Tíminn - 23.01.1988, Síða 23

Tíminn 23
Laugardagur 23. janúar 1988
1111
MINNING

Sigurður Ólason
Mánudaginn næstkomandi verður
borinn til grafar Sigurður Ólason,
sem um hálfrar aldar skeið hefur
verið einn af þekktustu málflutnings-
mönnum þjóðarinnar, en hann opn-
aði málflutningsskrifstofu 1935 og
fékk rétt til málflutnings við Hæsta-
rétt 1941. Þeir munu fáir, ef þeir eru
þá nokkrir, sem flutt hafa fleiri mál
við Hæstarétt.
Sigurður Ólason naut ekki aðeins
orðstírs sem snjall og rökvís mál-
flutningsmaður, heldur gat hann sér
líka orð sem sagnfræðingur, en hann
hefur ritað nokkrar bækur um sagn-
fræðileg efni, auk fjölda tfmarits-
greina og blaðagreina um þau mál.
Oft komst Sigurður að annarri niður-
stöðu en fyrri sagnaritarar höfðu
gert. Þótt nokkuð kunni að vera
deilt um sumar þeirra, verður því
ekki mótmælt, að hann færði rök
fyrir ályktunum sínum, þótt sum
væru umdeilanleg. Öll báru þessi rit
hans og ritgerðir vott um skýran
málflutning og frásagnargáfu og að
höfundurinn hafði kynnt sér allar
fáanlegar heimildir. Fyrir aðstand-
endur Tímans er gott að minnast
þess, að Tíminn naut oft þessara
hæfileika Sigurðar.
Sigurður Ólason var ekki aðeins
víðlesinn um lögfræðileg og sagn-
fræðileg efni, heldur lét sér fátt
óviðkomandi. Hann var stálminnug-
ur. Það var góð dægrastytting að
ræða við Sigurð, njóta hins mikla
fróðleiks hans og sjálfstæðra skoð-
ana á mönnum og málefnum. Kímni-
gáfa var einn af hæfileikum hans.
Sigurður Ólason var einn þeirra
manna, sem setja svip á umhverfi
sitt og er og verður eftirminnilegur
þeim, sem kynntust honum.
Sigurður Ólason var fæddur á
Stakkhamri í Miklaholtshreppi 19.
janúar 1907 og var því orðinn nær 81
árs þegar hann lést 18. þ.m. Faðir
hans var Óli Jón Jónsson bóndi á
Stakkhamri, en hann var mikilsmet-
inn í sveit sinni, oddviti og sýslu-
nefndarmaður, enda voru menn
sammála um, að þar fór enginn
meðalmaður. Móðir Sigurðar var
Þórunn Ingibjörg Sigurðardóttir frá
Skeggstöðum í Svartárdal, merk
kona. Stúdentsprófi lauk hann 1928
og lögfræðiprófi 1933. Hann var
fulltrúi ríkisféhirðis 1933-39 og full-
trúi í fjármálaráðuneytinu 1939-72,
en oftast ekki í fullu starfi, því að
jafnframt rak hann málflutnings-
skrifstofu frá 1935 eins og áður segir.
Sigurður Ólason var tvíkvæntur.
Fyrri kona hans var Ragnhildur
skriftarkennari, kjördóttir Ásgeirs
Ásgeirssonar prófasts að Hvammi í
Dölum. Þau skildu. Síðari kona
hans var Unnur Kolbeinsdóttir
kennari, dóttir Kolbeins Högnason-
ar skálds í Kollafirði og Guðrúnar
Jóhannsdóttur, sem einnig var
skáldmælt. Þau Unnur og Sigurður
áttu miklu barnaláni að fagna, en
þau áttu sex börn, sem öll komust
vel til manns og lifa föður sinn. Tvö
þeirra eru landsþekkt eða Jón skóla-
stjóri Samvinnuskólans og Þórunn
leikstjóri og leikritahöfundur.
Við Ragnheiður vottum aðstand-
endum Sigurðar samúð okkar og
vitum að þeir njóta þess eins og vinir
hans að eiga minningarnar um fjöl-
gáfaðan og minnisstæðan mann.
