Ísafold - 07.04.1906, Qupperneq 2

— Þaö er aSveg eins —
jbeir eru í sömu klípunni nú, ráð-
gjafafylgifiskarnir meðal þingmanna
vorra, út af heimboðinu minni-
lega, eins þeir voru í íyrra út af rit-
BÍmasamningnum.
H a n n hefir gert þetta, blessaður
»húsbóndinn«. H a n n hefir útvegað
heimboðið. En heimboðið er í Dana
augum sérstök náð og ljúfmenska og
lítillæti oss auðsýnt, ræflunum þarna
eÍDhverstaðar »uppi hjá Grænlandi«, eða
þá í »einhverri meðal Færeyjanna«,
eins og einu sinni komst að orði ein-
hver danskur mentamaður, sem hélt
sig vera öðrum færari í landaskipunar-
fræði. Og úr því að h a n n hefir nú
gert það, þá m á ekki láta hann verða
sér til minkunar frammi fyrir allri
Dana-þjóð. Hann v e r ð u r að koma
þar með kindurnar sínar og sýna þær,
helzt með tölu. Hvað verður
sagt þar, suður við Eyrarsund, ef hann
bemur alveg kindalaus eða þá ekki
nema með varaforustusauðina ? Hjálpi
oss hamingjan!
það er alveg einsogí fyrra,
þegar hann bom með ritsímasamning-
inn alræmda. Vitlaus var hann. |>að
sáum við allir. Skaðræði var hann
fyrir landið. það vissum við allir.
Hann var það hvernig sem á var lit-
ið, frá hvaða hlið sem hann var skoð-
aður. Hann var það þó að ekki hefði
komið nokkurt tilboð annað. Hvað
þá heldur er það bættist ofan á önnur
óhöpp, að til þingsins komu 2 tilboð
önnur, hvort öðru álitlegra í saman-
burði við hin ósköpin. Og loks kom,
til að fylla mælinn, mjög vel rökstudd
tillaga um að fresta málinu 1/fcils hátt-
ar, til þe8s að vita, hvort ekki feng-
ist e n n betri tilboð. — það v a r aldr-
ei nema satt, sem stjórnarfjendur
sögðu: það hefði enginn lifandi sál á
þingi litið við ritsímasamningnum frá
26. sept 1904, e f ekki hefði legið víð
borð staða og sæmd ráðgjafans, — leg-
ið við f Dana aúgum. En þar er alt
undir komið. Við gátum vitaskuld
lýst yfir óbifanlegu trausti á honum,
ráðgjafanum, um leið og við feldum
samninginn, eins og »stjórnarfjendur«
vörpuðu fram. Ilt var það raunar og
bart aðgöngu, að gera það eftir þ e i r r a
tillögu. En vel hefði þó m á 11 klóra
sig fram úr kröggunum með því lagi,
þegar í óefni var komið. Hefðu ekki
Danir verið. |>eir h e f ð u aldrei feng-
isfc til að skilja það, að vér hefðum
óbifanlegt traust á manni, er vér lýst-
um í sömu andrá yfir að gert hefði
voðft-axarskaft í öðru eins stórmáli og
ritsímamálinu. |>að s a g ð i hann lfka
sjálfur, blessaður húsbóndinn. Honum
er til trúandi. Hver er svo sem kunn-
ugri dönskum hugsunarhætti en hann ?
Hér v a r ekkert undanfæri. þ> e s s
v e g n a gerðum við það sem við gerð-
um : samþyktum samnings-forsmánina
í einu hljóði, í stað þess að f e 11 a
hann í einu hljóði.------
Eg hefði nú haft gaman af að sjá,
hvort ekki hefði fleirum runnið til rif ja
jafnátakanleg sjón eins og að sjá hann,
blessaðan húsbóndann, svo fallegan
mann og gervilegan á velli (sem Austri
kvað) sitja hnipinn og hreldan sama
sem á grafarbarrainum, — grafarbarmi
valda og vegsemdar, svona nýkominn
í tignina.
Ætlið þið að svíkja mig? spurði
hann hvað eftir annað. Ætlið þið að
ónýta það, sem eg hefi gert, og ofur-
selja mig fjandmönnum mínum, sem
vilja mig feigan?
