Ísafold - 24.02.1906, Blaðsíða 3

Ísafold - 24.02.1906, Blaðsíða 3
í S A F 0 L D 47 ráðiat í fyratu, er þó líklegt að brátt þyrfti viðbótar, ef alt færi vel og iB ií t ÍB' (k. •jtr 'U' ð, 5- itn ,ta 30 Vitaulega þarf æðimikið fé til þese, koma þessu í framkvæmd. En eg Vona að rnargir séu mér samdóma um, að hér aé um verulegt nauðsynjamál að ræða. Aðalakilyrðið fyrir því, að menu ráð í þetta, er það, að vegurinn sé vel b®ttur, Eg álít til of mikils ætlast, a^ búaat við að reiet séu dýr hús og la8|i í annan kostnað ineðfram vegi, ®em er illfær og því mætti búast við, a^ ferðamenn neyðist til að hætta að nota. Vseri vegurinn vel bættur, þingvalla- raUn brúað, og aðrar nauðsynlegar &®8Íörðir framkvæmdar, mundi ferða- ^&nflastraumurinn auka9t bráðlega. töundi og þörfin á góðum gistihús- UQl Verða mönnum fullljós og þeir ráð- 881 óhræddir í að reisa þau og þau Verða héraðsbúum til gagns og sóma, e° ferðamönnum til mikilla hagsbóta °8 ánægju. f>að er því óskandi, að heiðruð stjórn Vor taki þetta nauðsynjamál að sér, eiQkum vegagjörðina. Málið í heild sinni fiust mér beinlínis og óbeinlínis snerta alla þjóðina, en sérstaklega höfuðstað Vorn. vona því, að heiðraðir Reykjavík- nrbúar veiti máli þessu nákvæma at- ygli og örugt fylgi. Stjómin vona eg að leggi fyrir næsta uppástungur um fjárframlög til a°ðurbótar veginum, og vona eg að áðsynjamáli þessu sé þá vel borgið. Öafi 8tjórnin nú nokkurt það fé til 0 ráða, sem henni er frjálst að verja Uauðsynlegra viðgjörða á þjóðvegum, n mesta nauðsyn á, að einhverju af úm væri varið til endurbóta á þess- vegi. ®(ða8tliðið haust hitti eg flein ófæru- , a á honum, niðurfallnar nauðsyn- °' m' . S enda svo mál mitt með þeirri llegu ósk og von, að stjórn, þing og : veiti þessu nauðsynjamáli betri yg'i og meira fylgi en hingað til. ■^ifað í janúar 1906. Ferðalangur. B, )ft ft, ir. k- tl. tO' 0' l* )6. lrnir E, 2t. Tryggva kongi (Etn. Nielsen) þ. in. þessir farþegar: kaupmenn- Sigf^a't’ar Markússon (frá Ólafsvik), Sveinn 0íl ÍOíj kona hans) og Jónatan Þor- stei, í r búkfj-i,11’ Ijósmyndari Pétur Brynjólfsson; ^Íerúlf ar' Jlll‘ ^rnasou í ca"d. med. Eiríkur dóttir iíona hans; frk. Sigriður Bjiirns- Soj rÚstjóra); trésmiðirnir Bjarni Jóns- ^Uuds^ ^eti11 Bjarnason; Þorleifur Guð- úranr)8011 ^rá Háeyri). Ennfremur 6 enskir dmenn til Leith. hefit Usýslum (Fjörðum) 3. fehr. Hé bað eri° ^instök veðurbliða til lands Sefjfj vetri er. Fullornðn fé ekki verií By’j,°®. lomb viða mikið úti. íu '• iílr ^ir höfuð að tala góð. e"da ^^æÚasamt hefir verið til sjávai ll8líUr ° orf5i® ®jiiK langróið hér um slóðir tftða ^ ai að dýpka á sér, svo til vand 111 árr»Ylr' ^n(ia munu flestir, sem nokk ^ liafa’ ufvega sér mótorbát; 11111 «1 að balda út á. '—----- e^f8CanUtnÍn8,,rÍr,n- Illa «en«r r, ‘Utninginn enn sem komið er - £ hitti S ;riLð úr Skagafirði 28. f. m. - ;em tekifjl)yi«ga Sigfús Dagsson að mál ®stan yftt «fir stauraflutninginn að s< tal^’ °g var mjög danft i honui f. ^8aUnindi !lltle8t’ að hann mundi skaðas liarinn af