Tíminn - 29.04.1972, Síða 12

12
TÍMINN
Laugardagur 29. april 1972
okkar. ííg i'ann að kinnarnar
minar urðu brennheitar af reiði,
og einhver kaldhæðni var komin i
rödd Jónatans, sem ég aldrei
haföi fyrr heyrt.
— Þú ýkir alveg óskaplega,
Kay, Ég hef ekki beðið þig að
Ijúga — það eina, sem ég hef
beðið þig um er að vera svolitið
varfærin, ef væri farið að tala um’
foreldra þina.
— En hún má fá að vita allt-
saman. . . .
— Auðvitað, en það er ekki
bráðnauðsynlegt að hún fái að
vita allt strax.
— En hverju breytir það. . . .
fyrreöa seinna. . .? Enginn getur
breytt staðreyndum. Og hvers-
vegna skyldi sambúð foreldra
minna vera svo þýðingarmikil á
þinu heimili? Ef ég hefði verið
iráskilin, hefði ég að vissu leyti
getað skilið þetta. Ef viö eigum að
gifta okkur, Jónatan, verður hún
að samþykkja mig alveg eins og
ég er - bæði mig og mitt fólk.
— Ef? Ó Kay........
Við horfðumst skyndilega i
augu, og féllumst siðan i faðma.
011 reiði, allur misskilningur var
farinn veg allarar veraldar. Ég
grét ofurlitið, og Jónatan
þurrkaði bliðlega af mér tárin.
Eg er svo leið yfir þvi hvað
ég gat orðið reið, sagði ég.
Ilann kyssti mig. — En það var
ég, sem gal' þér ástæðuna til þess,
sagði hann fullur iðrunar.
Við héldum svo áfram að biðja
hvort annað afsökunar, og loks
sagði Jónatan auðmjúklega: —
Kay, viltu min vegna vera
þolinmóð. Mamma er elskuleg
manneskja, en þetta með skiln-
aðinn er þyrnir i hennar augum,
og ég vil ekki að þessir fyrstu
samfundir skemmist að óþörfu.
— Allt i lagi, Jónatan.
Hann leit á armbandsúrið sitt,
og rak upp undrunaróp. — Ja, nú
verð ég svo sannarlega að slá i, og
vagninn þaut nú eftir veginum
með ofsahraða.
Ég þekkti húsiö af myndum,
sem Jónatan hafði sýnt mér.
Eairfield var stórt hús, byggt i
victoriönskum stil.
— Hér skemmtum við okkur
vel i æsku, sagði Jónatan, og það
gat ég vel skilið. Hús sem þetta,
með háaloft, kjallara, krókum og
kimum, hlaut að vera hraunasta
paradis fyrir börn, en kannski
ekki alveg eins mikil paradis
fvrir húsmóðurina.
— Þau eru áreiðanlega inni i
dagstofunni við skulum læðast
inn og koma þeim að óvörum,
sagði Jónatan, þegar hann hafði
lagl bilnum. Eg gat ekki annað en
brosað að honum. hann var alveg
eins útlits eins og ódæll strákur,
sem gat átt von á skömmum.
Við læddumst gegnum hálf-
myrkvað fordyrið, sem var búið
þungum, gamaldags húsgögnum.
Við heyrðum óm af mannamáli,
og fundum lykt af góðum mat.
Þetta var þá heimili Jónatans, en
á sama augnabliki og ég sté inn
fyrir dyrnar, fann ég annan
persónuleika. Kannski var þetta
heimili Jónatans, en þaö var
Mildred Blaney, sem réði hér
rikjum.
Við læddumst að hurð, sem
Jónatan opnaöi. Við heyrðum
hrópað af mikilli hrifningu, og tvö
börn hlupu á móti okkur. Ég sá
mörg andlit, sem öllumöllum var
að mér. Ég gat erfiðislaust gefið
þeim öllum nafn — og svo gekk
öldruð kona hratt til okkar.
Jónatan tók hana i faðminn og
kyssti hana, en hún þrýsti sér að
honum með ástúðlegum orðum.
Það var eins og þau hefðu ekki
séð hvort annað i marga mánuði,
en það var samt ekki nema ein
einasta nótt, sem hann hafði verið
i burtu frá henni. Svo ýtti hún
honum frá sér og snéri sér að mér
með opinn faðminn. — Svo þetta
er min nýja dóttir — Kay, kæra,
ég er svo glöð að fá, þó á end-
anum, að sjá þig hérna heima hjá
okkur. Hinar fölu varir hennar
snertu aðra kinnina á mér.
Ég hafði oft og mörgum sinnum
reynt að búa til i huga minum
hynd af móður Jónatans, en hann
hafði aldrei sagt mér hvernig hún
liti út.
