Tíminn - 04.01.1977, Blaðsíða 13

Þriðjiidagur 4. janúar 1977
13
stef eftir Pjotr Tsjaikovski:
Sir John Barbirolli stj.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn.
17.30 Litli Barnatiminn Finn-
borg Scheving stjórnar
timanum.
17.50 A hvitum reitum og
svörtum. Guðmundur Arn-
laugsson flytur skákþátt.
18.20 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Vinnumál. Arnmundur
Backman og Gunnar Eydal
sjá um þátt varðandi lög og
rétt á vinnumarkaði.
20.00 Lög unga fólksins. Asta
R. Jóhannesdóttir kynnir.
20.50 Að skoða og skilgreina.
Kristján E. Guðmundsson
og Erlendur S. Baldursson
sjá um þátt fyrir unglinga.
21.20 islensk tónlist. Sinfóniu
hljómsveit Islands leikur.
Stjórnendur: Páll P. Páls-
son og Atli Heimir Sveins-
son. Einleikari: Robert
Aitkin. a. Syrpa af lögum úr
„Pilti og stúlku” eftir Emil
Thoroddsen. b. Flautukon-
sert eftir Atla Heimi Sveins-
son.
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir. Kvöldsag-
an: „Minningabók Þorvalds
Thoroddsens”Sveinn Skorri
Höskuldsson les (27).
22.40 Harmonikulög. Yvette
Horner leikur.
23.00 A hljóðbergi. „Rómeó og
Júlia”, harmleikur i fimm
þáttum eftir William Shake-
speare. Með aðalhlutverkin
fara Claire Bloom, Edith
Evans og Albert Finney.
Leikstjóri er Howard Sackl-
er. — siðari hluti.
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Þriðiudagur
4. janúar
20.00 Fréttir og veður.
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.40 Þrjú þjóðlög i útsetn-
ingu Hafliða M. Hallgrims-
sonar. Flytjendur Sigriður
Ella Magnúsdóttir, söng-
kona, og hljóðfæraleikar-
arnir Gunnar Egilsson, Jón
Heimir Sigurbjörnsson,
Kristinn Gestsson og Pétur
Þorvaldsson.
20.50 Brúðan. Breskur saka-
málaflokkur gerður eftir
sögu Francis Durbridge.
Lokaþáttur. Efni annars
þáttar: Peter segir bróður
si'num frá ljósmyndinni i
glugganum. Þeir heim-
sækjaSir Arnold, sem sýnir
þeim mynd af dóttur sinni —
og það er ekki mynd af
Phyllis. Næst gerist það, að
Phyllis skýtur upp kollinum
i' leigubil, og Peter kemur
auga á hana. Hún neitar að
svara spurningum hans og
tekst að komast frá honum.
Þegar hann kemur heim til
sín um kvöldið, er allt á tjá
og tundri i ibúð hans. Hann
telur sig vita hver hafi brot-
ist inn til sin. Ráðskona Sir
Arnolds vill hitta Peter
morguninn eftir. En þegar
hann kemur til þorpsins, er
verið að bera lik hennar út
úr verslun Mortimers. Þýð-
andi Stefán Jökulsson.
21.40 Reynsla Japana. Heil-
agur hagvöxtur. Hér eru
einkum sýndar þær gifur-
legu öfgar sem blasa hvar-
vetna viö i Japan. Margir
sem lifa i allsnægtum, en
þeir eru fleiri, sem búa við
algera örbirgð, og þvi fer
fjarri að ávöxtur hinna
frægu efnahagsframfara
landsins sé skipt réttlátlega
milli landsmanna. Þýðandi
og þulur Bogi Arnar Finn-
bogason.
22.35 Dagskrárlok.
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paul Rival
Anna Boleyn krýnd.
Cramner dvaldi í London enn um sinn. Hann safnaði
saman nokkrum prestum, í Lambeth höll og sagði þeim
fréttirnar um giftingu Hinriks og Önnu. Enginn þessara
preláta lét í Ijósi undrun né minntist á f jölkvæni, enginn
þeirra stakk upp á frekari helgiathöfn í sambandi við
þetta hjónaband. Slíkt hefði aðeins orðið hinu ófædda
barni til tjóns. Því var jafnvel haldið fram að giftingin í
loftsalnum hefði verið f ramkvæmd í nóvember og fyrsta
júní var Anna krýnd.
