Tíminn - 05.07.1970, Side 2

TÍMINN
SUNNUDAGUR 5. júlí 197».
KENT
Micronite fiiter
Meö hinu þekkta
á
er eftirspurðasta
ameríska
i
filter sígarettan
VEGURINN
Það er oft talað um vegina.
á vorin. Og í ræðunni miklu,
sem fengið hefur heitið Fjall-
ræðan, nefnir Kristur tvo vegu.
sem við getum gengið.
Annar þeirra er breiður og
þægilegur, fallega lögð breið-
gata í nútímastól. Þar geta
margir gengið samsíða og ekki
þarf að stanza, þegar að hlið-
inu kemur.
Það er ekki síður hátt og
vítt en vegurinn er breiður ag
sléttur. Á þessum vegi eru
margir samferða. Þetta er
breiðgata fjöldans. En svo er
önnur gata. Það er vart unnt
að nefna það veg, heldur aðeins
stíg, kannski einstigi eitt, þar
sem aðeins einn og einn c^regst
áfram. Þar er alit erfitt yfir-
ferðar, grýtt, þyrnótt og
þröngt, og gatan endar loks
við hiið, sem er bæði bröngt
og lágt, svo vegfarandinn verð-
ur að beygja sig djúpt til að
komast j gegn um það.
Hann getur þess einnig,
Meistarinn mikli, að þar séu
ekki margir á ferð. Samt ræð-
ur hann vinum sínum til að
velja þennan veg. Henn liggi
til lífsins, það er að segja til
heilla og hamingju. En svo
bætir hann við. Það eru fáir,
sem finna þennan veg. Samt
er auðfundið, að báð er þessi
gata, sem hana hefur áhuga
á, til þess að takmarki
ferðarinnar verði náð.
En samt er hægt að spyrja:
Hvenær erum við á mjóa veg-
inum?
Hvar er þessi stígur, esm
liggur til heiilla og hamingju?
Spurningunni er ekki eins
auðvelt að svara og virðast má
við fyrstu athugun. Við erum
svo ólík og atvikin svo marg-
vísleg.
En eitt er þó áreiðanlegt,
það er ekki vegur léttúðar og
kæruleysis, ekki breiðgata kyrr
stöðu og ábyrgðarleysis.
Ö41 höfum við eignazt stund-
ir uppgjafar og vonbrigða. Öll
eigum við nógu margar sjálfs-
ásakanir. Ölil getum við villzt,
komin út í svaðið í fyrstu
vegna hugsunarleysis. tilhneig
inga. ástríðna, vona og óska,
sem við vitum ekkert hvert
geta leitt. En lengi reynum
við að réttlæta okkar eigin
stefnu, finna óteljandi afsak-
anir fyrir þeim vegi, sem við
völdum, þótt við finnum þar
ekki annað en hégóma og
ósigra. En samt er eins og ein-
hver innri rödd segi miskunnar
laust:
Þú ert að villast. Þetta er
ekki hamingjuleiðin. 0,g hjarta
friðurinn, innri rósemin verð
ur'þeim mun minni, sem við
höldum lengra.
Ef svo fer, þá erum vð varla
á réttri leið til hamingju, til
lífs.
Hjartafrlðurinn er nokkurs
konar andlegur áttaviti. Sé
hann ekki með á brautinni,
þá finnum við ekki hamingj-
una á þeirri leið. sem við göng-
um, þurfum minnsta kosti að
breyta um stefnu.
Að lifa án hjartafriðar er
í raun og veru óhamingjan á
hæsta stigi, sundurtætt sál,
sem reynir að brosa og bera
grírnu uppgerðaránægju eða
blekkingar, eignast ekki lífið
nema hæsta lagi að hálfu. Upp-
gerð í orðum og látbragði veit
ir engum sanna hamingju.
Stundum er líkt og strangur
leiðsögumaður hafi slegizt með
HJÓLBARÐA
VIÐGERÐIN
GARÐAHREPPI
í förina, sem skipar: „Hingað
og ekki lengra“ eða „þessa fé-
laga og vini skaltu varast“. Og
til þessara skipana ættum við
alltaf að taka fullt tillit.
Og um leið gæti hjartafrið-
urinn komið aftur líkt og sval-
andi blær á heitan vanga, líkt
og uppsprettulind í eyðimörk.
Og þá uppgötvum við um
leið, að þetta gerðist einmitt,
þegar við höfðum verið okk-
ur sjálfum samkvæm og öðrum
trú og traust. Þá finnum við.
að það var hinn þröngi stígur
fórnfýsi og sannleika, sem við
höfðum fetað, en vikið af vegi
sjálfshygigju og kröfu, sem er
breið og auðveld braut.
Að sigrast á sjálfshyggju og
hroka er mjór vegur, en þeir
sigrar einir veita sanna ham-
ingju.
Sjálfgleymi og sjálfsfórn er
því eina leiðin sem liggur til
lífsins, við þann veg er ham-
ingja ástar og móðurástar, un-
aður vináttu og félagsþroska,
starfsgléðin og rósemi hins
göfuga manns. En á þeim vegi
er líka sjálfsafneitun og erfiði.
Og það ráð, sem bezt dugar
til leiðsagnar á þeirri leið er
auðmjúk undirgefni undir vilja
guðs, ásamt leiðsögn af for-
dæmi Krists í fullri vissu þess,
að hann er vegurinn, sannleik-
urinn og lífið. Frelsið tll að
velja sér veg um tilveruna er
ein æðsta gjöf mannlegri sál.
En heill þeim, sem kann þar
takmörk sín og veit hvað til
friðar heyrir.
Árelíus Níelsson.
MEST NOTUÐU
HTÓLBARÐAR
Á ÍSLANDI
Flestar gerðir
ávallt
< •#>
fyrirliggjandi