Ísafold - 20.06.1906, Blaðsíða 3

I S A F 0 L D
159
Fórn Abrahams.
(Frh.l.
— Faðir íniDn og hann Zimmer
gamli.
— Og Piet Miiller, sem er einn af
öldungum safnaðarins, hvað segir hann?
— í>ú fær nógu snemma að heyra
hann!
f>eir hétu að koma.
Piltarnir riðu áfram, hver í sína átt-
lQa. Héraðið var stórt og bæirnir
'águ dreift. Davíð Flick reið fram
hjá bæ Miillers. Gamli maðurinn stóð
Ut á hlaði og beið. Hann vissi að
eitthvað mundi vera á seyði.
Hann kallaði til piltsins og spurði
tann, hvort hann ætlaði ekki að koma
við.
-— Nei, anzaði sveinninn þurrlega.
Hann tók eftir því, hvað rómurinn
var óþýður, og spyr forviða:
— Hvað er þetta, Davíð?
— Eg trúi því eigi; en allír segja,
að þú hefir gert það.
— Gert — — hvað? Davið!
Pilturinn rétti úr sér á hestbaki.
— Eg má ekki segja það.
— Jú, mér.
— Jæja, ef þú lofar að segja eng-
titn frá, hver hafi sagt þér það. Allir
bændur í sveitinni eiga að koma sam-
an á fimtudagsnóttina hjá honum
..........hann hallaði sér fram og
hvíslaði nafnið á staðnum.
Pilturinn þandi út brjóstið um leið
hann sagði þetta og eldur brann úr
augunum.
— Hvað er um að vera.
— f>að færðu að vita nógu snemma.
Pilturinn keyrði hestinn sporum og
reið burt; það var langt til næsta
bæjar.
En Piet Miiller var sem steini lost-
inn. Hann tók um ennið og reikaði
ínn; eitthvað voðalegt hlaut að vera
á ferðum, þar sem guðsifjabarnið hans
bafði getað fengið af sér að horfa
svona á hann. Hann sat tvo sólar-
hringa álútur yfir biflíunni sinni og
las blaðsíðu eftir blaðsíðu. Á þriðja
ðegi söðlaði hann hest sinn, lét tengda-
dóttur sína hjálpa sér á bak og reið
nr hlaði mjög þungbúinn. f>að fór
bálfur dagur í að komast áleiðis; hann
v&r gamall maður og óvanur að
9ða, en hanu vildi heyra og sjá,
hvað það væri, sem hefði getað getað
8ert saklaust barn svo úlfúðugt við
bann, slíkan heiðursmann.
Hann kom í fundarstaóinn skömmu
®ftir að farið var að rökkva; hann batt
bestinn sinn hjá hestum hinna og gekk
beint í hópinn, sem hann sá að var
8arnan kominn hjá gamalli grjótrúst á
töiðri slóttuuni. |>eir voru hljóðir og
Þurnbaralegir á svip — allir hljóðir
öema einn. |>að var Zimmer gamli.
3ann hallaðist fram á hækju sína og
balaði um unser kaiser (keisarann
°kkar, þ. e. Vilhjálm 1. þýzkalands-
beisara), sem kynni ráð við öllu.
■^ann lækkaði skrækhljóðaða röddina,
^ar til úr henni varð sorgmætt hvísl,
11,11 leið og hann mælti: En hann er
^auður, Moltke er dauður, Bismarck
et dauður; það voru menn, ó! vinir
^iuir ó! ó! ó! Hann tætti á sér hár-
. °g stundi upp andvarpi, sem var
alveg ólíkt því, að naut væri að
^ja.
. í>eir sem höfðu vilja og mátt til
®*uhvers eru farnir — farnir — dauð-
Uiælti hann.
btann nuggaði blóðþrútin augun og
audvarpagj aftur.
Binir þögðu. Hvað kom það þeim
ir? *68>a við, hversu margir voru dauð-
' í>eir voru fyrir löngu hættir að
;ölJa þá, er þeir mistu, og þeir treystu
t a lengur hinum, sem lifandi voru.
^®lr höfðu beðið alt til síðustu stund-
°g treyst þessari Evrópu, er hafði
svo mikið af blessan þeirri, er
friðarfundirnir færðu heiminum. þeir
biðu enn; því þeir skildu ekki í því
að það hefði alt verið stjórnbragða-
skrípaleikur, þar sem látið var sem
löghelga skyldi friðinn, en í þess stað
ekki um aonað hugsað en hernaðar-
tilhögunina og settar reglur fyrir henni.
Von þeírra lá í dauðateygjunum; þeir
skildu nú, að þeir höfðu verið gabb
aðir, sem allir aðrir, og gremjan lifði
og óx í hug þeirra.