— Ég vil ekki segja meira en
það að hún er óviðjafnanleg og að
þú munt óhjákvæmilega elska
hana, hafði hann sagt. — Ég vil að
þú gerir þér þinar eigin hug-
myndir um hana. Og ég hafði gert
þær margar. En engin þeirra likt-
ist þessari smávöxnu, hold-
skörpu, litlaúsu konu, sem stóð
fyrir framan mig. A meðan hún
talaði við mig með sinni hljóm-
lausu rödd, sagði ég við sjálfa
mig að ég mælti ekki dæma hana
við fyrstu sjón, að þegar ég
kynntist henni frekar, mundi ég
ugglaust finna hina hlýju,
móðurlegu konu, sem ég vænti að
hitta. Hún gekk fram að hurðinni,
og Jónatan spratt upp til þess að
opna fyrir hana.
— Jæja, fyrst þið eruð komin,
verðég að athuga hvort maturinn
er ekki alveg eyðilagður. . . . hún
brosti stutt til min, og horfði svo á
Jónatan.
— Ég skal ekkert vera að fást
um það þó þú hafir gefið þér
góðan tima á leiðinni, hún er
reglulega yndisleg.
Jónatan horfði með nokkru fáti
til klukkunnar. — Mamma, viö
erum ekkert of sein. . . . i mesta
lagi um einar fimm minútur.
Hún benti brosandi á hann með
visifingri. — Siðan hvenær eru
fimm minútur ekki of seint.
Hann tók utanum hana og lyfti
henni upp.
— Settu mig niður. . . . og það
strax.
Hún andvarpaði litillega, og sló
glaðlega til hans.
— Bara ef þú segir að þú hefir
fyrirgefið okkur. . . .
— Þú óþægi strákur. . . .
Þetta sama hélt áfram um
stund, en endaði vist með þvi að
okkur var fyrirgefið ,,i þetta
sinn”. Allir hlóu, en ég horfði á
þetta sjónarspil með ógeðfelldni.
Ég tók eftir að sigri hrósandi svip
brá fyrir i augum Mildred
Blaney, og ég leit af henni til
Jónatans i einhverskonar upp-
námi. Hér á þessu heimili var
Jónatan ekki maðurinn, sem ég
hafði kynnzt, ekki hinn káti,
þóttafulli, glæsilegi Jónatan, sem
ég hafði lofað eiginorði, heldur
nánast hlægilegur skólastrákur á
gelgjuskeiði.
Hversu satt hann hafði sagt:
„þegar þú giftist mér, giftist þú
einnig allri fjölskyldu minni”. Ég
hafði hlegið áð þessari fyndni, og
sagt að það væri einmitt það sem
ég vildi. En þá vissi ég ekki það,
sem ég veit nú með fullri vissu, að
Mildred Blaney átti son sinn og
stjórnaði honum jafn fullkomlega
nú, eins og þegar hann var ný-
fæddur lagður i fang hennar. Og
ég hafði lofað að giftast manni,
sem hékk i pilsfaldi móður
sinnar. Ég átti sem sé að ganga út
i hjónaband mitt með þeirri nokk-
uð kynlegu vitund, að tengda-
móðir min væri minn hættu-
legasti keppinautur.
2. Kapituli.
Meðan við sátum til borðs, og
Mildred Blaney bar fram ágætan
mat, fór ég að hugleiða það,hvort
ég hefði séð ofsjónir um há-
bjartan dag, þegar ég fann, að
það sem fram fór i dagstofunni
fyrir stuttri stundu, var skugga-
myn d af þvi, sem ógnaði minni
eigin lifshamingju.
Ég horfði fast á móður
Jónatans meðan hún skar
steikina, og enn sá eg, svo ekki
var um að efast, hver það var
sem réði lögum og lofum á þessu
heimili. En þetta var nokkuð, er
ég vissi áður, og ég hafði dáöst að
henni fyrir það. 1 mörg ár hafði
hún verið ekkja, og alein hafði
hún alið börnin sin upp og haldið
heimilinu saman. HÚn hafði
skapað rammgert fjölskyldu —
lif. Var það nokkuð undarlegt þótt
börnin hennar litu upp til hennar,
elskuðu hana?
Mig langaði til að sannfæra
siálfa mig, og ég fann afsakanir i
hundraðavis henni til handa. Ég
sagði við sjálfa mig að, margir
karlmenn kæmu fram við mæður
sinar eins og smástrákar. Nú, var
það ekki einmitt það drengilega i
fari Jónatans, sem hafði i fyrstu
vakið tilfinningar minar gagn-
vart honum? Ég ásakaði sjálfa
mig fyrir afbrýðisemi, og að
máltiðinni lokinni, hafði mér
heppnazt að sannfæra sjálfa mig
um þai^að það hefði verið ég sjálf,
sem hefði hegðað mér bjánalega.
