Mánudagsblaðið - 13.09.1971, Side 5

Mánudagur 13. september 1971
Mánudagsblaðið
5
hpönum kenndar umgangs-
venjur — Furðulegsr siðir
„Maður fjarri beimili sínu, þarf
ekki að skammast sín fyrir neitt,"
gamalt japanskt orðtæki.
Þessi heimspeki Japana hefur
farið út í öfgar þegar þessir kurt-
eisu og prúðu menn hafa sótt heim
erlend lönd. Hiroshige, hinn kunni
listamaður (1797—1858) hefur t.
d. teiknað ýmsar myndir af dóna-
legri framkomu löngu liðinna jap-
anskra ferðamanna, sem drukku sig
öskrandi fulla og eltu fallegar þjón-
ustustúlkur um alla krána.
Liðnar aldir hafa breytt lirlu um
þessi mál- Og þar sem fleiri og
fleiri Japanir ferðast nú um údönd
(1 milljón 1970, en búizt við 1,3
milljónum í ár) þá má búast við
því, að siðir þeirra og hegðan valdi
sí aukinni undrun og truflandi eft-
'írtekt. Og það er sannleikur, að
engir gagnrýna meira vonda
jnannasiði en þeirra eigin lands-
menn. Til þess að kasta ekki blett á
tmynd Japans, þá hafa ferðaskrif-
stofur og japanska utanríkisráðið
sameinast í að gefa út frían bækl-
ing, sem ber hið bjartsýna nafn:
„Þú ert líka, heimsborgari frá í
dag".
Bókin gefur ráð við nær öllum
hugsanlegum situasjónum. Eisaku
Sato, forsætisráðherra (reyndur
ferðamaður) stingur upp á því í
formála bæklingsins að: „Þegar í
Rómaborg gerið eins og borgar-
búar gera", sem að vísu er ekki
frumleg ráðlegging, en gæti orðið
ómetanleg hjálp til að láta Japani
gera sér Ijóst, að sú venja þeirra,
að afklæðast öllu nema nærfötum
á langri járnbrautarferð, gætj vak-
ið talsvert umtal á Róm—Mílanó
járnbrautarlínunni. Þá er ekki talið
heppilegt, að halda þeirri venju til
streitu, að labba um á nærhaldinu
einu saman um hótelganga, eins og
japanskir ferðamenn gerðu á s. I.
ári bæði í París og Los Angeles. Að
hrinda kvenfólki frá til að komast
fyrst í lyftuna kann að vera algengt
í Tokyo, en því er afar illa tekið í
New York.
Snyrtiherbergi í flugvélum? „Ef
merkið utan á segir UPPTEKIÐ"
segir í bæklingnum „bíðið dálitla
stund. Ekki gleyma að læsa á eftir
yður. Eftir að hafa notað klósettið,
bunið niður. „Bunið" stendur á
hnappinum". Sú japanska venja að
pissa opinberlega er stranglega
bönnuð. „Pissið aldrei, jafnvel ekki
á litlum hliðargötum eða í brúar-
hornum, ella kemur lögreglan á
vettvang". Jafnvel ráðleggingar um
baðið fylgja með: „Fyllið baðkerið
að tveim-þriðju og baðið ykkur í
kerinu en ekki utan við það, eins
og í Japan".
Vera má, að sárasta reglan sé sú,
að banna með öllu, að geyma pen-
ingana í „domaki" (eins konar tau-
belti, sem er aðallega ædað til þess
að halda mönnum heitum á magan-
um, en er jafnoft brúkað eins og
eins konar peningabeId).Gallinn er
sá, að til þess að ná peningunum,
þá verður maðurinn fyrst að leysa
niður um sig. (Gaman væri ef
okkar forsætisráðherra gæfi ís-
Ienzkum ferðamönnum álíka góð
ráð).
Kennedyar í dópi
Þær eru alltaf jafn spennandi
fréttirnar af Kennedy-fólkinu í
Bandaríkjunum. Lögreglan tók eftir
því fyrir skömmu, að Loðinbarði,
ungur var í samræðum við unga
stúlku, sem sat í bíl sínum í Hyan-
is, Massachusettes, en bifreiðin
stöðvaði umferð. „Hann virtist í
vímu og óstöðugur á fótunum og
augun voru blóðhlaupinn" sagði
lögregluþjónninn í rétdnum, svo
hann spurði unga manninn hvort
hann vasri fullur. „Nei" sagði hinn
17 ára Robert F. Kennedy, yngri,
og, samkvæmt frásögn lögreglunn-
ar, spýtti fullum munni af rjómaís
framan í hann. Dreginn fyrir rétt
ákærður um flækingshátt (tveim
vikum eftir að árs skilorðsbundinn
dómur fyrir að hafa með höndum
marijuana var runninn út) þá var
hann sektaður um 50 dollara í rétt-
arkostnað. Þegar Kennedy skýrði
frá því, að hann hefði ekki upp-
hæðina gaf dómarinn honum viku
til að útvega hana,
Níðingsháttur
Framhald af 1. síðu.
