Ísafold - 21.03.1900, Blaðsíða 3

55
og endinguna, og það er því fremur
Varhugavert, að slíkt skuli sjást á
þeSsUm brúm, sem liggja í þjóðbraut,
sem þær eru hafðar til fyrirmyndar
við þess konar mannvirki á sýslu- og
sveitavegum, og getur það orðið því
skaðlegra í höndum þeirra manna, er
ekki þekkja neinar brúarsmíðareglur,
sem buast má við, að efni í þær fáist
oft ekki eins vandað og í landssjóðs-
býrnar.
Eg ætla að eins að minnast á þær
brýr, sem hér eru næstar, og það sem
sagt verður um þær á auðvitað við um
allar brýr með sömu gerð.
A Haukadalsárbrúnni hér í Dölum
eru neðri endar á uppihaldssperrunum
að norðanverðu að eins látnir ganga
að sléttum stöplinum og ekkert sæti
gjört fyrir þá í stöpuliun, en festirvið
brúarmeiðana með járngaddi spotta-
korn frá brún stöpulsins. Af þessu
leiðir, að mikið af þunga brúarinnar
liggur á þessum stað á brúarmeiðun-
um sjálfum, í stað þess að þunginn af
tuiðkafia brúarinnar á með sperrunum
allur að flytjast á stöpulinn. þessu
hefði verið hægt að koma við með
því að láta vera stall á framhlið brú-
arstöpulsins fyrir neðri enda sperru-
kjálkanna. Eg j)bri að fullyrða, að
það er regla bæði'við húsasmíði og
brúa, þegar hafðar eru sperrur til að
halda uppi bita eða brúartré, að láta
neðri enda sperrukjálkanna liggja á
sjálfri hliðarundirstöðunni, eða sem
næst henni að hægt er, hvort sem sú
undirst&ða er veggur á húsi, brúar-
stöpull eða eitthvað annað, en láta
hann ekki liggja einhverstaðar á eða
binda hann einhversstaðar við bitann
eða brúarmeiðinn, sem sperran á að
halda uppi, langt frá hliðarundirstöð-
unni.
A Hvítárbrúnni eru neðri endar
uppihaldssperranna látnir ganga inn í
brúarstöplana, og hlaðið utan um þá.
í>etta er óþarft, því nægilegt hefði
verið að láta þá liggja á þar til gerð-
um stalli á brúarstöplunum. Eg þori
líka að fullyrða, að það er rétt regla,
að hlaða aldrei utan um tré í grjót-
vegg, nema brýna nauðsyn beri til,
og þegar eski verður hjá því komist,
þá að búa til vatnsþétt og rakaþétt
l&g utan um tréð, til þess að verja
það fyrir raka þeim, sem ávalt kemur
^ steininn, þegar hitabreyting verður.
Mér hefir venð sagt, að »asphalt«-pappi
hafi verið hatður utan um sperrutrés-
endana á Hvítárbrúnni; en þótt svo
hafi verið, get eg ekki séð, að með
því séu endarnir nægilega trygðir fyr-
ir vætu> því trén ganga skáhalt ofan
í steinvegginn, svo vatn getur ávalt
runnið ofan með trjánum, og sjá þá
allir, að það hlýtur að feyja þau með
tímanum.
Mér er það alveg óskiljanlegt, að
aðrir eins smíðagallar 0g þessir
skuli sjást eftir mann, sem er vanur
og reyndur húsasmiður, og annars yfir
höfuð að ttala einhver fjölhæfasti og
atkvæðamesti smiður á landinu,
Til þess að baíta úr þessum smíða-
göllum á brúnum virðist mér bezta
eða jafnvel eína ráðið við Hvítárbrúna,
að höggva hleðsluna utan af sperru-
kjalkaendunum, og ganga svo frá þeim,
að loft, geti leikið um þá tálmunar-
aust og vatn ekki staðnæmst við
þá.
En Haukadalsárbrúna og þær brýr,
sem eru með sama *„,< •
sama frágangi og er á
norðurenda hennar , .
