Ísafold - 03.01.1900, Blaðsíða 3

3
an Elliðavatn, um hraun og illgrýti,
alt hálfþakið snjó.
Svo réð hann af að setjast að, þótt
svalt væri í meira tagi, til þess að of-
þreyta sig ekki, áður en birti og hann
gæti áttaðsig. Hrnunketil hitti hann,
þar sem skýli var fyrir norðanstorm-
inum, og í þann ketil settist hann.
Svo sem að líkindutn ræður, sótti svefn
mjög á hann eftir vökunæturnar.
Hann þorði því ekki fyrir nokkurn
mun að halla sér upp að veggjunum
í hraungjótunni, bjóst við, að ef hann
sofnaði þar í makindum, mundi hann
ekki vakna framar íil þessa lífs. Hann
sat því uppréttur, á tösku, sem hann
hafði haft á hlið sér, krepti hnésbæt-
urnar og barði höudunum á hnén til
þess að halda hita í fótunum. Stund-
um dottaði hann fram á hendur sín-
ar. Og þarna sat hann, fremur létt
klæddur, til miðs morguns og þótti
honum vistin daufleg og hver klukku-
stundin lengi að líða.
Kl. 6 lagði hann svo á stað aftur,
hélt um stund sömu leiðina, sem hann
hafði komið. En þegar lýsa tók af
degi, sá hann til fjalla, þekti sig og
hélt svo niður á bóginn. það hefir
verið einhversstaðar ekki all-laugt upp
af Hafnarfirði, sem hann hafðist við
um nóttina, einhversstaðar nálægt
Helgafelli. Og til Hafnarfjarðar komst
hann kl. 9J á sunnudagsmorguninn,
(gamlársdag).
par borðaði hann morgunverð hjá
Ogmundi kennara Sigurðssyni og fór
ór sokkunum. Hann var þá dálítið
kalinn á tánum á öðrum fætinum,
þíddi þær í klaka og sofnaði ofurlitla
stund. Kalið stafaði af því, að hann
hafði vöknað á öðrum factinum í Hafn-
arfjarðarlæknum, nokkuð fyrir ofan
Hafnarfjörð. Mundi meira hafa að
orðið, ef hann hefði vöknað fyr.
Eftir þessa stuttu hvíld fór hann
svo í sokka og skó og fór fótgangandi
til Reykjavíkur — og mundu fáir
menn, óvanir stritvinnu, hafa Ieikið eft-
ir honum. Hann er óvenju-mikill
göngugarpur og fimleiksmaður.
Hann kom heim ókvefaður og heill
heilsu, nema hvað bólga var í tánum
eftir kalið. Sjálfsagt hefir það með-
fram bjargað honum, að hann hafði
með sér ofurlítinn matarbita.
Lausn frá embætti
veitt af konungi 1. f. mán. adjunkt
við Reykjavíkur lærða skóla dr. phil.
porvaldi Thoroddsen og síra Matthíasi
Jochumssyni presti á Akureyri, báðum
frá áramótum.
Hoiður.unerki.
Sama dag hafa þeir síra Matthías
Jochumsson og yfirkeunari Steingr.
Thorsteinsson verið sæmdir af kon-
ungi riddarakrossi dannebrogsorðunnar.
Vikið frá embætti
Landshöfðingi hefir 28. f. mán. vik-
ið síra Bjarna þórarinssyni Útskála-
presti frá embætti til fullnustu. Hann
er löngu kominn til Ameríku.
Sjónieika
héldu skólapiltar hór í jólaleyfinu
að vanda, 4 kveld ókeypis, en hið 5.
selt, til ágóða fyrir Bræðrasjóðinn,
varð hreinn ágóði rúmar 100 kr. Skorti
þar eigi aðsókn frernur en vant er.
Gott alt gefins af því tægi, segja menn,
og það þótt minni hafi skemtunar-
fýsn en íbúar höfuðstaðarins. |>eir
höfðu og, piltar, valið leik, er jafnan
1 þykir mikið í varið og góð skemtun á
að horfa, jafnvel hvernig sem með er
farið. það eru Andbýlingarnir, eftir
Hostrup. En ofurefli er slíkur leikur
fyrir óþroskaða óvaninga og það til-
sagnarlaust. |>eir ráða auðvitað helzt
; við vandaminstu persónurnar í leikn-
um, og léku þær sumar dável, tilþess
! að gera; en hinum reyndust þeir alls
óvaxnir, sem von er til.