bullnanna er að berja fólk,
sem kemur úr kirkju og yfir
túristatímann er heppileg-
ast að láta fúlmennsku sína
bitna á útlendingum, eink-
um konum. Nýlega réðust
tveir fullir menn á konu,
sem var að koma úr ka-
þólskri messu í Landakoti.
Var þetta ensk ferðakona,
en maður hennar beið
heima á hótelinu. Lögreglan
skakkaði leikinn, átaldi
mennina fyrir ókurteisi, en
sleppti þeim síðan. Konan
gerði að sárum sínum en
síðan flugu hjónin heim og
munu minnast menningar-
inrtar á íslandi hlýlega bæði
við vini og kunningja þar
í landi.
Ef þetta væri ekki bók-
fært af lögreglunni og sagt
frá í blöðunum, þá myndi
enginn maður trúa þvi, að
sá endemis ræfilsskapur
væri ennþá ríkjandi hér á
landi, að svona níðingar
fengju að ganga lausir og
bíða „aðgerða“ rannsókn-
aryfirvaldanna. Hvað ætlar
saksóknari að sanna? Að
konan, ein síns liðs, nýkom-
in úr guðshúsi, hafi fyilzt
eldmóði og ráðizt á skepn-
urnar fullar og hótað þeim
líkamsmeiðslum. Eða á að
rannsaka þann möguleika,
að þessar skepnur hafi ætl-
að að fara að ræða trúmál
við hana?
Annað hvort er þetta em-
bætti rekið af snarvitlaus-
um mönnum eða það að
hér er um betri „vini“ lög-
regluyfirvaldanna að ræða
en bara venjulega „nætur-
gesti“ í kjallaranum. Svona
kynning hvort heldur hún
kemur iður á innlendum eða
erlendum ferðafólki er
hvorki heppileg fyrir þjóð-
ina í heild eða lögregluna
sérstaklega. Ef taka á enda-
laust á þessum árásarmál-
um með silkihönskum, þá er
tími til kominn, að ýmsir
vakandi borgarar taki til
eigin bragða og reyni að
koma fram réttmætri refs-
ingu á níðinga eins og
þessa.
Geturðu nokkra skýringu gefið
á þvx," sagði lögreglumaðurinn,
„hvers vegna þú ráfar hér um blind
fullur á þessum tíma nætur?”
„Já, ég mundi vera fyrir löngu
kominn heini til konunnar minnar,
ef ég þyrðj það".
Lífvörður Nixons
Framhald af 8 síðu.
afbrot. Harton lögreglufkjringi
hexinisiótti hann í fangaklefann.
Hver sem það var. sem hafðd
skipulagt innbrotið í verzlunina,
þá var víst að hann var góður
skipuleggjandi. Þetta var ná-
kvæmnisvinna að hitta á það
augnablik, þegar búið var að
fíytja peningana úr öllum deild-
um verzlunarinnar á einn stað
og það átti einmitt að fara með
þá í banka. Og glæpamaðurinn
þekkti einnig venjur búðar-
mannanna. I stuttu máli, inn-
brotið var ekki líkt aðlferðum
Peairsons. Þetta rán var eins vel
skipulagt og öll hin óupplýstu
ránin. Það var eins og heiit her-
foringjaráð væri að verki.
Hroki — öryggi
Þegar Hartom lögregluforingi
gekk í fangaklefann, lá fanginn
Pearson kyrr á legubekk sínum
og sýndi engin merki geðshrcer-
ingar. Hann stóð ekki upp. Þetta
var undarlegt háttemi, því að
venjulega var hann mjög aiuð-
sveipur gaginvart lögreglunni og
næstum þf smjaðurslegur. Hann
bað um náð og miskunn og
reyndi jafnan að lita sem bezt
út í augum lögreglunnar. Nú
var hann hrokafullur og önxgg-
ui með sig, Harton ávarpaði
hann, en hann svaraði ekki
Svo sagði hann hirðuleysís-
lega: „Heyrið þér. lögreglufor-
ingi, það hlýtur að vera einhver
misskilningur aö ég skuli vera
í fangelsi Þér megið treysta bvi
að ég verð bráölega látinn laus
Ég hef sambönd víða og áhrifa-
mikla vini *; . .