A Fairfield var engin þjónustu-
stúlka né þjónn, og eftir mið-
degisverðinn hjálpuðust allir að
þvi að bera af borðinu. Jónatan og
Dorian, maður Stellu, brettu upp
ermarnar og bundu svuntur
framan á sig. Þeir þvoðu nefni-
lega upp leirtauið, og það var
alveg greinilegt/að það var ekki i
Lárétt
1) Tittur,- 6) Sokkar - 10)
Kind,- 11) Tré.- 12) Afundið.-
15) Met,-
Lóðrétt
2) Ættingi,- 3) Horfi.- 4) Litill
þurrkur,- 5) Skæli,- 7)
Hress.- 8) Litið.- 9) öskur,-
13) Væti,- 14) Grjóthlið.-
X
Ráðning á gátu No, 1094
Lárétt
1) Indus,- 6) Holland,- 10)
Ak,- 11) ID,- 12) Listiðn - 15)
Slæmt,-
Lóðrétt
2) NiL-3) USA.-4) Ahald,-5)
Oddný,- 7) Oki - 8) Lát,- 9)
Nið,- 13) Sæl.- 14) Ilm.-
HVELL
G
E
I
R
I
D
R
E
K
I
Hugsaðu bér. TriaorA
Frigiar byggja skip
sem upphelur þyngd1
arlögmálið. Þao gæti,
borið ótakmarkaðan
Jarm...
'p”
/ • og þeir
notuðu það
. (il r
sjórána! /
© Bcil's -
Oraumur heimskauta
búanna er takmarka
laus fæða. Og við
höfum hana:
Iæiðinlegt að heyra,
ivi ef hú seuir hniS i'i.i.h
ilvar er ykkar ,,hreið
ur” hér?,_______________
Aðalstöðvar ykkar
kallast „Hreiorio '!
. nvar er hað?
her
bergið
ijlillfilii.
LAUGARDAGUR
29. april
7.00 Morgunútvarp. t
vikulokin kl. 10.25: Þáttur
með dagskrárkynningu,
simaviðtölum, veðráttu-
spjalli og tónleikum.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 Óskalög sjúklinga
Kristin Sveinbjörnsdóttir
kynnir.
14.30 Vfðsjá Haraldur Ólafs-
son dagskrárstjóri flytur
þáttinn.
15.00 Fréttir.
15.15 Stanz .
16.15. Veðurfregnir. A nótum
æskunnar.
17.00 Fréttir. Könnun á
áfengismálum .
17.50 Lög leikin á sekkjapipu.
18.00 Fréttir á ensku
18.10 Söngvar i léttum dúr,
18.25 Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.30 í sjónhending.
20.00 Hijómplöturabb Guð-
mundur Jónsson bregður
plötum á fóninn.
20.50 Smásaga vikunnar:
„Launabótin” eftir Albert
Miller,
21.20 Lög úr leikhúsi Sveinn
Einarsson kynnir: — loka-
þáttur.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Danslög
23.55 Fréttir i stuttu máli.
Laugardagur 28. apríl
17.00 Slim John. Ensku-
kennsla i sjónvarpi. 22. þátt-
ur.
17.30 Enska knattspyrnan.
18.15 íþróttir.
Umræöuþáttur um frjálsi-
þróttir, þjálfun og syrpa af
iþr. mynduin m.a. frá fim-
leikameistaramóti islands og
körfuboltaleik ÍR og Ar-
manns.
20.00 Fréttir.
20.20 Veður og auglýsingar.
20.25 Hve glöð er vor æska.
Brezkur gamanmynda-
flokkur. Potter á villigötum.
Þýðandi Jón Thor Haralds-
son.
20.50 Nýjasta tækni og visindi.
Farþegaflugvélum lent i
dimmviðri. Ónæmisfræði —
visindagrein i hraðri þróun.
Frjósemi alisvina aukin.
Frelsi undir eftirliti — fylgzt
með atferli villtra dýra.
Umsjónarmaður örnólfur
Thorlacius.
21.15 Vitið þér enn? Spurn-
ingaþáttur i umsjá Barða
Friðrikssonar. Keppendur
Eirikur Eiriksson frá Dag-
verðargerði og Jóhann
Gunnar Ólafsson, fyrrver-
andi sýslumaður.
21.45 Brotna krukkan. (Der
Zerbrochene Krug). Þýzk
biómynd frá árinu 1937,
byggð á samnefndu gaman-
leikriti eftir Heinrich von
Kleist (1777-1811). Leik-
stjórar Gustav Uciczy og
Emil Jannings, sem einnig
leikur aðalhlutverk mynd-
arinnar. Þýöandi Kristrún
Þórðardóttir. t-herbergi
ungrar heirnasætu hefur
brotnað forláta krukka.
Móðir stúlkunnar skundar
til Adams dómara og ákærir
unnusta hennar, Ruprecht
bónda, fyrir verknaðinn.
Adam er ekki meö öllu
ókunnugt um raunveruleg
endalok krukkunnar góðu,
en vill af góðum og giidum
ástæðum ekki flika þeirri
vitneskju sinni. Nú vill svo
illa til, að Walther yfirdóm-
ari er þarna staddur á eftir-
litsferð. Hann vill vera við-
staddur réttarhöldin, og
Adam færekkert tækifæri til
að þagga málið niður.
23.05 Dagskrárlok.