Ísafold - 04.09.1895, Blaðsíða 3

295
og tröUakeim á sjer, ef það á annað borð
er dálítið tilkomumikið. Vestanvið Laug-
arvatnið er talsvert af hverum og laugum,
rjett við túnfótinn á Laugarvatnsbænum,
og er þaðan afrennsli út í vatnið, sem
velgir töluvert petti af því, enda munu ef
til vill vera smáhvrerir úti í vatninu sjálfu,
og mundi í öðrum löndum þykja notandi
að lauga sig á slikurn stað. En skammt
til hárra fjalJa og firrninda og jafuvel jökla,
fyrir þá, sem gaman hafa af að þreyta
göngur um þær slóðir. Lopt hið heilnæm-
asta og þægilegasta, er hægt er að hugsa
sjer, á takmörkum bygða og óbygða, fjalla-
lopt með skógarilm og vatnaeim. (Niðurl.).
B. J.
Frá íslendingum í Vesturheimi.
Hið 11. ársþing hins ev.-lút. kirkjufj. Is-
lendinga í Vesturheimi var sett i Pembina
i Norður-Dakóta 26. júní og stóð til 1.
júlí. Söfnuðir fjelagsins voru 23. Sjóður
hins fyrirhugaða skóla kirkjufjelagisns var
orðinn yfir 2300 dollara, en ekki var talið
tiltækilegt að byrja á kennslu á þessu ári.
TJndirbúningsráðstafanir voru gerðar til
þess að fjelagið gangi inn í hið mikla
kirkjufjelag »General Council«, sem saman
stendur af fjöída smærri lúterskra kirkju-
fjelaga bæði í Canada og Bandaríkjunum.
Allmikið var rætt um fjelagsskap ung-
menna eptir fermingu til þess að halda
þeim í kirkjunni, og yflrlýsing samþykkt
þeim til meðmæla, enda er sá fjelagsskap-
ur þegar nokkuð kominn á fót meðal ís-
lendinga vestra, einkum í Winnipeg.
Tveir fyrirlestrar voru haldnir á kirkju-
þinginu, annar afsíra Friðrik J. Bergmann,
um teikn tímanna, hinn af síra Jóni Bjarna
syní um forlög. Svo fóru og fram umræð-
ur, sem öllum var heimiit að taka þátt í,
um spurninguna: »Hvernig er kirkjufje-
laginu unnt að styðja að námi ísl. tungu
■#
*
og fræða meðal æskulýðsins hjer i land-
inu?«
Kirkjufjelagið fjekk í sumar í sína þjón-
ustu nýjan prest, Þorkel Ó. Sigurðsson,
sem útskrifazt hafði frá merkum guðfræð-
isskóla í Pennsylvaniu með doktors nafnbót.
Ilann geröist prestur íslendinga í Argyle-
nýtlendunni í Manitoba. Aptur á móti
virðist svo, sem síra Hafsteinn Pjetursson,
er falið var á hendi í fyrra haust af hinum
lúterska söfnuði í Winnipeg að stofna nýj-
an söfnuð þar í borginni, sje að draga sig
út úr kirkjufjeiuglnu. Ekki verður þó
sjeð, að nein trúaratriði valdi ágreiningi.
í stjórn kirkjufjelagsins fyrir næsta ár
voru kosnir: síra Jón Bjarnason forseti,
síra Friðrik J. Bergmann varaforseti, síra
Jónas A. Sigurðsson skrifari ogArni Friö-
riksson fjebirðir.
Hagur manna vestra er að færast í lag,
atvinna að aukast í borgunum, uppskeru-
horfur ágætar, þegar síðast frjettist, og
hveitiverðið að hækka að mun.
Fallin frumvörp. Hjer er skrá yfir
öll fallin frumvörp á alþingi í sumar, með
því að þeirra heflr fæstra verið áður getið
greinilega: 1. Um að byggja skuli spítala
handa holdsveikum mönnum (stj.frv.); 2.
Um að koma á gagnfræðakennslu við lærða
skólanu í Reykjavik og að afnema gagn-
fræðaskólann á Möðruvöllum (stj.frv.); 3.Um
viðauka og breyting á lögum 12. jan. 1888
um þurrabúðarmenn; 4. Um varnarþing í
skuldamálum og ýms viðskiptaskilyrði;
5. Um fjárráð giptra kvenna; 6. Um breyt-
ing á 1. gr. í lögum 15. október 1875 um
skipun læknahjeraðanna; 7. Um búsetu
Jfastakaupmanna; 8. Um breyting á lögum
Um gjafsóknir; 9. Um löggilding verzlunar-
(fetaðar á Hjallasandi í Ytri Neshrepp í Snæ-
fellsnessýslu; 10. Um breyting á lögum 10.
febr. 1888 um veitingu og sölu áfengra
drykkja; 11. Um birtingu hinna opinberu
auglýsinga; 12. Um áfangastaði; 13. Um
sjerstök eptirlaun handa yflrkennara H.
Kr. Friðrikssyni; 14. Um viðauka við lög
nr. 8, 13. apríl 1894.