Ævilanit
Lögreglufóringinn greip frairi
i fyrir honum: „Þér hafið áður
fengið dóm ellefu sinnum. Nú
hafið þér framið vopnaða árás
Fyrir hana fáið þér tíu ár. En
allir dómamir samanlagt gera
lífstíðarfangelsi. Þér munuð
verja þeim dögum sem þér eigið
eftir óliíað, innan fangelsismúr-
anna, og þá held ég að vimr
yðar geti lítið hjálpað yður, —
hversu áhrifamiklir sem þeir
eru . .
Pangimn virtist nú hafa áhuga
á því sem homum var sagt. Hann
reis upp við dogg. ,,Þér meinið
að ég verði lokaður inni um
aJdiur og ævi?“
— Já, einmdtt. Þér verðið lok-
aður inni sem hættulegur glæpa-
maður. Svo bætist það við að
mörg rán hafa verið framin al-
veg á sama hátt og þetta. Við
látum yður stikna héma inni
þangað til við hölfum fúndið
sannanir fyrir því að þér hattð
einnig tekið þátt í hinum rán-
unum.
Nú stóð fanginn upp og geklí
aastuir fram og aftur uim famg-
elsisklefann. — Eg vil ekQd af-
plána glæpi sem aðrir haf a fram-
iö. Ég sit í tugthúsi meðan aðr-
t rlifa í vellystingum. Nú skai
ég koma upp um stórfisk. Heyr-
ið þér, lögregluforingi, maðurinn
sem hefur skipulegt þetta allt
saman, sem rændi baminu fyrir
þremur árum, er sjálfur ög-
regluþjónn. Hann er starfsmað-
ur FBI i Los Angeles . .“
Harton lögregulforingi trúði
ekki sínum eigin eyrum. En þá
fór fanginn að segja frá. Hann
sagði frá öllum smáatriðum.
Lögreglan í Alhambra hand-
tók manninn strax. Harton fóir
svo með báða þessa menn i
miðstöð FBI.
1 íb'úð Pearsons fundu menn
heilt vopnabúr og einkennisbún-
ing næturvarðar, sem Pearson
hafði einu sinni notað við rán.
Hann hafði fengið þetta allt frá
starfsmanni FBI
Sannanimar v&.v yfirþyrm-
andi. Miller var ákærður fýrir
bamsrán og fjölmörg önnur af-
brot. Og í Bandaríkjunum liggur
dauðarefsing við bamsráni . . .
Á rúmstokknum
Framhald af 8. síðu.
ur og ófyndinn, þvert ofan i
tilætlun leikstjórans. Skólapilt-
ar eru friskir og kátir, klæmnir
og veraldarmemn með afbrigðum
eins og dönsk æska er, og and-
rúmsloft. myndarinnar er allt í
þeim nýtízkustíl, sem vél fellur
inn í hugmyndina. Kvikmyndun
er fiaileg, en ákaflega klaiuifaleg
á köflum. skortir finnesse, sem
gæti hafa gert þetta „stjömu-
tpyod“-hjú JVIbl.mönnum. Leikur
skólastjórans er mjög prúður og
virðulegur, en hann minnir oft
á kóng Friðrik, sem hingað kom,
einkum þegar hann var yngri.
Þvi miður höfum við hér á
blaðinu ekki efni á að senda 3
menn á hverja mynd, einn til
að skoða, annan til að skrifa
og þann þriðja til að skilja, eins
og Mogginn, en viljum þó full-
yrða, að það er alveg óhættfyrir
fólk að fara í Tónabíó. Mynd-
I ir, er ekki torskilin, né hefur
hún sérstakan þjóðfélagsboðskap
að flytja. Hún er bara skemimti-
leg. — A.B.
Bréf
Framhald af 3. síðu.
vinnur þau störf sem til falla hverju
sinni. Hann er orðinn báttsettur í
þjónustunni, ambassador. í raun-
inni er hann talinn Sjálfstœðismað-
u/r, en fer lágt með ■þólitískt álit
sitt, eins og þessir diplomatar gera
að öllu jöfnu. Eins og aðrir sendi-
herrar og þjónustumenn utanrikis-
málanna, þá er hann, eins og þú
bentir á, málpípa ríkisstjórnarinnar
hverju sinni. — Ritstj.
Hl STIFT
; MEÐ
! PERFUME
ii MJUKT i!i
! MEÐ l!i'
! PERFUME
nýtt islenzkt
hðrspray
HEILDVERZLUN
PÉTURS PÉTURSSONAR,
Suðurgötu 14 — sími 19062.