, , , , , er auðvflað bezt
að bæta á þann hátt, ef hægt væri
að festa emhverri nægilega tryggr;
undirstöðu úú járni eða 8teini undir
sperrukjálkaendana innan f brúar
stöpulinn sjálfan. En með því að þess-
ir brúarstöplar munu flestir hlaðnirúr
djög hörðu gjóti, og því örðugt að
^öggva í þá holur, yrði að líkindum
hægra að festa sperruendana upp i
í brúarmeiðana rétt við stöpulinn með
hæfilega gildum járnspöngUm. Að
þe8su gæti að sjálfsögðu orðið mikill
styrkur.
f>egar eg hefi farið yfir Haukadals-
árbrúna, hefir mér dottið í hug, hvað
skarpi hryggurinn, sem er á miðri
brúnni, líkt og mænir á húsþaki, á
að þýða. jpetta húsþakslag mun vera
á flestum brúnum á þessari leið, og
eftir því, sem mig minnir, er hann
mismunandi hár. Mér datt fyrst í
hug, að hryggurinn væri til þess hafð-
ur, að vatn gæti ekki staðnæmst á
brúargólfinu; en þegar eg athugaði
þetta nákvæmar, sá eg, að það gat
ekki verið, því að beggja vegna við
hrygginn eru lægðir i bruna, og þær
svo miklar, að lítill halli mun vera á
brúargólfinu, þegar komið er miðja
vega frá hryggnum. Eg get því ekki
betur séð en að þessi hryggur sé ó-
þarfur, og hljóti að vera óþægilegur,
ef um brýrnar ætti að aka þungum
vagni.
Eg lýk svo þessum línum með þeirri
ósk og von, að eftirleiðis verði haft í
huga við allar brúarsmíðar á landinu,
að þegar fram líða stundir, verða þær
hafðar til að aka eftir þeim vögnum.
Hjarðarholti, í febrúar 1900.
Guttormur Jónsson.
Veðurathuganir
í Reykjavik eftir landlækni Dr J.Jónas-
sen.
21 Hiti g ; (á Celsius) Loftvog (millimet.) 1 Veðurátt.
1 nóttu |umhd árd. t siód. i átd. síód.
10 + 1 + 751.8 7518 sv hv d sv b d
11. - 1 - 2 746.8 759.5 sv hvd sv hvd
12 - 3 -r- 2 762.0 777.2 sv h d sv h d
13. - 3 + 4 777.2 777.2 v h d v h d
14. - 4 + 4 767.1 759.5 s h b v hv d
15. - 8 -+ 8 777.2 777.2 n hv b n hv d
16. -10 - 9 774.7 772.2 n hb n h b
Útsynningur alla undanfarna daga, hvass
oftast með hafróti, þar til hann gekk til
norðurs að kvöldi hins 14. bálhvass með
miklum kulda og blindhrið, en loftvog mjög
bá. I dag hægur á norðan, mjög kaldur.
Um skipstrandið
í Hraununum, seni minst var á um
daginn, höfum vér nú greinilegri sögur
og áreiðanlegri en skotspónafréttina þá.
Skipið hét Gauntlet, lítil fiskiskúta, um
40 ^smáb, og var eign danska verzlunar-
og fiskifélagsins á Vestfjörðum, keypt
frá Færeyjum fyrir 2 —3 missirum.
Ferðinni var heitið fyrst til Ólafsvíkur,
frá Patreksfirði, með salt o. fl. vörur,
og skyldi síðan halda út á fiskiveiðar,
enda var 'skipshöfnin 15 manna. Þeir
lögðu á stað fyrra miðvikudag, er norð-
angarðurinn var nýbyrjaður; höfðu því
bezta leiði, en þá biluðu seglin — rifn-
uðu hvert á fætur öðru; hafa sýnilega
verið fúin. Varð því að láta reka á
reiðanum einum að kalla og engin leið
að komast inn á Breiðafjörð einu sinni,
heldur stefndu djúpt fyrir Jökul. Þá
breyttist vindstaða svo, að skipstjóri
hélt sig geta haft sig inn Faxaflóa og
hingað til Keykjavíkur. En er inn á
flóann kom, reyndist það ókleift, og
bar skipið þetta af leið, að landtakan
varð í Hraununum, aðfaranóttina föstu-
dags 16. þ. m. Varpaði þar akkerum
nærri landi um fjöru, en höggvinn aklc-
erisstrengurinn, er að fóll og birti af
degi, til þess að láta skipið reka alveg
á land, með því að það var eina lífs-
bjargarvonin fyrir skipverja, þótt óárenni-
legt væri — urð og klettar fyrir. Sést
hafði ofan á siglur skipsins af næstabæ
í Hraununum, og komu menn þaðan niður
að sjónum, en treystu sér ekki að koma
við bát að bjarga. Þá hleypti skipstjóri
skútunni upp, svo langt, að kaðli var
varpáð á land, og svamlaði skipshöfnin
upp á þeim og bátnum frá skipinu. En
það fór síðan í spón. Mátti með sanni
kalla hana úr helju heimta. Hið mikla
frost hafði og bagað stjórn og vald á
skipinu; alt var klökugt.
