Mánudagsblaðið - 13.09.1971, Síða 1

BlaSfyrir alla
33. tölublað
Mánudagur 13. september 1971
23. árgangur
ÚRHRAKSLÝÐU R TIL ÍSLANDS
Algjört eítirlitsleysi meí innflytjendum
Smitberar, eiturlyfjaætur, alfonsar
ÞaS virðist ekki alveg nóg, að við flytjum inn af kappi
dreggjarnar úr S. Evrópu og N. Afríku bæði í atvinnuskyni og
svo til þess að veita þessu fólki borgararétt, heldur er þess
ekki einu sinni gætt að þessi lýður gangi ekki með smitandi
sjúkdóma. Svo langt er gengið í „lýðræðislegu11 jafnrétti hjá
200 þúsund „miskunsömum einstaklingum," sem eru að reyna
að mynda þjóð, að hið opinbera virðist ekki hafa neinar
áhyggjur yfir því, að hingað flytzt árlega ótalinn lýður af lélegu
úrgangsrusli, ónytjungum, sem hvergi fá aðsetur nema í
heimalandi sínu.
VERST ÚTI
Hér er um að ræða þann
„óæskilega" lýð, sem óskar
einskis frekar en geta setið
daglangt á kaffihúsum, unnið
ekkert nema þá í neyð en alls
ekki frábitinn að láta stelpu-
hnokka „vinna“ fyrir sér, eða
hafa gott af þeim á annan hátt.
Þetta er algeng sjón í S-lönd-
um Evrópu og nánast stétt í
Arabalöndunum. Hafa viðkom-
andi lönd reynt á allan hátt að
losa sig við þessa stétt en
ekki gott um að gera. Nor-
rænu þjóðirnar með allt sitt
gerfi umburðarlyndi eru þó að
verða verst úti og kemur til
misskilin gæzka og fákæni
fólksins „í norðrinu“.
LYF OG VINIR
Um tíma virtist einhver viiji
af hendi yfirvalda, a6 koma
þessu fólki burtu úr landinu
enda hékk það tugum saman,
ásamt táningatelpum og pilt-
um á kaffikrá einni við Aust-
urstræti. Þessir Arabaflokkar
neyttu alls kyns lyfja og voru
ósparir á að deila þessarri
sælu sinni með unglingunum.
Vinna var, eins og alræmt
meðal Araba og flækinga A.
Evrópu ákaflega óvinsæl og
allt gert til að komast hjá
henni. Þó varð oft svo, að þeí,r
neyddust til að-taka til hönd-
um og urðu þá sendlar eða
álíka um stundarsakir, en
hurfu strax að lokinni vinnu í
þau skúmaskot, sem áhuginn
teymdi þá.
RENNUSTEINS-RÓMEÓAR
Þetta er aigengt ytra, í heit-
ara loftslagi, og hver ferða-
maður sem vill getur horft á
þessa rennusteins-Rómeóa á
götu-kaffihúsum N. Afríku og
í borgunum fyrir botni Mið-
jarðarhafsins, Beirút, Alex-
andríu o. s. frv. en nyrðra ber
mest á þeim í Danmörku og
Svíþjóð og spilltustu borgun-
um þar. Svo er nú komið, að
jafnvel ráðamenn Svía eru
orðnir langþreyttir á framkomu
þeirra gagnvart gestgjöfunum,
því margir bæði í Danmörku
og Svíþjóð eru fyrir löngu
farnir að stunda hin vinsælu
störf Alfonsa og vinna aðallega
í að útvega löndum sínum á
ferðalagi, rikum Aröbum, ung-
ar norrænar stúlkur, sem upp-
dópaðar ganga á gleðifundi
við Arabana á hótelum þeirra.
Aðrir stunda smygl frá heima-
löndum sínum og hafa nýlega
komizt upp stórfelld smyglmál,
svo stórfelld að jafnvel hinir
þolinmóðustu Svíar og yfir-
völdjn þar hafa orðið að dæma
þá í þungar sektir.
BLD'NDUN
Islendingar fá við og við
eins konar fjörkippi og hyggj-
ast þá í einu vetfangi losa sig
við allt eitur og neyzlu þess.
