Tíminn - 18.10.1970, Page 6

.8
TIMINN
SUNNUDAGUR 18. október 1970
BARNATOIMOD^
Ritstjóri: Snjólaug Bragadóttir.
„Heimski gamli karlinn" og ívar
—Þarna kemur heimski,
gamli karlinn aftur! kallaSi
ívar og allir félagarnir hættu
í tniSjum leik og störðu á
Andrés gamia, sem staulaðist
yfir götuna og studdi sig við
stafinn sinn.
— Sjáið, hvað hann gengur
bjánalega- hélt ívar áfram. —
Svona gengur hann. Og svo
hermdi hann eftir Andrési og
strákamir skeTlihlógu. Hann
lét sem hann styddist við staf
og haltraði svolítið, alveg eins
og Andrés.
— Hann er að fara á póst-
húsið að sækja ellistyrkinn
sinn- hrópaði ívar. — Flýtum
okkur, svo við getum staðið
við pósthúsið, þegar hann kem
ur þangað. Það verður ekki
fyrr en einhvern tíma á morg
un, með þessu áframhaldi hjá
toonum!
Drengirnir hlupu á eftir
ívari, sem var eins konar for-
ingi þeirra. Hann var aðeins
níu ára, en samt voru næstum
allir í götunni dauðhræddir við
hann. Enginn þorði að and-
mæla honum, því það var
hann, sem stjórnaði. Og svo
var hann líka sterkur.
Þegar Andrés gamli komst
loksins að pósthúsinu, stóðu
þar 8 eða 9 strákar ög horfðu
frekjulega á hann. Andrés
heilsaði þeim kurteislega. —
Gott veður í dag, sagði hann.
Eina svarið, sem hann fékk
var Máturgusa. Andrés gaimli
lét sem hann heyrði það ekki
og þóttist ekki skilja, að þeir
gerðu grín að honum. Hann
héif áfram að brosa til þeirra
og gekk inn á pósthúsið.
— Þessi heimski, gamli karl
vildi, að ég færi | sendiferð
fyrir hann- sagði ívar, þegar
hann var orðinn einn með fé-
lögum sínum. — Hugsa sér, að
hann skyldi halda, að ég færi
að sendast fyrir hann. En sú
heimska. Komið heldur upp á
vöH. Við skulum koma i fót-
bolta!
Allir drengimir Mupu hlýðn
ir á eftir ívari. Þetta var ekki
í fyrsta sinn, sem þeir voru
slæmir við Andrés gamla og
mörgum þeirra fannst þetta
rangt. En þeir þorðu bara ekki
að segja neitt, því það var
ívar, sem var foringinn og
þess vegna réði hann. Ef hann
endilega vildi stríða gamla
manninum, þá var ekki um
annað að ræða, en taka þátt í
því.
En einn daginn gerðist svo-
lítið. Andrés gamli veiktist og
var íluttur á sjúkrahús.
—Veslingurinn, sagði
mamma fvars. —Það er kann
ske eins gott fyrir hann að
vera á sjúkrahúsi, það hjálpar
honum aldrei neinn hetma.
Hann er aleinn í heiminum.
Hugsa sér, hvað það hlýtur að
vera hræðilegt, að vera einn
og hafa engan til að hjálpa
sér. Hún leit á ívar. — Hjálp-
arlaus, tautaði hún. — Aleinn
og hjálparlaus. __
Iss, hugsaði ívar. Mamma er
heimsk líka, því hún skilur
ekkert.
Samt gat hann efcki hætt að
hugsa um það, sem hún sagði.
Hjálparlaus. .. Aleinn og hjálp
arlaus. . . Orðin hringsnerust
í kollinum á ívari. Þegar
mamma bauð honuom góða
nótt, var hún enn að hugsa
um Andrés gamla.
—Ég vona bara, að ég verði
ekfki svona einmana og hjálpar
laus, þegar ég verð gömul,
sagði hún. — AHir verða ein-
hvern tíma gamlir, ívar. Lika
þú. En farðu nú að sofa, dreng
urinn minn.
ívar gat bara ekki sofnað.
Hann hugsaði svo mikið um
það, sem mamma hans sagði
og um Andrés, sem var á
sjúkrahúsinu, að seinast fannst
honum hann vera orðinn gam-
all sjálfur. Hann sá sjálfan sig
fyrir sér, með hvítt skegg og
staf og hann var að fara á
pósthúsið og ssekja ellistyrfc-
inn sinn. Svo var annar ívar,
sem stóð við pósthúsið með
stráfcahóp og gerði grin að
honum.. .
— Svona gengur hann. . .
sagði foringi strákanna og
haltraði og hann studdi sig við
staf.
— Og þessi gamli, heimski
fvar, hélt, að ég vildi fara i
sendiferð fyrir hann- Ha, ha,
ha.
„AHir verða einhvern tíma
gamlir, ívar. Líka þú!“
Hugsa sér, ef enginn hjálip-
ar mér, þegar ég verð garnall!
Ef þeir bara hlægja að mér
og gera grín að mér. Hann lá
vakandi alla nóttina, hann sá
svo eftir, að hafa verið svona
vondur við Andrés gamla.
Snemma um morguninn fór
fvar á fætur og klæddi sig.
