Tíminn - 13.05.1989, Síða 2

12
HELGIN
Laugardagur 13. maí 1989
Norræni Genbankinn
- Deildarstjóri
Staða deildarstjóra við NGB er laus til umsóknar. Deildar-
stjórinn er ábyrgur fyrir söfnun erfðaefnis, varðveislu þess
og dreifingu og að skipuleggja „in situ“ varðveislu
sérstæðra plöntusamfélaga með verndun verðmætra
gróðurlenda í samráði við genbankanefndir á Norðurlönd-
um.
Norræni genbankinn er ein af stofnunum Ráðherranefndar
Norðurlanda með aðsetur á Skáni í Svíþjóð. Hlutverk
genbankans er að varðveita erfðabreytileika nytjaplantna
í norrænni jarðrækt og garðrækt. Norræni genbankinn sér
einnig um skráningu erfðaefnis, þjónustu við plöntu r
kynbótamenn og aðra sem vinna að plönturannsóknum.
Umsækjendur skulu hafa háskólamenntun á sviði líffræði
með aðaláherslu á landbúnað, grasafræði eða erfðafræði.
Doktorspróf og reynsla af plöntukynbótum eða öðrum
plönturannsóknum er æskileg.
Staðan er veitt til fjögurra ára og er möguleiki á
framlengingu. Laun eru á bilinu 15.000-22.500 sænskar
krónur á mánuði. Að auki fá útlendingar staðaruppbót sem
nemur 2000-4000 sænskum krónum á mánuði eftir
fjölskyldustærðum.
Nánari upplýsingar um starfið veita Ebbe Kjellquist,
forstjóri genbankans, sími +40-41 50 00, og Þorsteinn
Tómasson, forstjóri Rannsóknastofnunarlandbúnaðarins,
sími 8 22 30.
Umsóknir ásamt upplýsingum um menntun og fyrri störf
sendist til Nordiska Genbanken, Box 41, S-230 53 Alnarp,
fyrir 15. júní.
Tæknimenn
Ratsjárstofnun óskar eftir að ráða starfsmenn
vegna reksturs ratsjárstöðva hérlendis.
Umsækjendur verða að hafa lokið námi í rafeinda-
virkjun eða hafa sambærilega menntun.
Starfsmenn þurfa að sækja námskeið hérlendis á
árinu og erlendis á árinu 1990. Laun eru greidd á
námstímanum.
Umsóknareyðublöð liggjaframmi hjá Ratsjárstofn-
un.
Umsókn, ásamt prófskírteini eða staðfestu afriti af
því, sakavottorði og heilbrigðisvottorði, berist Rat-
sjárstofnun, Laugavegi 116, fyrir 26. maí n.k.
Ratsjárstofnun
Laugavegi116
Pósthólf 5374
125 Reykjavík
Síðustu forvöð
að panta Macintosh tölvur
skv. 2. afgreiðslu
ríkissamningins, er
18. maí
Innkaupastofnun ríkisins,
Borgartúni 7, sfmi 26844
^ Sveitaheimili
Óskum eftir sveitaheimilum til sumardvalar fyrir
börn og unglinga á aldrinum 8-14 ára.
Upplýsingar veitir félagsmálastjóri Garðabæjar
eða dagvistarfulltrúi á skrifstofu Félagsmálaráðs í
síma 91-656622.
Félagsmálaráð Garðabæjar.
FYRSTA LBK-
RITASKÁLDID
Espólín hafði lokið manntalsþing-
um, að hann heimsótti um leið
Snorra prest; fagnaði hann sýslu-
manni vel; var prestur þá enn allern
og skemmtinn, þó að margt hefði
hann átt érfiðlegt um daga sína.
