Ísafold - 14.05.1890, Blaðsíða 3

155
og kúfiskinum að innanverðu, að hann tek-
ur ekki nema tálbeitu. Fáist einhverstaðar
smokkfiskur, þá þjóta menn hjer úr sýsl-
unni með svo þúsundum króna skiptir til
smokkfiskkaupa, og beita honum í yztu
veiðistöðinni í Bolungarvik að vetrinum.
Hjer er annars allt sem að sjó lítur kom-
ið í eitthvað lítt viðráðanlegt gegndarleysi
með útreiðingu og beitubrúkun. Hingað
hafa komið úr öðrum sýslum menn svo
hundruðum skiptir eins í vor og endranær.
og því standa hjer margir útvegir uppi,
fyrir mannaskort. pað er ein með fleir-
um ófarsælum afleiðingum hinnar miklu
blautfisksverzlunar, að kaupmenn þurfa
miklu fleira fóllc í vinnu en áður, og þeir
einir standa við að bjóða þau laun, sem
skipaeigendur treystast eigi til að bjóða
mönnum til þess að róa, svo þeir láta
heldur útveginn standa uppi.
Nótabátar þeir, er ganga hjer af ísa-
firði á fisk, hafa aflað fremur vel úti fyrir.
Stærri fiskiskip hafa eigi komið inn síðan
þau lögðu út.
Vörur komnar hjer í flestar verzlanir.
Heilsufar fólks er yfir höfuð gott, og
skepnuhöld einnig.
Skaptafellssýslu (miðri), 27. apríl:
Veðrátta mjög mild og fremur vætusöm,
svo grasið sprettur vel. Fyrir löngu er
allur klaki úr jörðu, og mátti því vera
búið að sá í kálgarða, hefðu menn kom-
izt til þess.
Kaupskip kom á Hornafjörð frá Djúpa-
vogsverzlun rjett eptir páskana og annað
kom á Papós á sumardaginn fyrsta, frá
Johnsen. — Kaffið er á báðum stöðum
1,20 aur.
Um Bismarck, er hann sleppti völdum,
kemst enskt tímarit þannig að orði:
„Enginn maður. sem nú er á lífi, getui
borið á fótum sjer ilskó þessa Olymps-
goðs vorra tíma, nje dregið ör fyrir odd
á boga hins prússneska Odysseifs.
Sú kynslóð, sem nú er uppi, hefir aldr-
ei litið svo í mót austri, austur yfir Eng-
landshaf, að eigi sæi hún jötuninn Bis-
marck gnæfa þar við himinn álengdar.
Undan yglibrún hans brunnu haukfrán
hvarmaljós nótt sem nýtan dag, eins og
sæi i fallbyssumunna fram úr rammgjörvu
kastalavirki, og var svo að sjá, sem aidr-
ei festi þau blund; og aldrei hefir liðið
svo nokkur stund í nærri þvi þrjátíu ár,
að vjer höfum eigi heyrt hið þjetta fóta-
tak Bismarcks, varðmannsins örugga, fyrst
fyrir Prússaveldi, siðan fyrir þ>ýzkaland
og eptir það fyrir alla Norðurálfu, er hann
stikaði varðstöðva-braut sína þindarlaust,
hafandi sivakandi gætur á öllu því, er
honum var trúað fyrir. þ>að er örðugt
eða því nær ómögulegt að hugsa sjer, að
hann skuli nú vera farinn, — að riki hans
skuli hafa undir lok liðið á einni nóttu,
og að nú skuli nýir og óþekktir menn
handleika veldissprota hans, er hinn mikli
ríkiskanselleri skók í gær í sinni ómjúku
en þróttmiklu mund. þ>ýzkaland Bis-
marks-laust, — það er eins og að sjá
Sviss Alpafjallalaust".
