Ísafold - 16.12.1885, Blaðsíða 3

215
Vegagerð á J>orskafjarðarheiði. Mjer
hefir komið til hugar, að mmnast með nokkr-
um orðum á veginn á forskafjarðarheiði,
sem mjer finnst vera einn með helztu þjóðveg-
um landsins, en nú um langan tima hefir ekki
verið hreyft við, hvorki unnið að honum eða
talað um annað en hann væri fullgóður það
sem komið er; en mjer virðist hann hafa svo
marga og stóra galla, sem hægt er að koma
fyrir á jatnstuttum spotta.
J>að er fyrst, að hann er lagður á mjög ó-
heppilegum stað, og kemur þess vegna aldrei
almeuningi að tilætluðum notum, þar sem hann
nú er. Annað er það, að það er mjög litið kapp
lagt á að gera þann umrædda veg:, þar ekki
hafa nú ár eptir ár fengizt peningar til þess.
Sýnist það þó mjög nauðs\n)egt, að kapp væri
lagt á að gcra veg yfir þá heiði, sem er jafu-
fjölfannn þjóðvegur og póstvegur vetur og sum-
ar, og þar að auki landssjóðsvegur. En það
sjer nú ekki vel á þeim vegi, þvi heiðin er jafn
ófær og hún var áður fyrir þann veg sem lands-
sjóður kostaði, og getur vel heitið mestan hluta
ársins alveg vegleysa, bæöi fyrir menn og hesta;
nema þeir, sem verða að nota gamia veginn sem
fyrir mörgum árum var talinn ófær og það með
rjettu. Og er bágt til þess að hugsa, að menn
skuli leggja erfiði og peninga í þann veg, sem
verður að engum notum; hann er látinn vera
hálfgerður ár frá ári, hann verður ekki farinn
nema nokkrar vikur á sumrinu, þegar fara má
allt sem fariö verður nokkurn tima. Hann er
lagður á þeim óheppilegasta stað, sem orðið
gat, yfir algerlega ófæru, og virðist þó sannar-
lega þörf á, að gera vegina sem greiðfærasta
og leggja þá svo liaganlega, að þeir yrðu sem
optast farnir, vetur og sumar, og þó hvergi
jafnnauðsynlegt, eins og yfir fjölfarnar heiðar,
þar sem almennt er verið að brjótast yfir þær
lítt færar og jafnvel ófærar, hvort heldur það
er af nattúrunnar völdum eða manna völdum.
Nú vil eg lika geta þess, hvar mjer hefir
komið til hugar að vegur yrði lagður betri en
þessi svokállaði ífyi vegur eða rjettara sagt ó-
vegur, og það er heim brúnina á Kollabúðadal,
að austanverðu, og ofan Töglin; og mun sá veg-
ur optast fær; bæði veröur þar jafnaöarlega mínni
fönn og eugin gil eða ár’ sem verða nokkurn
tíma ófær, og mjer hefir ekki fundizt það mik-
ið lengra en þar sem vegurinn nú liggur heim
dalinn sem er jafnaðarlega ófær af fönnum og
svo er þar gi), sem optast er ófært. Ekki
mundi heldur kosta mikið meira vegur heim
brúnina ofan að bæ, heldur en að endurbæta
veginn, sem áður var lagður; því það verður
aldrei vel gert nema með miklum kostnaði.
J>að kann vel að vera, að vegurinn þyki
nokkuð bættulegur eptir þessari brún í byljum
og myrkviðri; en þó finnst mjer það ekki svo,
að ekki mætti þess vegna hafa þar veg, ef
honum væri aunars breytt; því það er einung-
is brött hlíð, en ekki klettar, og leggur á sum-
um stöðum snjóhengjur. En það er svo mjög
víða, að þannig hagar til og verður ekki um
flúið, og þó talinn lítill galli, sje vegurinn að
öðru leyti góður, enda mun það seintverða, að
vegur komi á J>orskafjarðarheiði sem ekkert
verði að fundið, og getur þó mikið breytzt til
batnaðar. Rvík í júlímán. 1885.
Arni Gislason (vestanpóstur).
Ferðapistlar
eptir
f.'btua-ÍS eVliotoc’ðoeM.
(xxiii)X0_
Neapel 30. maí 1885.
Hvergi hefi jeg komið hjer í kring um
Neapel, þar sem mjer hefir þótt jafn ynd-
islega fagurt, eins og á Capri.
Ey þessi liggur fyrir utan Sorrentóskag-
ann, og er hún girt háum hömrum nær á
alla vegu; þangað er rúmra tveggja stunda
ferð á gufuskipi frá Neapel.