L'Va'ð hann það vera, er frétti *®nn hefjj. auðárkrók ritaði i Norðra, a j^a sér f( Trausta í Hólum að eftii . *tta atriöj n'n8,nn austan Héraðsvatni Mi®rfi er fyrifrlr 1 sÍálfu Be sér lftið til; 0 i^lr ®önnuJín'r stíórnarskúmana að ha atj.er atauranu Sta^lans ósannindi. Flut, ^ V1® la8n' Veíl*ur ætið óverulegas ’ Seni deilt e*11*1 ritsi,nans, °S alls elt r u® eða mest óttast. Fórn Abrahams. (Frh.l. þá tóku sig nokkrir menn út úr hópnum, tveir þeystu til baka á harða stökki og aðrir tveir þeystu á undan, en hinir héldu áfram eins og áður, hljóðir og þungbúnir. De Vlies reið þangað sem du Wallou stóð og tók í hönd honutn af hestbaki. Hann leit á hina herteknu menD og spurði, hvað þeir væru margir. Du Wallou svaraði og hinn kinkaði kolli. það var eitthvað það í svip og hegð- un Búanna, sem þar voru staddir, er binir herteknu liðsforingjar höfðu ekki veitt eftirtekt áður. það var siður í herbúðunum áður, að hver maður sagði hiklaust eins og honum þótti vera, og fanst Bretum það koma miðlungi vel heim við það sem þeir kölluðu her- skaparreglu og aga. En allir urðu hljóðir, er de Vlies kom til sögunnar. Enginn kom með neina aðfinslu. þeir nefndu nafn hans í lágum hljóðum. þeir litu út undan sér eins og óþekk- ir skólastrákar undan augnaráði kenn- ara, sem er strangur, en þó vinsæll. Hitt bar þó mest frá, að honum var tafarlaus hlýðni veitt, en það var óvanalegt í þeim her, þar sem enginD virtist hafa minstu hugmynd um, hvað agi er. En það var eins og um hann léki geislaröðull geigvænlegra leyndar- mála. Hann var snöggur í viðbragði og rómurinn lágur, en þó snarpur. Stundum brann eldur úr augunum, að fáir stóðust. Sögur gengu f öllum herbúðum af hugprýði hans, snarræði og harðfylgi, og það var eins og nýr þróttur færðist í dauðþreytta menn, sem lagt höfðu nær alveg árar í bát, hvenær sem minst var á de Vlies. Og hann lót sín oft við getið, þeir voru þó ekki alsigraðir enn, Búar. þeir áttu þó enn eftir tvo menn, hann og Botha. Liðsforingjunuin var starsýnt á þenn- an mann, sem blaðafregnriturum þeirra sjálfra hafði orðið svo tíðrætt um. Gat það verið, að hann, þessi tilkomu- litli og ósélegi maður þarna á hestbaki, væri kappi sá, er þeim stóð svo mikil ógn af ? Og þegar þeir urðu þess var ir, hversu hann einblíndi eitthvað út í bláinn, settu þeir upp meðaumkun- arbros. þeim fanst það vera vottur þess, að hann kynni ekki einu sinni að hafa bugann fastan við það, sem hann hefði með höudum. De Vlies reif sig upp úr leiðsluDni, sem hann var í, og segir við du Wallou: — Með hina herteknu menn skal fara norður þegar í stað. það verður að flytja þá á uxavögnum. Hann Davið Steen verður fyrír ferðinni. Eg er búinu að segja honum það. Du Wallou virtist ætla að koma með enhverja spurningu. En þá seg ir höfuðsmaður í stuttum skipunarróm: — Alt er í reglu. Gjöiið það undir eins. Du Wallou gerði liðsforingjunum bendingu um að koma með sér. þeir gerðu það. þeir höfðu skilið það á höfuðsmanninum, að hann mundi ekki vilja heyra mótbárur. þarna höfðu þeir