Ísafold - 22.04.1891, Qupperneq 3

127
svo hræddar við herra í>. E., að þær þori
ekki að kannast við það, sem þær hafa
gjört, og þótt lítið kunni að vera, hið jeg
oddvita nefndanna, að skrifa mjer stuttlega,
hvað þær hafi gjört, þar skýrslurnar eru
sumar oflangar til auglýsingar, og senda
mjer brjef þar að lútandi að »Vinaminni« í
Eeykjavík, svo fljótt, sem hentugleikar
leyfa.
Herra J>. E. hefði átt að segja satt :
Mr. Egilson ought to have told the truth.
O. V. Gíslason.
Fiskiveiðasamþykktirnar o. fl.
þar að lútandi.
í 11. og 12. tbl. »Fj.konunnar» þ. á.
hefir Guðm. í Nesi farið nokkrum orðum
um hina nýju fiskiveiðasamþykkt, sem lög-
gilt var 8. desbr. f. á. Af grein hans má
ráða, að hann hefir lesið sum en ekki öll
blöð ísafoldar, sem minnast á aflabrögð og
fiskiveiðareglur.
Hann hefir lesið ísafold frá 14. febr. þ.á.,
þar sem þess er getið, að fiskurinn gangi
misjafnlega nærri landi í Norvegi, án þess
menn viti nokkrar orsakir til þess, og ætlar
hann, að jeg og þeir aðrir, sem hann í rit-
gjörð sinni sæmir fiskifræðings-nafnbót hjer
syðra, mundum geta áttað okkur á, í hverju
þau umskipti væru fólgin, eða hvað því hefði
valdið, að fiskurinn var annað árið dýpra, en
hitt árið grynnra.
þó svo væri að við gætum hitt á orsak-
irnar til þessara umskipta, sem ekki er ó-
hugsandi, ef við værum jafnkunnugir í Nor-
vegi og við erum hjer,—þá er engin þörf að
vera að velta því fyrir sjer, eða brjóta heil-
ann um það, því Norðmönnum má á sama
standa, hvort fiskurinn er djúpt eða grunnt,
þegar hann að eins heldur sig þar, sem fiski-
mennirnir nd í hann; en ekki er annars
getið en að vel hafi aflazt í Norvegi vetur-
inn 1889, þó fiskurinn þá hjeldi sig dýpra
en árið á eptir.
Allt öðru máli er að gegna með okkur,
sem stundum fiskiveiðar við Faxaflóa. Aður
en fiskveiðasamþykktin frá 1885 var löggilt,
var fiskurinn af völdum sjálfra fiskimann-
anna ár eptir ár hrakinn svo langt burtu til
hafs aptur, þó hann kæmi inn í flóamynnið,
að enginn, og ekki sjálfir »dugnaðarmenn-
rnir» af Seltjarnarnesi, gátu til hans náð, og
þessar aðfarir voru þess valdandi, að fleiri
fiskileysisvertíðir komu yfir oss hver á eptir
annari; en síðan nýnefnd samþykkt var lög-
gilt, hefir hjer þó engin fiskileysis-vertíð
komið í syðri veiðistöðum Faxaflóa.
því neitar enginn, eina og Guðm. í Nesi
minnist á, að fiskurinn gengur misjafnt upp
að landinu ; en þegar fiskurinn er kominn
svo langt, að menn geta almennt náð í hann,
þá álítum vjer mjög áríðandi að beita ekki
þeirri veiðiaðferð, sem hrekur hann svo langt
til hafs aptur, að fáir hafi veruleg not af
honum, því þó hæpið megi virðast að geyma
sjer fiskinn á meðan hann er að ganga á
gotstöðvarnar, þá getur það lfka vérið ísjár-
Vert að hrekja hann burtu, áður en hann
kemst á þær; og til að koma í veg fyrir
þess konar stór óhöpp, hafa allflestir fiski-
denn hjer við Faxaflóa, sem annars hugsa
nokkuð um sinn og annara hag, álitið nauð-
synlegt að bíðja um löggiltar fislciveiða-
reglur.
Hvort við enn höfum hitt á að biðja um
hinar heppilegustu, verður tíminn og reynsl-
an að sýna; jeg ætla engu að spá um það.