Síðasta kveldið, sölukveldið, fengu
áhorfendur í ábæti dálítinn leik ann-
an, einnig þýddan úr dönsku; heitir
Meinlolcan, eftir X.; miklu vandaminni,
og tókst því töluvert betur að tiltölu.
Gott er það auðvitað fyrir Bræðra-
sjóð, að fá þannig dálítinn tekjuauka;
en heldur mikið virðist að öðru leyti
gert að þessari skólapiltaleikmensku,
meðal annars meira en nóg, að bjóða
til kennurum og vandamönnum pilta,
eitt kveld að eins, auk sölukveldsins,
en vera ekki að þessu nær heila viku
í striklotu og streitast við að tína upp
nær allan bæinn. B. J.
Póstgufuskipiö Vesta,
kapt. Jacobsen, kom loks í gær-
morgun snemma. Hafði lagt á stað
frá Khöfn 17. f. mán. Eekk bærilegt
veður til Skotlands og hreppandi
þaðan til Færeyja. Hafði 3 daga við-
dvöl í Leith, mest til að bíða eftir
kolum. Komst á stað frá Færeyum
fimtudag 28. f. mán. Fekk þegar
norðanveðrið mikla, er komið var
norður fyrir eyarnar, og var að skaka
í því fram á nýársdagmorgun, að létti
til; var þá komið í landsýn, austur
af Ingólfshöfða. Hálf-fylti káetu einu
sinni eða tvisvar, braut káetuhurðir,
stýriskumbaldann og fleira. Valið
fólk á skipinu; skipstjóri hinn alkunni
vaskleikamaður Jaeobsen, er verið
hefir verið fyrir Hólum tvö sumur
undanfarin, og stýrimaður sá sem var
Ceres í haust.
Farþegar hingað með skipinu banka-
stjóri Tr. Gunnarsson og fröken Schultz
frá Khöfn, nú gift (1 gær) læknaskóla-
stúdent hér Chr. Schierbeck Oræfa-
jökulsfara.
Búist við að skipið komist á stað
aftur eftir viku.
Liátin ©r
hér í bænum annan í jólum ekkju-
frú puríöur Kuld, ekkja síra Eiríks
sál. Kuld prófasts í Stykkishólmí, en
dóttir rektors Sveinbj. sál. Egilssonar
(f 1854), gáfukona mikil og valinkunn,
komin á áttræðisaldur, mædd ogþrot-
in að heilsu.
Norðanveður mikið
var hér jólavikuna alla og rúmlega
það, frá því á þorláksmessu og fram
á nýársdag, bálviðri dag eftir dag, en
frost lítið að jafnaði og snjókomaeng-
in.
Samskotin iianda
Norðmönnum
Bágt er að vera fátækur.
Annars mundi mega fá hér sóma-
samlega hlutdeild í samskotum þeim
handa bágstöddum ekkjum og mun-
aðarleysingjum eftir hinn mikla hóp
druknaðra manna í Noregi í haust,
samkvæmt áskorun hins norska kon-
súls hér í blaðinu (Guðm. Ólsen), eft-
ir hinn voðalega, ódæma-mikla mann-
skaða nóttína milli 13. og 14. októ-
ber.
Engu landi öðru en fósturjörð vorri
unnum vér jafn-mikið sem hinni frægu,
oss liggur við að segja fornhelgú storð
áa vorra, landinu sem ól Ingólf Arn-
arson og aðra iandnámsmenn hér
flesta, landi Ólafs Tryggvasonar og
Magnúsar góða, landi Sverdrups,
Björnsons, Hinriks Ibsens og Jónas-
ar Lie, landinu sem tekur hverjum
manni, sem þar ber að héðan af slóð-
um, eins og ástkærum vin og bróður,
án manngreinarálits — eða jafnvel
með of litlu manngreinaráliti, sem
ekki er trútt um að misindispiltar
noti sér stundum, — landinu sem
sem jafnan er í fremstu röð, — næst
bræðraþjóð vorri við Eyrarsund — til
að -rétta oss hjálparhönd, er oss ber
óhöpp að höndum, t. d. nú síðast á
að minnast eftir landskjálftana 1896.