Hvernig áttum við að standast það?
Og hvernig e i g u m við nú að
standast 8 a m a örvæntingarsvipinn á
blessuðum húsbóndanum, ef við höll-
umst að því, að sitja kyrrir og fara
hvergi í heimboðið ? Hann sér sína
sæng upp reidda. f> a ð dylst svo sem
engum.
f>að var auðvitað o f barnalegt, þetta,
að flokkarnir ættu að fara að þrasa
um land8stjórnarmál frammi fyrir kong-
inum og sannfæra hann. Minni hlut-
inn átti að sanDfæra hann um, að
h a d n hefði réttara fyrir sér heldur
en vér, meiri hlutinn, með landsins
mestu lögvitringa og heimspekinga að
framsögumönnum. Er ða’ vet! f>að
var ekki von að mönnum rynni slík
einfeldni niður. f>eir áttu að þ e g j a
um það, — aldrei að fara aðympra á
þeirri hlið málsins. f>að v a r versta
slys, að nokkurn tíraa var farið út í
það.
Og svo gera Danir sjálfir manni
þann hlálega ógreiða, að stórhæðast
að öllu saman. Tala um »mikinn mat
og góðan mat og feit orð«, og þar fram
eftir götum. Alt saman Daprasta og
níðangalegasta háð.
Hér ríður svo sem ekki við einteym-
ing.
En það er nú sama, h v e r n i g
látið er. Fara v e r ð u m við og fara
s k u 1 u m við, hvað sem á dynur.
f>ó svo færi, að við yrðum að laumast
á skipsfjöl í þessa ferð af einhverjum
útkjálka landsins á næturþeli, þá
megum við til. Við förum ekki
að svíkja húsbóndann nú heldur en
fyr, — framselja hann saklausan í
greipar grimmustu fjandmanna ! Við
eigum nú ekki annað eftir!
f>etta eintal hreldrar »heimastjórnar«-
sálar, ebki um hákarl, heldur um eitt
landsins viðkvæmasta stórvelferðarmál,
— þessa píslarþanka eins sálarholds-
veiks ráðgjafadilbs f dymbilvikunni
fanst ísafold raugt gert að meina al-
mecningi að heyra.
Aflabrögð
hafa verið fyrirtaksgóð í Grindavík
þessa vetrarvertíð, 7—8 hundraða
hlutir bomnir þar á síðustu helgi,
mánaðamótin, aðallega í net, og mest
væn ýsa; 1 £ hdr. af þorski hjá þeim
hæstu. f>ar hafa gengið vertíðina 19
skip 8-róin, með 11 manns á (hlutir
14) og 5 bátar með 6 m. á (8 hlutir)
Tæpt um gæftir upp á síðkastið.
Bezti afli einnig sagður f Höfnum
og Garði.
CJndir Vogastapa hafði einn fengið
15 fiska núna snemma í vikunni. f>að
þykir góðs viti. Síðan hefir ekki gefið.
Sbagafirði 16. marz: Fátt er hér tíð-
inda. — Nú er afráðið, að reist verði stórt
sjúkrahús í sumar á Sauðárkrók; samn-
ingar um það þegar fullgerðir við smiðina.
Þá er og í ráði, að menn hér ytra við
fjörðinn kaupi 3—4 mótorháta í vor, til að
halda út við þorskveiðar, og senda mann til
ísafjarðar til að læra að stjórna vélunum
og laga þær. Styrkur veittur til þess úr
sýslusjóði.
liangferðanaeiin hingað á s/s Vesta
um daginn voru auk þeirra, er nefndir voru
i siðasta bl., þeir Sig. Johansen kaupm. og
Júlíus Ólafsson verzlunarm. á Vopoafirði,
frú Anna Stephensen og stud. art. Gnðm.Guð-
laugsson frá Akureyri, Magnús óðalshóndi
Steindórsson frá Hnausum, Þórður Ingvars-
son frá Húsavik o. fl.
8/s Ceres (da Cunha) kom vestan að
aftur snnnud. 1. þ. mán. Farþegar: Sighv.
Bjarnason hankastjóri og Jón frá Múla alþm.
og kaupstjóri.