Samt virðist svo, að ótakmark-
aður innflutningur á þessu ó-
æskilega fólki sé leyfður. Það
er kallað kynþáttahatur ef úr-
gangsskríll sunnan úr Miðjarð-
arhafslöndunum og N. Afríku
er ekki tekinn sem gild vara
hér heima, þótt svo allar þjóð-
ir, jafnvel þeirra eigin reyna á
allan mögulegan hátt að losa
sig við þetta fólk, sem í einu
og öllu er ólíkt okkur. Vera má
að bezt sé að framfylgja þess-
arri blöndun sem fyrst, því
ekkert er betra en að koma
stofninum sem fyrst á sem
lægst stig, því þá er aðeins
einn vegur framundan, að
hefja nýja þróun, sem ætti
þegar aldir líða að verða eifct-
hvað framávið eða, óumflýjan-
lega, uppávið.
Þorvaldi
Garðar
sparkað ?
Nú, nú, þá fer fallöxin að
náigast hinn stinna og
fagra háls Þorvaldar Garð-
ars, framkvæmdastjóra
Sjálfstæðisflokksins, ef
viss og sterk öfl fá þar
nokkru ráðið. Á undanförn-
um flokksfundum hefur si
og æ verið stungið upp á
því, að losna við Þorvald,
undir ýmsu „tæknilegu“ yf-
irskyni, einkum fjármálum
og framboði.
Til þessa hefur Þorvald-
ur setið sem fastast, en
spurningin er: hve lengí
verður honum sætt, ef róið
er gegn honum af alefli
einnar æfðustu rógsmask-
ínu landsins? Svo má og
spyrja; er flokkurinn að
verða bitbein og átylla á-
taka milli tveggja klíkna
sem hatast?
Víst er, að hinn almenni
liðsmaður og hugsandi öfl
flokksins eru farin að missa
áhuga á pólitískri æfintýra-
mennsku afætanna þar.
NÍÐINGSHÁTTUR
Það hefur lengi verið
„sport“ kunningja lögregl-
unnar, eins og hún kallar
það, að berja niður saklaust
fólk, aðallega í Austurstræti
300 metrum frá lögreglu-
stöðinni, ræna það eða
stórslasa. Hefur lögreglan
tekið þessu með jafnaðar-
geðið, talið það næstum
eðlilegt og bullurnar slopp-
ið með áminingu æ ofan í
æ.
Nú hafa „gamalkunnir
kunningjar“ lögreglunnar
fært sig upp á skaftið og,
að bezt verður séð, með
fullri blessun lögregluyfir-
valdonna. Hið nýja verksvið
Framhald á 5. síðu.
„Hvar" liggur hundurínn grafínn?
Lagaþankar um hundahald
Það eru einkenni góðrar lagasetningar, að hún er í raun
réttri aðeins formleg staðfesting á ástandi eða framkvæmd,
sem hefur þegar unnið sér hefð í reynd og brýtur ekki í
bága við grundvallarlög eða stjórnarskrá. Þetta á auðvitað
við stjórnskipulegar samþykktir löggjafans í þróuðu réttarríki.
Slíkri lagasetningu er vanalega auðvelt og vandalaust að
halda til réttar.
Einföld samþykkt
Svo virðist í fljótu bragði sem
takmarkanir á hundahald] og jafn-
vel bann við því styðjist við þess
konar löggjöf. Hún veitir bæjar-
stjórnum og hreppsnefndum heim-
ild til að ákveða með einfaldri sam-
þykkt, sem heilbrigðismálaráðu-
neytið staðfestir, að takmarka eða
banna hundahald í sveitarfélaginu.
Þessi lög eru frá árinu 1953.
Það er kunnara en frá þurfi að
segja, að þrátt fyrir skiptingu í
m. a. framkvæmdavald og löggjaf-
arvald, eru á milii þessara þátta ó-
rofin tengsl. Meginlagasetningar á
hverju alþingi eru mótaðar og gerð-
ar að vilja og frumkvæði ráðandi
ríkisstjórnar á hverjum tíma. Enda
kemur það t. d. í hlut ráðherra
heilbrigðismála að veita samþykkt-
um bæjarstjórna varðandi hunda-
hald brautargengi með staðfestingu
til þess að þær öðlist eitthvert gildi.
Að vísu er slíkt fyrirkomulag í
heimildarlögum nánast formsatriði.