þegar Piet Miiller nálgaðist mann-
hringinn, var eins og alla setti enn
hljóðari en áður. þeir gerðu breiða
kví fyrir hann í milli sín; og sem eng-
inn sæi höndina er hann rétti fram
til að heilsaþeim.
— Hvað — hvað er þetta, vinir
mínir? stamaði gamli maðurinn hálf-
rirjglaður.
Nú Ieið löng stund áður nokkur
maður anzaði honum. þeir urðu æ
þungbrýnni. Loks þraut Zimmer þol-
inmæðin, hann lamdi hækjunni í jörð-
ina og sagði með gjöllum rómi:
— það er ekki búið enn að brenna
bæinn minn, en eg vona að það verði
gert bráðum.
Piet Míiller skildi engan skapaðan
hlut í þessu. Hann leit framan í þá
hvern af öðrum. En alstaðar rakst
hann á sama augnaráðið, kuldalegt
eða reiðulegt. Honum fór ekki að
verða um sel. Honum fanst eins og
ætlaði að líða yfir sig. Hann staul-
aðist þangað er Zimmer gamli stóð
og ætlaði að styðja sig við hann. En
þjóðverjinn brá við og stökk undan,
heldur ófimlega þó; hann tautaði eitt-
hvað um skyldu sína við d a s n e u e
Vateriand (hið nýja föðurland).
Muller skyldi enn engan skapaðan
hlut í neinu. Hann riðaði til eins og
reyr af vindi skekinn og blíndi sak-
lausum barnsaugum sínum á þingheim,
þungbúinn og reiðulegan.
— Hvað er þetta, vinir mínir? hvað
er þetta?
Bama hátíðleg þögn og sama önugt
viðmót. Mótlætið hafði gert þá harð
lynda; þeir sættu sjálfir engri með-
aumkun hjá fjandmönnum sínum og
þeim fanst sér ekki bera að sýna þeim
nokkura miskunn, er þeir grunuðu um
fjandskap við sig.
' Míiller tók upp aftur spurningu sína
í kveinstafsróm.
— Byrjaðu, Simeon, sagði Erasmus
Flick, til þe88 að fá einhvern enda á
þetta kvalræðisástand; og elzti sonur
hans, þeirra er heima voru, steig upp
á steindysina.
Allir tóku ofan. Simeon Flick var
prestaskólastúdent og þeir vissu, á
hverju var von.
Með heilaga ritningu í annari hendi
stóð pilturinn hátt uppi yfir hinum
fullorðnu möcnum og horfði niður á
þá. Hann var einn með hinum yngstu
í hópnum; en þetta, að hann átti að
verða prestur innan skamms, það veitti
honum þá yfirburði, þótt mjósleginn
væri og grannleitur, að gömlu mennirnir
lutu honum. Hann sló með hægri lóf-
anum á opna bókina og tók til máls:
— Drottinn hefir snúið ásjónu sinni
frá oss; reiði hanB liggur þungt á iand-
ínu. Flokkar af Fílisteum og Ama-
lekítum sveima um alla landareign
vora. En svo víst sem það er, að
drottinn niðurlægir, eins víst er hitt, að
liann getur rétt það við, sem liggur
lágc, og gert það beint, sem bogið er.
Pilturinn óx í augutn fundarmaDna
og freknótt andlitið á honum og ólag
legt varð eldrautt. Honum hitnaði
af talinu; orðin runnu af vörum hans,
og hann lét hið harðorða biflíumál
gamla testamentisins dynja á áheyr-
endum sínum eins og steypiregn.
Harmatölur spámannanna hljómuðu
yfir höfðum þeirra; en ekkert orð um
hjálpræði og fyrirgefningu blandað-
ist inn í þessa eyðimerkurprédikuu,
er þrumaði í náttmyrkrinu og endur-
ómaði yfir sléttuna með kveitiandi
bergmált.
Heila klukkustund talaði pilturinn
um hið fótum troðna og dauðadæmda
Júdaland, og sagði að nitjánda öldin
endurtæki sögu þess fyrir augsýn allr-
ar veraldar. Alstaðar fano hann at-
riði, sem við átti, og líkingar, en í miðri
örvæntingunni sá hann bregða fyrir
ofurlitlum vonargeisla. Jael og Cieera
komu fram úr mörg þúsund ára
gleymsku. Júdit gekk fram hjá með
blóðugt höfuð HólóferneBar í höndum
sér. Steinninn vir slöngu hjarðsveins
ins Davíðs þaut hvínandi þangað sem
honum var stefnt, og Daníel spáði úr
ljónagryfjunni um hið nýja ríki.
Kristilegur studentíifimdur
á aS verða í suntar á Finnlandi, sá
5. eða 6. í röð, af öllum Norðurlöndum.