Þ.Þ.
Okkur systkinin frá Kollafirði
langar til að minnast Sigurðar Óla-
sonar með örfáum orðum.
Hugurinn leitar til baka til áranna,
þegar við systrabörnin vorum mikið
lllllllillilllll
samvistum í Kollafirði, en þar
bjuggu foreldrar okkar, Guðmundur
og Helga, en Sigurður og Unna
móðursystir okkar áttu þar sumar-
bústað.
Það sem kemur fyrst upp í huga
okkar er það hvað Sigurður hafði
sterkt ímyndunarafl. Hann leiddi
okkur krakkana inn í heim álfa og
dularvera með líflegum sögum um
hina ýmsu atburði, sem hann taldi
að hefðu átt sér stað. Á þeim tíma
^Mllllllllllllllllllllllllillllllll
datt okkur ekki í hug að vefengja
frásagnir hans.
Sigurður hafði það sér til dundurs,
oft á tíðum, að srníða lítil krakka-
hús. Einu slíku tyllti hann upp á
háan hól og kallaði “Hænsnakirkju".
í heimi endurminninganna stendur
þessi litla Hænsnakirkja okkur ljós-
lifandi fyrir hugskotsjónum. Annað
lítið hús stóð við sumarbústað þeirra
Unnu, var það kallað Tótu-hús í
höfuðið á Tótu dóttur þeirra. Þar
lékum við okkur rnikið.
Sigurður var mjög iðinn við að
taka ljósmyndir og gerði það við
ýmis tækifæri eins og í afmælisveisl-
um, fermingum o.fl. Þessar ljós-
myndir geyma márgar skemmtilegar
endurminningar, sem annars væru
trúlega glataðar. Hann tók einnig þó
nokkuð af kvikmyndum sem ekki
var algengt á þeim árum og sýndi
þær oft við mikinn fögnuð allra.
Bátsferðirnar með Sigurði og
krökkum þeirra Unnu eru ógleym-
anlegar, bæði á Kollafirði og Hafra-
vatni. Enginn fékk að fara í bátinn
án björgunarvesta. Sigurður hafði
einstakt lag á því að skapa spennandi
og ævintýralegt andrúmsloft í kring-
um þessar ferðir.
Við þökkum honum fyrir þetta
allt og biðjum honum allrar blessun-
ar.
Systkinin frá Kollafirði
Halla Larsdóttir
Fædd 7. ágúst 1923
Dáin 15. janúar 1988
„Ef ég kent suður þá kem ég á
Grandann1- var hún Halia mín vön
að segja, - og hún var mikið ljós í
bænum þá sjaldan hún hafði tækifæri
til að dvelja hjá okkur.
Ég mun ætíð verða forsjóninni
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni Höllu og eiga hana að
vini. Það byrjaði allt með því að
Sjöfn bróðurdóttir hennar kom til
mín að hjálpa til á heimilinu og gæta
Leifs sonar míns, sem þá var tveggja
ára. Þegar voraði fann ég að mfn
góða barnfóstra var orðin þungt
haldin af heimþrá. Hún sagðist búa
á Útstekk á Eskifirði hjá föðursystur
sinni og tveim föðurbræðrum. Ég
heyrði á öllu að þetta fólk var henni
mikið kært. Ég spurði hana að því
hvort hún vildi ekki taka litla mann-
inn með sér austur þar sem ég var að
fara í leikferð þá um sumarið. Þau
fóru austur Sjöfn og Leifur og ekki
hefur verið tekið illa á móti pilti af
þessu góða fólki þar á bæ, því röddin
glitraði af hamingju í hvert skifti
sem mamma hringdi frá einhverju
landshorninu. „Ég fæ draut og slátur
hjá Höllu, það vola gott.“ .....Ég
kann að dansa.“ „Kanntu að
dansa?" „Já, ég dansa fyrir Höllu
mfna.“
Hver var hún þessi Halla sem
sýndi barninu mínu alla þessa um-
hyggju? Hann var svo hjólbeinóttur
þessi elska, að læknarnir höfðu í
hyggju að skera hann upp að hausti.