CaprÍTÍ, í’íkiskaiisellerinn nýi, er Vil-
hjálmur keisari kaus til að taka við af
Bismarck, heitir fullu nafni George von
Caprivi de Caprera de Montecucculi, og
er af ítölsku kyni að langfeðgatali. Hann
er tæplega sextugur að aldri, hefir verið
í öllum herferðum þ>jóðverja síða 1864
og gat sjer ágætan orðstír í ófriðnum við
Frakka 1870—1871. Hann var flotamála-
ráðherra á £>ýzkalundi 1884—i88g. „Hann
er mjög líkur Bisman k á velli, sumir
segja svo líkur, að margur mundi ætla
að þeir væri bræður eða jafnvel tvíburar.
Á hæð hefir hann samt heldur vinning-
inn af fyrirrenn ra sínum og er fullt eins
herðabreiður,en viðlíka breiðleiturogkjálka
mikill, með grátt yfirskegg mikið, kafloðnar
augahrýr, hálsdigur, hvasseygur og snar-
eygur. og hefir á sjer blóð- og járn-keim,
mýktan af kurteisis-hógværð þeirri, sem
stjórnvitringum ig. aldar er svo töm.
Hann er dável máli farinn, en fáorður.
Hann mun vera hægur í orði, en harður
á borðr1.
Gistíhús-kurteisi.
Við tveir ferðamenn fengum fvrir nokkrum
kvöldum loks eptir langa mæðu næturgisting í
einu gistihúsinu í Reykjavík, sem kvað hafa bæði
rjett og skyldu til að hýsa ferðamenn fyrir borg-
un. Við komum þar fyrst kl. 10l/2, og var þá búið
að læsa öllum dyrum, þótt ekki væri áliðnara.
Við leituðum þá fyrir okkur í öðrum gistihúsúm
bæjarins, og var hvergi rúm að fá, þótt undar-
legt megi virðast. þá hurfum við aptur þangað,
er við urðum áður frá að hverfa, náðum þá tali
húsráðanda og fengum með hörkumunum le%t
hjá honum sitt fletið handa hvorum okkar, gegn
fyrirframborgun, er við greiddum umtalslaust, eins
og upp var sett, þótt við höfum reyndar eigi van-
izt þvi áður, og það þó fullt eins hefðarleg gisti-
hús hafi verið.
En sagan er ekki þar með búin.
þegar við vorum nýlega lagztir til svefns, eða
á að gizka klukkan 1 um nóttina, vitum við eigi
fyrri til en að vaðið er inn þangað sem við sváf-
um, með lítilli hæversku eða kurteisi. það er þá
húsráðandinn sjálfur, veitingamaðurinn, og hefir
mann í eptirdragi okkur alveg ókenndan, en ekki
algáðan, að okkur heyrðist, og skipar honum að
öðru rúminu, sem við höfðum leigt og vorum
háttaðir i. ( En er við vildum eigi láta okkur það
vel lfka orðalaust, brást húsráðandi reiður við, og
lauk svo, að við kusum að fiýja rúmin og nætur-
staðinn, er við höfðum borgað fyrir fullt verð, og
urðum að hafast við úti á strætum bæjarins alla
nóttina til morguns.—Yeður var blítt, svo að okk-
ur sakaði að vísu eigi; en við þykjumst vita, að
veitingamaður þessi mnndi hafa haft sömu siði í
frammi, þótt öðruvísi hefði á staðið, og gat því
verra af hlotizt. En hvað um það: okkur virðist
annað eins háttalag mjög svo óforsvaranlegt í
alla staði. J>að var heimskulegt meinleysi okkar,
að við ltærðum eigi veitingamann þenna fyrir yfir-
valdi. En við höfum ásett okkur að halda spurn-
um fyrir um háttalag hans framvegis, og munum
eigi hlífast við að birta uafn hans, og sjá um, að
hann sæti frekari áhyrgð, ef hann leikur því likt
framar og bætir eigi ráð sitt.
Staddir í Iteykjavik 13. mai 1890.
Tveir ferðamenn.
