Ísafold - 13.09.1890, Blaðsíða 3

au5
Var honum fagnað þar engu miður en í
fyrra, með því að vimltfca hefir haldur auk-
izfc en minnkað síðan milli þeirra voldugu
ríkja, ekki sízt fyrir landaskiptasátfcmálann
(í Afríku) í vor. A heimleiðintii kom hann
við á Helgolandi 11. f. m., en daginn áður
hafði eyin verið seld í hendur þýzkum yfir-
völdum samkvæmt áminnztum sáttmála.
Keisari stóð við á eynni 4 stundir. þar var
mikið um dýrðir, eptir föngum. Var keisari
í bezta skapi, og segja menn að honum þyki
meiri fengur í hólmanum en efni eru til, og
mælti fagurlega fyrir minni ömmu sinnar,
Viktoríu drottningar, f veizlu, er hann þáði
þar, en kvaddi eyjarskeggja alla, er þar
voru nærstaddir, með handabandi, og þeir
bræður báðir, Hinrik og hann.
Fám dögum síðar hjelt keisari austur til
Pjetursborgar, sjóveg, að heitnsækja Alex-
ander keisara, eptir heimboði hans. Var þar
stórmikið um dýrðir, hersýningar og margs
konar viðhöfn. Hefir Alexander verið miklu
betur til frænda síns síðan í haust að hann
heimsótti hann í Berlín, en áður gerðist.
Vilhjálmur keisari hefir gefið 10,000 ríkis-
mörk (9 þús. kr.) nauðstöddum mönnum í
Hammerfest í Noregi eptir bæjarbrunann
þar í sumar.
Kcleran á Spáni. Fram í miðjan f.
mán. var kólera búin að gjöra vart við sig
þar í 87 bæjum, og 1000 manna dánir úr
henni. Af 550 íbúum í einu þorpi höfðu 118
fengið sóttina og 66 dáið úr henni. I einu
þorpi nálægt Valencia var nærri búið að
kviksetja konu, er spítalalæknir hafði sagt
dauða úr kóleru. Líkið var flutt samdægurs
út í kirkjugarð, góðan spöl fyrir utan þorpið.
A leiðinni tók fólk á engjum, þar sem líkið
var flutt fram hjá, eptir því, að lokið á lík-
kístunni lyptist upp og koma út hönd. Kon-
an hafði fengið ómegin og raknað við. Hún
hresstisfc skjótt og varð albata.
Stjórnin í Portúgal hafði sett hervörð við
landamærin, en þó hafði sóttin komizt þaug-
að, til Lerena í fylkinu Badajoz, og urðu
menn felmtsfullir við.
Stanley var á leið til Sviss með konu
sína, til að njóta þar næðis um hríð. Borg-
arstjórinn 1 Cardiff hafði hann beðið hann að
koma þar og þiggja að sjer veizlu, en Stan-
ley þakkaði fyrir og sagðist vilja heldur
ferðast 1000 mílur en sitja í einni átveizlu.
Eldsvoði varð nokkur í Khöfn 21. f.
m., nóttina fyrir: brann vörugeymsluhús
allmikið, fimmloptað, og er ætlað á að skað-
inn nemi nokkrum liundruðum þúsunda
króna.
Herskipafloti frá Austurriki
kom til Khafnar í miðjum f. man., kynnisför,
og var í förinni stórmenni af keisaraættinni.
Hafði þar miklar fagnaðarviðtökur.
Mikið sund. Maður svam yfir sundið
milii Frakklands og Englands, er Dalton
heitir, frá Ameríku, milli Boulogne og Folke-
stone. Hann var nær sólarhring á leiðinni
(23J stund) ; lagði af stað 17. ágúst kl. 4 e.
h., kom á land morguninn eptir kl. 3J.
Hann hvíldi sig við og við á sundinu, um 10
mínútur í senn. Björgunarbátur fylgdi hon-
um alla leið. Hann var mjög að þrotum
kominn og lá rúmfastur um tíma á eptir.