Óútrœdd frumvörp. 1. Um flutning
þurfamanna; 2. Um eyðing sela; 3. Um
meðferð á hrossum og sauðfje, er selt er
til útflutnings; 4. Frv. til fiskimannalaga;
5. Um bann gegn tilbúningi áfengra drykkja;
6. Um samþykktir, er banna verzlun með
áfenga drykki; 7. Frv. til stjórnarskipun-
arlaga um hin sjerstöku málefni Islands;
8. Enn fremur tekið aptur frv. til lagaum
brúargjörð á Jökulsá í Axarfirði.
Felldar þingsályktunartillögur og
aptur teknar. 1. Um milliþinganefnd í fá-
tækramálefnum; 2. Um Skúlamálið; 3. Um
gagnfræðakennslu; 4. Um sjerstakan er-
indsreka fyrir ísland; 5. Um hinar opin-
beru auglýsingar; 6. Um útibú landsbank-
ans; 7. Um lagning á steinstjett með fram
alþingishúsinu—þrjár hinar síðustu teknar
aptur.
Gjöf Jóns Signrðssonar. Verð-
launanefndin fyrir yfirstandandi fjárhags.
timabil dæmdi 500 kr. verðlaun fyrir rit-
gerð »um Sturlungu« eptir dr. phil. Björn M.
Ólsen, og 200 kr. fyrirritgerð »um ísJenzk
mannanöfn« eptir Jón prófast Jónsson i
Stafafelli. Verðlaun þessi eru greidd af
vöxtum sjóðsins, sem var í reikninglsok (27.
júli þ. á.) orðinn 11,356 kr. 74 a.
Takið eptir! Undirskrifaður tekur að
sjer viðgerðir á úrum og klukkum, og hefur
einnig útsölu á út um og keðjum á Ejuarbakka
eptir 10. þ. m.
p. t. Reykjavik 3 sept. 1895.
.JAhaiines Sveinsson,
, úrsmiður.
Eiríkur Guðjónsson,
skósmiður
Þingholtsstræti nr. 3
tekur að sjer allskonar ssósmíði og leysir það
fljótt og vei af hendi.
60
»Þjer eruð staddur frammi fyrir rjettinum, sem ætlar að
hegna fyrir morðið á syni yðar«.
Nú leit gamalmennið upp í fyrsta sinn með ringluðu
augnaráði, lypti upp öðrum handleggnum og sagði: »Guðs
hönd!«
Eptir fáein augnablik hætti dómarinn við allar til-
-raunir til að fá nokkuð upp úr karlinum, sem takandi
væri mark á, og var hann svo leiddur til sætis síns.
Svo voru nokkur vitni spurðenn, en þau gátu ekkert mark-
vert borið. Því næst tók sækjandi til máls til þess að sýna
fram á það, að sekt Schwarz væri sönnuð, að dómnefndin
gæti úrskurðað hann sekan. Verjandi gat ekki neitað lík-
unum, en vildi þó spyrja dómnefndina, hvort Schwarz
mundi ekki að einhverju leyti hafa átt hendur sínar að
verja, og hvort ekki mætti ætla, að Schwarz hefði þá
fyrst skotið Marker, er hann hefði sjeð hann miða á sig,
enda þótt liann neitaði með öllu að hafa skotið hann.
Allir, sem viðstaddir voru, fundu, að vörnin var mjög
veik , að verjandi gerði reyndar allt, sem honum var
unnt, en dró litið úr krapti ákærunnar.
Aheyrendurnir og dómnefndin og jafnvel meðlimir
rjettarins komust í ömrulega, næstum því sóttveikiskynj-
aða geðshræring; því að menn fundu til þess, að nú var
sorgarleikur þessi innan skarnms á enda leikinn, og lang-
líklegast var, að honum mundi Iykta með dauðadómi.
67
floganna, sem að jeg hafði lent í við hann, rnundu allir
ganga að því vísu, að jeg væri morðinginn, og jeg varð
enda svo örvita, að jeg braut greinar af trjánum til þess
að fela með líkið. Svo hitti starfsbróðir minn mig skömmu
síðar, og jeghjelt mjer mundi takast að ljúga að honum og
telja honum trú um, að jeg hefði engan skothvell heyrt.
Meira hef jeg ekki að segja. Það trúir mjer enginn hvort
sem er«.
»Nei, það segið þjer satt«, sagði dómarinn. »Hvers
vegna sögðuð þjer ekki lögreglustjórninni frá þessu tafar-
laust?«
»Af þvi að það var svo mikið fát á mjer, að jeg
vissi ekki sjálfur, hvað jeg gerði«.
»Það er iíka sennilegt. Þjer eruð kunnur að miklu
snarræði. Enginn veit til þess, að Franz Marker hafi átt
neinn annan óvin en yður, og ekki hefur hann verið
myrtur til fjár«.
Schwarz yppti öxlum og þagði. Næsta vitnið var
systir myrta mannsins, María Marker. Það var fríð stúlka,
átján ára gömul; hún var náföi, og auðsjeð var, að hún
hafði grátið mikið. Hún þorði ekki að líta ákærða mann-
inn, þegar hún gekk inn eptir gólfinu. Dómarinn tók til
máls:
»Yður hefir verið stefnt til að bera vitni í máli, sem
yður kemur mjög við. Myrti maðurinn er bróðir yðar,