Bn til þess var Tangabúðarfundurinn stofn-
aður, að fiskimeun bæru ráð sín saman um,
hverjar reglur þeim virtust heppilegastar til
verndunar fiskiveiðunum. A þeim fundi
mættu kjörnir menn úr öllum þeim hrepp-
um, sem samþykktin nær til, nema úr Sel-
tjarnarneshreppi; þaðan kom enginn ; mega
þeir því sjálfum sjer um kenna, ef þeir hafa
vitað betri ráð til friðunar fiskiveiðunum en
þau, sem samþykktin af 8. des. f. á. inni-
heldur. Að vísu þykist jeg vita, að Guðm.
í Nesi og sumir af sveitungum hans vilja eng-
ar fiskiveiðareglur hafa; þeim þykja þær ó-
nauðsynlegar; en það er þó ekki samkvæmt
reynslu Norðmanna. Ef hann hefði lesið 65.
tölubl. ísafoldar f. á., þá hefði hann sjeð,
að í Norvegi gilda lög, ströng lög, viðvíkj-
andi fiskiveiðunum, fyrir Kristjánssand,
frándheim, Norðlands- og Finnmerkuramt
ogjvíðar.
Lesi Guðm. í Nesi með athygli ágripið af
þessum lögum, mun hann sannfærast um,
að það er ekki girnilegra fyrir þá, sem eiga
erfitt með að hlýðnast fiskiveiðareglum, eða
læra löghlýðni, að vera útróðrarmenn þar
sem þau gilda, en hjer hjá oss.
Einhverjar orsakir hafa eflaust knúð Norð-
inenn til að semja þessi ströngu lög fyrir
fiskiveiðar sínar, en að líkindum hafa þeir
þó ekki ætlað sjer að venja fiskinn, eða fá
hann ofan af »margra ára gömlum dutlung-
um», heldur mun tilgangurinn hafa verið
sá, að temja fiskimennina, og venja þá af
að spilla veiði og veiðarfærum hver fyrir
öðrum og að trufla fiskigöngur áður en þær
komust á gotstöðvar.
Sjálfsagt þætti sumurn Seltirningum þving-
andi fyrir sig að þurfa að lúta öllum ákvörð-
unum í fiskiveiðalögum Norðmanna, eins
og t. d. því, að mega ekki leggja þorskanet
fyr en tilsjónarmenn, skipaðir af yfirvaldi,
koma sjer saman um að leyfa það ; mega
ekki hafa fleiri net með hverju skipi en þeir
(tilsj.menn) ákveða; mega ekki hafa fleiri
skip í hverri veiðistöð en hæfilegt þykir í
samanburði við víðáttu sjávarsvæðisins, sem
hverri verstöð tilheyrir; mega ekki róa fyr
en hlutaðeigandi tilsjónarmaður leyfir, og
margt fl. (Niðurl.).
Landakoti, 4. apríl 1891.
Guðm. Guðmundsson.
Gufuskipið norska, Anna, er talið
óhaffært og bíður ráðstöfuna vátryggjenda,
lagt upp 1 Gufunesi, undir umsjón skipstjóra,
en skipshöfn send heimleiðis með »Thyra« í
nótt.
Lögreglusamþykkt nýja hefir Akur-
eyrarkaupstaður fengið, að mestu eins orð-
aða og Reykjavíkur, — útgefna af lands-
höfðingja 28. f. m.
Síðasti vetrardagur, í dag, er blíður
og fagur, miklu líkari hásumri en vetri, —
fögur æfilok einhvers hins mildasta vetrar;
er dæmi eru til hjer á landi.
Eangábvallasýslu (Landi) 91:
Herra ritstjóri! i 6. tölubl. ísafoldar er brjef-
kafli, ritaður hjeðan úr Landsveit 3. janúar, þar
sem farið er nokkrum orðum um mig. Af því
að þar er að mun vikið trá hinu rjetta, vil jeg
biðja yður að taka þessa leiðrjetting í blað yð-
ar, bæði vegna sannleikans sjálfs, og hins, að
vinir mínir og kunningjar, sem fjær eru og eigi
þekkja til, tái og að vita hið sanna.
