Ísafold - 13.06.1888, Qupperneq 2

106
bætti það heldur ekki um, að Tisza, stjórn-
arforseti Ungverja, tók því fjarri, að
stjórnin hlutaðist til um munasendingar til
allsherjarsýmngarinnar í París að ári, eða
tæki að sjer neina áhyrgð, og sagði lönd-
um sínum ráðlegast, að draga sig hjer í hlje
með öllu. Ástæðurnar voru, að allt væri
svo á hverfandi hveli á Frakklandi, og
engin kynni fyrir að sjá að svo stöddu,
hvenær þjóðarfriðurinn yrði rofinn. — Eng-
lendingum hefir þótt forsjállegast, að
efla kastala sína og varnir á Malta,
Gibraltar og við Calais-sundið, en aukið
framlögur til hers síns bæði á sjóog landi.
Frá Balkanslöndunum mörgum kvitt fleygt
um ókyrð og ólgu og þær undiröldur, sem
rísa af leyniráðum Bússa. Sannfrjett þó
kallað, að þeir hafi sent erindreka til
Aþenubotgar, og látið þar frammi hafa
fylgisfortölur og hin fegurstu heit við Grikki
(ávæning um Miklagarð?).
þetta og því um líkt kynnu sumir að
kalla »grýlu« og skráveifur, eða niðrunar-
fýsi við blessaðan Bússann. — En »sínum
augum lítur hver á silfrið*.
„Nú er mikiö um sólskin og sunnanvind — ok
Sörli ríör í garö. Ljósvetningas.
Danmökk. Svo gæti maður nú gert
Höfn upp orðin, en biðill hennar yrði
þá Silfri að heita. Lengi hefir á allra vör-
um leikið: »Nú kemur miljónin!«, og lengi
hefir svo verið við búizt, að henni skyldi
allar dyr opnar standa. f>að fer nú sam-
an, veðurgæði og aðsókn góðra gesta og
ríkra. Hins vegar finnur fólkið til gleði og
hreifings af því, að allt hefir tekizt hið
bezta tilmeð sýninguna, og að allt mælist
hið bezta fyrir erlendis, og viðurkennt, að
hún slagi hátt upp í stórsýningar í öðrum
löndum.
f>að er sem Danir láti pólitíkina heldur
f þagnargildi, sem stendur, er við svo
mörgu skemmtilegu — og þar með fjár-
föngunum — er að líta. Allt um það er
kvittur á ferðum um nýja tilraun af hálfu
hægrimanna að binda þá — og fleiri þó —
einkamálum um samkomulag, sem í vor
voru svo langt leiddir. Að því búnu skyldi
þing kvatt til aukasetu og þar fjárlögin
fyrir umlíðandi fjárhagsár samþykkt, eptir
tilhliðrun af beggja hálfu í þeim málum,
sem mest ber á milli. Svo skal þá kon-
ungi auðnast, að sjá allt* hjá sjer í laga-
stellingum 15. nóv., 25 ára afmælisdag
ríkis síns. Hvað hjer er hæft í, eða hvað
úr rætist, verður tíminn að sýna.
Sjötíu ára afmæli Hostrups (skáldsins)
bar upp á fyrsta í hvítasunnu. Honum
var þá færð í heiðursgjöf silfurskál með
6500 króna. Viku síðar veizla honum
haldin af vinum og kunningjum á Skyde-
banen; þangað kom til hans stúdenta-
prósessía með kyndlum um kveldið, en í
þeim kveikt í Begensgarðinum.
Látizt hafa: landi vor Gisli Brynjólfsson
dósent við háskólann, eptir margra ára
vanheilsu, og skáldið Chr. K. F. Molbech (f.
1821). Eptir Molbech liggja, auk ljóðmæla-
safns, ýms leikrit, og sum þeirra talin með
snildarverkum. Mestu sæmd hafði hann
og af þýðing sinni á stórfrægðarljóðunum
eptir ítalska skáldið Dante, sem heita:
»La divina commedia« (eins konar leiðarsaga
um vistir annars heim — helvíti, hreins-
unareldinn og paradís).