Sagði hann sýslumanni frá mörgum
fyrri viðburðum og fræddi hann í
nokkrum fornfræðum, að því er
Espólín sjálfur segir. - Espólín
beiddist og að sjá steintökin; ei lést
prestur ætla að mikið þrek þætti
ungum mönnum og hraustum að
reyna steintök við sig allgamlaðan,
og er til kom fékk Espólín með engu
móti komið Hálfsterk á garðinn
upp, en allt kom hann honum á
veggjarbrúnina; prestur tók hann
síðan og kom upp á garðinn. -
Furðaði Espólín það, þó prestur
væri vanur við steininn og kunni
handlag það á honum, er sýslumaður
mátti ei þegar nema, en aðrar þrek-
raunir vildi sýslumaður ei bjóða
presti við sig; hefur hann sjálfur frá
þessu sagt, og skildu þeir með vin-
áttu.“
Að vísu talar Espólín hér um þrjá
steina, en freistandi er þó að gæla
við þá hugmynd að það hafi einmitt
verið sú sama kvíahella og nú liggur
að Húsafelli, sem þeir þreyttu afl sitt
á tvímenningarnir þama um árið.
Galdur
Og fleiri minjar eru raunar einnig
um séra Snorra að Húsafelli fyrir þá
sem eftir kunna að gá. f>ar í túninu
á nefnilega einnig að vera svo kölluð
Draugarétt, þar sem hann á að hafa
kveðið niður 81 draug, allt sendingar
af Hornströndum.
Það lá lengi það orð á Hornstrend-
ingum að þeir vissu lengra en nef
þeirra náðu. Hið sama á séra Snorri
reyndar að hafa gert líka, og sagan
segir að er hann var prestur á Stað í
Aðalvík hafi galdramenn þar í sveit-
inni haft horn í síðu hans og viljað
hann feigan. Ekki fara sögur af
ástæðum þessarar óvildar þeirra í
hans garð, en mögnuð hefur hún
verið, sem ráða er af ýmsum sögum
af átökum þeirra í milli sem ýmsum
eru vel kunnar. En hitt er víst að
Snorri reyndist hafa í fullu tré við
þessa keppinauta sína, enda ekki
allir Aðalvíkingar jafn andsnúnir
honum.
Snorri réri jafnan til fiskjar á
þessum árum og var formaður á
skipi sínu. Einhverju sinni segir
sagan að hann hafi róið og fengið
með sér mann af nálægum bæ, sem
ekki var skipráðinn hjá honum. Er
þeir voru komnir á mið gerði á þá
ofsastorm með stórsjó miklum.
Sagði þá aðkomumaður: „Nú ætla
þeir að drepa okkur.“ Pá svaraði
Snorri: „Ég vissi af því og þess vegna
fékk ég þig með mér. Láttu nú sjá
og verðu ekki framstafninn verr en
ég skal verja skutinn." Að svo mæltu
settist Snorri við stýri en hinn í stafn.
Gerði þá stafalogn allt umhverfis
skipið, og réru hásetar til lands, en
lengra undan hamaðist veðrið, sem
galdramenn höfðu magnað á Snorra,
en kom honum ekki að sök.
Notadrjúg snærishönk
Önnur saga segir að þegar Snorri
var að fara alfarinn frá Stað til
Húsafells hafi leið hans legið um klif
eitt þar sem þverhníptir sjávarhamr-
ar voru undir. Þegar að klifinu kom
lét hann fólk sitt og farangur fara á
undan sér, og gekk sú ferð vel.
Sjálfur varð hann eftir við annan
mann og einn reiðingshest sem á
voru bækur hans.
Snorri hafði búið svo um bækur
sínar að þær voru vafðar selskinnum
og bundið um og upp á klakka með
nýjum rostungshúðarreipum. Nú
tók hann bókabaggana ofan, sótti í
vasa sinn nýja snærislínu og sívafði
henni um baggana. Eftir það lét
hann baggana upp að nýju og vafði
snærinu enn um þá og undir kvið
hestsins. Fylgdarmaður hans spurði
hverju allur sá umbúnaður sætti og
svaraði Snorri að aldrei væri of
varlega farið.
Eftir það lögðu þeir á klifið með
baggahestinn. Pegar þeir komu þar
sem gatan var tæpust þá varð sá
Eiglnhandarrit séra Snorra, „Rimnabögur af Sigurði snarfara
og frændum hans“, upphaf, íLbs.