PENING ABUDD A hefir gleymzt hiá A.
Jespersen veitingamanni. Eigandi borgi auglýs-
ingu þessa.
Hljóöberinn.
»þjer — þjófur — þjer — svikari — þjer —
morðingí — þjer — ræningi! — », öskraði hann
inn í hljóðberaun.
<iVið skulum nú vera rólegir, og halda
okkur við efnið. Jeg þarf nauðsynlega að
halda á 5000 dollurum; og ef þjer viljið gera
svo vel að greiða mjer þetta fje þegar í stað,
þá skaJ jeg gjarnan afsala mjer allri skemmt-
uninni af að sjá húsið yðar brenna, og, meira
að segja, jeg skal þá ekki gera yður neitt
mein».
«þjer rúið mig inn að skirtunni! þjer
komið mjer á vonarvöl!» — tautaði Wood.
«þjer eruð víst að gera að gamni yðar,
herra Wood ! — þjer hljótið að vera stór-
auðugur maður og græða á tá og fingri, því
allt af helzt svínafeitin í jafnháu verði».
«Jeg get það ekki», svaraði Wood, og
stundi við.
»þjer aetlið að neyða mig til að . ... nei —
hugsið yður um, góðurinn minn; jeg stend
með eldspýtuna í aunari hendinni og stokk-
inn í hinni. — Segið já — eða — nei. —Ætlið
þjer að borga þessa 5000 dollara?»
«Já — jeg má líklega til», svaraði Wood,
og stundi við.
«það er gott. Bptir fá augnablik mun að-
stoðarmaður minn koma inn á skrifstofuna
til yðar, til að taka við fjenu, og þegar hann
er búinn að taka við því, mun hann segja
yður orðtak okkar, og þjer hafið það síðan
upp fyrir mjer í gegn um telefóninn. Jeg
ætla að láta yður vita fyrir fram, að við
getum hvorki notað víxla nje ávísanir.
Hana ! — nú slær klukkan fjögur. I þessu
vetfangi kemur aðstoðarmaður minu inn til
yðar».
Wood leit aptur fyrir sig ósjálfrátt, og
sjer þá mann standa þar, sem leit reyndar
út fyrir að vera allra mesta nettmenni.
«Jeg átti að taka hjer við 5000 dollurum
fyrir hann Smidt*, mælti komumaður, heldur
stuttaralega.
«það stendur heima», svaraði Wood, lauk
upp peningaskápnum í snatri, taldi seðlana
fram á borðið, og fjekk hinum ókunna manni
þá.
Hann tók við þeim með þurlegum embættis-
svip, og stakk þeim í vasa sinn.
«Getið þjer ekki látið mig fá góðan vindib ?
segir hann svo.
«JÚ, það er guð-velkomið», svaraði Wood,
og rjetti honum vindlahylki sitt. #En viljið
þjer nú ekki gera svo vel að segja rnjer
orðtakið ?» bætti hann við, og skalf á leggj-
unum bæði af hræðslu og reiði.
«Gjörið rjett og óttizt engau mann ; — þá
er öllu óhætt», svarar hinn ókunni maður,
hneigir sig fyrir kaupmanni og fer.
Wood gekk að hljóðberanum og kallaði:
«Gjörið rjett og óttizt engan mann ; þá er
öllu óhætt. — En má jeg nú ekki biðja yður,
góði herra Smidt, að hafa yður til vegar sem
allra fyrst. þjer megið gjarnan láta hálminn
vera ‘kyrran þar, sem hann er, en konuna
mína..........»
«Henni er óhætt; jeg skal ekki snerta eitt
hár á höfði hennar. — Jeg er drengskapar-
maður*.
Wood kaupmaður andaði 5000 dollurum
ljettara.
Hann fór nú að halda heimleiðis; aldrei á
æfi sinni hafði hann flýtt sjer annað eins,
og aldrei hafði hann kviðið eins mikið fyrir