Ísafold - 01.12.1883, Blaðsíða 2

122
í villu og svíma“, og enginn veit hvar
lendir eða linnir þessu óstandi; en þó
þykjast menn sjá þegar í hendi sjer, að
stjórninni muni nú þykja minna fyrir
að taka til bráðabirgðarlaga, envinstri-
mönnum að reka fjárhagslögin aptur.
Hjeðan er annars ekki annað frjett-
næmt að skrifa, en að tíðin er hin bezta,
og að Hovgaard, íshafskannarinn, er
nú á heimleið. Dijmphna losnaði úr
ísfjötrum 2. ágústmánaðar, varð föst
aptur nokkurn tíma, en komst til Vardö,
með skrúfuna bilaða, io. október. Hov-
gaard lætur annars vel yfir ferð sinni
og hennar árangri, að því er til kemur
vísindalegra og fróðlegra kannana eða
safna.
Stjórnin á Englandi lætur í veðri
vaka, að setulið Englands verði,
'Gð mestum þorra til kvatt heim frá
Egiptalandi innan ársloka, en hittmun þó
lengi dragast, að Englendingar fari það-
an alfarnir, eða skili öllu Egiptum í
hendur, svo óliðlega sem þeim þykir
þeim fara öll lagagæzla og landstjórn.
Tíðindin frá Englandi gefa í skyn, að
Torýmenn sje heldur að færa sig upp
á skaptið, en fyrir höfuðámæli er það
haft gegn Gladstone, hve Htið honum
hefir á unnizt til bóta á írlandi. þ>ar
verður heldur ekki fyrir neinn enda
sjeð, því írar versna nú aptur dag af
degi, og fólkið fagnar að eins hverri
fregn, sem berst af morðum og öðrum
illvirkjum. í'eníar eru nú engu betri
en gjöreyðendur á Rússlandi, og berast
sömu ráð fyrir: að vinna sem mest til
tjóns og eyðileggingar með tundur-
sprengingum. Fyrir skömmu, 30. okt.,
tókst þeim að leggja á þrem stöðum
sprengikúlur á eina járnbrautina, sem
undir jörð er lögð í Lundúnum. Við
sprenginguna limlestust 30 manna, en
mikil spell urðu bæði á vögnum og á
einni járnbrautarstöðinni. Einn af for-
ustugörpum Fenía i Amerlku, Donovan
Rossa, hefir ekki feimað sjer við að
hælast af þessu verki, og láta Eng-
lendinga vita, að þeir megi eiga við
meiri tíðindum búið. Á írlandi hefir
verið mikið um róstur, er kaþólskum
mönnum og prótestöntum hefir lostið
saman á fundum eða við prósessí-
ur. Optar en einu sinni hefir herlið
orðið að skerast i leikinn. írar skjóta
miklu fje saman, og á að vera heið-
ursgjöf Parnell til handa. Páfinn hefir
bannað þau samskot, en að því er ekki
farið.
Síðustu frjettirnar minntust á ferð Al-
fons Spánarkonungs til pýzkalands.
Heimleiðina lagði hann og um París, og
skyldi þá hjer höfðinglega við honum
tekið. En Frakkar höfðu heyrt, að
Vilhjálmur keisari hafði sæmt hann
yfirliðanafni þeirrar riddarasveitar í „úl-
ana“- liðinu — Ijettbúið lið með lagvopn
og pístólur, — sem situr í Strassborg, og
kallaði Parísarlýðurinn þetta til stork-
unar gert við Frakka. Konungi var
líka svo fagnað, sem við mátti búast,
en stjórnin hafði lítið gert eða ekkert
til fyrirvara. Grevy og flestir ráðherr-
anna tóku á móti honum á járnbrautar-
stöðum, en allt í kring stóð borgarlýð-
ur og skríll t þúsundatali, og er kon-
ungur gekk til vagns laust upp ópum
og óhljóðum. Alla leið til hallar sendi-
herrans frá Spáni fylgdu konungi köll-
in : „Ulanakonungurinn norður og nið-
ur“! „Svei honum yfirliðanum prúss-
neska!“ eða því um líkt. Alfons konungi
kom I hug að staðnæmast ekki í Par-
ís, og fara suður sama kveld, en bæði
ráðherra hans og Grevy báðu hann að
vera, og þiggja boð hjá forsetanum
daginn á eptir. Grevy tjáði fyrir kon-
ungi, hve litlar og ónógar hömlur stjórn-
in hefði í höndum til að aptra þeim
ólátum skrílsins, en sömu kveðjurnar
hefðu þeir svo opt átt Thiers og Gam-
betta, eða aðrir höfuðskörungar þjóðar-
innar. Boðið fór vel fram, en þar
saknaði Grevy hermálaráðherrans, Thi-
baudins, enda var honum mest um
kennt síðar, að Spánarkonungur varð
að þola svo miklar skapraunir, því hann
hefði skorazt undan að fá riddarasveit-
ir vagninum til fylgdar. Með öðru
fieiru dró þetta til að Grevy bað Thi-
baudin að víkja úr ráðaneytinu. Thi-
baudin var líka mesta traustabót frekju-
flokksins, vinur Clemenceaus, og því
þótti Jules Ferry, forseta ráðaneytis-
ins, mál komið að þoka honum úrsæti.