FóstskipiO Laura
ókomið enn. Fréttist í gær með salt-
skipi frá Noregi, gufuskipi, að það hefði
orðið 5 dögum lengur á leiðinni héðan
út en til stóð; kom ekki til Khafnar
fyr en 3. þ. m. Hefði þó verið vor-
kunnarlaust að komast á stað aftur 8.
eða 9. þ. mán. og þá að koma hingað í
gær eða í dag að forfallalausu.
Um Saurbæ
á Hvalfjarðarströnd sækja ennfremur
þeir síra Þorst. Benediktsson í Bjarna-
nesi og síra Pótur Jónsson á Kálfafells-
stað, auk þeirra 4, sem áður eru nefnd-
ir.
Bráðkvaddur
varð maður hér í bænum fyrir nokk-
uru, 5. þ. m., Sveinn Dahlhoff að nafni,
ungur maður og efnilegur; háttaði heil-
brigður, en fanst örendur í rúmi sínu
morguninn eftir; löngu kalt orðið líkið.
Gufuskip Stabil
325 smál. að stærð, kapt. Lindtner,
kom í gær eftir 13 daga ferð alls frá
Noregi (Stafangri) — kom við í Fær-
eyum — með saltfarm til 3—4 kaup-
manna hér: Th. Thorsteins., G. Zoega,
W. Fischer, J. P. T. Bryde. Engin blöð
og engar fréttir.
Föstuprédikun.
Magnús Þorsteinsson prestaskólakand.
stígur í stólinn í kveld.
Dáinn
er merkisbændaöldungurinn Finnur
Magnús Einarsson á Meðalfelli í Kjós.
Drengskaparbragð rektors.
Dr. Björn M. Ólsen hélt Bókmenta-
félagsfund í gær, lét þess ekki getið á
fundarboðinu, að neitt væri í vændum
annað en vanalegir reikningar og
skýrslur, vitandi af márgra áratuga
félagsreynslu, að þegar svo er ástatt,
koma ekki nema örfáir menn á fund,
svo margir að eins, að fundarfært má
heita.
Og þennan fund reyuir hann svo
fyrirvaralaust að nota til þess að fá
Einar Hjörleifsson rekinn úr tímarits-
nefndinni Bókmentafólagsins, jafnvel
þótt eingöngu megi, eftir lögum félags-
ins, fjalla um kosningu þeirrar nefnd-
ar á aðalfundi, sem haldinn er að
sumrinu. Allsendis ófáanlegan tjáði
rektor sig til að halda áfram forseta-
störfunum, svo framarlega sem hann
fengi ekki samþykki fundarins til
þessarar gífurlegu lögleysu.
En margt fer öðruvísi en ætlað er.
Jafnvel þótt þessi krafa rektors kæmi
svona óvörum, varð enginn ýundar-
maður til þess að taka í strenginn
með honum í þessu efni. f>ar á
móti var hann látinn heyra það skýrt
og skorinort, að það væri miður drengi-
legt, að hafa ekki einu sinni gert E.
H. (sem ekki sótt fundinn, fremur en
allur þorri félagsmanna hér) viðvart,
svo hann ætti kost á að verja sig,
hvað þá fólagsmönnum, svo þeir gætu
hugsað málið, auk þess sem þetta
væri blátt áfram yfirgangur og lög-
leysa.
þegar rektor sá, hvernig í fundar-
mönnum lá, þótti honum ráðlegast að
eta alt ofan í sig, sem hann var bú-
inn að segja um brottrekstur E. H.
