Tíminn - 29.06.1980, Qupperneq 24

32
Sunnudagur 29. júnl 1980.

©
fyrir heimavistarráð og vildi ráC,
i6 ekki fella aóm, en ég vék pilt-
inum úr heimavist. Af bessu varö
nokkurt uppþot, þar sem ég var
settur á sakamannabekk. Maftur-
inn fór svo úr vist, hætti námi og
sneri sér aö störfum, sem voru
þarfari honum.
— Sat þetta I þér?
— Ekki get ég neitaö þvi, aö ég
var mörgum reiöur. Jafnvel hiö
vænsta fólk virtist þá sýna lltinn
skilning og snerist á sveif meö
hópnum, en þaö versta viö þetta
mál, var hlutur fréttamanna og
blaöamanna. Þeir höföu engar
fréttir sagt Ur skólanum, fyrr en
þeir fundu þessa. „Fýst er eyra
illt aö heyra”.
„Dettur helst i hug
fréttamennskan”
— Þú skilur ef til vill þessar hvat-
ir, þar sem þú hefur sjálfur
starfaö sem fréttamaöur?
Nei! Ég starfaöi sem frétta-
maöur I tfu ár, bæöi viö frétta-
stofu Utvarps og viö blöö. Þá vor-
um viö ekki komnir þaö langt á
þroskabrautinni aö ætla aö bUa til
veruleika fyrir fólk eins og svo
margir blaðamenn viröast ætla
sér. Fréttamaöur hefur mikiö
vald. Hann velur frétt, af þvi aö
honum finnst hUn merkileg, en
hafnar annarri, sem öörum gæti
þótt merkilegri. Dæmi um þetta
er áhugi sumra fréttamanna á
iþróttum, tækni og bilaakstri, þó
aö sumt annaö ekki siöur merki-
legt gleymist. Ég held, aö blaöa-
menn eigi margt ólært eins og viö
hin.
— Hvaö lestu helst I blööunum?
— Ég les fréttir, einkum stjórn-
málafréttir, innlendar og er-
lendar, af þvi aö ég hef áhuga á
stjórnmálum. Sföan les ég
greinar um bókmenntir i dag-
blööunum.
— Og hvernig finnst þer til
takast?
— Ef ég má leggja dóm á is-
lenska blaöamenn, þá held ég, aö
þeir standi erlendum blaöamönn-
um ekkert að baki. Margt hefur
breyst til hins betra. Blaðamenn
eru djarfari en áöur.
Þú hefur enn taugar til þessara
fyrrum starfsbræöra þinna?
— Já, hér i einn tima ætlaði ég
aö fara I sagnfræöi og blaða-
mennsku til Bretlands og ég var
svo lánsamur aö komast ungur á
fréttastofu Utvarpsins. Þar vann
einstaklega gott fólk og ég á
góöar minningar þaðan. Þaö var
hending, aö ég geröist ekki frétta-
stjóri, þegar Jón MagnUsson dó i
ársbyrjun 1968, en þá haföi ég
ákveðiö aö gerast lektor I Bergen.
— Ég hef stundum veriö að hugsa
um, hvaö ég geri, þegar ég hætti
hér og dettur helst I hug frétta-
mennskan.
Dúfurnar hans
Örlygs
Tryggvibrá fyrir sig glettninni,
þegar blm. spurði, hvort menn
hættu sem skólameistarar nema
þá I von um eitthvaö betra.
„Jónas frá Hriflu kom eitt sinn
noröur og heimsótti Sigurö skóla-
meistara. Siguröur notaöi tæki-
færiö og nauöaði i ráöherra um
endurbætur, en fannst hann fá
litlar undirtektir. Siguröur sagö-
ist þá myndu fara frá skólanum,
ef hann fengi ekki vilja sinum
framgengt. Jónas svaraöi: „Já,
auövitaö feröu. En hvert feröu?”.
Tryggva var nU ekki undan-
komu auöiö meö aö segja okkur i
lokin einhverjar skemmtilegar
sögur, sem hann þekkti, tengdar
skólanum, og hann tók vel I þaö.
„Mér dettur nU fyrst I hug sagan
um dUfurnar hans Orlygs Sig-
urössonar. örlygur átti dUfur og