Gufuskipin, er fara til Capri, liggja út á
höfninni, en eigi við land, svo fjöldi báta er
á ferðinni fram og aptur með farþegja milli
skips og lands. Á þilfarinu var mesti
mannfjöldi, ferðamennvir ýmsum löndum, og
mátti þar heyra margar tungur. f>ar var
stór flokkur af Englendingum, sem hlýddi
einum foringja, er benti þeim á, hvað skoða
skyldi. það er orðið algengt, að slíkar
Englendingalestir fara um löndin sem logi
yfir akur; stór verzlunarhús í London aug-
lýsa, að maður geti fengið að sjá tiltekið
land fyrir visst verð, ef nógu margir fást til
þess að verða samferða; geta menn á þann
hátt ferðast töluvert ódýrara en ella; en
hver sá, sem er í slíkri lest, verður að fylgja
forustusauðnum, sem til er fenginn að sýna
hið merkasta; verður því lítið frjálsræði
fyrir einstaklinginn. í þessari lest voru
menn úr öllum áttum. Jeg hafði t. d. tal
af einum kaupmanni frá Nýja-Sjálandi,
sem var að fara skemmtiferð um Európu;
er það hinn eini andfætlingar, sem jeg hefi
hitt á ferð minni.
Á skipinn var mikil gleði og glaumur;
því enginn hugsaði um annað en að skemmta
sjer sem bezt; þar var fjöldi af sölumönn-
um, sem voru að pranga með kóralla, ýmsa
smíðisgripi o. fl. Farþegjarnir sátu á stól-
um og bekkjum undir sóltjöldunum og
þyrptust saman í smáflokka; voru sumir að
reykja, sumir að drekka Capri-vín eða
Marsala; unga fólkið að hoppa fram og
aptur, segja skrítlur og hlægja, en á miðju
skipinu stóðu nokkrir söngmenn frá Neapel,
ljeku á »guitara« og sungu þjóðsöngva, en
skipið leið áfram fram með ströndunum
og hömrunum á Sorrentó-skaganum um
sjóinn spegilfagran.
f>að er ekki ofsögum sagt af því, hve
sjórinn er fagur við Napoli; sama sjávarlit
hefi jeg aldrei sjeð á Islandi; hafið er dimm-
blátt, eins og blámi í hyldýpis-jökulsprungu;
en öldukambarnir loga sem hráðið gull, þeg-
ar sólargeislunum slær á þá.
Vjer stóðum við dálitla stund í Sorrentó;
það er mjög fagur bær; húsin mjallahvít
innan um skógana á klettabrúnunum, en
þrep höggvin í klettana og hellrar.
Vjer stefndum upp undir hæstu hamrana
norðan til á Capri til þess að skoða filá-
hellir. Eyjan er yfir 1800 fet á hæð og
hefir brimið brotið dældir í hamrana og
hellisskúta, og erBláhellir frægastur þeirra
allra.
Hellir þessi fannst eigi fyr en 1826. Er
mjög lítið op inn að fara, en stórar hvelf-
ingar, þegar inn er komið, og mikill hluti
hellisins neðansjávar. f>ar biðu smábátar
við hellismunnann, og komust 3 menn í
hverja kænu. f>egar inn er farið, verða
menn að leggjast niður í bátunum til þess
að reka sig ekki upp undir.
þegar maður er skroppinn inn fyrir
dyrnar, gefur heldur en eigi á að líta; allt
sýnist þar inni ljósblátt með einkennileg-
um blæ, hvelfingarnar, mennirnir, bátarn-
ir; við hvert áratog glitrar sjórinn eins
og maurildi, með gylltum og silfruðum blæ.
þetta einkennilega litskraut hefir gert hell-
irinn frægan um ailan heim. Til þess,
að birtan komist inn í hellirinn, verða
ljósgeislarnir fyrst að falla gegnum sjóinn;
því hellismunninn er svo lítill, og svo slær
ljósbláa glampanum frá vatninu upp um
hvelfingarnar. Inni í hellinum voru 10
bátar og var gott svigrúm fyrir alla. það
var eins og vjer værum komnir í annan
heim í þessum kátlegu ljósaskiptum ; þögn
var yfir öllu, en bátarnir liðu áfram eins
og Karons-ferjur með bleikar vofur, og
hurfu f myrkrinu til beggja hliða.
þegar vjer vorum búnir að skoða hellir-
inn, hjeldum vjer suður með berginu að
lendingarstaðnum; þar er hallandi land,
en bratt niður að sjó, allt reyfað í skógi
og hús- á milli, en allmikið þorp niður við
sjóinn. þegar vjer vorum komnir nálægt
landi, komu á móti oss bátar með strákum
á syngjandi; þeir rjeru að skipinu og buð-
ust að sýna íþrótt sína, því þeir eru synd-
ir sem selir; köstuðu menn í sjóinn stór-
um eirpeningum, og sást þá í sama svip
í iljarnar á strákunum, og kom allt af ein-
hver þeirra upp aptur með skildinginn í
hendinni eða milli tannauna.
þegar vjer komum í land og settumst á
svalirnar fyrir framan gestgjafahúsin við
sjóinn, komu til vor laglegar stúlkur með
karfir fullar af kóröllum, er þær buðu til
sölu, og var mikið af þeim keypt.
Capri er aflöng og söðulbökuð; hæstu
klettarnir eru að norðau, en suðurendinn
lægri. Jeg fjekk mjer múlasna og reið
upp á eyna; hljóp strákurinn, sem átti
með asnann, allt af á eptir mjer með prik
í hendi, og hottaði og truttaði á asnann;
var þess reyndar engin þörf, því reiðskjót-
inn var viljugur og brokkaði, þó bratt væri.
Uppi á eynni er þorpið Capri; þar eru