úr nefndinni og forsetaafsögn sína að
öðrum kosti. En til þess að strá of-
urlitum sykurslæðingi út á þennan
miður ljúffenga bita, sem rektor varð
að gleypa, var samþykt áskorun til
' hans um að halda forsetastörfunum
til næsta aðalfundar og jafnframt óá-
nægju-yfirlýsing út af einhverjum árás-
um, er forsetinn hefði orðið fyrir. Um
þá óánægju-yfirlýsing voru atkvæði
greidd sérstaklega, og var hún sam-
þykt með — 8 atkv. gegn 4, af 23,
sem fundinn sóttu.
Svo virðist, sem rektor hafi fundist
hann eiga einhverra ófara að hefna,
þar sem hann grípur til þessara ör-
þrifaráða, sem eru með öllu dæma-
laus í félaginu. Um það er ekkert að
segja. En meinið er hitt, að hann
skyldi þá ekki reyna að hefna sín
sem dugandi drengur og koma beint
framan að þeim, sem hann telur sig
eiga í höggi við.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter.
XXXVII.
»Hann ? Hann Burton ? Eg held
síður ! Hann hefir ekkert sagt; hann
er of göfuglyndur til þess að segja frá
nokkuru, sem konu getur verið van-
virða að. Eg veit það samt«.
»þei, þei—segðu ekki meira !«
En Enid Anstruther heldur áfram:
»Hvernig getið þér staðið hérna og
haft þrek til að horfa í augun á mér,
þegar þér hafið dregið mig á tálar?
Og mér,’ sem þótti svo vænt um yður,
af því að þór hafið bjargað lífi bróður
míns. þér ættuð að skammast yðar
og biðja mig fyrirgefningar — því að
auðvitað mundi eg fyrirgefa yður. Ó
— nú er farið að draga niður í yður,
nú eruð þér farin að iðrastU þegar
Enid minnist á bróður sinn, fer Mar-
fna að titra og henni vöknar um augu.
»Earið þér hægt!« segir Korsíkustúlk-
an. »Verið þér réttlátar við mig! |>ið
norðurlandabúarnir, með kuldann og
deyfðina, gortið stöðugt af réttlæti ykk-
ar. Hlustið þér á mig og dæmið mig
svo. Eg elska-------«
»Hvað sagði eg!« segir Enid fok-
vond.
*Eg elska, en ekki þann mann, sem
þú átt við, Enid. Eg elska annan
mann, eins heitt og þú, ef til vill
heitar. En eg elska vonarlaust«.
•Vonarlaust? Getur þetta verið
satt? Er það hugsanlegt, að honum
þyki ekki líka vænt um þig ?
»Eg veit það ekki, en eg dirfist
ekki að ímynda mér það. A einu
fagnaðaraugnabliki hélt eg, að það
gæti verið, og þá flúði eg frá honum.
því að eg er bundin af heiti, sem svo
er vaxið, að það væri skammarlegt af
mér, ef eg þægi ást nokkurs karl-
manns.
• Heiti! Já það er satt, þú ætlar
að verða nunna«.
Marina rak upp óviðfeldinn hlátur.
»Nei, nei, heitið mitt á víst meira
skylt við rfki myrkranna heldur en
himnaríki. Um þetta vorum við hr.
Barnes að tala í gærkveldi. Hann
sagðist vera ófús á, að láta konuefni
sitt vera í kunningsskap við konu,
sem hefði morðhugsanir í hjarta sér
og morðingjaeið á vörum sér«.
»Marfna! |>ú veizt ekki sjálf, hvað
þú segir! Hættu við þetta, Marína,
hættu við þetta mín vegna!«
»Nei, eg er engin hræriþvara!« svar-
ar Korsíkustúlkan fyrirlitlega; því að
henni finst heiti sitt alveg eins og það
á að vera — svo öflugt er vald venj-
unnar og erfikenninganna.
»En þú kannast við það sjálf, að
eiður þinn er syndsamlegur. Hættu
við þetta og njóttu hamingjunnar,
elsku Marína mín!« Og tveir mjúkir
handleggir vefjast utan um háls Kor-
síkustúlkunnar. En hún slítur sig af
Enid og hrópar hástöfum;
»Nei, nei, þú mátt ekki freista mín.