Hann vax ákveðinn 1 að fara
upp á sjúkrahús og' tala við
Andrés gamla. Svo ætlaði
hann að tala við strákana, fé-
laga sína. Þeir myndu áreiðan
lega Musta á hann.
Skjaldbaka sem gæludýr
Grísk landsfcjaldbaka er ró-
legt og þolinmótt gæludýr.
Hraust skjaldbaka hefur harð-
an skjöld og skær augu. M'arg-
ir meðhöndla skjaldbökuna
sína ekki rétt og þá liður
henni heldur ekki vel og er
varla eigendum sínum til mik-
illar áneæúi.
Skjaiuoaiia þrífst bezt. þar
sem nægilega heÞ' e. c. .....n
finnst skemmti.t^.a aó haía
hana lausa og leyfa henni að
ganga um góífin. En þá er
líka bezt að hún hafi sitt eig-
ið skot í stofuhominu og þar
verður að vera heitt. Bezt er
að hengja lampa yfir skotið
með 60 watta hitaperu í. Þá
getur skjaldbakan labbað sig
inn í hitann, þegar hana lang-
ar til.
Rétta fóðrið handa skjald-
bökum er: Fíflablöðkur, litlir
tómatar, epli, perui- og gulræt-
ur. Stöfcu skjaldbökum finnst
ánamaðkar sérlega góð fæða
og sumar borða fint brytjað
Vert er að muna, að
sxjaldböfcur vilja heldur borða
lítið, en hafa það gott. Alls
ekki má gefa þeim of mifcið
að borða. Þær þurfa að fá
ferskt vatn í skál á hverjum
degi.
Skjaldbaka vill helzt baða
sig á hverjum degi, þvj hún
er þrifið dýr. Bezt er að nota
lágt plastíiát fyrir baðker.
Vatnið á að vera volgt, svona
24 stig.
Skjaldbökur elska sól og
sumar. Þá er gaman að geta
búið til handa þeim lítinn af-
girtan garð úti við. Þar þarf
að vera bæði sól og skuggi.
Svo getur skjaldbakan gengið
um í garðinum sínum og notið
góða veðursins, án þess að
maður þurfi að óttast að hún
týnist.
Á vetrum vill skjaldbakan
helzt liggja í dvala. en fyrst
borðar hún vel. Þá fer bezt
tnn hama í Htlum kassa, fóðruð
um með hálmi og svo er öllu
stungið inn í geymslu, en auð-
vitað má ekki vera frost þar,
þótt betra sé, að hafa talsvert
kalt. Ekki má þó láta greyið
afskiptalaust allan veturinn.
Stundum fcemur fyrir, að skjald
bökur hætta allt í einu við að
liggja í dvala og fara á kreik.
Þegar hún vaknar upp að vori,
er hún nofcfcurn tfma að venj-
ast lífinu aftur.
Ef skialdbökunnar er vel
gætt getur hún orðið gæludýr
barnabarna þess, sem fyrstur
signaðist hana.
Vandamál
Maður nokkur þurfti að
flytja hrút, úlf og heypoka yf-
ir á. En báturinn var svo lít-
ill, að maðurinn gat ekki tek-
ið með sér nema eitt af þessu
í einu. En það var svo sem
nógu erfitt, því hrúturinn
myndi éta heyið og úlfurinn
myndi éta hrútinn, ef það yrði
skilið eftir saman. Manninum
tókst þetta þó, en þá er spurn
ingin, hvernig hann fór að því.
uuTjnjq oas uneq rqqos
uimioi öv .njja uuijnrq ipipis
as 'uuijir. ijjos ‘uijÁ Jnjje nui
-puq ijðui oas jpj uo ‘uueqod
-Aaq i iQ3u So aqaq ip uueq
jpj uegis uuyjnjq gðui bub ji
já uuBq uðJ jsjAji :utusnBri
A5 gera grín
Strí'ðinn náungi fór einu sinrn
sem oftar í strætó í bæinn.
Þegar hann fór út úr vagnin-
um, dró barm lifandi humar
upp úr vasanum, rétti bílstjór-
anum hann og sagði: — Þakfca
fyrir aksturinn. Þú mátt eiga
þennan fyrir. BHstjórinn varð
undrandi, en tók við humarn-
um og spurði, hvort hann mætti
fara með hann heim í matinn.
— Nei, vertu ekki að því, hann
er búinn að borða í dag. Faröu
heldur með hann í bíó. Hamn
hefur svo gamam að kúreka-
myndum.
Magnús skrifstofustjóri var
piparsveinn og alitaf óskaplega
vel klæddur. Eitt sinn kom
hann á skrifstofuna með
spfunkunýjan hatt. Þá datt
vinnufélögum hans í hng, að
gera svolítið grín. Þeir söfnuðu
saman fyrir alveg eins hatti,
bara talsvert stærri, og settu
hann á hilluna, en geymdu hinn.
Um kvö.’dið gekk svo Magnús
heim til sín með hattinn nifftar
fyrir augu og eyru.
Daginn eftir kom hann með
battinn, sem var nú á slnum
stað. Þegar vinnufélagamir at-
huguðu hattinn, sáu þeir, að
Magnús hafði fóðrað hattinn
með dagblöðum. Þeir tóku blöð-
Framhald á bls. 22.