Mánudagsblaðið - 05.12.1966, Page 3

Kemur út á mánudögTim. Verð kr. 10.00 i lausasölu. Áskrifenda-
gjald kr. 325,00. Síml ritstjómar: 13496 og 13975.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Agnar Bogasou.
Auglýsingasími 13496. — Prentsmiðja ÞjóðvQjans
Auglýsing
um umsóknir um sérleyfi til fólksflutninga
með bifreiðum.
Samkvæmt lögum nr. 83/1966 um skipulag á fólks-
flutningum með bifreiðum falla úr gildi hinn 1. marz
1967 öll sérleyfí til fólksflutninga með bifreiðum, sem
veitt hafa verið fyrir yfirstandandi sérleyfistímabil,
sem líkur 1. marz 1967.
Ný sérleyfi til fólksflutninga nieð bifreiðum verða
veitt frá 1. marz 1967 og skulu umsóknir um sérleyfi
sendar til Umferðarmáladeildar póst og síma í Reykja-
vík eigi eíðar en 15. janúar 1967.
I sérieyfisumsókn skal tilgreina:
1- Þá leið eða leiðir, sem umsækjandi ssekir um sér-
leyfi á.
2. Skrásetningarmerki, árgerð og sætatölu þeirra bif-
reiða, sem umsækjandi hyggst nota til sérleyfisferða.
Upplýsingar um einstakar sérleyfisleiðir, núgildandi
fargjöld, vegalengd og ferðafjölda gefur Umferðarmála-
deild pósts og síma, Umferðarmiðstöðinni í Reykjavik,
simi 19220.
28. nóvember 1966.
Póst- og símamálastjórnin.
Þeir sem þurfa að koma auglýs-
ingum eða öðru efni í Mánudags-
blaðið — þurfa að koma því til
ritstj. í síðasta lagi á miðviku-
dag næstan á undan útkomudegi
blaðsins.
Vettvangur gieði
og sorgar
Framhald á 6. síðu.
Nú hafa þeir LEDO-menn fært
sig upp á skörina og byrjuðu
með spánýrri sænskri nektar-
dansmær, Ullu Bellu, um helg-
rna. Hún afklæðir sig á list-
rænan hátt fyrir ge'sti, og hef
ur í frammi seiðandi hreyfing-
ar. Munu hinir nýju eigendur
LIDOs þannig hafa í huga
mennt Islendinga þ.e.a.s. hvar
henni er mest ábótavant. Er
sjálfsagt að þakka þeim fyrir-
hyggju f.h. landsmanna.......
The Harbour Lites er nýjasti
skerfur Glaumbæjar til bættrar
hótelmenningar, en þeir ku
halda sér í klæðum, en seiða
með rödd og hreyfingum.......
Hótel Borg býr við is-
lenzka hljómsveit ásamt söng-
konu, svo og Klúbburinn undir
nýrri stjórn afkastamanns á
öllum sviðum.....Hótel Saga,
það vel sótta hús, hefur og ís-
lenzka hljómsveit, ekki einu
sinni konugarm til að syngja
og byggir hótelið sýnilega á
miklum vinsældum sínum.......
Og Riiðull mun fylgja þessu
dæmi um sinn, því reyndasla
hótelfólkið telur jólamánuðinn
og byrjun nýja ársins „dauða“
tímann. Ekki verður því þó
neitað að ncktardansmær hlýtur
að „trekkja” þá ungu og ó-
reyndu, sem gjarna vilja skoða
slíkar krásir.
Veitingastaðimir eru nú
komnir í slíka samkeppni að
helzt má líkja því við bilasöl-
umar, sem hér spruttu upp í
Mánudagsblaðið
Mánudagiw 5. desember 1966
I
i
;
!
1
I
KAKAL\ SKRIFAR:
\
jmmw jmmr ■■■ k
I hrelnskilni sagt i
Að spilla okkur — Nýtt tímabil — Kokkteil settið í Reykjavík — Drukkið fyrir listum |
og menningarverðmætum — Þörf stétt opinberra þ jóna — Viturleg umræðuefni — Fagr- 5
ar konur — Síðasta hneykslið — Hvar eru hinir raunverulegu athafnamenn — Sigg og J
mjúkar hendur.
Nú má telja að öllu, þörfu
og óþörfu snakki um sjón-
varpið, Vallarvarpið og
Reykjavíkursjónvarpið, sé
lokið enda flestir fegnir. Ein
staka hamingjusnauðar um-
vöndunarsálir kurra enn, en
þær heyrast illa og áhrifin
hverfandi. Flestum er nú að
verða ljóst að hvort heldur
er um veraldleg verðmæti,
eða andleg verðmæti að ræða
fer bezt á að valið sé frjálst
og áróðurinn sem minnstur.