4%jóvitnuigcunöa ^ot'ca þcafna íicyrOa
eg gclö, og «1 jmnOöC allajafna orO
Cfllö.
$fc>cofl?«s napmuc bcobvac bveifeo
tjrfni' ómö, fá flcjlcöxmmc fo gáíeyíto
fefe ^lióma.
0ma gcunOöc elvan gctnOa út-
OceymönOe, ínnöttti (IttnOöc ocOtnn
mynöa óOfltttgönöe.
<Sef oitcönec oiO þd Wnu uiOc
útcunita, í»öc fent foanec ftgtfco munu
fógntim uuna.
Ut nú blceOött óOceíce lagöc œö í
leynttm, yfecflœOOu ocOinn t>cögöc eö<
0u gceinunt.
Hóttu foólun iífffno fala fúOutn
fálum, Oetmac fci0(un þeycOe eg gala í
\)ifa málum.
2IUcaöan0a ocö ftar fmt0ö$ «0(fu
uegct, meö lifa attOa Iát þao pcyöas
lyfteíega.
mig Otfuc beöeo jtáfar 0íóía fo
oecianöe > ef gœte eg queöeO ifiífmgo
fóla öö fíipta blanöe.
<Óefec ft Ifrtnöutit ^leíoólfa ta+ieO
blntna oacg0, og baoga lunöutn boijtt
fame> bí|ha ma< ctö,
*í * W
Upphafið á rlmu af Þorsteini
suðurfara eins og hún var prent-
uð í Hrappsey 1781.
atburður að allt hrökk í sundur,
selskinn og rostungshúðarreipi, en
snærið hélt bókunum. Töldu menn
einsýnt að þar hefðu galdramenn úr
hópi Hornstrendinga ætlað að koma
málum svo fyrir að Snorri missti
bækur sínar. Að þeim förnum hefðu
þeir trúað að léttara yrði að fyrir-
koma honum en ella.
Magnaður glóðvolgur
En ekki létu Hornstrendingar þar
við sitja og mögnuðu hvern drauginn
á eftir öðrum á Snorra til að verða
honum að bana. Ekki varð það þó
til mikils því að hann sá við þeim og
fyrirkom öllum.
Eitt sinn varð sá atburður á Húsa-
felli að kvöldi aðfangadags jóla að
séra Snorri brá skyndilega við og lét
sækja í flýti messuskrúða sinn út í
kirkju. Sfðan lét hann fjölga ljósum
í baðstofunni, svo að þar varð það
bjart að hvergi bar skugga á. Sjálfur
skrýddist hann, breiddi dúk á borð
og setti þar á kaleik og patínu, líkt
og hann ætlaði að fara að taka
einhvern til altaris. Síðan settist
hann við borðið og beið rólegur.
Skömmu síðar var barið að
dyrum, en er út var farið sást enginn.
Aftur var barið og enn sást enginn.
í þriðja sinn var barið, og þá sendi
Snorri Guðnýju dóttur sína fram.
Bað hann hana að opna bæinn,
skjótast sjálf á bak við hurðina og
kalla: „Ef hér er nokkur, sem vill
finna séra Snorra, þá er hann beðinn
að ganga inn.“ Hún gerði þetta og
birtist þá skinnklæddur og sjóvotur
maður er stormaði beint inn í bað-
stofu.
- Hvað ert þú að fara? spurði
Snorri þá manninn.
- Ég á að finna séra Snorra,
svaraði hann.
- Hvað viltu honum? spurði
prestur.
- Ég á að drepa hann, svaraði
maðurinn.
- Hver sendi þig?
- Þeir sendu mig, Hornstrending-
ar, svaraði draugurinn.
- Er langt sfðan þú fórst að
heiman? spurði prestur.
- Ég fór að heiman áðan í rökkr-
inu, svaraði draugurinn.
- Hvernig fórstu að vera svo
fljótur?
- Fyrst flaug ég, svo hljóp ég, en
þegar ég kom hérna heim á túnið þá
gat ég ekki annað en gengið, svaraði
draugur.