsingu, finnst, að mér hafi mis-
tekizt. Þá ’bregður oft svo við,
að konan mín er á allt annarri
skoðun. Sama er að segja, ef
mér finnst að vel hafi tekizt,
er hún oft á öndverðum meiði.
Mér finnst hún bezti gagnrýn
andinn.
Sáttur við tilveruna
— Að lokum, Sigurður. Ef
þú ættir kost á því að snúa
hjólinu til baka, myndurðu
kjósa annað ævistarf?
— Nei, ætli það. Að vísu
stóð hugur minn til tónlistar
náms á yngri árum, en ég er
fyllilega sáttur við tilveruna.
Þetta hafa verið ánægjuteg ár.
Góðir samstarfsmenn hafa gert
það að verkúm, að maður hef
ur enzt svona lengi : starfinu.
Ég vona, að ég verði ekki af-
skrifaður aiveg, þó að ég sé orð
inn svona gamall, segir Sigurð
ur brosandi að lokum.
Sá, sem þessar línur skrifar
óskar Sigurði og fjölskyldu
hans til hamingju á þessum
timamótum í lífi hans og þakk
ar góð viðkynni. — alf.