Hver stofnun, góð eða ill,
hlýtur að hafa einhverja
kosti og vissulega skiptir
litlu máli hvort maður er
drepinn með breskri, franskri
eða bandarískri byssu eða
kona kysst eða svikin af
evrópskum eða amerískum
aðila. Teiknimyndir eru ann-
aðhvort hlægilegar eða ekki,
Flintstonar eða Felix köttur,
svo ekki sé talað um Pop-
eye-Skipper Skræk — gamla
bíóvininn okkar. Til þessa er
mestur hluti sjónvarpsins
okkar útlend vinna, sem
brátt hverfur að ráði fyrir
aukinni innlendri fram-
leiðslu, sumri eflaust góðri
annari lakari.
Talsvert íslcnzkur svipur
er þó strax kominn á sjón-
varpið okkar bæði verkfalls
hótun og kostnaðurinn kom
inn upp fyrir allt velsæmi.
Það myndi bara alls ekki
hljóma rétt, ef hvorugur
l»essa aðila hcfði skotið upp
kollinum og stofnunin orðin
bráðum tveggja mánaða.
Það er víst ckki laust við
að nú, eftir allt rifrihlið, alla
þröngsýnina og alla dálk-
ana af lesefni og játninguin
öfgamanna, að almenningur
andi léttar, þjóðin sannfærð-
ist a.m.k. það litia brot
sem var á móti Aineríkön-
um, um það, að í stað þess
að spillast af bandarískum
cinuln saman, þá taki nú
ítalskar kvikmyndir, brezkar
glæpamyndLr, gamanmyndir
og íslcnzkar fylliríismyndir
búnar til af sænskum snill-
ingum höndum saman
um uppfræðslu bama og al-
menna fræðslu þeirra, sem
enn hafa ekki bergt á þeim
voðabikar, sem kallast stór-
borgarlíf með öllum kostum
og göllum.
Fáránlegt sjónarmið kom
fram um daginn í banda-
ríska sjónvarpinu — þeir
sýndu mynd sem enginn var
drepinn, en nær allir leik-
arar hennar höfðu hlotið
heimsfrægð. Ekki bætti úr
þegar gömul listaverk, heims
fræg mússík, heimsfrægir
hljómlislarmenn og fræðslu-
mynd um öryggi bifreiða
komu hver á fætur annarri.
Forhertustu sjónvarpsdýrk-
endur hlupu á dyr.
Sýnir það glöggt að þegar
annar aðilinn vill bet.rumbæta
okkur þá kemur hinn og ríf
ur niður allan slíkan ásetn-
ing. Gaman- og kynningar-
þáttur Mai Zetterling, kafl-
inn um hina hrjálegu Kefla
víkurgöngu, vakti almenna
kátínu, ryt.julcgar hræður í
„svima æ11jarðarás t arinnar‘‘
gerðu sig þarna að skemmti
legu, máske ívið paþetísku,
villuráfandi fólki. Golt er að
öll slík mistök eru nú úr
sögunni og báðar stofnan-
imar sameinast um að spilla
þjóðinni.
Jæja, sem betur fer eru
nú nöldurgreinaraar gegn
sjónvarpi úr sögunni og hita
greinarnar með sjónvarpi
horfnar. Þjóðin sýndi það,
að enn er hún sterk, því hún
þoldi með sóma í senn, ann-
arsvegar öfgarnar gegn sjón
varpinu og svo samtök sjón
varpsnotenda hinsvegar.
Slíkri þjóð er ekkert að van
búnaði.
★
Þeir, sem mikið sækja list
sýningar, konsert, kokkteil-
boð og aðra fyrirmanna-
skcmmtan, hafa fyrir löngu
komið auga á þá skcmmti-
legu staðreynd, að allar þess
ar samkundur eru sóttar af
nær því sama fólkinu. Það
má næstum alltaf bóka þá
Geir og Gylfa, sjálfsagða í
slík samkvæmi menningar og
framfara og í kjölfarið sigla
svo hirðir þeirra, háttsettir
innan borgar og ríkis. Oft-
lega má þar sjá virðulegt
andlit útvarpsstjóra, þjóð-
leikhússtjóra og deildar-
stjórar ásamt fíngerðum
frúm sínum koma þaraa lfka
og brosin þeirra heilla jafn-
vel harðsvíruðustu karl-
menni. Hinsvegar verður
ekki framhjá þvi gengið
að harla er litið um athafna
menn þjóðlífsins, útgerðar-
menn sjálfbjarga koma þar
aldrei, hins vegar slæðist
alltaf einn og einn af þess
um ungu og efnilegu at-
hafnamönnum, sem aldrei
hafa getað látið fyrirtæki
sín skila arði, og eru þeir
öllu liprari kringum kokk-
teil glas heldur en hmir.
Auk þess eru „hinir“ of
hrjúfir með harðar hendur,
mikla úlnliði og veðurbarin
andlit; minningar frá þeim
athafnadögnm, þegar þeir
sjálfir stóðu í fískibátum
sínum eða togurum. Ekki
glasi, standa stutt við en
láta síðan undirmenn klára
framhaldið. Rétt eins og
Rockefeller hinn ameríski,
sem er boðinn í 14 kokkteil
parti á dag, fer í tvö, drekk
ur litað vatn í öðru en glas
af Vermouth í hinu.