í hans stað kom sá hershöfðing^, sem
Campenon heitir, og hafði farið með
hermál í ráðaneyti Gambettu. Ráðaneyt-
ið skipa nú llka að mestum hluta Gam-
bettuliðar, og er um talað að Paul
Bert taki bráðum við kennslumálum,
sá maður er þau hafði á hendi meðan
Gambetta stóð fyrir stjórninni. í miðj-
um október ferðaðist Jules Ferry vest-
ur I Norðmandí, og hjelt þar, I Rúðu
og Havre, harðar tölur á móti frekju-
mönnum, og sagði meðal annnars. að
Frakklandi eða þjóðveldinu stæði af
þeim mesta óblessun og hætta, já. langt
um meiri en af Orleaningum eða öðr-
um einvaldsflokkum. Hann skoraði á
all þjóðholla menn og þjóðveldisvini,
að snúa sem bezt bökum saman á móti
svo illum fjöndum. petta hefir mælzt
vel fyrir I flestum Evrópublöðum, og
þegar frekjumenn ætluðu I byrjun þing-
tímans að draga lið að stjórninni, fóru
þeir mjög flatt, en hún bar góðan sig-
ur úr býtum.
Til hvers dregur með Frökkum og
Klnverjum er ekki enn hægt að sjá ;
Kínverjar eru í rauninni hræddir, en
gera hvað þeir geta til að hræða aðra
°g gefa I slcyn, að Evrópumönnum þar
I landi verði veitt atganga undir eins
og ófriður hefst við Frakka. Samning-
ana draga þeir á langinn sem við má
komast, en láta sem minnst á því bera,
hvert lið þeir veita „svartfána“-flokk-
unum í Tonkin.
þjóðverjar hafa nú lokið við hinn
mikla varða, sem stendur á hæð I Níeder-
wald við Rín, og er reistur til minn-
ingar um sigurvinningar þeirra á Frökk-
um 1870—71 og endurreisn hins þýzka
keisararíkis. pað er kvennllkneskja,
„Germanía", með keisarakórónu á lopti
I hægri hendi. Á stallanum erur fms-
ar myndir,—og þar, liggur oss við að
segja, „skrifuð mörg tlðindi, Niflungar
og Gjúkungar“ .Hjer sjest Vilhjálmur
keisari á hesti, og I kringum hann
alls kyns hersveitir með merkjum sin-
um á lopti. Keisarinn var viðstaddur,
er varðinn var afhjúpaður, og með
honum margir höfðingjar pjóðverja.
Hann hjelt höfuðræðuna, og minntist
þess enn, að her pjóðverja hefði farið
með handleiðslu drottins frá sigri til
sigurs, enda hefði það verið kall for-
sjónarinnar, sem hefði vakið þái87otil
þeirra afreksverka, sem hún hefði ætlað
þeim að vinna. „Ekki ertú einn I leik-
inum“, sögðu sumir í fyrri daga, er
svo bar undir, að ekki þótti „einleikið“
vera, og svo hefðu þá Frakkar mátt
segja við pjóðverja 1870.
Um þessar mundir hafa þegar hátíð-
ir verið haldnar í mörgum borg-
um á pýzkalandi I 400 ára fæð-
ingarminningu Lúters, en höfuðhátlð-
irnar munu þó standa og mest verða
við haft 10. þ. m„ fæðingardag Lúters.
Stjórn Ungverja hefir tekið það af,
að slaka til við Króata í málinu um
skjaldarmerki Ungverjaríkis við hliðina
á merki Króatalands, enda munu deilu-
efnin þykja nógu mörg með hinum
slafnesku kynflokkum, eins fyrir aust-
an Leitha og fyrir vestan.
Á Bolgaralandi hefir svo mikill á-
greiningur orðið með Alexander jarli
og hershöfðingjunum rússnesku, sem
mestu hafa þar ráðið til þessa, að hann
hefir beðið þá að vlkja úr sinni þjón-
ustu, en kvatt þá liðsforingja þarlenda
heim, sem staðið hafa I herþjónustu
Rússakeisara.
/ Litlu-Asíu varð I miðjum október
miki tjón af landskjálfta. Lífið ljetu
eitthvað um 100 manna, 200 urðu ör-
kumlaðir, en 3600 húsa hrundu niður I
bæ, er Tsmesme heitir, I Smyrna og
umhverfis þær borgir.
Frá Vesturheimi skal þess getið, að
friðargerð hefir loks komizt á með Chile
og Perú. Chileverjar hafa viðurkennt
Iglesias forseta Perúmanna, og kvatt
lið sitt frá Líma, höfuðborginni, og
fleirum borgum, en forsetinn hefir stefnt
til þings, að samþykkja friðarsáttmál-
ann. Höfuðatriði hans vitum vjer ekki,
en kostur mun á að segja frá þeim síð-
ar.—Á Haiti er allt I uppreisnar-róti,
og Port-au-Prince, höfuðborgin, nær því
gjörsamlega I eyði lögð.