SíOdegismessa á morgun i dómkirk-
junni kl. 5 (J. H.).
Stórslys.
Fiskiskútu berst á.
Nú um miSjan dag hafa bæjarmenn
verið sjónarvottar að því stórslysi, að
eina íslenzka fiskiskútuna hofir borið
upp á sker hér á innsiglingu við Við-
eyjartanga í útsynningsroki. Skipverjar
sáust hanga f reiðanum, en hurfu síðan.
Hafa líklegast allir druknað. Enginn
veit, hver skútan er.
Fáir ljúga meira en
helming (isl. málsh.).
Lárus H. Bjarnason segir, að 30 kjósend-
ur hafi mætt á þingmálafundi sinum í Ólafs-
vik 16 júni f. á. En eftir athugun gætins
manns, sem á fundinn kom, voru þar af
kjósendum aðeins þessir heiöuremenn:
Guðbrandur Þorkelssot, verzlunarmaður;
Halldór Steinsson, læknir;
Hjörtur Gislason, sjómaður;
Jón Ásgeirsson, útvegsbóndi;
Jón Brynjólfsson, sjómaður;
Jón Hafliðason, sjómaður;
Jón Jónsson, hreppstjóri;
Jón Jónsson, sjómaður;
Lárus Jónasson, verzlunarmaður;
Páll Kristjánsson;
Skúli Guðmundsson, skósmiður;
Sumarliði Brandsson, sjómaður.
Okkur teljast þessir vera 12. En séu
nokkrir vantaldir, væri það mannúðlegt af
þeim gagnvart Lárusi að gefa sig fram, þó
ekki væru nema þrir, til þess að fylla
helming tölu þeirra, er hann af sinni al-
kunnu sannleiksást hefir látið rita »í fund-
arbókina í sinum höndum«, og siðan »á
þrykk út ganga«.
Vilhj. Briem. Jón G. Sigurðarson.
Tryggvi kongur (E. Nielsen) fór héð-
an áleiðis til útlanda 31. marz. Með hon-
um tóku sér far 8 farþega-, þar ú meðal:
Halvorsen húsameistari (Isl. hanka), ung-
frúrnar Helga Thorsteinsson, Guðrún Norð-
fjörð, Guðrún Smith, Vilhorg Jónsdóttir,
frú Ragnh. Eyjólfsdóttir (Þorkelssonar).
Enn af stanraflutningnuin.
Skrifað er Isafold úr Skagafirði í
miðjum f. mán.:
Lítið er hér enn átt við flutning rit-
símastauranna, einkum í vesturhluta
sýslunnar.
Sigfús Dagsson hefir ekki getað feng-
ið neina menn í þá vinnu, og halda
menn helzt, að hann sé hættur við
það.
Sýslumaður hefir auglýst fcilboð við
niðursetning stauranna; en enginn vil-
jað þiggja. þykir kaupið of lágt, við
svo erfiða vinnu. Enda er bér hin
mesta mannfæð.
þunglega veitir stauramönnum í
■þingeyjarsýslu að koma staurunum
þangað sem þeir eiga að fara, sökum
ótíðar. f>ó var búið að koma þeim
öllum úr hlaði í Húsavík, er s/s Vesta
fór þar um, og nokkrum fram 1 Geita-
fell í Eeykjahverfi, en engum lengra.