Hún lagði af stað, frá Greenwich höll á konungs-
snekkjunni, sem sigldi upp ána og lenti við Tower. Hinn
hefðbundni háttur var sá, að allir prinsar skyldu sofa í
Tower, nóttina fyrir krýningu sína. Við landganginn kom
Kingston, kastalavörðurinn til móts við Önnu, sá hinn
sami, er hún hafði sent til Sheff ield, til að handtaka hinn
deyjandi Wolsey. Kingston fyrirleit Önnu. Hann var
búralegur og þunglamalegur, gamall hermaður, hann
var nýgenginn í þjónustu konungs. Hann var snjall
sendiboði og mjög íhaldssamur, siðgæðishugmyndir
hans voru ákveðnar. Kingston var hollvinur Katrínar. I
fylgd með Önnu var f jöldi hirðmeyja, sumar voru skyld-
ar henni eins og Madge Shelton, sem Norris var að biðla
til. Þessa nótt svaf Anna lítið, hún lá og hlustaði eftir
mannfjöldanum á götunum, hún hugsaði um hina
skuggalegu sorgaratburði, sem höfðu gerzt í Tower, hún
hugsaði um anda litlu prinsanna, sem höfðu verið myrtir
þarna.
Það dagaði snemma hinn fyrsta júní. Þjónustumeyjar
Önnu ræddust við, þegar þær voru að klæða hana og
snyrta svarta hárið hennar. Svo gullu lúðrarnir og fólkið
fór að raða sér í skrúðgönguna, niðri í hallargarðinum.
Traustur hestur hafði verið útvegaður handa Önnu, hún
steig varlega á bak og lagði af stað, undir blómskrýdd-
um sigurbogum. Skrafskjóðurnar fylltu strætin, iðn-
nemar og húsbændur þeirra höfðu yfirgefið verkstæði
sin, allt fólkið glápti, en þagði, enginn tók ofan. Hirðfífl
Önnu hoppaði þar í skrúðgöngunni, hann æpti: ,,Gætið
þess að taka ekki ofan, loftið er svalt í júní". Anna hélt
leiðar sinnar, hún var grönn, þrátt fyrir þungann, sem
hún bar, hún skalf, vegna niðurbælds drambs og reiði,
konurnar öfunduðu hana og karlmennirnir girntust
hana, en allir fyrirlitu hana. Hún rétti úr grönnum háls-
inum og brosti, en hún var hin bölvaða. Hinrik beið henn-
ar í Westminster, þar tók hún sér sæti í hásætinu. Þarna
var Cranmer hann bar gullið mítur, Hann steig fram.
Anna kraup fyrir f raman hann og hann setti kórónuna á
höfuð henni. Frænkur Önnu komu þá til og festu kórón-
una við hár Önnu. Kalt skin gimsteinanna Ijómaði á höfði
hennar. Anna kraup á kné og marglitir geislarnir frá
gluggum klausturkirkjunnar féllu yfir hana, þarna
brunnu óteljandi kerti innanum reykinn frá reykelsinu.
Elísabet prinsessa.
Svo var sumar, akrarnir voru frjósamir, árnar
streymdu fram, það var svalt í f jallaskuggunum. Anna
lá í dyngju sinni og lét sig dreyma, nú gat hún loks slakað
á og hugsað eingöngu um hið líkamlega, hún gat sökkt
sér ofan í og notið frjóseminnar, eins og jörðin, sem er
plægð í marz og kornið er tekið til að þroskast. Hinrik var
f lestar nætur, ásamt stjörnuspeking sínum, við stjörnu-
skoðun. Þeir voru ýmist í hallarturninum í Greenwich
eða Windsor, stjörnuspekingurinn hélt á áttavita og at-
hugaði ástand himintunglanna. Stjörnufræðingurinn lof-
aði Hinrik syni.
Ást Hinriks hafði breytzt. Hann hugsaði nú eingöngu
um barnið, Þegar Anna gafst Hinrik, hafði hún um leið
eyðilagt sjálfa sig. Sá eldur, sem hún hafði svo lengi
kynnt undir var að slokkna, dulúðin sem Hinrik hafði
skynjað hjá konunni hafði nú tekið sér bólfestu í hinu ó-
fædda barni.
Getur nokkra hreinni kennd, en vonina um að eignast
barn? Hinrik lét þessa tilf inningu heltaka sig, hann var í
sæluvimu og dreymdi Ijúfa drauma. Þessa heims gleði
er þó sjaldan eingöngu andleg. Dag nokkurn þegar
Hinrik var óvanalega glaður, bar svo við að hann sá
konu, hún var ung og brosandi. Hinrik var svo glaður og
hreinn, að hann tók konuna á stundinni.
