Ísafold - 19.09.1906, Síða 3

ISAFOLD
239
Fórn Abrahams.
(Frh.).
— Já, það er svo að sj'á, sem hér
í nánd sé einhver, er imyndar sér, að
beÍDÍn í honum séu úr óvanaiega góðu
efui gerð. Hlutaðeigandi ímyndar sér
víst, að hann þoli hvað sem er, til
dærnÍ8 að tíu skozkir hnefar rannsaki
hauskúpuna hans.
— Vel segir þú, og trúað gæti eg því,
&ð hann sonur hennar mömmu þinnar
ætti kollgátuna, anzaði riðilstjórinn, og
lét sem haun hvorki sæi Bleukins né
heyrði.
Blenkins sá nú, að hvergi nærri var
öll þraut úti; eu þessi mótþrói, er hann
Varð fyrir hjá förunautum sínum, veitti
honum tóm til að hugsa sig um, og
þegar hann hafði gert það, breytti
hann til.
— Riðilstjóri! tók hann aftur til
máls, svo vÍDgjarnlega, sem honum var
framast lagið.
Mac Dunn sneri sér að honum og
tók á BÍg mesta undrunarsvip, alveg
eins og hann hefði nú fyrsc tekið efcir
návist Blenkins.
— Herra minn góður! sagði hann
með einstaklegri kurteisi. Fötin á
yður eru í hörmulegu ólagi. Má vera
að það sé venja yðar, að gauga
svona til fara. Mér er ókunnugt um
háttu yðar, en það er mér hugarhaldið,
að menn sem fá að hafa samneyti við
hermenn úr einni Hálandasveit henn-
ar hátignar drotningarinnar, gæti hæfi-
legs siðlætis. f>egar þér eruð búnir að
koma fötunum á yður í lag, getið þór
farið að skeggræða við okkur.
Riðilstjórinn strauk ljósleitt yfir-
skeggið og hermennirnir skellihlógu.
Blenkins vók sér ofurlítið frá og
eyddi hálfri mínútu til að koma flíkun-
um á sér í nokkurn veginn viðunan-
legt lag. |>ví miður har fyrirhöfn hans
mjög lítinn ávöxt. Hann sá líka, að
það var ekki til neins að reyna það.
Hann hætti því við það, en segir, held
ur öDUgur:
— þér neitið þá að hlýða mór?
— Eg neita engum hlut. Eg bið
yður að fara til fjandaus! Tala eg
nógu skilmerkiiega?
— Eg ekal eigi gleyma háttalagi
yðar, riðilstjóri.
— Kg er yður mjög þakklátur fyrir
þetta loforð, og þór skuluð einkis missa
í, þó að eg muni eftir því.
Blenkins gnísti tönnum og bölvaði
því óhappi, að valist höfðu Hálendingar
honum til föruneytis í þennan leiðang-
ur; það var alkunnugt um þá, að þeim
var illa gefið um lögreglustörf. En
aðra hafði eigi verið hægt að fá, og
hann hafði því lagt af stað með þá.
— J>að er svo að sjá á framkotnu
yðar, góðiherra! sagði riðilstjórinn, að
þér hafið hagað yður dáfallega þarna
ínni. Við ætlum nú að hafa okkur á
braut, en eigi væri fjarri lagi að við
litum eftir áður, hvað þér hafið gert
yður til gaman8.
Mac Dunn lagði byssuna á handlegg
Bér og gekk að riðinu.
Blenkins glotti við; því næst fietti
hann frá fötunum og sýndi á sér
bert bakið, svo sem það var útleikið.
Hann bugsaöi sig ekkert um.
— Að gera ser til gamans, kallið
þór þetta að gera sér til gamans, ha?
Bermennirnir þyrptust að honum
og háðuleg fyrirlitnig sú, er þeir
höfðu sýnt honum áður, breyttist ekki
beint í meðaumkun, en þá í gremju
út af því, að maður, sem þeir höfðu
átt að vernda, skyldi hafa verið svona
leikinn. Einkum var Mac Dunn mikið í
°iun eyða öllum menjum þess, er hann
hallaði ofurlítinn misskilning, og hvísl-
aði vandræðalega:
— f>ví hrópuðuð þér eigi á okkur?
spurði hann loks.
— Lítið á, lítið á hvernig þessi hund-
ur hefir farið með frjálsau enskan borg-
ara, einn meðal tryggustu þjóna drotn-
ingarinnar! kallaði Blenkins og sneri
sér í kring, svo að ekkert skyldi dyljast
áhorfendunum.
— Þér eruð tiltakanlega ekki þokka
lega útiiCandi, sagði Mac Ginms.
— þetta er kallað að marmórera,
mælti Craggs, sem með því viidi gefa
hinum í skyn, að hann kynni til mál-
araiðnar.
— Hví veittuð þér eigi viðuám
maður? getið þér útskýrt þaö fynr mér?
— Hanu kom mér að óvörum, sagði
Blenkins Cil að afsaka sig.