þar kom, aö ein dUfan settist i
gluggasillu á skrifstofu skóla-
meistara. Árni Þorvaldsson
enskukennari kom auga á dUfuna
og sagöi fagnandi: „Nei! Er lóan
komin?” Siguröur skólameistari
undi ekki þessum Urslitum og
svaraöi „Þekkir þU ekki hrafn frá
lóu?” Og þá heyrðist i Brynleifi
Tobiassyni: „Já, hrafninn. Það er
nU ljóti ránfuglinn”.
Brynleifur Tobiasson var lengi
kennari viö skólann og kenndi
sögu og latinu. Eitt sinn var þaö á
prófi, aö nemandi kom upp hjá
honum i Evrópuófriönum I upp-
hafi 19. aldar og gat ekki sagt orö.
Þetta var alvarlegt mál, þvi aö
segöi hann ekki orö, fengi hann
minus 23 i einkunn. Brynleifur
var góöviljaöur maöur og spuröi
nemandann i þaula, en fékk
ekkert svar. „Þér vitiö vist ekki,
hvað aöalhershöföingi Napóleons
hét?” „Nei”, svaraöi nemandinn.
„Alveg rétt”, sagöi Brynleifur
þá, en hershöföinginn hét einmitt
Ney.
„Þórarinn fórnaði
skólanum öllu
lifi sinu”
Ég man eftir annarri skemmti-
legri sögu. Hér uppi á baöstofu
bjó nemandi vestan af fjöröum,
sem haföi falliö I þá freistni aö
reykja i herbergi slnu. Geröi hann
þaö þannig, aö hann setti stól
fyrir dyrnar, opnaöi siöan glugg-
ann upp á gátt, settist þar og
reykti. Eitt kvöld opnast dyrnar
og Sigurður skólameistari
stendur I dyrunum, — strákur
haföi ekki varaö sig á þvi, aö
dymar opnuöust Ut. Strákur lét
sér þó hvergi bregða, sneri sér aö
skólameistara og sagði: „NU hef
ég þaö fínt, maöur. Ég hef alian
heiminn fyrir öskubakka”.
Arið 1933 settist i þriöja bekk
Skagfirðingur, sem kominn var á
þrítugsaldur og haföi veriö
hreppstjóri I sveit sinni. Honum
þótti þetta viröing mikil, gekk hér
um ganga og tók nemendur tali.
Spurði hann þá gjarnan i hvaöa
bekk þeir væru. Hann hittir hér
frammi ungan mann, slær
kumpániega á öxl hans og sagöi:
„1 hvaöa bekk ert þu, góöi?” „Ég
er nU kennari hérna”, sagöi þessi
ungi maöur, sem var Þórarinn
Björnsson, siöar skólameistari.
Stórbætt þjónusta við
GOÐA-
FOSS
Útibú Kaupfélags Svalbarðseyrar við
GOÐAFOSS
veitir ferðamönnum margvíslega þjónustu:
Opið kl. 9-21 ^ Vistleg og rúmgóð kjörbúð
Viðlegubúnaður
Veiðibúnaður
Heitar pylsur — Kaffisala
Snyrting
(0) BENZÍN OG OLÍUR
Helga daga
kl. 11-21 yfir
sumartímann
Hann var lágvaxinn maöur og
kom 24 ára sem kennari aö skól-
anum. — Þórarinn Björnsson er
mér eftirminnilegt stórmenni og
einstakt góömenni. Og ef hægt er
aö segja svo um nokkurn mann,
þá liggur viö aö segja megi, aö
hann hafi veriö of góöur fyrir
þennan heim, þvl aö það þarf
stundum haröneskju til þess aö
lifa þetta af. Þórarinn fórnaöi
skólanum öllu lífi sinu og hjarta-
blóöi, sagði Tryggvi Gislason
skólameistari aö lokum.
—FI
Utihurðir, bllskúrshurðir,
svalahurðir. gluggar. gluggafðg
DALSHSAUNI 9 HAFNARFIRDI ■
FÓÐUR

islenskt
kjarnfóður
FÓÐURSÖLT
OG BÆTIEFNI
Stewartsalt
Vifoskal
Cocura
KÖGGLAÐ
MAGNÍUMSALT
GÓÐ VÖRN
GEGN GRASDOÐA
MJOLKURFE LAG
REYKJAVIKUR
Algraiðtla Lauga.rgi 164 Simi Mt?Scg
Föðurvo'ualgreiðtla Sundaholn Simi 8222S
Sd
mest
seldi
dr
eftir
dr
kaupfélag Svalbarðseyrar
EINHOLTI 6