Ísafold - 27.05.1903, Blaðsíða 3

119
Sumarvistamálið.
f>eim hefir reitt þannig af í þetta
sinn, samtökunum sem hér hófust í
vetur um að útvega fátækum börnum
hér úr bænum sumarvist í sveit, að
málið hefir fengið góðar undirtektir í
sveitum, þar sem fyrir sér hefir leitað
verið, en miklu lakari hér.
|>að hafa boðist milli 30 og 40 góð-
ar sumarvistir, en ekki gefið sig fram
nema 7—8 börn eða aðstandendur
þeirra til að þiggja þær. f>eim hefir
auðvitað verið ráðstafað. En þeir
heiðursmenn aðrir, sem tekið hafa vel
og drengilega undir málaleit Sumar-
vistafélagsins, eru hér með látnir vita,
að þeirra góðu tilboð geta eigi orðið
þegin eða hagnýtt í þetta sinn.
Fulla skýring á því, að hér virðist
sem þeir, er að fátækum börnum
standa, kunni eigi það sem kallað er
gott að þiggja, er ekki vel hægt að
gefa að svo stöddu. Helzt er gizkað
á, að horft sé í atvinnumissi hér við
fiskþurkun; það er mjög tíðkað orðið
að nota til þess börn með, til léttis
fullorðnum.
Skógræktarmálið.
Hingað er von í sumar á frægasta
skógræktarmanni á Norðurlöndum, C.
Y. P r y t z, prófessor í skógræktar-
fræði við landbúnaðarháskólann í
Khöfn og frumkvöðli skógræktartil-
raunanna hér á landi (ásamt kapt.
Ryder). Hann ráðgerirað koma hing-
að til Rvíkur með Botníu 30. júní og
fara héðan með Ceres kringum land,
koma til Seyðisfjarðar 9. júlí, ferðast
þaðau landveg upp að Hallormsstað
og síðan vestur í Fnjóskadal að skoða
Hálsskóg og því næst gróðrarreitina á
Grund og Akureyri. þaðan fer hann
landveg suður til Reykjavíkur, flytur
hér fyrirlestur um skógræktarmálið og
snýr eftir það heimleiðis.
Hr. C. E. Flensborg skógfræð-
ingur, er hér hefir dvalÍRt og ferðast
um land undanfarin suraur og staðið
fyrir skógræktartilraunum, kom hing-
að í vor snemma og fór um daginn
til Austfjarða með Ceres, ætlaði það-
an til Akureyrar. Hann bregður sér
austur til SeyðÍBfjarðar að taka á móti
próf. Prytz, er hann kemur þangað,
og ferðast með honum síðan alla leið
hingað til Reykjavíkur.
Hr. Flenaborg hefir ritað í vetur
mikið vandaða og rækilega skýrslu um,
hvað skógræktarmálinu leið hér í fyrra
sumar, í Tidsskrift for Skovvæsen Bd.
XV. Tvær slíkar skýrslur voru frá
honum komnar áður (Islands Skovsag).
Af bosningaliorfum
og kosningaundirbúningi eru litlar
8em engar nýjar fréttir, nema að sagður
er orðinn handagangur í öskjunni á
Mýrunum. f>ar voru til skamms tíma
eigi til nefnd nema sömu þingmanna-
efnin tvö sem í fyrra, þeir Magnús
próf. Andrésson og Jóhann bóndi í
Sveinatungu Eyólfsson. Nú er talað
um tvo í viðbót, Reykvíkinga, þá
Indriða Einarsson revisor og dr. Jón
þorkelsson landskjalavörð, og er ann-
ar (I. E.) kominn þangað upp eftir,
ef ekki báðir, í kjósendabónorðsför; en
Htið látið á bera; hr. I. E. kallað að
færi kynnisför upp að Hvammi til
bróður síns.
f>að ætti að vera og mun raunar
yera lítíð vafamál, að Mýramenn fari
ekki að skifta um þingmanu, að hin-
um nýju frambjóðendum ólöstuðum.
f>eir vita sem er, að M. A. próf. er
°g verður þeim aldrei nema til mikils
sóma á þingi, slíkur ágætismaður sem
kann er, manna samvizkusamastur við
þingstörf sem annað, vitur maður og
vel að sér gjör, eljumaður og mjög
svo áhugamikill um heill lands og
lýðs.
