Ísafold - 17.05.1899, Blaðsíða 3

127
var hann jafnframt prófaður munn-
lega í ensku, dönsku, íslenzku og sjó-
réttí og í samtali á dönsku.
I prófnefnd við þetta próf voru,
auk forstöðumanns skólans, þeir herr-
ar premierlautinant E. H. C. Borbye
og sekondlautinant A. G. Topsoe-
Jensen af strandvarnarskipinu »Heim-
dal«, skipaðir af íslandsráðherranum
til að dæma um kunnáttu í stýri-
mannafræðinni, en til að dæma um
kunnáttu í ððrum greinum voru af
landshöfðingja skipaðir þeir síra Eirík-
ur Briem og yfirréttarmálfærslumað-
ur Oddur Gíslason.
Sá sem prófið tók var Jóhann pór-
arinsson frá Ólafsvík í Snæfellsnes-
sýslu og hlaut hann aðaleinkunnina
99 stig.
Hæsta einkunn við þetta próf, er
112 stig og til að standast prófið þarf
48 stig.
Hinn 10. maí að afloknu prófi, var
skólanum sagt upp fyrir þetta skóla-
ár.
Laugapnesspítalinn.
Háttvirti ritstjóri! Viljið þér taka
eftirfarandi athugasemd í 'virðulegt
blað yðar?
Læknar, sem koma til bæjarms og
kýnnu að vilja skoða Laugarnesspítal-
ann, eru beSnir að koma um kl. 8£
árdegis, því þá fer eg um sjúkrastof-
urnar, og vil eigi að óþörfu ónáða
sjúklingana á öðrum tíma.
Almenningi verður spítalinn alls eigi
sýndur.
Oðrum verður því eigi hleypt inn í
spítalann en þeim sem ætla að heim-
sækja ákveðna sjúklinga (kl. 2—3£),
eða einhverja af starfsmönnum spftal-
ans.
Eg álít nauðsynlegt að taka þetta
skýrt fram vegna þess, að síðan fór
að hlýna, koma hingað hópar af alls
konar fólki á ýmsum tímum dagsins
í þeim tilgangi, að skoða spítalann að
innanverðu, og telja það sjálfsagt að
þeir fái það, af því það sé opinber
stofnun!
Opinber stofnun er spítalinn. Hann
er sjúkraskýli og einangrunarstofnun,
en ekki gripasafn eða leikhris.
Laugarnesi 16. maí ’99.
Sæm. B.jarnhéðinsson.
Kennararáðning.
J>að hefir borið við, að kennari, sem
baðst eftir atvinnu við sveitakenslu,
skýrði hlutaðeiganni hreppsnefnd svo
frá, að hann hefði gengið í skóla hér
í Flensborg og aflað sér kennarafræðslu.
Síðar var eg spurður um, hvort mað-
urinn hefði lært hér, og hvernig hon-
um hefði gengið námið. t— |>að kom
þá upp úr kafinu, að maður þessi
hafði að vísu gengið hér í skóla, þ. e.
í gagnfrœðaskólann, en ekki getað náð
þar burtfararprófi. í kennaradeild
skólans hafði hann aldrei verið.
Til leiðbeiningar fyrir þá, sem ráða
kennara til barnakenslu, og til þess
að koma í veg fyrir að menn komist
eftirleiðis upp með það, að skýra rang-
lega frá því, hverja undírbúningsment-
un þeir hafi fengið, skal eg taka það
fram, að allir, sem taka burtfararpróf
frá Flensborgarskólanum, fá burtfarar-
prófsskírteini, og að þeir, sem taka þar
kennarapróf, fá sömul. prófskirteini
með innsigli skólans.
Ef hlutaðeigendur óska þess, að
kennarinn hafi notið kennaramentunar,
þarf ekki annað en að láta hann sýna
prófskírteini sitt til sönnunar því, að
hann hafi aflað sér þeirrar undirbun
ingsmentunar, sem hór er veitt. Hafi
einhver glatað prófskírteini sínu, getur
hann fengið annað, ef hann snýr sér
til undirskrifaðs.
Flensborg, 15. maí 1899.
Jón þórarinsson.
Prestur yfirgaf brauð sitt.