Já, bágt er að vera fátækur.
En getum vér ekki sýnt einbvern
lit á að verða við áskorun konsúlsinsl
Margt smátt gerir eitt stórt, — stórt
eftir vorum högum og mætti. Vér
þurfurn eigi að óttast, að bræður vor-
ir og vinir austan hafs muni vera stór-
látir, þar sem vér eigum í hlut, eða
að þeir muni eigi kunna að virða vilj-
ann fynr verkið.
Yendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter,
XXXI.
»Auðvitað?« segir Enid alveg ráða-
laus.
»|>á skal eg útvega þér þá!« segir
Maud fjörlega og stekkur á fætur —
ofan í rúmið hafði hún farið í öllum
fötunum.
»Útvega mér þá? En sá þvætting-
ur, barn! Hvernig ættir þú að út-
vega mér þá?«
»Eg ætla að lána þá hjá BarnesU
segir Maud hárri röddu og stekkur út
úr herberginu.
f>að er líkast því sem rafurmagns-
straumur fari um líkama ungfrúarinn-
ar, þegar hún heyrir þessi voðalegu
orð. Hún getur ekki hugsað sér aðra
meiri skömm og niðurlæging. Hún
þýtur á eftir stelpunni og hrópar til
hennar eins og æðisgengin, að hún
verði að snúa aftur. Klukkan er ekki
nema 10, forsalurinn er enn fullur af
fólki, og fröken Anstruther kemur
ekki auga á krakkann, hvað mikið
sem hún flýtir sér á eftir henni. Hver
taug í henni titrar af angist og blygð
við þá voðahugsun, að Maud kunni
að láta verða úr því, sem hún hafði
látið sér um munn fara. »Lána hjá
Barnes! Lána hjá Barnes!« Orðin
hljóma enn í eyrum hennar.
Enid reikar :stundarkorn fram og
aftur fyrir utan hótellið og ætlar svo
inn aftur. |>á sér hún Maud, þegar
minst vonum varir; hún heldur í hönd-
ina á hr. Barnes og er að tjá honum
eitthvað með mestu ákefð.
Fröken Anstruther fer beint til þeirra;
hún er blóðrauð í framan og það er
eins og eldur brenni úr augum henn-
ar; hún segir við Maud reiðulega:
»Dirfstu ekki að segja eittorðfram-
ar! Farðuinn! Farðuírúmið! Ann-
ars skal eg gleyma því, sem eg lofaði
þér!«
Maud lítur á hana, hnikkir að sér
hendinni og þýtur inn í húsið. Frök-
en Anstruther snýr sér í sama bili að
Barnes.
|>að er tins og andinn komi yfir
hann um leið og hann lítur á hana.
A næstu mínútunum eiga forlög hans
að verða fullráðin. Hann veit það vel,
að gangi hann nú að minsta leyti of
nærri metnaðartilfinning hennar, þá
muni hún aldrei framar tala við hann
nokkurt orð. Hann bíður því eftir
því að hún taki til máls og fer að
hugsa um, hvort. þetta muni verða í
síðasta sinn, sem hann heyrir rödd
hennar.
»Hvað hefir bárnið sagt yður um
mig?« Spurningin kemur umsvifalaust
og Barnes veit, að affarasælast muni
vera að svara hreinskilnislega. Hann
gerir í stuttu máli grein fyrir því, er
Maud hafði sagt honum, og hún hafði
tjáð honum það, er gerst hafði í her-
bergi Enidar. »Eg skildi hana á þá
leið«, bætir hann við, »sem hún hefði,
án yðar vitundar, tekið eitthvað af
peningum, sem þér þurfið á að halda
í fyrra málið, og svo er hún hrædd
um, að ef þér orðuðuð það við lafði
Ohartris að borga þetta, þá mundi
hún fá vitneskju um glæp hennar.