Böðvar prestur Bjarnason á Rafns-
eyri er mælt að rcuni sækja fram í
móti Sigurði prófasti Jenssyni í Barða-
strandarsýslu, gerður út af »heima-
stjórnar«-höfðingjunum.
Fullyrt er eftir fréttum að norðan,
að Jón frá Sleðbrjót verði ekki í kjöri
í Norðurmúlasýslu, en að þar muni
koma í hans stað síra Einar í Hof-
teigi þórðarson.
|>að er ósatt, sem hér hefir verið
hermt í blöðum, að hr. Guðm. Finn-
bogason sé hættur við framboð sitt í
Eyjafirði.
Hafísinn.
Maður er nýkominn norðan úr Eyja-
firði og segir hafíslaust alstaðar fyrir
Norðurlandi nema inni á fjörðunum
vestan fram með Húnaflóa. Miðfjörð-
ur og Hrútafjörður auðir.
Bæjarstjórn Beybjavíkur. Fnndur
var haldinn föstudag 22. þ. m.
Þar var vísað til veganefndar beiðni frá
Sveini Ingimundssyni um girðing með fram
Lágholtsvegi og sömnleiðis beiðni frá P.
Péturssyni gjaldkera um rennu.
Erlendi Zakaríassyni var synjað um
erfðafestuland i Brekkunni fyrir austan og
sunnan Steinkudys.
D. Thomsen konsúl var veitt viðbót við
erfðafestuland hans, Smiðjublett, renningur
með fram norðausturhlið, um 300 Q faðm.
fyrir 3 álna eftirgjald.
Þá var Sig. Thoroddsen veitt erfðafestu-
land vestan Hafnarfjarðarvegar með fram
honum, 90 faðma langa og 60 faðma
breiða skák, niður og suður til Yatns-
mýrar 20 álnir frá veginum, fyrir 7 álna
eftirgjald á dagsláttu.
Bæjarstjórn vildi ekki að sinni kaupa
lóð undir framhald Klapparstigs milli
Laugavegar og Grettisgötu.
Jóhannesi Hjartarsyni leyft að leggja
lokræsi frá húsi sinu út i Landakotsspitala-
lokræsið undir umsjón verkfræðings Kn.
Zimsen.
Fyrsta umræða um byggingarsamþykt,
að eins framsaga.
Samþyktar þessar brunahótavirðingar: á
húsi Péturs Hjaltested úrsmiðs við Klapp-
arstig 12197 kr., Eyólfs Ofeigssonar og
Egils Eyólfssonar við Laugaveg 11827 kr.,
Geirs Zoega kaupm. við Vesturgötu 6910
kr., Jóhannesar Lárussonar við Laugaveg
5171 kr., Ögmundar Guðmundssonar við
Grettisgötu 4045 kr., Þorsteins Þorsteins-
sonar við Laugaveg 3056 kr., Ól. Th.
Guðmundssonar við Grettisgötu 2715 kr.,
Sigurðar Jónssonar járnsmiðs (hakhús) við
Aðalstræti 1364 kr., skúr Geirs Zoega
kaupm. 574 kr.
Fórn Abrahams.
(Frh.)
En það var um sjálfan mig, sem
eg átti að tala. Æ, það er ekki margt
að segja um gamlau mann, sem geng-
ið hefir hina löngu leið vonbrigða og
misskilnings. Eg er prestur og heiti
Schmidt. það er alvanalegt nafn á
alvanalegum manni, og það sem eg
hefi sagt, er heldur mikið orðið.
Hver eg er? Eg er kirkjulaus kenni-
maður, og til hvers þarf hús af steini
gert eða viði, er vér höfum yfir oss
hina miklu himinhvelfingu og hafa má
hvern stein fyrir ræðustól, og eg er
annars svo rómsterkur, að allir heyra
til mín, sem hlýða vilja á mig?
