Ísafold - 12.08.1891, Page 1

3K. emu. út á miðvikudögum og
augardögum. Verð árg. (um
100 arka) 4 kr.; erlendis 5 k?.
*Borgist fyrir miðjan júlfmánuð.
ÍSAFOLD.
Uppsögn (skrifleg) bundln v.ð
áramót, ógild nema komin sje
til útgefanda fyrir i.okt. Af-
greiðslust. i Austurstrœti 8.
XVIII. 64
Reykjavík, miðvikudaginn 12. ágúst.
1891
Heiðraðir kaupendur ísafoldar á-
minnast um, að blaðið áiti að vera borg-
að fyrir miðjan júlimánuð.
PJE.TUR PJETURSSON
biskup.
... .aWi.'IVm
I.
Háaldrað, höfugt og þreytt,
ó, hneig þig í signuðum friði,
(guði sje lof sem þig gaf!)
göfgasta höfuð vors lands!
Kirkjuleg öld vor er ei,
en öldin til grafar þjer fylgir,
blessandi biskupsdóm þinn,
biskup í sannleik þú varst!
Hirðir þú varst, eigi völd
né valdboð né hjátrú þig studdi;
innan og ofan frá kom
embættis tign þín og dáð.
Vægð fyrir vald kaustu helzt,
ogvaldherrans strangleikþú beittir
(af því varð auðna þín stór)
einungis sjálfan þig við.
Leiðtogi’ og ljós varstu oss,
þíu lífsspeki náði til hjartans,
af því að orðið var Krists,
eiginni sjálfsprófun stutt.
Nytsemi, friðsemi, frægð
og fegurð varð líf þitt til enda,
kveður sem signaudi sól,
slokknar sem altarisljós!
II.
Fækka landsins fornu tré
frostnæðingi kaldar,
Guði vígð á hauður hné
heiðursbjörkin aldar.
Sorgarfregn um fjöll og dal
fer að hverjum garði:
eins í hreysi’ og háum sal
hvílir Péturs varði.
Hann var þjóðar sinnar son,
sendur henni’ í stríði,
ungur hennar ást og von,
aldinn hennar prýði.
Hennar forna hraustleik bar,
hetju kostum búinn,
gjörvileik og gæfu þar
gipti snilld og trúin.
Kík var sál, en hraust var hönd,
heiminn við að stíma,
viljinn stór, en viðkvæm önd,
valdi ráð í tíma.
Ungum munni minntist við
móðnr sína kalda,
féll á kné að fornum sið
fyrir kóngi alda;
Sór, að vernda hraustri hönd
hennar skírnarklæði,
sór, að leggja líf og önd
lífs við æðstu gæði.
Gekk svo fram með stólu’ og staf
stríðs að helgri yrkju,
hönd og dáð og hjarta gaf
heiðri Guðs og kirkju.
Allir hrósa auðnuhag
afreksmanns á foldu,
þó er víst, hann þungan dag
þoldi ofar moldu.
Hjartað klökkt, en hyggjan þétt,
heimur vélar tómar,
gabb og brigzl fyrir gott og rétt,
grimmir og kaldir dómar.
|>ó varð honum hvergi um megn
heimsins vana-glaumur,
annar dýpra gekk í gegn
geigvænn tímans straumur.
Og á slíkum öldusjó —
eins og helgum nafna, —
fannst honum víst semfesta’ ogró
farast myndi’ og kafna.
Bn sem þegar Israel
átti stríð um nóttu,
ekki sáu aðrir vel
ógnir þær hann sóttu.
Guð einn telur góðs manns tár,
gefin fyrir lýði;
kappinn nefnir sjaldan sár,
sem hann fær í stríði.
|>ótt nú flestum finnist senn
fölni klerka blómi,
lengi voru vígðir menn
vorrar þjóðar sómi.
Hver hefir fleiri manna mein
mýkt á vorri foldu?
Loks eru þessa biskups bein
byrgð í vígðri moldu.
Er sem heyri’ eg óma róm
orðtak seinni tíða:
betur kunni’ ei kristindóm
klerkur fyr að þýða.
Legðu, þjóð mín lyndisgljúp,
lengi rækt við Pétur,
fár þitt sjúka sinnis djúp
sá eða lýsti betur.
fpakka máttu stríð og starf,
stórverks þér hann unni,
mundu’ hann gaf þér mikinn arf
meðan bærast kunni. —
Yfir guðsmanns banaból
breiðist Drottins heiði;
Guði dýrð mót glaðri sól
gráti rós á leiði!
Matth. Jochumsson.
Brúartollsmálið.
það er gaman að geta farið Ölfusárbrúna
nýju og aðrar væntanlegar brýr yfir stórár
landsins alveg viðstöðu- og tafarlaust og al-
veg eptirlitslaust, alveg afskiptalaust um,
hversu hirðulauslega eða gapalega sem brúin
er notuð. jþað er bæði gaman og frjálslegt,
— já, smellaudi f-r-r-r-jálslegt. það er
skemmtilegt, að kornast hjá gjöldum, smá-
um og stórum, og óviðjafnanlega ánægju-
legt, að geta látið landssjóð borga fyrir sig.
Vitanlega er enginu samjöfnuður á því, að
gjalda 10 a. í brúartoll og geta fyrir það
komizt hiklaust og þurrum fótum yfir stór-
kostlegt vatnsfall, eða að greiða 2ð a. í
ferjutoll og hafa þar á ofan langa töf og
verða að sundleggja hestum sínum, með
talsverðri hættu opt og tíðum; en þó er
betra sem betra er, að hafa hin miklu
þægindi, sem brúin veitir, og þurfa alls
ekkert fyrir að gjalda.
þannig horfir málið við frá þeirra sjónar-
miði, er brúna eiga að nota.
En — gamanið er minna fyrir hina, sem
eiga að »borga gildiðo, þ. e. bera kostnaðinn
af ótolluðum og gæzlulausum brúm yfir
stórár landsins. því það fer saman, að
þær sjeu ótollaðar og gæzlulausar. Stend-
ur svo á því, að nákvæmri, daglegri gæzlu
verður ekkert úr, þegar til framkvæmdanna
kemur, nemu þar sje samfara tollheimta.
Tollheimtan krefst stöðugrar návistar toll-
heimtu- og gæzlumaunsins við brúna eða á
henni, hvenær sem um hana er farið, og
með því einu móti er hægt að afstýra harðri
reið eða aunari ógætilegri meðferð á brúnni.
An tollheimtu yrði það eptirlit naumast
trútt, þótt launað væri allvel á annan hátt.
En öðruvísi gæzlu en stöðugrar, daglégrar
gæzlu er hjegómi eða þá að minnsta kosti
óþarfi að kosta fje til að neinum mun. |>ví
slík gæzla getur eigi náð leugra en að segja
til, ef fúi eða ryð sjest á brúnni. það geta
næstu búendur auðvitað gert — lengra getur
þeirra eptirlit ekki náð—, fyrir peninga; en
slíkt eptirlit er heldur ekki nein ofætlun
fyrir næsta yfirvald, sýslumann eða þá hrepp-
stjóra, sem mundu eiga þar leið um eða
nærri nokkrum sinnum á ári, og meira þarf
ekki til þess.
Toll-leysið og gæzluleysið er, hvað Ölfus-
árbrv'ma snertir, gaman-Zawsí fyrir sýslusjóði
Árnesinga og Kangvellinga, sem verða að
svara út árlega stórfje í afborgun og vexti