Tíminn - 02.12.1983, Side 14

Fram
tíðin
■ Við lifum mikla tíma í tónlistinni,
konsert nær því á hverjum degi, og stundum
tvo, og óvenjulegan fjölda ungra listamanna
sem em mjög efnilegir og eiga vafalaust
eftir að gera garðinn frægan á komandi
árum. Einn þeirra er Sigrún Eðvaldsdóttir
fiðluleikari, sem hélt tónleika í Austur-
bæjarbíói mánudagskvöldið 28. nóv. við
undirleik Snorra Sigfusar Birgissonar, og
voru tónleikamir hluti af einleikaraprófi
hennar fráTónlistarskólanum. Snorri Sigfús
er raunar annar ungur listamaður, sem
hefur látið mikið til sín taka, bæði sem
píanóleikari og ekki síður sem tónskáld, og
kann svo að fara að hann verði innan tíðar
talin einna fremstur okkar píanóleikara í
kammermúsík og sem undirleikari, jafinvíg-
ur á nýja tónlist sem gamla.
Og hin unga Sigrún Eðvaldsdóttir virðist
vera undrabam í fiðluleik - allt frá því við
heyrðum hana fyrst í Félagsstofiiun stúd-
enta á Listahátíð um árið, þar sem hún lék
einleik með Strengjasveit Tónlistarskólans,
hefur verið Ijóst að hún var „sérstök" - nú
mun hún vera á fömm til Bandaríkjanna til
framhaldsnáms og við óskum henni góðs
gengis. Það em margir fiðluleikarar í
heiminum á öllum aldri, en Sigrún hefur
alla burði til þess að verða í hópi hinna
fremstu.
Fyrst lék Sigrún Sónötu nr. 2 í a-moll
fyrir einleiksfiðlu eftir Bach, síðan „Teikn“
fyrir einleiksfiðlu eftir Áskel Másson, og
loks Sónötu nr. 3 fyrir einleiksfiðlu eftir
Eugéne Ysaye, Af þessum þremur ólíku
verkum virtist Bach eiga verst við Sigrúnu
- þótt hún spilaði mjög vel var auðveldlega
hægt að hugsa sér það betra , en í Teiknum
Askels Mássonar sótti hún sig mjög, en var
undragóð í hinum ógurlega-erfiða Ysaye.
Raunar virðist Sigrún Eðvaldsdóttir njóta
sín best í þmnginni tónlist eða æsilegri.
Eftir hlé lék hún og Snorri Birgir Sónötu í
A-dúr óp. 13 fyrir fiðlu og píanó, og loks
Tzigane eftir Ravel - æsilegt verk sem hún
„brillieraði" í. Það er ekkert annað að gera
en óska Sigrúnu til hamingju með þessa
tónleika, ogTónlistarskólanum og Guðnýju
Guðmundsdóttur, kennara Sigrúnar, með
nemandann.
30.11 Sig.St.
Orð þrýtur
Sigurður
Steinþórsson
skrifar um tónlist
í heimi
heyrenda
Joanne Greenberg:
FINGRAMÁL
Þýðandi Bryndís Víglundsdóttir
Bjallan.
■ Þessi saga greinir frá mállausum
karlmanni og kvenmanni vestur í Amer-
íku. Þau eru fædd í byrjun aldarinnar.
Þeim er kennt fingramál og þau bindast
tryggðum á uriga aldri og fylgjast síðan
að. En margt er í heimi heyrenda sem
þau þekkja ekki og kunna því ekki að
varast.
Abel og Jenna eru manndómsfólk.
Hann lærir prentiðn og er vandvirkur og
nákvæmur, handlaginn mörgum fremur.
Jenna er dugandi saumakona. En vegna
þess að þau eru að vissu leyti útilokuð
frá mörgu í heimi þeirra sem heyra verða
þau á ýmsan hátt barnaleg og fávís.
Ævisaga þeirra verður baráttusaga en
með þrautseigju sigra þau þó. Þau
eignast tvö börn sem heyra og dóttirin
lifir og vex upp með þeim og sonur
hennar kemur talsvert við sögu afa og
ömmu.
Þannig fjallar þessi saga um mannleg
kjör og ef til vill má segja að hún sé fyrst
og fremst mannleg. Auðvitað túlkar hún
erfiðleika þeirra sem standa utan við
heim heyrenda - um þá er hún. En hún
sýnir líka hvað hægt er að gera til þess
að minnka bilið milli hinna fötluðu og
þeirra venjulegu.
Baksvið sögunnar er þjóðlíf Banda-
ríkjanna 1920 og fram undir síðustu ár.
Það er trúverðuglega dregið svo að
lesandinn hefur á tilfinningu að hér sé
rétt farið með sanna sögu einstaklinga
með hinni stóru þjóð.
Út á þýðinguna held ég að ekki sé
neitt að setja.
Einstaklingar og ýmis samtök vinna
að því að beina athygli „venjulegs fólks"
að kjörum og högum þeirra sem höllum
fæti standa utan við alfaraveg. Þessi bók
er einn af ávöxtum þeirrar starfsemi.
- H.Kr.
Halldór Krist-
jánsson skrifar
Kannski í og með vegna áhrifa frá
sænskum gagnrýnendum, sem lýsa ís-
lensku hljómsveitinni með lýsingarorð-
um sem við hefðum hér áður notað um
Berlínarfílharmoníuna, og íslenskum
einleikurum eins og þeir væru Sviatoslav
Richeter eða Gideon Kramer, er komin
verðbólga í stílinn hjá þessum „gagnrýn-
anda“ - stór, stærri, stærstur er orðinn
gríðarstór, tröllaukinn og risavaxinn.