Svolátandi yfirlýsing hefir Isafold verið
beðin fyrir:
I blaðinu Isafold nr. 2 þ. á. stendnr, að
presturinn síra Jón Þorsteinsson fyrverandi
sóknarprestur vor, bafi fyrir — l*/a ári —
farið frá brauðinu J>óráðstöfuðu«.
Ut af þessumummælum viljum vér undirrit-
uð fyrv. sóknarbiirn haus ieyfa oss hér með
að lýsa yfir þvi: að það sé eigi rétt, að
nefndur prestur hafi farið frá brauðinu
»óráðstöfuðu«, þar sem síra Jón — áður
en hann fór — sá oss fyrir þjónustu þess
prests, er vér frekast hefðum kosið, pró-
fastsins síra Arna Jónssonar á Skútustöðum,
er messað hefir i söfnuði vorum fast að ‘/3
parti og fullnægt að öðru leyti allri prests-
þjónustu vorri í fjarveru hans. \
Og jafnframt viljnm vér geta þess, að
af þeirri viðkynningu vorri af síra J. Þ.
sem presti þau 18 ár, er vér nutum hans
þjónustu, getum vér með ánægju vottað, að
hann var bæði virtur og elskaður af söfn-
uði sínum, fyrir gáfur sinar, lipurð og mjög
prúðmannlega framkomu bæði í kirkju og
utan kirkju.
Lundarbrekku 29. marz 1899.
Albert Jótisson, bóndi. Páll H. Jónsson,
bóndi. Sigurgeir Jónsson, bóndi. Aðal-
björg Pálsdóttir, ekkja. liarl E. Frið-
riksson, bóndi. Sölvi Magnússon, bóndi.
Sigurgeir Jónsson, bóndi. Tryggvi
Valdimarsson, bóndi. Jón Þorkelsson,
bóndi. Jón Jónsson, bóndi. Guðrún
Sigmundsdóttir, búandi. Guðlaugur Þor-
steinsson, bóndi. Jóhannes Jónsson bóndi.
Hólmfriður Friðfinnsdóttir búandi. Frið-
mundur Jónasson bóndi. Sigríður
Jónatansdóttir, húskona. Sigurbj. Krist-
jánsson húsm. Sveinn Pálsson, vinnum.
Sigurtryggvi Tómasson, bóndi. Jón Jóns-
son, bóndi. Jónas Jótisson, bóndi. Sig-
urður Friðriksson, bóndi. Haraldur
Illugason, bóndi. Pétur Jótisson, bóndi.
Tómas Friðfinnsson, húsm.
* * *
Bangt hafa þati fyrir ‘sér, þessi
sóknarbörn síra J. |>., er þau bera á
móti því, að hann hafi farið frá brauði
sínu óráðstöfuðu. Báðstöfun sú, er
hann gerði, þegar hann yfirgaf það fyrir
fultog alt, var alveg ógild og því sama
sem engin. Prófastur hafði látið
það svona vera í svip með þeim skil-
daga, að prestur gerði annaðhvort þá
þegar: sækti til landshöfðingja um
lenging á burtfararleyfi því, er hann
hafði áður fengið um ákveðinn tíma, en
þá var löngu liðinn, eða beiddist lausn-
ar frá embætti. En hann gerði hvor-
ugt, heldur hélt áfram dvöl sinui í
öðru prófastsdæmi umtalslaust, langar
leiðir í burtu, og gegndi þar að miklu
leyti prestsverkum fyrir annan prest,
mág sinn. þess vegna .var brauðið
tekið af honum. Bitstj.
Brauð veltt.
Lundarbrekku í Bárðardal hefirlands-
höfðingi veitt 3. þ. m. prestaskólakand-
ídat Jóni Stefánssyni (frá Ásólfsstöðum)
samkvæmt kosningu safnaðarins. Auk
hans sóttu cand. Yigfús þórðarson.
Aðstoðarprest
að Sauðanesi, hjá síra Arnljóti O-
lafssyni, hefir biskup 15. marz þ. á.
samþykt síra Jón porsteinsson, fyrrum
prest að Lundarbrekku.
Fleirl mannskaðar.