— Er hann með vopnum? spurði
riðilatjórinn þurlega. Dimmrautt ský
la yfir veðurbörðu andlitinu á honum,
og það var auðséð að hann var að
hugsa sér eitchvaó.
Blenkins gaut augum illfyglislega og
svaraðl:
— Hann hefir ekki önnur vopn en
nykurskinnskeyrið; en vanð yður á
því.
Hann hataði að vísu van der Hath,
en riðilscjórmu hatði smanað hann, og
flaug gegnum heila hans eins og eld-
íng að jalngotc væri að þeir skyCi hvor
á annan. Eæn svo, aö Mac Dunn
fengi sar eöa bana, þá þótti Bienkins
þaó vera honum ekki nema hæfilegt;
hann hafði fimm menn tii umráða, og
þeir mundi víst verða viðráðanlegri,
þegar næsti ytirmaðurinn væri frá; og
van der Nat væri hægt að sjá fyrir,
ef hann sýudi at sér óskunda.
Mac Dunn sá svipinn í augum hans
og skildi hvað það merkti. Hann virtí
fyrir sér njósnarann með fyrirlitning
arsvip og ögrandi augnaráði, og gekk
svo upp riðið, en sagði þó fyrst:
— Haldið ykkur í fjarlægð, piltar;
þetta mál skal eg úckljá einn.
Hann hraCt upp hurðinni og gekk
inn. Tveim mínútum síðar kom hann
út aftur og skipaði fyrir í alvarlegum
róm:
— Snúið ykkur við, af stað!
Hann leit ekki við og gekk stórstfg-
ur leið sína.
Hermenuirmr fylgdu honum, þótt
ekki skildu þeir nokkurn hlut í þessu.
En hin mikla alvara riðilstjórans hafði
sín áhrif á þá. BlenkÍDS stóð orðlaus
eitt augnablik og blíndi á þá. Síðan
slóst hann höktandi í för með dátun-
um.
— Mac Dunn riðilstjóri! eg skal skýra
frá, hvernig þér hagið yður, eg .. .
Riðilstjórinn gerðist enn stórstígari.
— Riðilstjóri! æpti Blenkins; þér
handtakið van der Nath merkisvald....
— Hraðfeta! skipaði riðilstjórinn
fyrir og sýndi að honum var alvara;
því hann hljóp við fót og losaðist þann
veg við návist Blenkins.
Blenkins sá uú, að haun mátti til
að verða samferða.
Hann höktaði másandi áfram fáeina
faðma, stendur því næst kyrr náfölur
af bræði.
— f>ið neitið þá að hlýða? hrópaði
hann til hermannanna; en þeir tóku
til fótanna heldur freklegar en nauður
rak til.
Blenkins fekk ekkert svar við spurn-
ingu sinni; förunautar hans höfðu sýni-
lega gaman af að espa hann á allar
lundir.
það er ilt að segja, hvað BleDkins
hugsaði nú ; hann leit aftur langeygður
og í heiftarhug, og virtist detta í hug
allrasnöggvast að snúa aftur, en óttinn
aftraði því. Hann fór að hlaupa aftur
til að ná í .hermennina og hélt sér í
nánd við þá, önugur og hljóður. f>að
var auðséð að honum þótti ekki hefndin
svo mikilsverð, að hann vildi hætta
lífi sínu hennar vegna. Hann varð
að fresta henni í bráð, og hann hét
L
sjálfum sér, að koma brátt aftur, en
með öðru föruneyti.
Sveitin hélt áfram. Riðilstjórinn
beit í yfirskeggið og gaut í bræði horn-
auga cíl Blenkins, er leit í móti jafn
óhýru auga,
— þið munið víst, piltar, hvernig
þessi fjandaus tilvik hófust, sagð Mac
Dunn alt í einu, því hann gaC eigi
þagað lengur.
— Ha, rumdi í Kenzie; haun visti
ekki hvað riðilstjórinn átti við; og
sama umluðu hinir allir.
Já, það var þannig, mælti hann og
leit reiðulega til Bleukins: Snemma
í morgun gerði Mac Pherson höfuðs-
maður mér orð. Hann hafði verk
handa mér og nokkrum öðrum, og það
var auðséð að hann 7ar í meðallagi
ánægður fyrir okkar hönd.
— Eicthvert óþokkaverkið aftur,
herra höfuðsmaður? spurði eg.
— þetta sama og vaDt er, mælti
hann og hrækti frá sér.
Td þess aö árétta orð mín, skyrpti
Mac Dunn frá sér grunsamlega nærri
Blenkins.
— Hér er 3kipun frá aðalstöðinni,
mælti höfuðsmaður og sýndi mér blaðið.
Liðsafli lögregluherfylkisins er ónógur;
þér verðið að hjálpa því.
— Margfaldar þakkir, sagði eg og
skyrpti sjálfur.
Hann sá, að Blenkins hirti ekki um
að halda sig mjög mærri, og þá kærði
hann sig eigi lengur um að sýna
hvernig hann hafði hagað sér.