þá kynst nýjum manni, kynst manni, sem vissi hvað hann vildi. þeir fóru að hugsa, að eitthvað kynni að vera til í orðrómnum um bæinn, sem hefði verið brendur, og konuna, sem dáið hefði af skelfingu með nýfætt barn á brjósti. þeir héldu á stað hljóðir og daprir, og vissu ekki, hvert ferðinni var heitið. En að baki þeim reið de Vlies eins og höggvinn væri í ðtein. Vistalestin og skotfæra ók gegnum hersveitirnar með miklum hávaða. Hersveitirnar riðu hljóðar fram hjá manninum óhreyfanlega með stranga andlitið. Hark og háreysti fylti loftið. En de VlieB gerði hvorki að sjá né heyra, þótt augun vissu þangað, sem herinn fór sína leið. Hugurinn var laugt í burtu. En hanu var þó þar staddur, höfuðsmaðurinn, og þeim var nóg að sjá haDn. Liðið, sem de Vlies höfuðsmaður hafði á að skipa gegn 30 þús. fjand- mönnum, var hér um bil 3 þús., auk þess sem hann átti að ónáða þá, sem héldu uppi viðskiftaflutningum að meg- inbernutn sunnan að. Hann var ótrú- lega fljótur í ferðum með sinn litla her og því tókst honum að gera Eng- lendingum mikið tjón, þótt liðsmunur væii svona óskaplegur. þó að eftir hoDum sækti tífaldur liðsafli, smeygði hann sér á bug við allan háska, eins og áll. Hann kom sér jafnan hjá að halda reglulegan bardaga, enda hefði slíkt verið mesta fásinna af honum. Hann var aldrei þar að finna, sem hans var leitað, en jafDan þar, sem enginn átti hans von. Hann hafði rek- ið hernaðarlist Búa með þeim afburð- um, er þeir höfðu sjálfir aldrei við búist, og það var svo að sjá, sem hann væri fær um að koma heuni á enn hærra stig. þótt umkringdur væri hann mánuðum saman á alla vegu af óvígum fjandmannaher, tókst honum ekki einuDgis að standa honum á sporði, vegna óvissunnar, sem þeir voru alt af í, heldur einnig að klófesta margar flutningalestir, höndla sveit á einum stað og herfylki á öðrum; hann hafði og þar að auki tíma til að rffa upp járnbrautarspengur og granda nt- símum. Hann beit sig fastan í bakið á Eng- lendingum, eins og blóðsuga, ónáðaði þá á alla lund, og hvarf loks alt í einu upp í fjöll og firnindi í landnorð- urhluta Óranfulýðveldis, er liðsaflinn í móti varð tvítugfaldur. það var eins og steÍDÍ væri létt af 200 hundruð þúsundum manna. Hers- höfðingjarnir ensku hóldu sig geta sof- ið rólega fáeinar nætur, og blaðafregn- ritararuir, sem höfðu hver um sig bet- ur vit á herstjórn en allir herstjórn- arráðsforingjarnir saman, settust niður og hófu óbeiuIÍDÍs herforingja landa sinna skýjum ofar með því að lofa hástöfum hreysti og herkænsku fjand- manna þeirra. Samtímis létu þeir ekki undan falla að kitla hégómagirnd þjóðarinnar á því að fullyrða, að Bú- ar væri alls eigi vaskari bardagamenu en Bretar; og þar rataðist þeim raun- ar satt á munn. Og iðjusamir rithöf- undar, sera vissu mjög vel, hvað les- endum þeirra kom, settu saman handa myndatímaritum fallega orðaðar frásög- ur um ótrúlegar þrautir og mannraun- ir, er brezkir dátar hefðu í komist; og var það raunar ekki ósatt heldur. Nú var kyrt um hríð. En haldið atorkusamlega