Þangað fara 4 liéðan: þrír prestar og
einn prestaskólakand. (sjá farþega-upp-
talning á Tr. kongi).
Þingmennirnir
frónsku eiga að fá að fara um endi-
langt Jótland í heimboðsutanför sinni
og sjá þar alt sem merkilegt er að sjá.
Þingsetning kvað og eiga fram að
fara þegar eftir það er þeir koma til
Khafnar, þ. e. ríkisþingsins (e k k i al-
þingis!), rétt sem snöggvast, og eiga þeir
að fá að vera þar viðstaddir og sjá og
læra. Talað er, að konungur ætli sér
að setja þingið sjálfur með mikilli við-
höfn og hásætisræðu.
Mannalat.
Nýfrétt er að norðan lát Theódórs
Olaf ssonarf. verzlunarstjóra á Borð-
eyri lengi. Hanti var sonur Olafs ptó-
fasts Pálssonar, er lengi var dómkirkju-
prestur í Reykjavík, en síðan á Melstað
(d. 1877); bróðir síra Páls prófasts í
Yatnsfirði og síra Ólafs á Staðarhóli.
Hann mnn hafa verið kominn nokkuð á
sextugs aldur. Hann var kvæntur mað-
ur og átti mörg börn, flest eða öll upp
komin, Hann var vel látinn myndar-
maður.
Snentma í f. mán. lézt í Stykkishólmi
gömul kona, Sigríður Jónsdóttir,
áður búandi á Korpúlfsstöðum í Mos-
fellssveit, »mesta sómakona«. Hún feldi
niður steinolíuvé) og kviknaði í olíunni,
en hún brendi sig á höndum og fótum,
er hún reyndi að slökkva og dó eftir
nokkra daga.
Embættispróíl
við prestaskólann luku 17. þ. mán.:
Björn Stefánsson ... I. eink. 85 stig
Lárus Sigurjónsson . . I. eink. 84 stig
Sigurður Guðmundsson II. eink. 70 stig
Verkefni í skriflega prófinu : Skjuing
Nýja testamentisins I. Tím. 3,14—4,5.
Trúfræði: Hver er hin kristilega
slcoðun á uppruna mannsins, og hverjar
eru þær ókirkjulegu skoðanir á því efni,
sem sórstaklega þarf að mótmæla?
Siðfræði: Hvað er það sem siðfræðin
kallar hvorkinlegar athafnir -- og eru
slíkar áthafnir til í raun og veru?
Kirkjusaga: Svissneska siðbótin og
helztu menn hennar.
Pródikunartextar : Matt. 16, 24—28;
Lúk. 13, 6—9; Jóh. 14, 15—20.
Prófi í forspjallsheimspeki
luku í fyrra dag (18.) 7 stúdentarog
fengu þessar einkunnir:
Brynjólfur Magnússon ....
Gunnar Sæmundsson........
Jón B. Jónsson...........
Magnús Júlíusson.........
.Ólafur Oskar Lárusson. . . .
Páll Eggert Ó1 ason......
Þorsteinn Briem..........
ágætl. 4-
vel +
vel +
dável
dável +
dável
Seltirningar
eru vinsamlega beðnir, að vitja Isa-
foldar í gosdrykkjaverksmiðjuna
S a n i t a s.
Enskt vaomál
í verzl. G. Zoejra
Krig og Fred
1 bl. á viku, með fjölmörgum mynd-
um fæst í bókverzl. ísaf.prsm. Árg. 2,60.
Umsóknir
um
k e ii ií a r a s t a r f
við barnaskólana í Keflavík og í Mið-
neshreppi séu komnar til undirskrifaðs
fyrir 15. ágúst.
Kenslutími er frá 1. okt. til 31. marz.
Kaup um mánuðinn 50 kr.
Útskálum 12. júní 1906.
Kristinn DaníeKson.
Mórnuða tófuyrðlinga kaupir Emil
Strand á ísafirði, fyrir hátt verð.
Kaupendur Isafoidar
sem skifta um bústaði núna um kross-
messuna eða í næstu fardögum, eru
vinsamlega beðuir að láta þess getið
sem fyrst í afgreiðslu blaðsins.
er borið hafa fyrir Tilraunafélags-
menn í ReykjavíU 1904—1905.
Erindi, flutt i Reykjavik 5. maí 1906,
ef ti r
Einar Hjörleifsson
eru nú komin á prent og fást hjá
bóksölum. Yerð 50 aur.
Verða send bóksölum út am land
með strandskipi í byrjun næsta mán-
aðar. Aðalútsala í bókverzlun ísafold-
arprentsmiðju.
100 tímar
í ensku, frönsku og þýzku
eru jafnan til sölu í bókverzluu ísa-
foldarprentsm.