„Það þarf ekkert að skera í fæturna
á honum Leifi mínum,“ sagði Halla
við mig í símann. Seinna frétti ég að
hún útbjó heimatilbúið lýsi til að
styrkja litlu beinin og einhver ráð
hafði hún í umhyggju sinni því lítill
maður kom heim að hausti með
beina fætur, og læknar fundu enga
skýringu á þessum óvænta bata.
Hann var 10 sumur hjá fólkinu sínu
á Útstekk og gat aldrei beðið eftir
því að skólanum lyki svo hann
kæmist til þeirra. Þegar ég svo
hringdi að hausti og sagði að nú væri
mig farið að langa til að fá strákinn
suður sagði Halla alltaf sömu setn-
inguna í símann. „Æ, er sumarið
svona stutt!“ Og nú á þessum tíma-
mótum þegar hún Halla mín er dáin
liggur við að ég segi þessa setningu
eitthvað út í fjarskann. „Er sumarið
svona stutt?“ Það er svo erfitt að
hugsa sér sumar án þess að koma á
Útstekk og fá að sitja í fallega
þrifalega eldhúsinu hjá Höllu njót-
andi nærveru hennar þar sem hún
sat við eldavélina með pínulitla
kaffibollann sinn í höndunum. Oft
vorum við búnar að hlæja að þessum
örsmáa kaffibolla en þannig vildi
Halla hafa það, þegar hún heimsótti
mig í Reykjavík fór hún ekki að
kunna vel við sig fyrr en hún var búin
að finna sér örlítið sinnepsglas fyrir
kaffilöggina sína.
Stundum fór ég að velta því fyrir
mér hvað það var í fari Höllu sem
gerði það að verkum að öllum leið
vel í návist hennar. Kannski var það
það, að hún leyfði engum að gera
lítið úr sjálfum sér. Ef ég fór að segja
henni að hún fyndi kannski ekki
þvottaefnið í skápnum hjá mér, því
ég væri ekki alltof dugleg að taka til
í eldhússkápunum. Þá varð Halla
ströng á svip og sagði fastmælt „Þú
þarft ekki að reyna að segja mér að
þú sért einhver óreiðumanneskja
Gunna mín, ef ekki er snyrtilegt í
skápunum hjá þér þá er það af því
að þú hefur ekki haft tíma til að
sinna öllu því sem þú þarft að gera.“
Ég nefni þetta dæmi, því án þess að
vita það, tókst Höllu alltaf að hlú að
sjálfsvirðingu þeirra sem í kringum
hana voru. Það er til fólk sem við
mætum á lífsleiðinni sem sýnir okkur
þá mannkosti í hógværum kærleika
að alla æfi mun minning þeirra fylgja
okkur. Slík manneskja var Halla,
það er dýrmæt gjöf að liafa fengið að
vera henni samferða.
Og nú þegar ég kveð hana ætla ég
að hugsa um daginn sem við fórum
í bíltúr út í Hólmaborgina. Ég hafði
orðið svo hissa þegar Halla sagði já
við kvabbi mínu um að taka sér nú
frí í góða veðrinu og slæpast með
mér. Hvílíkur dagur! Auðvitað var
Sjöfn með í förinni og sem við sátum
í sumardýrðinni þarna á Hólmaháls-
inum sagði Sjöfn mér að í dag væri
afmæli Höllu. Ég leit í kringum mig.
Enginn veislusalur gat verið fegurri
en fjörðurinn hennar og fjöllin sem
höfðu hlúð að henni allt frá barn-
æsku, þar sem hún ólst upp hjá
góðum foreldrum í stórum systkina-
hóp. Þannig kaus Halla að eyða
afmælinu í faðmi náttúrunnar, en
samt þar sem hún gat séð heim á
Útstekk.