á búnaði undir nýjan áróður. Sveitunum er höfðu verið að eltast við de Vlíes, sem aldrei fanst, var haldið aftur eða þeim var stefnt á leið til Jóhannesborgar eða Pretoríu. því næst tóku sólritar og ljósmerki aftur til starfa. þau tól höfðu fengið að hvíla sig nokkra sólarhringa. De Vlies hafði skotist fram úr fylgsnum sínum, riddaraherfylki eitt var horfið, landvarnarliðssveit nærri stráfeld, ný- löguð aðflutningabraut ónýtt, skotfanga- flutningslest ein komst aldrei þangað sem ferðinni var heitið. Hver hrak- fallasagan rak aðra heim að höfuðstöð- vunum, og eitt var svarið við öllum spurningum um, hvað valda mundi: de Vlies. Sókniuni miklu, sem átti að mylja til agna síðasta viðuámið af Búa hendi, var frestað um óákveðinn tíma, og eltingaleikurinn hamslaus hófst af nýju. Herdeildirnar ensku voru eltar í allar áttir; þær fiæktust til og frá lafmóð- ar og uppgefnar, vöknuðu um hánótt við fallbyssuskot og handbyasueld, fengu aldrei næði til að eta eða hvíla aig og komu engu áleiðis, með því að yfirmenn þeirra voru enn ákafameiri en fjandmannaherinn. Og er hershöfð- ingjar þeirra höfðu hugsað upp óvenju- kæulega veiðibrellu og komist upp á fjall- þyrping á þrjá vegu, þar sem de Vlies hafði hafst við síðast, er þeir höfðu af áreiðanlega njósn, fundu þeir ekki ann- að en nokkra brotna og ónýta vagna, sem Englendingar höfðu eiuu smui átt, kerrulausa fallbyssu, er hafði sömu- leiðis verið ensk áður, þá nokkur hundruð dáta, sömuleiðis enska, sem komu í móti þeim bölvandi og ragnandi, og héldu upp um sig buxunum með höndunum; de Vlies liafði látið sína menn skera vandlega úr þeirn alla hnappana. Settur prófastur Í Eyjafirði er síra Geir Sæmundssoná Akur- eyri, í stað síra Jónasar á Hrafnagili Jónassonar, er sagt hefir af sér pró- fa8tstörfum. Gott kaup. Vinnumaður, reglusamur og dugleg- ur getur, feDgiðárs vist við múr og stembyggingar hjá Guöjóni Gamalíelssyni. Agœtar danskar Kartöflur eru sérlega ódýrar hjá Jes Zimsen. Framtíðarvegur. UnglingBpiltur röskur og heilsugóð- ur (ekki yngri eu 16 ára) getur feng- ið að læra múraraiðn hjá Guðjóni Gamalíelssyni. H é r m e ð er skorað á þá, sem eiga óborguð k i r k j u g a r ð s- og o r g e 1 - g j a 1 d, að borga þau tafarlaust; að öðrum kosti verður krafist Jögtaks á gjöldunum. Kristján Þorgrímsson. Þorsteinn Andrésson frá Bessatungu i Saurbæ andaðist i Landakotsspítalanum 20. þ. ni. Jarðarförin fer fram mánud. 26. þ mán. og byrjar húskveðjan kl. ll>/2 i húsinu nr. II við Laugaveg. Ætlö bezt kaup á skófatnaði í Aðalstræti 10. WHISKY Wm. FORD & SONS stofnsett 1815. Einkaumboðsmenn fyrir ísland og Færeyjar: F. Hjorth & Co. Det ideale Liv eftir Henry Drummond fæst í bókverzlun ísaf.prsm. 3,00. Mjög góð bók. mmm^mmmmmmmmmmtmmmt eru beðnir að vitja Isa- foldar í af- greiðsluBtofu blaðsins, Austurstræti 8, þegar þeir eru á ferð í bænum.

x

Ísafold

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ísafold
https://timarit.is/publication/315

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.