Mánudagsblaðið - 13.09.1971, Síða 8

úr EIND
ÍANNAÐ
Dauðaslys takk — Nýtt leikhús? — Herferð bregst — Ástæð-
an — Sofandi þjóð — Lögregluhúmor — Sjónvarpið og ís-
lenzkir skemmtikraftar.
ÞÁ ER Kristmundur J. Sigurðsson varðstjóri búinn að finna
út af hugviti sínu, að gatnamót Kringlumýrarbrautar og Háa-
leitisbrautar séu ekki annað en slysagildra, sem aldrei verður
annað uns búið er að koma þar upp umferðarljósum. Þetta
bentum við á hér í blaðinu fyrir nokkrum vikum, tvisvar, en
auðvitað vissu sérfræðingarnir betur og hafa ,,aflað“ sér
nokkurra árekstra og limlestinga síðan. Kannske er þó örugg-
ast að bíða eftir dauðaslysi. Þau virðast einna mest afger-
andi I öryggismálunum samanber þegar kona var loksins
drepin á horni Hringbrautar og Birkimels, en þar urðu áður
óteljandi árekstrar og lögreglan lét fylla skarðið, öem tengdi
akbrautirnar, einu slysi of seint.
•-------------------
„SKRlPALEIKURINN við Skólavörðustíg — í óteljandi þátt-
um" gæti vel verið auglýsing frá fangavörðunum í svokölluðu
tugthúsi þar. Borgarbúar og reyndar landsmenn allir eru farn-
ir að hlæja að þessum „útbrotum" úr fangageymslunni, þvi
raunverulega er ekki um neinar sniðugar aðgerðiir af hendi
fanganna að ræða, því þeir bara ganga út. Gamanið hefst
þegar vegfarendur sjá fangaverði á harðaspretti um miðborg-
ina að leita að þessum gæzludýrum sínum, sem eru eins og
strokuhross um alla borgina. Hvenær verður næsta frum-
sýning?
•-------------------
ÞAÐ ER alltaf dálítið spaugilegt, þegar herferðir hefjast með
því, að fyrsta orustan tapast. Máske er það máltækið „fall
er fararheill" sem stilað er upp á, en þó þykir mönnum það
dálítið undravert, að þegar herferðin gegn slysum hófst í
siðustu viku, þá urðu aldrei fleiri slys en einmitt eftir að
ein eftirtektarverðasta auglýsing sem enn hefur komið frá
umferðarnefnd birtist í dagblöðunum. Að venju er leitað af-
sakana, en aldrei hinna réttu orsaka, og er hart undir að búa,
að umferðarnefnd, sem stóð sig prýðilega þ. e. árangurinn
af aðvörunum um umferðarhelgarnar í sumar, skuli ekki reyna
að leita að kjarna umferðar-ómenningarinnar hér I borg ann-
arsstaðar en hjá drukknum bílstjórum, aukinni umferð og
skort á umferðarljósum. Allt eru þetta orsakir og gildar or-
sakir, en staðreyndin er hins vegar ökukennsluhættir og frá-
munalegt eftirlitsleysi í umferðinni, mannfæð götulögregl-
unnar og of fáir patról-bílar og bifhjól.
•-------------------
MIKIÐ SEFUR sú þjóð, ef ekki einn einasti maður vaknar
hvort heldur á björtum degi eða á nóttu, þegar skothríð dynur
á járnsíður skurðgröfu, brýtur rúður, tætir sundur vatnskassa
og veldur öðrum skemmdum. Einhverjir hljóta að hafa orðið
varir við þessi verk í Vatnsskarði og raunar er skylda þeirra
að upplýsa lögregluna um allt það sem þeir vita um málið.
Svona menn, ef upp um þá kemst, hafa auðvitað misst byssu-
leyfi æfilangt, en þá verður að auglýsa rækilega, svo afreks-
verk þeirra verði þjóðinni alkunn.
EN TIL ER húmor í sambandi við lögregluna þótt ekki sé það
hér á landi. [ Tékkóslóvakíu er ríkislögregla, auk venjulegrar
gæzlulögreglu í borgum. Eftir innrásina var algengt að ríkis-
lögreglan bankaði hart á dyr borgara á nóttum og hafði
þá burtu með sér svo ekki spurðist til þeirra aftur. Löngu
eftir innrásina var bankað harkalega á dyr í húsi gamallar
konu, sem gætti þess, meðan húsráðendur voru fjarri. Kon-
unni varð afar bilt við, skalf og nötraði en vissi sig þó ekki
hafa framið neitt gegn ríkinu. Samt fór hún loksins til dyra,
en létti nokkuð er hún sá mann í einkennisbúningi götulögregl-
unnar, sem sagði aðeins: — „Það er engin hætta á ferðum.