Hann var nær blindur orðinn af seltu, er
settist 1 augun. Hann sagði, að fiskar héfðu
sófct að sjer á leiðinni nokkrum sinnum og
bitið sig í fótinn ; hefði sjer þá legið við að
gefast upp og láta taka sig upp í björgunar-
bátinn. Einn hefir þreytt sund þetta áður,
er Webb hjet, fyrir mörgum árum; hann fór
þar sem sundið er mjóst, milli Calais og
Dover, enda var hanu rúmum tveim stundum
skemur á leiðinni. Hann drukknaði löngu
síðar í Niagarafljóti í Ameríku.
Sparisjóðir í D a n m ö r k u. Tala
sparisjóða var í Danrnörku í fyrra 539, þar
af 144 í kaupstöðum, en hinir allir í sveitum
Elztu sparisjóðir í Danmörku eru frá 1820,
í Æröskjöbing og Khöfn. Kaupmannahafnar-
sparisjóðurinu (for Khavn og Omegn) ávaxt-
aði í fyrra rúmar 93 miljónir króna, fyrir
nál. 102,000 samlagsmenn, og græddi það ár
790,000 kr.; en meira en 100,000 kr. höfðu
embættismenn sjóðsins í laun, og rúmum
60,000 kr. nam annar kostnaður, er hann
hafði það ár.
Alls áttu menn inni í tjeðum 539 sparisjóð-
um í Danmörku í fyrra rúmar 476 miljónir
kr. Tala samlagsmanna var nær 824,000.
Yantar ekki mikið á, á annaðhvort manns-
barn í Danmörku eigi fje í sparisjóði. Eru
þó ekki taldir með i þessu yfirliti aðrar pen-
ingastofnanir, sem hafa sparisjóðsdeildir, t.
d. Bikuben með 37 milj. kr. í sparisjóðs-
deild, og Landmandsbankinn með meira en
14 milj. í sparisjóðsdeild.
Djarfleg sigling. Norskur skip-
stjóri, er Jörgensen heitir, hinn mesti full-
hugi, hefir siglt á smábát, svo sem eins og
vænum áttæring, við annan mann frá Lund-
únum til Astralíu. Hann lagði af stað frá
Englandi 12. sept. í fyrra, kom til Madeira
2. okt. og suður að Góðrarvonarhöfða 1.
marz. þar hvíldu þeir fjelagar sig í 6 vik-
ur. Hjeldu síðan áleiðis, fengu tvívegis
ofsalegan fellibyl á leiðinni yfir Indlandshaf,
og komust heilu og höldnu til Albany í
í Astralíu 1. júlí í sumar. Báturinn heitir
Storm Ring, og er svo gerður, að hann getur
ekki sokkið og nauinast farið af rjettum
kili. Hann er 15 álna langur, rúmra 14
álna breiður og 2J al. á dýpt.
Tíðarfar. Síðan um höfuðdag hefir verið
mjög vætusöm tíð og kalt í veðri. Úthey
mikil úti óhirt viða og liggja undir skemmd-
um. Fiskur sömuleiðis óverkaður af þilskip-
um úr hinum síðari ferðum þeirra í sumar.
Hr- jþorvaldur Thoroddsen er ný-
kominn heim úr rannsóknarferð sinni í sum-
ar um Snæfellsnes og Breiðafjarðardali, er
hinn stórgjöfuli, frægi auðmaður Dickson í
Gaufcaborg hefir kostað að öllu leyti.
Mannalát og slysfarir. Ámi bóndi
Jónsson Matthiesen í Hafnarfirði bróðir Krist-
jáns heitins Matthiesen á Hliði, er nýlega
látinu.