Ekki sýndarlöggjöf
Hundahaldslögin eru ekki og
hafa aldrei verið sýndarlöggjöf. Það
hlýtur því að vekja furðu, hversu
afleitlega dóms- og framkvæmda-
valdi hefur gengið illa að fylgja
hugsun og tilgangi löggjafans fram
til rökréttrar niðurstöðu. Það er
ekki einleikið, að nær tveim áratug-
um eftir setningu heimildarlaga
sem þessara, skuli hundruð, ef ekki
þúsundir hunda ennþá leika mis-
munandi lausri rófu í Reykjavík og
nágrenni. Hvort sem menn eru
með eða móti hundahaldi, spyrja
hver annan: „Hvar liggur hundur-
inn grafinn?", eða af hverju eru
ekki alJir liundarnir garfnir?
Voffar alisstaðar
Það er vitað, að á gildistíma títt-
nefndra laga, hafa fleiri eða færri
bæjarstjórnarmenn, lögreglumenn
og alls konar eftirlitsmenn, hátt-
settir stjórnarráðsfulltrúar og al-
þingismenn leikið dátt að eigin
hundi og gagnkvæmt, eftir erfiðan
vinnudag. Ekkert skal um það full-
yrt, en meira að segja er ekki al-
veg grunlaust, að jafnvel einstaka
heilbrigðismálaráðherra síðustu
tveggja áratuga hafi lumað á voffa.
Á villigötum
Sannleikurinn er sá, að hálfvolg-
ar ráðagerðir um útrýmingu hunda
hér, hafa aldrei verið teknar alvar-
lega. Það er því ekkert undarlegt,
þó að það verði hitamál, þegar
einhverjir paragraffaortodoxar, sem
guð veit margir hverjir þola ekki
einu sinni augnagotur vissra stjórn-
valda, heimta bókstafinn útfærð-
an með framkvæmd. Þeir vita ekki
einu sinni sjálfir af hverju þeir
láta svona. Þar í hópi er óneitan-
lega talsvert af því fólki, sem er
í sífelldri let iað tilefni til að láta
tií sín taka. Því er í hjarta sínu
svo nákvæmlega sama um alla
heimsins hunda. Framtak þess er
„fait d’héroisme accompli en terri-
toire étranger", því að það neitar
að hlusta á rök þeirra, sem til mála
þekkja og er því að ýmsu leyti á
viliigötum, eins sá, sem ekki ratar
í ókunnum skógi og neitar að iíta
á áttivita.
Sullaveikislögin
„Lög um hundahald og varnir
gegn sullaveiki", heita nú þessi
heimildarlög. Þarna eru tvö atriði,
sem hanga óslítanlega saman í því
tilliti, sem hér um ræðir. Því verð-
ur ekki trúað, að andhundingjar
hafi ekki í nær tuttugu ár litið
glaðan dag af áhyggjum út af sulla-
veiki í landsmönnum. Líklegra er,
að þeir hafi vaknað við þá upp-
Ijómun einhverja sumarnóttina,
þegar allt liggur jafnljóst fyrir og
nóttin sjálf að samvizkunnar vegna
gætu þeir ekki látið í léttu rúmi
liggja þessa ægilegu landfarsótt
öllu lengur, sullaveikina. Þá hefur
sett að þeim nagandi ugg, eins og
atvinnukvendi áður en pillan
kom. En til allrar guðs lukku kom
þá undireins í leitirnar þessi merki-
legi lagabálkur, sem eftir sinni
hljóðan og framsýni á sér helztan
samjöfnuð í bókum spámannanna.
Það er bara tímaspursmál, hve-
nær þessir postular komast að því,
að í sömu lögum eru ákvæði varð-
andi sullaveiki í sauðfé og fara að
berjast fyrir útrýmingu þess með
nánari lagasetningu þar um.
Fáránleg, úrelt barátta
Engan veginn skal gert lítið úr
góðri viðleitni til að útrýma land-
lægum plágum. En við skulum þá
líka minnast þess, að nú er árið
1971 en ekki 1953 eða 1902. Það
er grátbroslegt, þegar fullorðið fólk,
jafnvel sprenglært fólk, ætlar að
viðhafa sömu varnaraðferðir nú
eins og fyrir mörgum áratugum.
Það er yfirleitt ekki ástæða til að
bagsa með Dunlop, þegar Delprc-
gnin, eða hvað það nú heitir, fæst
í næsta bakaríi.
Framhald á hls. 6.