Guðrún Ásmundsdóttir
Núna er hún Halla ntín dáin. Hún
sem var mér sem mamma þau tfu
sumur sem ég var á Útstekk í sveit
sem lítill strákur. Alltaf hafði hún
miklar áhyggjur ef hún vissi ekki af
mér á öruggum stað og fór það oft í
taugarnar á litlum strák en margt var
það sem ég lærði og reyndi hjá
heimilisfólkinu á Útstekk sent ég á
eftir að búa að alla æfi.
Halla var sú myndarlegasta hús-
móðirsem ég hefséð, sveitaheimilið
þeirra geislaði af myndugleik og
hreinlæti. Sjaldan sá ég hana eftir að
ég hætti að fara austur á sumrin cn
oft hugsaði ég þangað. í þau fáu
skipti sem ég sá hana fyllti hún
hjarta mitt með hlýju og nægjusemi.
Þegar hún kom í heimsókn fann hún
sér alltaf minnsta kaffibollann sem
til var, settist svo niður í rólegheitun-
um, virti fyrir sér stressaða heimilis-
fólkið sem er alltaf í kappi við
tímann. Það fylgdi henni alltaf svo
mikil ró og friður að við löðuðumst
öll að henni og gátum talað við hana
um alla heirna og geima. Alltaf gat
hún minnt mann á að hafa trú á
sjálfum sér og því sem maður var að
gera. Það er sárt að eiga ekki eftir
að sjá hana Höllu aftur í þessu lífi
en eitt er þó víst að henni líður vel
þar sem hún er núna. Kveð ég elsku
Höllu og þakka henni fyrir allt.
Lcifur Björn
Theodór G, Guðmundsson
Fæddur 9. mars 1966
Dáinn 12. janúar 1988
Það var að kvöldi 12. janúar, að
bróðir minn hringdi til að tilkynna
lát einkasonar síns. Við slíka óvænta
harmafregn setur mann hljóðan og
verður mjög tregt um tal, og erfitt
með að viðurkenna staðreyndir fyrir
sjálfum sér.
Theodór Grímur Guðmundsson
fæddist á Blönduósi 9. mars 1966,
sonur hjónanna Elínar G. Gríms-
dóttur og Guðmundar Kr.
Theodórssonar, fjórða barn þeirra í
röðinni. Þrjár dætur eldri, en tvær
bættust við þennan myndarlega og
velgerða barnahóp.
Theodór Grímur fæddist nokkr-
um dögum eftir lát Theodórs afa síns
og sem nærri má geta augasteinn
foreldra og systra. Þessi fallegi
drengur með dökka hárið og mikið
okkur kær allra í fjölskyldunni, en
þá vorum við nýlega flutt suður, en
margar eru ferðirnar sem farnar
hafa verið á milli og oft hefur verið
gist á Húnabrautinni hjá bróður,
mágkonu og börnum þeirra. Árin
líða í faðmi fjölskyldu, námi lokið
sem hægt er að stunda heima og þá
er farið í Menntaskólann á Akur-
eyri, en þar býr elsta systir Theodórs
Gríms og var hann námstímann á
heimili systur sinnar og manns
hennar, en þau reyndust honum sem
bestu foreldrar. Snemma kom fram
áhugi hans á félagsmálum og tók
hann virkan þátt í þeim, samvisku-
samur svo af bar við þau störf sem
og annað, sem hann tók að sér,
hægur, prúður og elskulegur
drengur, en samt ákveðinn í skoðun-
um. Þegar voraði fór hann heim og
vann á sumrin í mjólkursamlaginu á
Blönduósi, en þar starfaði Theodór
afi hans til æviloka og faðir hans er
búinn að vinna þar mörg árin.
Theodór Grímur útskrifast stúdent
frá Menntaskólanum á Akureyri af
félagsfræðibraut 17. júní 1986 og
innritast í Háskóla íslands í sagn-
fræði um haustið sama ár. Þá var
orðið styttra á milli og kom hann oft
inn á okkar heimili og höfðum við
ánægju af. Alltaf var sama hlýja
viðmótið og þakka ég nú þær sam-
verustundir sem við fjölskyldan átt-
um með honum.
