Tíminn - 27.09.1970, Blaðsíða 1

V.;
IIS
- ■:
S'íííí'.iví:':--':-::
: .
§ ••• % \ í XsVvís&'-
‘
v?<.v
!
■V • .. ■ ■
:. .... '■ '
.
;:ííáí;í:
.. . . ..
• • -4

.............................................................................................. ." • : '

á Bláfellsháls og utan í hlíð-
um Bláfells gat að líta hrein-
ustu listaverk úr vatni, sem
frosið hafði á leiðinni niður.
Uppi á hálsinum er varða ein
geysimikil og sagði Valdimar.
að við yrðum að fara út úr
bílnum og setja stein í vörð
una, það yrðu allir að gera,
annars kæmi eitthvað fyrir. Við
fórum út, en það gekk heldur
illa að finna lausan stein í
næsta nágrenni, því þeir voru
allir komnir í vörðuna. Það
tókst þó og við héldurn afram
með góða samvizku, og nú
niður í móti. Landið var nú
eins og eyðimörk á að líta, og
stórir jökulsorfnir steinar á
víð og dreif eina tilbreytingin.
Þegar komið var yfir Hvítár-
brúna, sem er orðin svo igömul
og þreytt, að hún svignar
undan nokkrum gangandi
mönnum, fór aftur að halla
upp í móti.
Nokkru frá veginum er sælu
hús Ferðafélagsinn 1 Hvítár-
nesi og þar kvað vera reimt
mjög og stúlka ein ganga ljós-
um logum, enda eru rétt við
húsið gamlar tóftir. Þegar hér
var komið. fór Valdimar að
segja okkur draugasögur.
Stemmningin var líka vel til
þess fallin, eyðimei’kurlands
lag, myrkur, tunglsljós og
draugahús á næsta leiti. Síðan
Það var rjómafæri í Fannborginni.
er eini skíðastaður heimsins,
sem er ónothæfur á vetrum
vegna snjóþyngsla!
Það var kátur 50 manna hóp
ur, sem var samankominn við
Umferðarmiðstöðina um átta
leytið á föstudagskvöldið j
fyrri viku. Farangur hópsins
var til sarnans myndarlegasta
hlass af svefnpokum og skið-
um. Fleiri en einn gítar og
harmonika fengu líka að fljóta
með og ekki má gleyma að
mjnnast á fulla jeppakerru af
mjólk, gosdrykkjum og fleira
góðgæti.
Auðséð var, að eitthvað
mea-kilegt stóð itil. Sem sé, það
var verið að fara upp í Kerl
ingarfjöll og reka endahnút-
inn á tíunda starfsár skíðaskól
ans þar, sem er hvorki meira
né minna en elzti sumarskíða
staður í Evrópu, að þvi er
áreiðanlegar heimildir telja.
Hitt er svo ef til vill enn
merkilegra. að Kerlingarfjöll
eru líklega eini skíðastaðurinn
í heiminum, sem ekki er hægt
að nota að vetrarlagi vegna
snjóá! Þetta hljómar dálítið
undarlega, en er þó alveg satt,
af þeirri einföldu ástæðu, að
vegimir þangað uppeftir eru
gjörsamlega ófærir á vetrum.
En víkjum sögunni aftur út
að Umferðarmiðstöð. Þar var
komin 35 manna rúta og önn
ur 14 manna og nú var að
raða sér niður. Það gekk nú
samt ekki alveg eftir áætlun,
því þegar búið var að koma
farangrinum fyrir, var ekki
pláss fyrir nema 28 í stóra
bílnum og 13 í þeim minni.
Hvar áttu þá hinir að vera,
sem af gengu? Það bjargaðist,
því þarna komu aðvífandi á
jeppum sínum tveir af aðal-
mönnunum í skíðaskólanum,
þeir Valdimar Örnólfsson og
Einar Eyfells. Þeir höfðu pláss
og fréttamaður Tímans var svo
heppinn að fá að sitja í hjá
sjálfum iiðsforingjanum Valdi
mari. Svo var lagt af stað,
nokkru á eftir áætlun þó. en
bað gerði ekkert til. Rúturnar
fóru fyrstar og síðan Einar og
eru úr sögunni í bráð.
Valdimar þurfti sitt af hverju
að snúast, en þegar komið var
upp í Ártúnsbrekkuna, vand-
aðist málið svolítið, því hinir
bílstjórarnir höfðu flýtt sér
svo mikið, að þeir höfðu
gleymt að segja Valdimaíi,
hvora leiðina ætti að fara
austur fyrir fjall. Bílarnir sá-
ust hvergi og eftir stutta
könnunarferð um nágrennið,
var ákveðið að fara aðra leið
ina, en ekki hina og taka bara
stefnu á tunglið, sem óð í
skýjum.
Þetta gekk ágætlega, 'tpngl-
ið hélt síg alltaF*á sarná stað
og ekkert bar til tíðinda þar
til við náðum Einari hinum
megin við Þingvallavatn. Þá
var tunglið hætt að vaða í
skýjurn, því orðið var heið
skírt og tungl og stjörnur svo
björt, að stöku manni datt í
hug, að setja upp sólgleraugu.
Ekið var áfram og eins og leið
lá upp að Geysi, þar sem áð
var stundarkorn og heilsað
upp á hundana, því ekki var
nokkra manneskju þar að sjá.
Svo var haldið áfram og nú
á undan rútunum og Einar
var í fararbroddi. Nú var kom-
ið upp úr allri byggð og lands
lagið breyttist smátt og smátt
og var ekki laust við að sums-
staðar væri hálf draugalegt 1
tunglsljósinu.
Áfram var haldið og vegur
inn var stundum alls ekki eins
og vegir eiga að vera og þáð
næsta sem gerðist, var að
Valdimar ók út af. að vísu af
sérstökum ástæðum, til að
forða frá óhappi. Svo iilla
vildi til, að úr varð annað
óhapp, þvi bíllinn lenti beint
í vilpu og sat þar blýfastur og
við sáum bara afturljósin á
Gafl skíðaskálans og nýpurnar tvær.
Einari hverfa út í buskann.
Hvernig sem að var farið,
vildi bíllinn ekki hreyfa sig
og þá var ekki um annað að
ræða en bíða eftir rútunum.
Þær komu bráðlega og björg-
uðu málunum, en á meðan fóru
farþegar út og teygðu úr sér
og góndu á tunglið. sem hló
svo að aðförunum, að tvö-
faldur rosabaugur myndaðist
utan um það. Sumir settu upp
spekingssvip og sögðu áð það
Gengið á SnækolL
vissi á stórtíðindi, aðrir að það
vissi bara á frost, en flestir
voru þeirrar skoðunar, að það
vissi ekki á neitt. Svo ein
faldaðist baugurinn og var
horfinn, þegar bílarnir voru
aftur lagðir af stað. Næst var
ekið yfir Sandá og Grjótá, sem
báðar voru vatnslitlar, en
Valdimar sagði, að hann hefði
séð bíla fljóta þarn-a að vor-
lagi. En nú var haust og
ekkert gerðist. Síðan var lagt
í Kerlingarfjölium