Jafnframt gat hún þess, að yður lang-
aði til að forða henni frá þessari refs-
ingu, og hefðuð þér lofað að láta einskis
getið við móður hennar. þess vegna
kom hún hingað til mín«.
»J>ér skiljið það auðvitað, að eg hefi
ekki sent hana í öðru eins erindi?«
»Auðvitað!«
»Nei — eins og þér hafið farið að
ráði yðar við mig !«
Nú hefir hún sjálf vakið máls á
sundurþykkjunui. Barnes sér að hún
er hikandi — að unt er að komast að
henni og hann slær vopnin úr hönd-
unum á henni með þessutn orðum :
»f>ér hafið rétt að mæla. Eg bið
yður fyrirgefningar á því ranglæti,
sem eg sýndi yður um kveldið. Eg
fann að því, að þér töluðuð við kvenn-
macn, sem ekki átti þá virðingu skil-
ið, að þér lituð við henni. |>ér gátuð
ekki þekt hana; en eg þekti hana.
Eins og flestir veraldarmenn hefi eg
verið nokkuð léttúðugur — því get eg
ekki neitað; eg hefi ekkert atkeri haft,
er geti jhaldið mér föstum við það,
sem gott er«.
Kænlegt var það af Barnes, að hann
mintist ekki á það með einu orði, að
hann hefði varað hana við spilaástríð-
unni — því að í því efni hafði hann
haft á réttu að standa; og að hann
lætur þess eins getið, er hann hafði
rangt gert.
Atferli hans verður honum líka taf-
arlaust að gagni, því að hún segir:
»Nei — og það verða líka svo marg-
ar freistingar á vegi karlmanna«.
»Satt er það«, segir Barnes. »Ef eg
hefði verið fátækur, getur vel verið,
að eg befði verið betri maður«.
»Ekki finst mér nú auðæfin vera ó-
gæfa«, segir hún. Barnes samsinnir
það. »Ekki eins og nú stendur á«,
segir hann; »því að þeim er það að
þakka, að nú stendur í mínu valdi að
gera viðvik, sem verður mér til gleði
og hamingju, ef þér bannið mór það
ekki. En viljið þér nú ekki segja mér,
á hvern hátt eg get liðsint yður í
þessu máli? Gangið þór nú spölkorn
með mér; þá veitir okkur léttar að
tala saman blátt áfram«.
»f>ér lofuðuð mér að gera yður greiða
í Lyon«, segir hann enn fremur; »þá
þektuð þér mig ekki jafnvel og nú;
ætlið þér þá að vera ófús á að sýna
mér sama sómann í kvöld?«
f>etta minnir hana á ástúð hans við
hana á járnbrautarferðinni; henni verð-
ur hlýtt um hjaitaræturnar, og hÚD
tjáir honum allar sorgirnar og áhyggj-
urnar, sem hana hafa hent tvo síðustu
dagana. Og hann greiðir fram úr
fjárhagsörðugleikum hennar svo létti-
lega, að hún verður þeirra ekki fram-
ar vör. Hún ætlar að skrifa bróður
sínurn og þegar hann sendír henni
peninga, sem hún veit að hann muni
gera, ætlar hún að borga Barnes skuld-
ina.
Og nú er eins og öll óþægindabönd
séu af henni sprungin, þegar hún er
orðin laus viö þessar áhyggjur, og hún
er ástúðlegri við hann en nokkuru sinni
áður.
Á heimleiðinni til hótellsins segir
Barnes:
»Fröken Anstruther — þér viljið þá
heldur skulda mér en fröken Paoli?
»Já«, svarar hún og verður niðurlút.
»Og þór kunnið ofurlítið bétur við
mig nú en hérua um kvöldið?«
»Miklu betur!«
•Hvers vegna?«
»f>ér hafið ekki sneypt mig. neitt i
kvöld, þó að eg hafi til þess unnið;
því að eg hefi spilað eins og eg væri
ekki með öllum mjalla, og væri í ó-
þolandi vandræðum, ef þér hefðuð
ekki hjálpað mér. En hvernig stend-