Meira er ekki hægt um mig að segja
. . . . jú, eitt enn, Eg er samvaxinn
orðinn við þennan lýð. Eg sé með
augum vina minna og hugsa eins og
þeir. |>að fer vel um mig innan um
þessa óbreyttu bændur. |>eir hafa
mætur á mér og eg á þeim, og fyrr-
um, þegar eg var á ferðum mínum
meðal Iíaffa gangandi, var eg vanur
að taka mér hvíld hjá einhverjum
meðal bændanna í Dornenburg, sínum
í hvert skifti. Mikið hefi eg ekki ver-
ið fær um að afreka til þessa. Nú
veróur það enn minna, er ófriðinum
er lostið upp. Akur minn liggur í ó-
rækt og illgresíð vex þar óðum.
Já, nú er hernaðurinn hafinn. Eg
fylgi vini mínum nú sem fyrri og vona
og þreyi. Hvað get eg gert annað?
Við hlið kristniboðanum og bak við
hann hafði safnast saman, meðan hann
var að tala, um hálft annað hundrað
manna með barðabreiða hatta á höfði;
þeir studdust við byssur sínar og
hlýddu á nann, svo setn þeir munu
oft hafa gert áður. |>að var í alla
staði einkennileg sjón, að sjá þá sveit,
er yfir lagði fölva skímu afturelding-
arinnar, sem eins og þuklaði sig áfram
gegn um þétt náttmyrkrið til þess að
finna rifu, þar sem ljósið fengi eftir-
þráð tækifæri til að ryðja sér braut
gegnum dimmuna og þokuna til lú-
inna og hverflyndra mannanna barna,
sem eru alt af að biðja um ljós, meira
ljós, en formæla því jafnótt, þegar það
kemur loksins.
Hefði borið þar að ókunnugan mann
þessa stund, mundi hugur hans ef til
vill hafa hvarflað til hinna fyrstu
Púrítana. það var eins um þá,
að þeir höfðu safnast saman með
vopnum og við öllu búnir, er ofsókn
vofði yfir þeim frá öllum hliðum—, og
þarna sátu tveir niðjar þeirra í beinan
legg og voru svarnir óvinir þessara
Púrítana. |>að vakti fyrir Kennedy
lautinant í svip, að undarlegt væri,
að búin væri til skylda, er legði fyrir
hann að hatast við alveg ókunna
menn og vinna þeim alt það mein, er
kostur væri á, og eins hitt, að þessir
menn ættu að gera öðrum sömu skil,
þeim, er þeir þektu eigi meira til.
En hann hratt þegar frá sór þeim ó-
skemtilegu bugleiðingum og leit til hlið-
ar frá sér. þar lágu sveitungar hans
í fastasvefni, eins og þeir, sem lún-
ir eru eftir langa stritvinnu; þeir höfðu
unnið dagsverk sitt, og hvað næsta
dag mundi yfir þá drffa, var nógur
tími til að hugsa um, þegar hann
var runninn upp.
Hm, kvað hinn ungi maður svo
Iágt, að ekki heyrðist. f>eir eru sæl-
ir; þeir eru lausir við að hugsa.
Hráslaganæðing lagði yfir landið, þar
sem þeir voru staddir, og þunn blæja
silfurgrá tók til að hjúpa alt umhverf-
is þá og lagði í gegnum fötin, er voru
stirð af kuldanum og rakanum og ilt
að hreyfa sig í þeim. En fyrirliðarn-
ir ensku voru of miklir menn til þess
að láta á því bera, að þeir fyndu til
neinna ónota af því, er ekki vottaði
minstu ögn fyrir í hinna bóp, sem stóðu
þarna kringum þá, að þeir létu morg-
unnæðinginn neitt á sig bita. En þá
tekur Stephens alt í einu til að riða
á fótunum og styður sig við félaga
sinn.
Kristniboðinn var óðarakominn þang-
að sem hann stóð og bauð honura að
súpa á ferðapela, sem van der Nath
rétti að honum. Hann fekk sér tvo
væna sopa af því, sem í honum var,
en það var sterkt konjak, og kom þá
dálítill roði í fölvar kinnarnar; en aug-
un voru dauf og eins og slæða yfir
þeim, sem sýndi, að hinn ungi fyrir-
liði var orðinn hættulega veikur.