Drukknað hafa að sögn 2 menn af bát á
Hvammsfirði á heimleið frá Stykkishólmi upp
að Staðarfelli. Forinaður var Hallgrímur
bóndi Jónsson á Staðarfelli og einn í förinni
Sigurður Sigurðssou, hiun nýi læknir Dala-
Bónorösförin.
sterkara kyni mannþjóðarinnar—nei, jeg bið
fyrirgefningar — af friðara kyninu, kynui ef
til vill að vera utan þeirra endimarka, er
hatin gæti náð til. Hann gekk til mannsins,
sem var að tína saman kartöflurnar í illu
skapi og gaf sig á tal við hann. Hann varð
þess þá vísari, að maðurinn var einmitt
þjóðverjinn sami, sem keypt hafði húsið og
]örðina, og að kvenumaðurinn var — þjóð-
verjinn leit allt í kringum sig — norskt flagð
— annars allra myndarlegasta kona —, sem
hann hafði orðið samferða fyrir 20 árum
vestur um haf og síðan bundizt helgu hjóna-
bandi.
Kobbi klóraði sjer bak við eyrað, kvaddi,
og óskaði með sjálfum sjer, að þjóðverjinn
vildi gjöra það fyrir sig að hálsbrotna, og
það sem fyrst. Mörg ár beið Kobbi með
mestu þolinmæði eptir því, að ósk sú rættist
og sendi margt brennheitt bænarávarp til
hins helga Patriks í þessu skyni, svo sem
sannkaþólskum manni sómdi; — og viti menn:
hann var bænheyrður að lokum. þjóðverjinn
gleymdi því einhverju sinni, að hann var
undir kouuna gefinn, stalst í kaupstaðinn,
svo him vissi ekkert af, og hafði það upp úr
krapsinu, að hann drakk sig fullan, datt úfc
úr vagninum á heimleiðinni, þannig, að eptri
hjólin gengu yfir hann, og hann fannst sund-
urkraminn og steindauður á veginum. þegar
Kobbi frjetti þetta, þakkaði hann guði og hin-
um helga Patrikusi, og bjó sig í kyrþey í bón-
orðsför. Hann þvoði sjer öllum hátt og lágt,
hafði skirtuskipti og festi hnappa í buxna-
haldið sitt, svo þær skyldu ekki síga niður
undan vestinu ; hann keypti sjer rauðan og
bláan hálsklút og gylta ermahnappa, 10 aura,
í stuttu máli : hann sparaði ekkert til að
búa sig svo, eptir því sem hann hafði vit á,
að hann gengi í augun á kvennfólkinu. Hann
bragðaði hvorki brennivín nje tóbak heilan
dag, svo ekki fyndist nein óþægileg lykt af
sjer. En þegar hann svo komst loks
á fund uunustunnar væntanlegu, þá var annar
kominn á undan.
það var nábúi ekkjunnar, sænskur að ætt
og uppruna, og eineygður. Kobba datt í
hug gamla sagan um manninn, sem beiddi
ekkjunnar meðan verið var að taka gröfina
að manninum hennar : »f>ú kemur of seint«
sagði ekkjan, hún hafði lofazt þeim, sem
smíðaði kisfcuna; en Kobbi gat með engu
móti trúað því, að eins færi fynr sjer. Hann
komst þó brátt að því, að Svíinn var kominn
í sömu erindagjörðum og hann, sem sje : að
hugga hina harmandi ekkju og bæta henni
missirinn.
Svíinn var líka mjög guðhræddur maður,
því hann vitnaði allt af í spámanninn Esaías
og hafði yfir eitt vers um hlið himnaríkis,
en þetta átti þó engan veginn við hina sorg-
mæddu ekkju, því hún fussaði og mælti
fyrirlitlega: »Himnaríkishlið ! Ekki nema
það þó ! Jeg held varla. |>að hefði orðið að
vera dálítið meira mannsmót að honum,
hefði hann átt að komast þangað. En mátu-
legt var það. fpegar menn eru ekki meiri
menn en svo, að drekka sig fulla og liggja
eins og svín fyrir hunda og manna fótum,
þá eiga þeir ekki betra skilið. En hann var
þó meinleysingi og geðhægur, hróið«. Og
ekkjan komst svo víð, að hún brá svuntu-
horninu upp að augunum. Kobbi notaði nú
tækifærið og lagði út af viðurstyggð drykkju-