Enn varð einn mannskaðinn fyrir
skömmu, laust eftir sumarmál, í O-
lafsvík. Fórst 5 manna far á heim-
siglingu úr fiskróðri. þ>ar druknuðu:
formaðurinn, þorsteinn Kristjánsson;
þorleifur Kristjánsson, póstur milli
Olafsvíkur og Búða; — þessir báðir
kvæntir og búsettir í Ólafsvík og létu
eftir sig börn í æsku; ennfremur Krist-
ján nokkur Magnússon, ungur maður
efnilegur og dugandi vel, upprunn-
inn af Kjalarnesi (átti móður í
Ameríku); Benóní nokkur úr Staðar-
sveit, á sextugsaldri; og hinn 5. Guð-
leifur Erasmusson, faðir Sigurbjarnar
smiðs, sem var á Lækjarbotnum, há-
aldraður maður, 77 ára, og hafði ver-
ið allan sinn aldur í Ólafsvík, formað-
ur meira en hálfa öld, og var vel ern
enn, #greindur maður og fróður*.
Strandferðabátarnir
»Hólar« og »Skálholt« lögðu báðir á
stað héðan í gærmorgun í aðra ferð
þeirra umhverfis landið, með fjölda
farþega, og Skálholt auk þess með
fullfermi af vörum, mest úr »Vestu«
á norðurhafnirnar.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter.
XIV.
»Hallist dómnefndin að hugsæisstefn-
unni, verða engin verðlaun veitt fyrir
þessa mynd«, segir hr. Barnes við
sjálfan sig, »en sé meiri hluti hennar
hlutsæingar, að því er listina snertir,
þá fær hún áreiðanlega lofsorða-yfir-
lýsing, ef ekki meira. Marína hefði
þó getað gert mig ofurlítið laglegri«,
hugsar hann enn fremur með sér;
því að hann er ekki í neinum vafa
um, hver þessa mynd hafi búið til.
Óll þau atriði, sem ungu Korsiku-
atúlkunni var nákvæmlega kunnugt
um, hefir hún málað alveg rétt. Mynd-
in af Barnes var alls ekki vel lík,
enda hafði Marína þar haft minnið
eitt að styðjast við; en andlitin á
Englendingunum tveimur, sem hún
hafði all8 ekki séð, voru fjarri öllum
sanni. Meðan þessum hugsunum bregð-
ur fyrir í huga Barnes, leitar hann
að nafni höfundarins, en finnur að
eins orðin : -oFinem respiceh Hann er
heldur farinn að ryðga í latínunni,
skrifar þessi orð í vasabók sína og
kemst að því nokkurum dögum síðar,
að þau þýða: »gefðu gætur að enda-
lokunum !«
Fyrst þegar Barnes rak upp undr-
unarópið, fór gamall maður, sem hafði
staðið fjarri myndinni í herberginu, en
þó svo nærri henni, að hann gat séð,
hvenær sem nokkur nam staðar fyrir
framan hana, að færa sig nær honum
smátt og smátt og virða hann fyrir
sór, en lót þó sem hann hefði alt af
augun á myndinni. þegar nú Barnes
snýr sér við til þess að gæta að, hvort
ungfrúin enska sé enn ekki komin inn
í herbergið, þá kemur þessi gamli
maður til hans. Hann virðist vera
listverkasali, er að ýmsu leyti líkur
gróðrabrallsmönnum, er elska listina
fyrir þá peninga, sem hún gefur af
sér. Hann nemur staðar við hliðina
á Barnes og segir með mikilli áherzlu
á ensku, en með nokkurum útlendum
hljómblæ :
»|>etta er voðalegt!«
»Já, víst er það voðalegt !« svarar
Barnes.
Geðshræring hans virðist vekja for-
vitui hjá hinum, og hann segir:
»|>ykir yður mikils vert um þessa
mynd ?«
»Já, mjög svo«.
#Segið þér nú satt ? Ekkert afburða-
listaverk er þetta. Eg geri ráó fyrir,
að myndin sé eftir mjög ungan mann«
»|>ekkið þér hana þá?«
»Hana?« Maðurinn virðist verða
hissa, en segir svo: »Já eg hefi séð
hana einu sinní. Skoðið þér nú til
— eg mundi kaupa myndina, ef eg
gæti fengið hana fyrir sanngjarnt verð.
Hún er svo svívirðilega hryllileg.