Mest er þó baslið með þá fyrir
Vopnfirðinga. þar hefir hver manns-
hönd að kalla að flutningnum unnið
um langan tíma og helmingur allra
hrossa í sveitinni. Lokið hafði verið
við á að gizka % verks að koma staur-
um á kaflann frá sjó upp að Selsár-
völlum og þeim 500 staurum, er fara
átta á Dimmafjallgarð. En lengra var
ósamið um að koma þeim, er s/s Vesta
fór um Vopnafjörð um daginn. Hafði
enginn maður þá fengist til að taka
það að sér, þrátt fyrir mikla eftirleit-
an aðalhjálparhellu stjórnarinDar í þvf
bygðarlagi, Jóns læknis. Sveitarmenn
voru búnir að fá nóg af hinu: aðvera
frá heimilunum og verða að láta lið-
léttinga stunda allan búpening, slíts
út hestum sínum og þurfa að ætlft
þeim tvöfalt fóður fyrir hina miklu
þrælkun á þeim. — það er langversti
kaflinn á leiðinni, sem eftir er, frá
Selsárvöllum upp á norðurbrún Dimma-
fjallgarðs; og þykir mega eiga víst, að
það verði afardýrt, ef annars fæst
nokkurt boð í það verk. f>að eru og
og þyngstu (lengstu) staurarnir, sem
þangað eiga að fara, vegna sujóþyngsla
og mishæða. Sæluhús hafði að vísu
verið reist þar í haust að tilhlutun
landstjórnarinnar. En minst tekur
það af öllum þeim mannfjölda og hesta,
er til flutningsins þarf yfir fjallið. Sú
er bót í máli annars, að snjór liggur
á því fjalli langt fram á sumar. f>ar
helzt því lengi akfæri.
Mikið var og eftir af leiðinni fré;
Vopnafirði suður á Hérað; eumir segja
að ekki sé einu sinni fengnir samn-
ingar um örðugasta kaflann.
Guðm. Friðjónsson
skáld hafði flutt 5 fyrirlestra í ýms-
um félögum á Akureyri, er s/s Vesta
fór um í f. mán. f>eir höfðu verið
mætavel sóttir.
Fórn Abrahams.
(Frh.).
Enginn sinti bænum hans. Liðs-
mennirnir voru hamslausir af bræði —-
hann vissi ekki hvers vegna það vaf
— og þeir kveiktu í bænum. f>að
varð allmikið bál og bærinn brann á
svipstundu. f>eir höfðu búið þar hver
eftir annan, feðgarnir. Manninum
tókst með mestu hörkumunum að
bjarga konu sinni. Hún sá logann,
en skildi ekki neitt. f>að stóðu í henní
augun af skelfingu. Hún hneig til
jarðar og ól barn, sem hljóðaði sáran
og dó. Sjálf gekk hún af vitinu í
faðmi mannsins sfns. Og hún sálað-
ist líka við bjarmann frá bálinu af
bænum. |>eir voru farnir sína leið,
hinir ókunnu liðsmenn. Pilturinn trúði
ekki því, sem maðurinn sagði, og hirti
ekki um að rannsaka, hvort hann væri
að Ijúga eða hann segði satt. Og
þarna scóð hann einmana á næturþeli
hjá konunni sinni og líkinu af barnintt
sínu — ónei, hann hafði aldrei eign-
ast neitt barn.
Svona er ófriði háttað, gamli rnaður.
Hver gerði það? Tilviljun eða hel'
víti; það veit enginn. Pilturinn skegg'
lausi hélt sig gera skyldu sína. Dát-
arnir, sem hlýddu honum, gerðu líka
skyldu sína. f>að var enginn, seto
gerði það, enginu og allir. f>að er
ekki hægt að benda á þann sem sekar
var. Hefði hann ekki gert það, mundJ
einhver annar hafa komið í hans stað.
Enginn hefir gert neitt fyrir Bér, og
þó gerðist þetta. Svona er ófriði hátt-
að. En þetta, sem við bar, er bærintt
brann og konan dó, það er ekki ein-
kennilegt um þennan ófrið. Slíkt ger-
ist, hefir gerst og mun gerast í ölluitt
hernaði. Og eigi að saka einhvero
um það, þá verða það að vera alli*-
Sérhver maður frá upprás sólar ^
niðurgöngu er samsekur í því.
Hvað ófriður kennir oss, gamfi
maður?
Hann kennir það, að maðurinn be{_
ir svo mikið í sér fólgið af illu,
ekki er þar rúm fyrir það sem gotti
er; að hann er svo fullur af tómlei^’
að ekki er þar rúm fyrir neina hugsutt'
Og verið þér ekki að áminna taiS’
heldur farið til fjandmanna vorra °&
segið þeim, að þeir eigi að leggja nJ
ur vopnin. Farið til þeirra, sem mja .
ast af sinni miblu menning og örugf?rI
trú. Farið og talið við kennina®011
þeirra, og heyrið, hvað þeirsegja*