í áminnztum brjefkafla er sagt, að „sóknar-
menn hafi gjört mjer svo hægt fyrir, sem unnt
var, að geta lifað mjer sem kostnaðarminnst í
fyrra vetur, og að vorinu að koma undir mig
dálitlum búfótum í Skarði“. Hjer á að eins
einn maður hlut að máli, herra oddviti Eyjólfur
Guðmundsson í Hvammi, þar sem jeg dval-di um
veturinn, því að hann ljet mjer alla veru mína
þar í tje með mjög vægu verði. En að öllum
sóknarbændum öðrum undanskildum og alveg
ólöstuðum hefir enginn þeirra „gjört mjer hægt
fyrir“ öðruvísi en þannig, að þeir hafa flestir, sem
það hafa getað, borgað mjer lögákveðnar tokjur,
enda hefi jeg aldrei ætlazt til meira, og áminnzt
orð greinarhöfundarins geta því eigi átt við ann-
að en þetta.
þeir, sem eigi þekkja til, geta og enn fremur
ætlað, að söknarmenn hafl útvegað mjer jörðina
Skarð til ábúðar; en það var alls ekki svo, held-
ur var hún boðin mjer af hlutaðeigendum vegna
þess, að þeir gátu ekki sjálfir komið sjer saman
um, hver þeirra skyldi hafa jörðina, og buðu mjer
hana því út úr vandræðum fyrir tvær jarðir aðr-
ar, sem jeg átti ráð á. Af þessu er auðsætt, að
sóknarmenn yfir höfuð áttu engan hlut að því,
að jeg fjekk þessa jörð, sem greinarhöf. gjörir
sjer svo mikið far um að lofa, heldur var það
blátt áfram samkomulag einstakra manna við
mig, alveg laust við sóknarbændur.
þar sem frjettaritarinn í niðurlagi brjefkaflans
viðhefir dylgjur um „áhrif þau til góðs, er vænta
mætti að jeg hefði með eptirdæmi mínu“, þá vil
jeg gefa brjefrit. það heilræði, að reyna til að
vera framvegis nokkuð hreinskilnari í orðum
sinum; því að undirferli og tvöfeldni sitja aldrei
vel á neinum, og sízt er menn vilja koma fram
opinberlega. \.
Ef svo er, að brjefrit. getur ekki fundið, að
jeg með veru minni hjer í l'/s ár hafi haft nein
áhrif til góðs, og verði jeg þess vís, að sú sje
ætlun flestra sóknarbænda—sem jeg þó alls eigi
hefi orðíð var við hjá neinum—, þá mun jeg sann-
arlega eigi lengi standa þeim í vegi fyrir öðrum,
er hafi á þá „þau áhrif til góðs“, sem hafa eigi
enn þá getað fundizt hjá mjer
Skarði á Landi, 16. marz 1891.
Einar Thorlacius.
Aflabrögð- Neta-afli þrotinn hjer við
flóann, svo lítill sera hann var. Reytingur
á færi, sárlítill þó í syðri veiðistöðunum, og
enn dauft fremur hjer á Tnn-nesjum: í
fyrra dag, fyrsta daginn, sem almennt varð
vart, 2—16 í hlut af þorski, en í gær miklu
minna aptur, 1—5 í hlut, en sumir komust
ekki að skiptum.
jpilskip segja menn muni fiska mikið vel,
fyrir utan fiskileitir á opnum skipum.
Strandferðaskipið >Thyra«. kap*-
Hovgaard, lagði af stað hjeðan í nótt vest-
ur fyrir land og norður áleiðis til Khafnar,
með mjög lítinn flutning, en strjáling af
farþegum á 2. káetu.
Hitt og þetta.
Að brenna lík. Víða hafa menn
inikinn ýmugust á því, að brenna lík, jafn-
vel þótt hver skynsamur maður sjái og játi,
að það er að eins tímalengdarmunur á því,
hvort líkaminn er heldur látinn rotna (þ. e.
eyðast) í eldi eða mold, en mikill kostnað-
ur og margt óhagræði að greptrunum, þar
á meðal sótthætta af líkum í jörðu þarsem
þjettbýlt er eða neyzluvatn nærri kirkju-
görðum.—Frönskum blaðamanni hugkvæmd-
ist í vetur, að spyrja ýmsa helztu rithöfunda
meðal landa ainna, hvort þeir vildu heldur
láta brenna sig eða jarða þegar þeir væru
dauðir.