Fegurðartilfinningin er sýkt hjá sam-
Um og þeír borga hærra fyrir ágætis-
morðmynd heldur en önildarverk Ge-
römes eða Detailles. Eg er listverka-
8ali«.
»Mér datt það í hug«, svarar Bar-
nes. »Eg geri ráð fyrir, að ef annar eins
snillingur og Meisonnier hefði verið
fáanlegur til að búa til mynd af grimm-
legu morði eftir nýjustu tízku, þá
munduð þér vilja borga fyrir það dá-
indis Iaglega«.
•Stórfé, herra minn, stórfé! Ef
hann hefði viljað búa til mynd af
morði, sem eg komst einu sinni á
snoðir um-------« en svo þagnar hann
alt í einu og segir: »Hugsið þér vður
að kaupa þessa mynd?«
»Nei, eg vildi ekki eiga hana, þó að
mér væri gefin hún. Hún vekur hjá
mér alt of margar ónota-endurminning-
ar: mór finst næstum því eins og eg
sjái það alt saman !« Og Vesturheims-
maðurinn minnist með skelfingu alls
þess, er gerðist þennan morgun.
Hinn maðuripn ætlar að fara að
spyrja hann að einhverju, en þá kem-
ur Enid Anstruther inn og konan,
sem með henni er. Barnes hefir nú
fengið að vita, að hún heitir frú Va-
vassour, og upp frá þessu hugsar hann
ekki um annað en stúlkuna. Hann
fer frá myndinni og kemur sér inn í
horn eitt; þaðan getur hann séð ung-
frúna, án þess að hún taki eftir hon-
um.
En frá þeirri stund horfir ókúnni
maðurmn, sem yið hann hafði talað,
áfergjuaugum á hann, eins og það
væri einhver gróðavegur að hafa aug-
un á þessum útlendingi, sem veitt
hafði myndinni svo mikla athygli. Eft-
ir drykklanga stund sér hann að Barn-
es ætlar ekki að fara strax, og þá
laumast hann burt, en kemur svo aft-
ur með tvo menn aðra, sem virða
hann vandlega fyrir sér, eins og þeir
séu að setja á sig, hvernig hann sé
ásýndum. Eftir ofurlitla stund fara
þeir, eins og ekkert sé um að vera,
og Barnes hefir ekki tekið eftir þeim.
Hann er aftur genginn af göflunum
vegna þess, hve kynlega enska stúlk-
an hagar sér.
Fröken Anstruther lítur í kring um
sig í herberginu og er auðsætt, að
hún er að svipast um eftir einhverjum,
sem ekki er þar inni. Svo leiðir hún
frú Vavassour beint aðmyndinni, sem
Barnes hefir horfið frá, bendir á mynd-
ina og segír hlæjandi:
»Sko til, þarna er hann ! f>etta er
maðurinn, sem eg hefi fengið ást á.
|>enuan mann elska eg af öllu mínu
hjarta«.
»Hvern þeirra?« spyr frú Vavassour
hlæjandi og þuklar eftir augnaglerinu
sínu.
ölum þelm, vinura og vanda-
lausum, sem í sjúkdómi og við
fráfall og útför Sylvíu dótt-
ur minnar auðsýndu mér hlut-
tekningu, flyt eg hérmeð inni-
legasta hjartans þakklæti mitt.
Reykjavík 16. maí 1899.
Asta Hallgrímsson.
Saltfiskur.
Ef menn vilja ná í verð það, sem
eg hefi boðið fyrir þorsk, þyrksling
og ýsu, verða menn að vera komnir
með tiiboð sín innan 1. júní, þar
eð tilboð mitt stendur að eins, hafi
eg innan þess tíma fengið loforð fyrir
skipsfarmi.
M. Johannessen.
Tómas Helgason
praktiserandi lækni, er að hitta í húsi
Guðm. skipstjóra Kristjánssyn'i í Vest-
urgötu nr. 28 hvern virkan dag frá
kl. 11 f. m. til kl. 3 e. m.
Eyrnasjúkdómar, nefsjúkdómar og
hálssjúkdómar kl. 12—2 e. m.
Bankaseðill
hefir nýlega fundist, og er í geymslu
á skrifstofu bæjarfógetans.