Ég vildi aðeins tilkynna yður, að það er kviknað í húsinu yðar".
ÞAÐ ER undarlegt, að ekki skuli meira gert að því að nota
íslenzka skemmtikrafta í sjónvarpinu eins og t. d. Ólaf Gauk
og félaga, Ragnar Bjarna o. s. frv. í stað þess að sækja þessa
óhemju lélegu skemmtikrafta tii Norðurlandanna. Okkar menn
og konur eru miklu betri, falla betur í smekk almennings og
(slendingar eiga heimtingu á, að sjonvarpið nýti þá enn betur
en láti afgangsruslinu skandinaviska lönd og leið. Hverjir eru
það, sem hljóta að græða á þessu rusli. Er kommission líka
búin að festa rætur í sjónvarpsefnisvalinu?
Lífvörður Nixons glæpa-
maður — Hneyksli í USA
Fyrir þremiur áruan var syni
auðugs bamkastjóra rænt í Los
Angeles. Krafizt var 25 miljóna
króna í lausnargjald. Faðir hans
greiddi þetta verð og fékk son
sinn aftur heilan á húfi, en þótt
heill her lögregiluþjóna og 30
sérhæfðir menn frá FBI leituöu
að barnsræningjamum, hvarf
hann sporlaust. Svo voru gerð-
air skipulagðar árásir á stór-
verzlanir og bíla, sem fluttu
peninga, og lögreglunni tókst
ekiki að upplýsa neina þeirra.
Hún hélt því fram að bak við
alla þessa glæpi stæði snjail
skipuleggjandi. Ronajld Lee Mill-
er, persónulegur lífvörður Nix-
ons forseta, elsliaði munað og
fagrar konur. Gríman féll af
hinum snjalla skipuleggjanda
fyi’ir framan kviðdóm í Los Ang-
eles. Einn aðstoðarmanna hans
hafði s-vikið hann . . .
Lúxus og duknklæði
Lögregluþjónn, sem stjórnaði
húsrannsókn í lúxusvillu Ron-
Það liggur við að maður sé
orðánn hræddur við aö storifa
greinarkom um kvitomyndir, —
ein'kum og þó sér í lagi eftir
að hafa skoðað fjöldagagnrýni
Morg’unblaðsdns, sem m,innir
m'ann fremur á .sjtoýrsilugerð.
um mjólkurafköst búpeniiigs, én'
umiságnir um kvikmynidir. En
sleppum þvi.
Aö hvatningu ýmissira - manna
og kvenna laigöi ég leiði : mína
á dö'gunum í Tónabíó til að
skoða myndina Mazuirki á rúm-
stokknum, dansika fimlu umör-
lög og ástir satolauss kennaravið
dansfcan „lýðhástoóla". Þetta er
bókuð dönsk gamanmynd og
Freisting á dönsku
alds Lee MilRer, S'agði réttinum
svo frá: „Þegar við komum inn
i íbúð hans í einu fínasta út-
hverfi Los Angeles, urðum víð
svo þrumtu lostnir að við mátt-
um vart mæla orð af vörum. A
öllum veggjum héngu ekta mál-
verk og listmunir. I innbyggðum
skápum voru meir en hundrað
hárkollur í öllum litum, og ekfla
vantaði fölsk skegg og föt af
öllu tagi. Það vantaðd jafnvel
ekki einkennisbúninga leigubíl-
stjóra og herforingja í flughem-
um. Ef dulargervið á að vera
gott þarf einnig að breyta and-
litinu, og þarna voru gerviör
af ýmsu tagi i litlum svörtum
leðurtöskum.
— Ronald Lee Miller var
meistari í dulargervum, — sagði
hinn opiniberi saksóknari, — og
þeim mun hættulegri.
Urawliaí glæpaferils
Glæpaferill hans hófst aðfara-
r.ótt annars apríl 1967, þegar
hann rændi syni bankastjórans í
vissulega gamanmynd, meira að
segja góö gaimianmynd. Auð-
vitað spyr maður ekfci að því
hvað „djarft“ er í dönskum
myndum, en það eru kynfæra
og samf'airasiýningar, ásamt ým-
iskonar bragðibætandi efnium
aukreitis og þama liggja Danir
sannarlega ektod í því, þó að
ekki sé - um listaveiik að ræða.
