Tíminn - 16.06.1974, Side 32

32
TÍMINN
, .Sunnutlagur 16. júni 1974 -
Prinsessan
og risinn
Einu sinni voru kóng-
ur og drottning á Rauðs-
ey. Þau áttu þrjár
fallegar dætur. Þau
bjuggu i kastalanum og
voru hamingjusöm, þar
til kóngurinn dó einn
góðan veðurdag. Þá
flutti ekkjudrottningin
með dætrum sinum i lit-
ið hús. Þær urðu að láta
af hendi öll auðæfi sin,
og annar kóngur tók við
völdum i kastalanum.
Þannig er lifið, þvi mið-
ur! Þar skiptast á skin
og skúrir.
En drottningin og dæt-
ur hennar voru nú ekki á
þvi að setjast niður og
syrgja forna frægð. Þær
voru hjartanlega
ánægðar með húsið, þótt
lítið væri, kálgarðana,
túnið og kúna sina.
Allt gekk eins og i
sögu, þangað til þær
tóku eftir þvi, að farið
var að stela kálhausum
úr garðinum. Elzta
dóttirin kvaðst ætla að
vera á verði næstu nótt
og reyna að komast að
þvi, hver þjófurinn væri.
Um kvöldið sveipaði
hún um sig skikkju sinni
og fór á vörðinn. Tunglið
kom upp, og undir mið-
nætti sá hún, hvar geysi-
stór risi klofaði yfir kál-
garðsvegginn rétt eins
og hann væri smáþúfa.
Var það eðlilegt, þvi að
veggurinn náði honum
aðeins i ökkla. Fór ris-
inn nú að taka upp kál-
hausana. Lét hann þá i
körfu, sem hann hafði
meðferðis.
Kóngsdóttirin kunni
ekki að hræðast. Hún
gekk þvi til risans og var
hvergi hrædd. Spurði
hún hann, hvers vegna
hann væri að stela kál-
inu þeirra.
Risinn sagði aðeins:
„Þegiðu, stelpa, annars
tek ég þig lika.” Þetta
var nú ekki beinlinis
kurteislega sagt, enda
reigði prinsessan sig og
jós nú skömmunum yfir
risann. Það hefði hún
ekki átt að gera, því að
risinn þreif I hana, þeg-
ar hann var búinn að
fylla körfuna, og fleygði
henni ofan á kálið. Siðan
hélt hann heim til sin.
Þegar heim var kom-
ið, fékk hann henni verk
að vinna, þvi að hann
kærði sig ekki um að
fylla húsið af iöjulausu
kvenfólki.
Fyrst varð hún að
mjólka kúna og reka
hana á beit. Þvi næst átti
hún að þvo dyngju af
ullarreyfum, sem lágu á
gólfinu í kastala risans,
þvo ullina og tæja,
kemba og spinna og vefa
siðan úr henni dúka i
fatnað.
Þegar risinn var far-
inn út, mjólkaði prin-
sessan kúna og rak hana
á beit, en þegar hún ætl-
aði að byrja á ullar-
þvottinum, vissi hún
ekki, hvernig vinna
skyldi verkið.
Þá eldaði hún sér
hafragraut, ‘og þegar
hún var að borða hann,
fylltist eldhúsið af smá-
vöxnu fólki, ljóshærðu
og langleitu. Bað það
hana að gefa sér svolit-
inn graut, en hún svar-
aði aðeins:
,,Nei, ég gef ekki
neinn grautarspón, hann
nægir mér varla, litlu
flón.’”
Þegar risinn kom
heim um kvöldið og sá,
að hún hafði ekki átt við
ullina, varð hann ofsa-
reiður og öskraði svo, að
nærri lá, að þakið fyki af
húsinu. Hann lúbarði
prinsessuna og fleygði
henni siðan út i hænsna-
kofa.
Kvöldið eftir fór hann
á nýjan leik að stela káli
DAN
BARRV
Herrar minir^ Slökkvið á \Ferjurnar
og frúr. Viðlþessu greyiA munu
veðjum. ‘ > þaö er búið / íflytja ;
^ yVað loka spila ykkur til
^'vitinu. ^ ^ jarðar.
r Þessa Guðrúnu
Hversu langt
.kemsthún undan.
Gott Hvellur.
Það er búið að‘
koma upp um
hringinn.
Og einnig
um ræn )
jingjana.
Alla nema
foringjann.

■

Eins ‘og þessa yfir-
gefnu geimstöð,
Hér er
að hvil
4. World rights reserved.
i