Anna var orðin áhyggjuf ull, hún var ekki eins trúgjörn
og Hinrik, hún sendi njósnara sína út af örkinni. Anna
trúði ekki á stjörnuspekinga, barnið gat vel orðið stúlka
— við þá hugsun fannst Önnu hún vera að deyja. Hún var
aftur farin að hata Hinrik, hin skamma líkamsnautn var
búin, hvað Önnu snerti, hún sá nú Hinrik eins og hann
var, þunglamalegan, slitinn og með óhreint blóð. ígerðin
í fótlegg hans, var að breiðast út. Hann var seinn að
hugsa, kærði sig ekki um skáldskap og hafði aðeins á-
huga á fornri tónlist. Ungu mennirnir hlógu að honum,
bæði Georg bróðir hennar og allir hinir, og sjálf var hún
bundin þessum harðstjóra, sem var að verða gamall.
Hann hafði vakið líkama hennar, það hafði orðið henni
vonbrigði og til þess eins að hana þyrsti nú í æskuna.
Anna móðgaði Hinrik og brígzlaði honum um ótrú-
mennsku, fyrr meir hafði hann tekið móðgunum hennar
með auðmýkt, en þá hafði hún verið gyðjan, tunglgeisl-
inn, sem þarf að elta frá einu laufblaði á annað. En nú
hafði hann eignazt hana, þarna lá hún,.særðog átti óhægt
um hreyfingar, af hans völdum, hún var búin að tapa
riki sínu. Hinrik skipaði henni ruddalega að þeg ja, Hver
var hún að kvarta, þegar Katrin hafði þagað.
i september fann Anna að tími hennar var í nánd. Hún
sá hið breiðleita andlit Hinriks, hin smáu augu hans, sem
næstum sukku í feitri ásjónunni. Hann laut yfir hana,
hann var að bíða eftir syni sínum, hann var viss um gæf u
sina. Önnu f annst hann heimskur og hana velgdi við hon-
um, hún vonaði næstum að hann yrði fyrir vonbrigðum,
henni fannst að hún þyldi ekki gleði hans.
Anna heyrði hljóð, hún fann höndum farið um líkama
sinn, það var verið að taka barnið, og einhver sagði lágri
röddu: „Stúlka". Þá opnaði hún hin stóru svörtu augu sin
og starði upp á breiða andlitið, þar hafði breyting átt sér
stað, þá hló hún og lét f allast niður á koddana, hún lokaði
augunum aftur.
Hún heyrði hvisl þeirra, sem önnuðust hana og mót-
mæli Hinriks, hún hugsaði með sér: ,,Aðeins ef ég fengi
nú að deyja". Anna sá Hinrik greinilega, i huganum, f yr-
irferðarmikinn og heimskulega grimman, henni ógnaði
að eiga að lifa stöðugt við hlið hans, dag eftir dag, þang-
að til hann yrði eldgamall eða dæi. Hann nálgaðist rúm
hennar og laut yfir hana aftur, hann nefndi hana —
galdrakind — þá sagði hún við sjálfa sig: ,,Nú sér hann
öll andlitslýti mín, hrukkurnar, sem kvölín hefur rist i
andlit mitt, og ég get ekki risið upp og staðið á málstað
minum, né látið upp svikagrimuna, grímuna, sem ruglar
hann, sem töfrar hann og fær hann til að dreyma...."
Hún fann andardrátt hans leika um hár sitt. Hún leit á
hann og svo lokaði hún augunum aftur og grét.
Hinrik hafði aldrei f yrr séð Önnu fella eitt einasta tár,
nú horfði hann á þau streyma undan lokuðum augnlok-
um og drjúpa niður andlit hennar og háls. Hann komst
við og var sjálfur gráti nær. Hann kastaði sér yf ir hana
og tók hana i faðminn. Höfuð Önnu féll aftur, hún var
enn með lokuðaugu og hélt áf ram að gráta. Hinrik kyssti
vanga hennar og drakk þessi aumkunarverðu tár. Hinrik
sagði: „Anna, ég ska'i aldrei, aldrei yf irgefa þig, heldur
vildi ég missa hásætið og betla mitt daglega brauð".
„Þetta er æðisgengið, þakka þér
milljón sinnum, afi”.
„Fljótur.... hvar get ég fengið
hnakk.”
DENNI
DÆMALAUSI