En hverjum sönnum Is-
lendingi hlýtur að vökna um
augu þegar við vitum að
sprenglærðir þjónar hins op
inbera bera virðingu okkar
æ hærra í þeirri vandasömu
list, að ljúka upp munni á
réttum tíma, segja eitthvað
sem annað hvort má ekki
hafa eftir eða er svo sérlegt,
þimnmeti að enginn man
mínútunni lengur, hvað sá
eða sú sagði. Síðan, ef part-
ýið er kjarvalskt, þá eru "
sagðar allt að þrjátíu já-
kvæðar setningar um lista-
manninn, fallið í stafi yfir
litunnm hans og mótívinu
og síðan fjallað hljóðlega,
með samsærissvip um síð-
ustu mistök hennar frú Jón-
ínu, konunnar hans Jóns
þykir heppilegt að slíkir .............stjóra. Eftir að hafa
sæki of oft boðin kokkteill-
klíkunnar þar sem menning-
araldan er alveg að færa
okkur í kaf. Svo kyoduglega
vill til, að fæstir þessara at-
hafnamanna hafa stóra löng
un til að mæta, og sakna lít-
ils skrjáfsins í sifkikjólun-
um.
Það er undarlegt hve
margir opinberir staiísmenn,
fyrirmenn í menningarráð-
um, skrifstofustjórar og
önnur nauðsynjaöfl þjóðfé-
lagsins hafa næstum með
gleðibros á vör fórnað sér
svona fyrir ríkið. Eftir
klnkkan fimm nær hvern
dag er að finna þessa ágætu
starfsmenn fitlandi við kokk
teilglasið sitt segjandi ná-
kvæmlega ekki nokkurn
sbapaðan hlut við hvorn ann
an, með slíkum orðaforða að
ómenntaðir hljóta að falla í
stafi af tómri aðdáun. Ekki
svo að skilja að hér sé átt
við Geir og Gylfa, útvarps-
stjóra eða aðra þessa stóru.
Þeir dreypa venjulega á smá
smjattað á þessu feitmeti um
stund er því rennt niður með
martíni, þá er fjörið hafið
og allir ánægðir. Nákvæm-
lega það sama er sagt þegar
næsti listamannafundur er
haldinn, músíkksjení heiðrað
eða baráttumenn viðirrkennd
ir.
Þjóðin hefur sannarlega
góð not fyrir þetta ágæta
fyrirfólk — doktor hér —
gróðamann þar — fram-
kvæmdasjení hér og fallít
fjármálaafarmenni þar. Auk
þess eru tugir annarra tæki-
færa, málverk gefið, iista-
safnið skiptir um i hillum
sinum eða ákvörðun tekin
um að útrýma með öllu rott
um í kjallara þinghússins.
Við skulum sannarlega
vona að okkar eigin kokkteil
kreðs eigi eftir að fram-
kvæma mörg önnur þarfleg
verkefni, skála fyrir forseta
og þjóð, stilla sér upp, brosa
og mælast við. Þetta er allt
svo fallegt.
Öfundsjúknr.
!
!
rAWj,

tugatali. Hér verður það hin
sanna frjálsa samkeppni sem
sker úr hverjir sigra og hverjir
falla og mikið má sú borg vera
dugleg, sem ekki telur nema 80
þús., en heldur nær 30 börum
og ótölulegum grúa af þjónaliði
gangandi árið um kring.
.... Sannarlega munu þó
barþjcnar höfuðstaðarins vera
vinsaJustu menn þjónastéttar-
innar, þessi vinsæli hópur glað
lyndra manna, sem ætíð mæta
gestum sínum veifandi „fagnað-
arcrindinu" í ljúfum umbúðum
hvar engin stéttaskipting á sér
stað. Þeirra er að lækna hrjáða,
hlynna að sjúkum og mörgu
mannslífinu hafa þeir bjargað
frá bráðum bana með skynsam
legum fortölum og örfandi og
hressandi meðölum ....
Kæri lesamli og góði gleði
maður — ef guð og ríkis-
sljómin lofar er meiningin
að hefja hér á síðunni nýj-
an dálk, helgaðan veitinga-
stöðum, einhverjar jákvæðar
ábendingar um þennan snara
þátt í lífi manna nm heim
allan, hvort heldur ferða-
manna eða staðarmanna
ekki verðnr hrúkaður öfga-
tónn templara, umvöndunar-
hjal klerkanna, víngleði
nautnamannsins, heldur
venjulegar aðfinnslur, lof
eða last, eins og til fellur,
máske tillögur til úrbóta báð
um til góðs. Mun þessi dálk-
ur birtast hér á síðunni og
blaðið þakkar ábendingar
lesenda og mun koma þeim
á framfæri.
*