Nokeguk og Svíaríki. Afmælisdag rík-
islaganna (17. maí) ýms hátíðarhöld í
Kristjaníu og ræðufundir. Björnstjerne
Björnsson var þann dag í verkmannafylk-
ingu, og hjelt eina af jötunmóðsræðum
sínum, þar sem fram var haldið almenn-
um kosningarrjetti, en málinu sneri til
harðvítugustu atgöngu gegn stjórninni og
forustu hennar, Jóh. Sverdrúp. Kjarkur
hans, vitsmunir og afreksvek á fyrri og
fyrirfarandi árum, til þess yfir lauk með
konungi og þingi — allt viðurkennt að
vísu og lofsamlega um talað. En þar sem
kom til frammistöðunnar síðustu árin, gaf
afstyrmi eitt að líta. Líkt svo við Móses,
að Sverdrúp hefði náð að sýna Norð-
mönnum fyrirheitisland frelsisins og sjálfs-
forræðisins, en megnað ekki að leiða þá þar
inn. Á þessu misjafnt tekið, og í blaði
Hedlunds í Gautaborg (»Haudels- och Sjö-
farts-tidning«), einu bezta blaði á Norður-
löndum, er svo að orði komizt, að þeir
dragi sig sjálfa á tálar, sem nú veita
Sverdrúp hörðustu átölur, eða treysta
því, að Steen og Qvam eða aðrir reynist
þeir forustubetrungar, sem þeir ætla, þó
þeir nái sæti Sverdrúps. Annars er nú
fleygt, að Sverdrúp hafi sagt sjer einráðið
að fara frá stjórninni með haustinu. —
Tveir af ráðherrunum, Bichter og Sören-
sen, hafa nýlega sagt sig úr ráðaneytinu.
Svíakonungur nú á heimsiglíngu frá
Frakklandi, en kemur við á Englandi.
Snemma í mánuðinum stóð grein í blaði
Hedlunds, sem fyrr var nefnt, um »Dan-
mörk og lsland«. Hjer sýnt fram á, að
Dönum geri glámskyggni, ef þeir geri ekki
sem bráðastan bug að þeirri breytingu
stjórnarskrárinnar, sem íslendingum geðj-
ast að. |>að hljóti að eins á hið verra að
vita, ef deilan lengist úr því, sem komið
er. Að hlynna að og gegna öllum sann-
gjörnum kröfum íslands, verði stjórninni
til sæmda, sættir og samkomulag hvorum-
tveggju til gagns og góða, en hitt viti á
vanzaveginn, að beita íslendinga harðræði
eða traðka á þjóðrjettindum þeirra. Dan-
ir megi ekki gleyma, að þeir eigi hjer um
mikið að bæta.
Látins er að geta þess prófessors í heim-
spekingadeild háskólans í Kristjaníu, er
Pontus Vikner hjet. Hann var sænskur
og einn af lærisveinum Boströms, heim-
spekingsins sænska. Jafnt á lopt haldið
lærdómi hans og ritsnilld, sem rit hans
um fagurlista- og heimspekileg efni bera
vott um. Á andlegt fjör hans og atgerfi
lagði þar að auki bjarma af heitri og óbif-
andi trúrækni. Virtur og elskaður af öll-
um, sem hann þekktu.
England. Hjeðan fá tíðindi flutt, sem
stendur. Blöðin tala um tvær sýningar—
aðra í Glasgow, iðnaðar- eða verknaðar- og
landbúnaðarsýning, stórfengilega, en hina
í Kensington í Lundúnum. Um hina síð-
ari vitum vjer, að hún er kölluð ensk og
dönsk, og var henni lokið upp fyrir gest-
um 19. f. m. J>ar sýnd listaverk, upp-
drættir og fagursmíði frá Danmörk, ásamt
ýmsum þjóðkennilegum atbúnaði (t. d.
Amagerbúa) og búningum. J>ví, sem hjer
ber til gróða, verður varið til að auka þann
barnaspítala, sem prinsessan af Wales hefir
stofnað í Lundúnum.
Á fundum Ira mest rætt um páfabrjefið,
og þó forvígismenn þeirra tali um það með
varhygð, mótmæla þeir því sem fastlegast,
að páfinn eigi neina heimild á að hlutast
til baráttunnar fyrir landsrjettindum Ir-
lands, og þá sízt að gera hana erfiðari en
hún hefir verið frá öndverðu.
Látins er að geta frægs manns, Charles
Brights að nafni. Hann varð 56 ára að
aldri. Hann lagði hina fyrstu frjettalínu
yfir Atlanzhaf, en margar fyrri og síðar
landa á milli.
J>ÝZKALAND. Keisarinn virðist nú vera
í stöðugri apturbata, en fyr hefir merki
sjezt til, og síðustu rannsóknir Virchows
láta vel yfir ástandi hálskirtlanna. Lækn-
unum þykir sem fyr, að hann leggi of
mikið á sig af stjórnarönnum, og það get-
ur verið næðisins vegna, að hann hefir
fallizt á að flytja sig til hallargarðsins
Friedrichskron við Potsdam. Nýlega (20.
f. m.) var hann við brúðkaupsvígslu yngsta
sonar síns Heinrichs og Irene prinsessu af
Hessen.
Frelsismenn á J>ýzkalandi fagna hverju
einu, sem eflir traust þeirra á frjálslyndi
keisarans. Svo þótti vott gefa fyrir
skömmu, er keisarinn hafði staðfest lögin
um lengingu kjörbilsins, og hann ritaði
brjef til ráðherra innanríkismálanna (Putt-
kamers), þar sem hann leggur ríkt við, að
nú verði það í móti að koma af hálfu stjórn-
arinnar, að hafa dyggan og grandgæfilegan