Hann var fulltrúi vinstri manna í
Lánasjóði íslenskra námsmanna á
vegum stúdentaráðs. Sumarvinnu-
starf var hann búinn að fá í Finnlandi
síðastliðið vor, en hætti við það og
tók að sér starf á skrifstofu stúdenta-
ráðs, vegna áhuga síns á félagsmál-
um og hagsmunamálum stúdenta.
Lífið er tilviljunarkennt, hann deyr
sama dag og Stefanía amma hans 12.
janúar, en hún dó árið 1982. Það er
mikil eftirsjá í svo efnilegum og vel
gerðum undum manni, en við geym-
um öll minninguna um góðan dreng.
Jarðarför hans fer fram laugardag-
inn 23. janúar frá Blönduóskirkju.
Megi góður guð styrkja og styðja
bróður minn, mágkonu, dætur,
tengdasyni og börn þeirra, í ykkar
miklu sorg og almáttugur guðs friður
fylgi frænda mínum til nýrra heim-
kynna.
Ragnhildur A. Theodórsdóttir
Það var í ársbyrjun 1987 að Félagi
vinstrimanna í Háskóla íslands barst
öflugur liðsauki. Þá kom til starfa
Theodór Grímur Guðmundsson,
nemi á 1. ári í sagnfræði. Fyrir
dyrum stóð hörð kosningabarátta
hér í Háskólanum og vatt Teddi sér
beint í slaginn.
Það duldist engum, sem vann með
Tedda, að hann hafði mjög ákveðnar
skoðanir og hugsjónir, sem hann var
reiðubúinn að leggja sig allan fram
við að vinna að.
Hann varð því fljótt einn af virk-
ustu félögunum í baráttunni fyrir
hagsmunum námsmanna og ávann
sér mikið traust allra þeirra, sem
kynni höfðu af honum. Eftir kosn-
ingar tók Teddi að sér hið erfiða
starf fulltrúa stúdenta í stjórn Lána-
sjóðs íslenskra námsmanna og fram-
kvæmdastjóra stúdentaráðs. Það er
óvanalegt að nýliði í stúdentaráði og
1. árs nemi gegni slíkri stöðu en
Teddi setti sig gaumgæfilega inn í öll
mál og undirbjó störf sín vandlega.
Hvergi var komið að tómum kofan-
um hjá honum varðandi málefni
LfN.
Það átti ekki við Tedda að vinna
störf sín með látum eða hávaða.
Hann leit á sig sem starfsmann allra
stúdenta og sóttist ekki eftir athygli
og viðurkenningum heldur árangri.
Eljusemi og nákvæmni voru þau
vopn í hagsmunabaráttunni, sem
honum var eðlislægast að beita.
Teddi var hugsjónamaður og hafði
stundum á orði, þegar á brattann var
að sækja, að sér fyndust stúdentar
almennt ekki skoða málefni sín í
nógu víðu pólítísku samhengi eða
taka nægilega virkan þátt í barátt-
unni fyrir eigin hagsmunum og barna
sinna.
Teddi var líka góður vinur og
félagi. Hann lét sig aldrei vanta þar
sem vinstrimenn komu saman til að
gera sér glaðan dag. Á slíkum stund-
um átti hann það gjarnan til að varpa
fram frumsömdum spakmælum og
orðatiltækjum. Margar þessara
setninga urðu fleygar innan okkar
raða og lifa enn góðu lífi, líkt og
verk hans og allar minningarnar um
ánægjulegar samverustundir í starfi
og leik.
Eftir Tedda liggur geysimikil
vinna, sem bæði er haldgott vega-
nesti í átökum framtíðarinnar og
grunnur að mörgum góðum málum.
Nú, þegar við kveðjum fallinn
félaga og vin, er það okkur helst til
huggunar að mega taka upp merki
hans og halda áfram að berjast fyrir
þeirn hugsjónum, sem hann lifði
fyrir.
Fjölskyldu Tedda sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Félag vinstrimanna H.í.