Ísafold - 27.05.1893, Qupperneq 1

Kemur út ýmist einu sinni
eða tvisvar i viku. Verb árg.
(75—80 arka) 4 kr., erlendis
5 kr. eí)a l1/® doll.; borgist
fyrir mibjan júlimán. (erlend-
is fyrir íram).
ÍSAFOLD.
Uppsögn(skrifleg) bundin viD
áramót, ógild nema komin
sje til útgefanda fyrir 1. októ-
berm. Afgroiöslustofa blabs-
ins er í Austurstrœti 8.
XX. árg.
Reykjavík, laugardaginn 27. maí 1893.
32. blað.
Lantlslbaiikinii lánar fyrst um sinn
gegn veði í jörðum, með afborgun á
5 til 10 árum.
Lán gegn veði 1 vátryggðum húsum
í fjærliggjandi kaupstöðum er ekki veitt
til lengri tíma en 5 ára, með árlegri
•afborgun.
Lán gegn ábyrgð áreiðanlegra efna-
manna er veitt að eins til eins árs.
Vottorð sýslumanns þarf fyrir því, að
ábyrgðarmenn hafi sjálfir ritað nöfn sín,
ef þeir ekki mæta sjálfir í bankanum.
Ársrenta af útlánum er sem stendur
41l»0lo.
Þeir, sem eigi greiddu hina ákveðnu
afborgun næstliðið ár af lánum bank-
ans, verða að greiða í ár fyrir bæði
árin, 1892—1893, svo skuldinni verði
lokið á því ári, sem upphaflega við lán-
veitinguna var ákveðið.
Reykjavík 23. maí 1893.
Tr. Gmmarsson.
Gufuskip austur 10. ]úní 1893.
Hjer með tilkynnist öllum þeim, sem
til Austfjarða ætla sunnanlands, að miðl-
un er fengin í fargjaldi með skipi herra
0. Wathnes, »Uller«, eða öðru, er hann
sendir, þannig:
Verði 200 áskrifenda, þd er fargjaldið
að eins 12 (tólf) krónur fyrir Tivern
mann, sem liafa m,d nauðsynlegan flutn-
ing til vinnu í fari sínu.
Þeir, sem ekki hafa skrifað sig til
ferðar með skipi herra 0. Wathnes fyrir
1. júní að kvöldi, missa kröfu sína til
hinna fyrirheitnu fæðispeninga, ef skip-
ið kemur eigi á rjettum tíma (sbr. augl.
í ísaf. 3. maí).
Hinn 1. og 2. júní er mig að hitta í
Eeykjavík, Þingholtsstræti nr. 3.
Sjómenn! Fyrir yður hefi jeg útvegað
farið.
Stað 23. maí 1893.
O. V. Gislason.
Sumarvertíðin á Austfjörðum.
Það er orðinn mikill siður sjómanna hjer
við Faxaflóa, að róa þriðju eða fjórðu ver-
tíðina á Austfjörðum, þann tíma árs, er
þeir stunduðu áður heyskap í sveit í kaupa-
vinnu. í grasleysisárum er það gott ráð,
•ef heppni er með og sæmileg fyrirhyggja,
- og eins þegar vorvertíð bregzt hjer syðra.
En ári vel hjer syðra til lands og sjávar,
virðast þessar austurfarir á litlu viti byggð-
ar. Þá er nóg að gera með allan þann
vinnukrapt, sem hjer er, bæði til sjós og
sveita. Eptir afiamikla vorvertíð ogvetrar
þarf mikinn vinnukrapt til fiskverkunar
langt fram eptir sumri, og að því búnu er
í grasárum nóga kaupavinnn að fá við
heyskap án mjög mikils og kostnaðarsams
ferðalags. Sumaraflinn á Austfjörðum er
og stopulþþar, sem annarsstaðar, og marg-
ir húsbændur kvarta um talsverð vanhöld
á eptirtekjunni þaðan. Eru jafnvel dæmi
þess, að bændur, sem sent hafa menn sína
hjeðan í slíkan leiðangur, hafa ekkert af
þeim haft framar, hvorki manninn nje
eyrisvirði í kaup eptir hann, en frjett til
hans síðar meir í vist einhversstaðar eystra,
eða þá í Færeyjum, eða þá að hann hefir
brugðið sjer til Yesturheims.
í slíku veltiári, sem nú er hjer syðra,
virðist harla lítll ástæða fyrir menn að vera
að flykkjast hjeðan til Austfjarða, þó að nú
skorti eigi boð um að koma fólki þangað
á hentugum tíma með vildarkjörum. Auk
þess er og engan veginn á vísan að róa
með afla þar eystra í sumar, þótt sjaldan
bregðist hann þar einhvern tíma sumars.