Hitasótt, mælti kristniboðinn í lág-
um hljóðum, er hann hafði þreifað
vandlega á lffæðinni í honum.
f>eir kinkuðu kolli hljóðir, er um-
hverfis þá stóðu. f>eim varð ekki
neitt hverft við það. f>að var heldur
hitt, að þeim virtist það vera mjög
svo eðlilegt, að hinir útlendu menn,
er þangað voru komnir, þyldu ekki hin
miklu og snögglegu hitabrigði. Og þó
ekki bæri á, að þeir kæmust beinlínis
mjög við yfir því, þótt maðurinn væri
orðinn veikur, þá vottaði hins vegar
ekkert það í hátterni þeirra eða svip,
að þeir kættust yfir því, að fjandmað-
ur þeirra var orðinn veikur og ósjálf-
bjarga.
Viljið þér ekki gera svo vel að
halda áfram, prestur minn, segir Ste-
phens lautinant, er hann fór að hress-
ast ofurlítið. f>etta er lfklega svo
sem ekki neitt, segir hann svo, eins
og hann væri að spyrja um það; en
virtist fremur gera það sjálfum sér til
ofurlítillar huggunar en að bann bygg-
ist við að því yrði samsint.
Hinn gamli maður skildi, hvað hon-
um bjó niðri fyrir, og aneri sér undan
til þess að hinn tæki ekki eftir á
augnaráðinu, að honum segði þungt
hugur um. Hann hafði verið svo oft
staddur við sóttarsæng, að hann var
býsna-glöggur á það, hvort hætta var
á ferðum eða ekki. Hér voru öll
merki þess, að manninum var engin
bata von, og svipur hins gamla manns
var svo dapur, að sama var #ins og
hann segði með berum orðum, að hann
byggist við engu góðu.
Lautinantinn veitti því enga eftir-
tekt. Hann skildi prestinn heldur
hins vegar, úr því hann sagði ekki
neitt. Hann hjúfraði sig að félaga
sínum og honum fór líkt og títt er
um veika menn, að þeir gera sér góð-
ar vonir í lengstu lög.
Gerið þér svo vel að halda áfram,
prestur minn, segir hann svo. f>eg-
ar eg heyri í yður, þá finn eg ekki
til hitasóttarinnar.
Öllum þeim, sem með návist sinni heíðr-
uðu jarðarfor mins elskulega unga sonar,
Theodors Halldórssonar, og öllum, sem hafa
auðsýnt mér aðstoð og hluttekning i sorg
minni við fráfall hans, votta eg mitt innileg-
asta hjartans þakklæti.
Reykjavik 26. mai 1903.
Guðný Jónsdóttir.
EINS og- að undanförnu
tek eg að mér að sterkja lín
fyrir fólk. Einnig befi eg nú til
sölu alls konar hálslín með öllu til-
heyrandi, sömuleiðis nærföt handa
börnum og kvenfólki, hvítar milli-
skyrtur Og náttskyrtur handa herr-
um, drengja sport skyrtur Og margt
fleira. Alt mjög ódýrt.
Aðalstrætl 9.
Kristín Jónsdóttir.
Unglingsstúlka 11—13 ára ósk-
ast nú þegar í góðan stað. Ritstj. vís-
ar á.
Mjög ódýrt
smiðajárn af öllu tægi, járnpípur
alls konar, »fittings«, pumpur, botn
ventílar, kranar, steypubaðsáhöld, reim-
ar (1—3), sem ekki togna, ýmislegt
til gufukatla og véla, ágætt smergel-
léreft, vélaolía, olíukönnur, »tvist«,
gúmíslöngur og plötur og marg annað
fleira fæst hjá
Gísla Finnssyni
Vesturgötu 38.
Fjölbreyttasta úrval!
Bezta verð I
hjá
C. Zimsen.
eru beðnir
að vitja ísa-
foldar í af-
greiðslustofu blaðsins, Austurstræti 8,
þegar þeir eru á ferð í bænum.
Zeolinblekið góða
er dú aftur komið í afgreiðslu Isafoldar.