Og hvað á þá að gera þegar Judith
Blegen syngur hér í Háskólabíói fárviðr-
iskvöldið 29. nóvember? Á venjulegu
máli er Judith Blegen mjög góð söng-
kona, jafnvíg á Ijóðasöng og óperu, því
hún er einnig prýðilegur leikari, eins og
gerla kom fram í flutningi hennar nú.
Tónleikarnir voru á egum Fulbright-
stofnunarinnar á fslandi og Háskólans, í
tilefni af 25 ára starfsafmæli Fulbright á
íslandi. Á þessum 25 árum hafa 345
íslendingar fengið Fulbright-styrk til
Bandaríkjanna, og um 150 Bandaríkja-
menn verið styrktir til að koma hingað,
en auk þess er Judith Blegen gamall
Fulbright-styrkþegi - hún var víst styrkt
til að læra að syngja á Ítalíu.
Og hvað er það svo sem prýða má
hinar fremstu söngkonur? Judith Blegen
hefur háa sópranrödd, sem er jafntær og
hrein hvort sem sungið er hátt eða lágt,
sterkt eða veikt. Hún „flytur“ lögin
samkvæmt efni textanna, bæði með söng
og leikrænni tjáningu. Textaframburður
hennar er mjög góður, eftir því mér
heyrist út frá minni litlu kunnáttu á því
sviði. Og öll tækni hennar, öndun og
raddtækni, er fullkomin. Mér fannst hún
ennþá betri en Elly Ameling, og er þá
stórt upp í sig tekið.
Efnisskráin var þannig, að fyrst söng
Judith Blegen tvær aríur úr Brottnáminu
úr kvennabúrinu eftir Mózart - hún er
víst víðkunn Mózart-söngkona, þá fimm
sönglög eftir Mendelssohn og síðan 10
sönglög úr ítölsku ljóðabók Hugo Wolfs.
Þá fjögur sönglög eftir Debussy, tvö
gömul ensk þjóðlög, Vals Móniku úr
VIÐ HÖNNUM, TÖLVUSETJUM OG PRENTUM
SKYRSLU- OG REIKNINGSEYÐUBLOÐ FYRIR TOLVUR.
TOLVUPAPPIR A LAGER.
NY, FULLKOMIN LEISER-LJOSSETNINGARVEL
OG PRENTVELASAMSTÆÐA.
REYNIÐ VIÐSKIPTIN.
PRE
NTSMIÐJAN (^JcJíl H.F.
Smiðjuvégi 3, 200 Kópavogur, sími 45000
óperunni „The Medium“ eftir Menotti,
sem frumsýnd verður hjá íslensku óper-
unni á föstudaginn, og loks fjögur söng-
lög eftir Milhaud. Síðasta aukalagið var
Söngur Sólveigar, og hefur sá söngur
tæplega heyrst svo fagur hér á landi áður.
Undirleikari Judith Biegen var Doug-
las Fisher; bæði hann og Maurizio Bar-
bacini, sem „var við píanóið“ hjá Dorriét
Kavanna og Kristjáni Jóhannssyni, spila
mjög temprað og létt, og hygg ég að
margir íslenskir undirleikarar eða með-
flytjendur gætu talsvert af þeim lært.
30.11. Sig.St.
LA TRAVIATA
■ Ung bandarísk söngkona, Jean
Bennett, syngur um þessar mundir hlut-
verk Víólettu í uppfærslu íslensku óper-
unnar á La Traviata, en Ólöf Harðar-
dóttir er komin til Berlínar til að
skemmta á íslenskum menningardögum
þar. Maður frá Tímanum fór að sjá
frumsýninguna með hinni nýju söng-
konu, á föstudaginn 25. nóvember. Sagt
var að Jean Bennett hefði ekki fengið
tækifæri til að æfa hlutverki með íslensku
óperunni, en það var þó ekki að sjá, því
hún féll fullkomlega inn í myndina.
Þannig mun það raunar vera með hin
stóru óperuhús erlendis, að hóað er
saman listamönnum úr öllum áttum í
hverja sýningu, og hinir meiri háttar
söngvarar syngja kannski eitt hlutverk í
New York í kvöld, annað í London eftir
tvo daga, og hið þriðja í París á
mánudaginn.
Ólöf Kolbrún er orðin svo mikil
„prímadonna" (í velviljaðri merkingu
þess orð) að við lá að hún skyggði á alla
aðra í óperunni - það lá við að manni
fyndist óperan hvíla öll á hennar
herðum; hin nýja Víóletta fellur meira
inn í hópinn, og nú er það Garðar Cortes
sem skyndilega ljómar sem tungl í
fyllingu með mjög glæsilegum söng og
leik. Jean Bennett fór annars létt með
þetta viðamikla hlutverk, nema hún
virtist ögn „stressuð" í síðari hluta fyrsta
þáttar, en sótti mjög í sig veðrið í hinum
tveimur. Hún er mjög efnileg og geð-
þekk söngkona, og gaman að heyra hana
og sjá hér á landi. Jean Bennett starfar
annars á Ítalíu, þar sem hún hlaut
menntun sína að verulegu leyti hjá sömu
kennurum og leiðbeint hafa bæði Ólöfu
Harðardóttur og Garðari Cortes að
einhverju leyti.
Garðar Cortes er sýnilega mjög vax-
andi söngvari um þessar mundir; hann
hefur alltaf verið mjög öruggur, afburða
músíkalskur og viðfeldinn, en á þessari
sýningu jaðraði við „stórsöng".
Almennt er La Traviata íslensku óper-
unnar mjög skemmtileg og vel heppnuð
sýning og full ástæða til að hvetja menn
til að sjá hana - þar ætti engum að leiðast
nema daufum.
30.11. Sigurður Steinþórsson
v