— Já, sagði höfuðsmaðurinn og
stundi við; oss hefir verið boðið út til
að berjast, og vér fáum varla annað
að gera en að vera lögregla; það er
hart fyrir heiðarlegt skozkt hjarta;
að hugsa til annarrar eins óveru; en
skipunin er skýlaus.
— það er ekki skemtilegt að þvo
8kítinn af leppum herliðsins, sagði eg.
— Nei, nei! sagði hann. En uú er
því svo háttað, að hér er bölvaður
áfengisspiltur bófi, sem heitir Jenkins
— sagði hann eigi Jenkins, Kenzie?
— Eg held hann hafi sagt Blenkins;
en vera kann að mér skjátlist.
— Spurðu þenna herra þarna ! sagði
Craggs, sem líkaði gamanið vel og
benti á þann, er um var rætt.
Blenkins greikkaði sporið svo, að
hann heyrði eigi lengur til þeirra.
— Já, það var víst Blenkins, sagði
riðilstjórinn og leit óhýrura augum til
mannsins fyrir framan þá, er skalf af
bræði. Blauður og undirförull njósnari,
er skríður í skugganum, en hleypur
langar leiðir undir eins og hann heyrir
byssuhvell. Hann hefir verið barna
kennari suður í Höfðalýðlendu, en kom
út úr fullur upp í kennarastólinn
nokkrum sinnum, og hann lét jafnvel
ekki ungar telpur vera í friði, svo að
þeir þar ráku hann burt.
Blenkins hafði bægt á sér og heyrði
því skýrt hvert orð, og með því að
efni þeirra fór mjög nærri sannleikan-
um, þá batnaði honum ekki í skapi.
Hann lagði leið sína norður á bóg-
inn, mælti riðilstjórinn.
Síldveiöi Norðmanna
hér við land fer nú aftur mjög vax-
andi ár frá ári. Jpeir halda sig mest
við Siglufjörð og inn með Eyjafirði.
|>ar, á Siglufirði, voru um eitt skifti
nýlega stödd í einu 200 útlend fiski-
skip, bæði seglskip. og gufuskip, lang-
flest norsk.
Atvinnu veitir það íslenzku verka-
fólki allmikla, einkum kveDfólki, En
miður notasæl mun hún vera, bæði
vegna þess, að þetta er aðallega um
mestu heyannir, enda eru norskir
fiskimenn auk þess orðlagðir fyrir slark
og aðra óreglu, ekki sízt drykkjuskap.
f>að gerir bæði að freista landans
til launBöIu á áfengi þar, sem þeir eru
helzt viðloðandi, og auk þess sækja
þeir sjálfir ölfangabirgðir á næsta
áfengissölustað. Brennivínsskúta kvað
ganga að staðaldri milli Akureyrar og
Siglufjarðar, meðan mest er þar um
Norðmenn. f>á er alt á lofti, er
skútan kemur með björgina þá, ölæði
og áflog. — f>að var eitt með fyrstu
hraðskeytunum nú um daginn héðan
(frá Seyðisf.) til danskra blaða, að
sjóorrusta hafði háð verið nýlega
á Siglufirði, af Norðmönnum þar sín
í milli, og hefði 2 fengið bana, en
50 orðið sárir. En eins og getið
var um dagínn, eftir talsímaskeyti frá
Sauðárkrók, þá er s ú saga þó ekki
annað en skáldskapur.
Vegna óeirða-orðrómsins af Norð-
mönnum hér hefir komið til orða í
Norvegi að senda hingað herskip til
löggæzlu þeirra í milli. f>að tóku
DaDÍr illa upp; sögðu það ganga
ósvífni næst af annarlegu ríki, að ætla
sér að fara að gæta laga hér, í »óaðskil-
janlegum bluta Danaveldis«.
Um atvinnu aðsóknina að síldveiða-
stöðunum segir Norðurl., að fólk
streymi þangað hvaðanæfa frá heyskap
og öðrum nauðsynjastörfum, og haldi
því engin bönd. »Er þetta hinn mesti
hnekkir fyrir sveitabúskap og aðra at-
vinnuvegi landsins, og sennilegt, að
hagnaðurinn við síldarveiðarnar og
söltunina verði dýrkeyptur, þegar öllu
er á botnÍDn hvo!ft«.
Norðurl. getur þess um eina viku í
f. m., 13.—20., að þá hafi verið fluttar
á land þar á Akureyri 5500 tunnur af
síld, sem séu55 þús. kr. virði eftir verð-
laginu þá. En af því áttu íslendingar
ekki nema tæpan x/3. En bl. segir,
að minst sé þangað flutt af sfldarafl-
anum, til Akureyrar. Fjöldi útlendra
skipa hafi sína bækistöð út með öllum
firði, á Hjalteyri, í Hrísey og úti á
Siglufirði. Mesta útgerðina hafi Norð-
menn, en auk þeirra Svíar, f>jóðverjar
og Englendingar.
Húsaleigu-
kvittanabækur fást í bókverzlun ísa-
foldarprsm. Mjög hentugar fyrir hús
eigendur.