Að minnsta kosti var þar alveg fiskilaust
nú er »Thyra« fór þar um, fyrir fám dög-
um. En lijer vita menn, að enn helzt sami
uppgripa-aflinn og verið hefir í allt vor;
þar er engin þurrð á, meira að segja eins
og fiskurinn sje allt af að f'ærast nær landi.
Frá því vilja menn þjóta á brott út í óvissu.
En hópist menn samt sem áður austur
hjeðan nú eins og að undanförnu, ættu
þeir eða þeir sem þá senda að lesa og
hagnyta sjer góða hugvekju, sem stóð í
»Austra« í haust, eptir austfirzkan búmann
og bezta ráðdeildarmann. Hann varar
meðal annars sjómenn við, að láta ginnast
af heimskulegum hylliboðum hvað kaup-
gjald snertir og annan viðurgjörning, þeg-
ar austur kemur; segir, sem satt er, því
minna um efndirnar venjulega, sem glæsi-
legri eru boðin; það sjeu vanalega öreig-
ar, er slík boð hafi á lopti, og hugsi sem
svo: »Þó að svik verði úr öllu saman, þá
gerir mjer það ekkei’t til, með því að það
er hvort scm er ekkert af mjer af hafa«.
Enda þekki Færeyingar vel á það nú orð-
ið. Þeir segi, er einhver býður þeim langt
fram yfir aðra: »Þetta boð er svo heimsku-
legt, að það hlýtur að vera markleysa og
tál,« og sinna því alls eigi.
Annað heilræði erhelzt handa húsbænd-
um þeirra, er austur eru sendir, og miðar
til þess að afstýra vanhöldum á kaupinu.
Það er, að þeir biðji húsbændur sumar-
mannanna eystra að senda sjer ltaupið
með pósti, þegar búið er að taka frá því
fyrir farinu og kaupa farbrjef, eða þá að
leggja fyrir mennina sjálfa að gera það,
ef þeir kjósa það heldur. Hafi þeir kaup-
ið laust í vasanum hins vegar, geti stund-
um farið alla vega um það í kaupstaðn-
um, þar sem kaupamaður bíður eptir fari
dögum og jafnvel vikum saman, innan um
nóg svall og drabb og miklar Bakkusar-
freistingar. Skýrslan, sem húsbóndinn fær
svo, þegar suður kemur, er sú, að pening-
unum hafi verið stolið frá hlutaðeiganda á
skipinu á suðurleiðinni eða að þeir hafi
týnzt þar einhvern veginn. — Gera má ráð
fyrir, að þetta sjeu eigi nema undantekn-
ingar; en verði þeim undantekningum af-
stýrt, þá er ráð að vanrækja það ekki.
Það eru ýmsar fleiri þarflegar bending-
ar í grein þessari, sem vert er að gefa
gaum.
»Mjer er alveg sama«,
eða
Islenzkur nihilismus.
»Jeg læt mig einu gilda, það gerir ekkert
til,
Það gengur svona víðar um þessi og önn-
ur skil:
Með t'ölum skal jeg sýna, að fátítt er það
ekki.
Því ótalmörg í heiminum dæmi slíks jeg
þekki.
Þú segir jeg sje kærulaus — kemurðu með
það enn! —
Þó kennirðu, að þvílíkir sjeu flestir menn:
Að vera betri en aðrir — jeg fyrirlít þann
frama,
Um framför alla stendur mjer hjartanlega
á sama.
Þú segir enn, sem fyr, að menn finni ekki
til,
Að fiestir sjeu andlega dauðir hjer ura bil:
Þeir lifa samt og uppi er orðstír þeirra
lengi,
Þvi erflljóðin kalla þá valinkunna drengi.
Hvað varðar mig um aðra menn, ábyrgist
þeir sig,
Þeir eru sumir garmar, en — kemur það
við mig?
Um líf og lífskjör þeirra jeg læt mig einu
gilda:
Að lifa fyrir aðra er bráðum úrelt skylda.
Þú aumkar drykkjumanninn og virðir
hyskið hans
Og hugsar þjer að bæta úr kjörum þvíliks
manns:
Þá hlæ jeg stóran hlátur — jeg held mig
gildi einu
Um heimskingjann, sem drekkur, jeg virði
hann ekki að neinu.
Þú segist trúa á guð, en það bara bernska
er,
Þann barnaskapinn ætlar þú svo að kenna
mjer.
Nei, nei! jeg trú á vísindin og á mátt og
megin,