Danir eru húmoristar aö eðlis-
fari, eina þjóðin a£ svokölluð-
um norrænum stofni, sem eiga
það orð skilið', enda er landið
áfast meginlandinu, en hvorid
útnes né eyja. Klámið danska,
pomógrafían, þessd eindæma úr-
flutningsvarai þeirra og þjóðar-
sport, gengur að vísu oftar en
ekki of langt og er ennfremur
oftast smekikdaust með afbrigð-
um; hér fara þeir ektoi milliveg-
inn — allsberar stúilkur, brjóst-
in bústim, auignaskot að „limi“
karlmanns í baði o.s.frv., en svo
vel tekst þeim að hailda við gam-
anseminni og skapa noktour
bráðfyndin atriði, að með tilliti
til klámsins og meðferðar Dana
á því almennt, þá verðum við
að fyrirgefa þeim í þetta skiptið.
Efnið er eins „dansikt“ eins
og það er vendilega sto'lið frá
Ameríkönum, sem auðvitað hafa
eldrei þorað að sýna það, sem
Danimir leika sér að. Kennar-
inn, Oile Sölholt, er aðalhlutvenk-
ið og vissulega gerir leikarinn
því ákjósanleg skil, skopinu og
sakleysinu sikemmtilega blandað
saman og replikumar velsamd-
ar og sagðar fram. Kvennailiðið,
bæði nalkið og klætt lætiuir vdssu-
lega ekiki sitt eftir liggja, en þó
er rektorsfrúin þar langsamlega
eftirtektarverðust, þótt heldur
mistakizt x mazúrkanum, sem er,
af hennar hálfflu bæði of stirðleg-
Framhald á 5. síSu.
Ronald Lee Miller
einbýlishúsi hans í Beverly Hills,
og lét hann síðan lausan gegn 25
miljóna króna lausnargjaldi.
Þótt öll lögregla Kaliforníu-
ríkis og 30 sérfræðingar frá FBI
gerðu mjög uirufangsmikla leit
— gekk allt eins og ræninginn
hafði áætlað. Saksóknairinn út-
skýrði það á þennan hátt: „Mill-
er notað'i eina af sínum þús-
und grímum við barnsránið og
var í dulargervi tustousala. Og
hverjum gat dottið í hug aðþessi
tuskusali væri í raun og veru
stairfsmaður í alrítoislög'reglunnl,í,
— Það var líka furðulegt, sagði
dónaarinn, — að ránin skyldu
jafnan vera framin þegar mest
var af peningum á. þeim stað
sem rændur var.
Rétf tímasetning
Ekkert þessu líkt hafði áður
gerzt. Það var ráðizt á bíla,
sem fluttu peninga. Peninga-
skápair í stórverzlunum voru
sprengdir upp, einmitt á þeim
tínaa þegar sérstaiklega mikið íé
var í þeimi. Það var ráðizt á
póstbíla og þeiir voru rændir og
samkvæmt vitnisburði sjónar-
votta var ektoi hægt að sjáann-
að en menn úr póstþjönustunni
hefðu sjálfir verið að verki. Og
aiftur og aftur var brotizt inn í
þekktar stói-verzlanir í Los Ang-
eles og mörgum öðrum
borgum , . .
„Gamall kunningi"
Þessu hélt áfram þangað til í
febrúarbyrjun 1970. Yfirmaður
leynilögreglunnar í Alhambra
(Kaliforníu) vissi það ek'ki þann
dag að hann ætti mikla frama-
von í vændum. Lögreglan haifði
þá handtekið Jim nokkurn Po-
arson við innbrot í stórverzlun
í bonginni.
Búðarmaður einn hafði þekkl
hann, því að hann hafði keypt
af honum notaðan bíl. Pearson
var þá þegar eins og sagt er
„gamall kunningi lögreglunnar'1.
Jafnvel lö'gregluforinginn Jam-es
Harton, þekikti hann. Hann hafði
látið handtaka hann þrisvar á
árdnu, vegna smiásvindls, minni
háttar búðarþjófnaða, vanskila
og yfirhilmingar.
„Smáglæpon"
í auigum lö'greglunnar var
Pearson „smág!læpon“, sem hafði
oift hlotið refsingu, en var vairla
fær um að fremja meiri háttar
Framhald á 5. síðu.
Myndin í Tónabíói